Saksen-Anhalt

Zondag, 11-6-2023 zonnig, 28 graden, 463 km camper

Ons doel vandaag ligt maar 145 kilometer verder. Voordat we daar naartoe rijden gaan we eerst naar de Weser Skywalk. Onze camping ligt aan rivier de Weser en ze hebben op 80 meter hoogte een uitkijkpunt over het landschap gemaakt. Er zijn 2 parkeerplaatsen en wij pakken de dichtst bij zijnde. Hier is ook een camperplek en we parkeren bij het nabijgelegen parkje. Het is ruim 2 kilometer lopen naar de stalen constructie. Het is mooi weer en de route er naartoe loopt door de dicht begroeide bossen. Het is een mooie wandeling, maar onze conditie zorgt er wel voor dat we hier en daar even op adem moeten komen. Het gaat steiler omhoog als dat we verwacht hadden. Eenmaal aangekomen is het toch wel de moeite waard geweest. Ook verbaast het ons dat er best veel mensen (jong en oud) hiernaartoe komen. We gaan de afdaling aan en bij terugkomst bij onze camper, hebben we toch 4,6 kilometer gelopen. Ook zien we nu dat er net boven het dak van de camper een bordje uit steekt met de tekst “verboden voor campers”........... Volgende keer beter opletten. We gaan weer op pad en via de plaatsjes Schönhagen, Dassel, Greene en Ildehausen rijden het natuurpark de Harz binnen. Vanaf hier is het prachtig rijden en zijn de wegen erg goed. We verheugen ons nu al op een toertje op 2 wielen. We hebben hellingen van 10 en 12 procent, maar ook met de aanhanger met motoren gaat het rap de bergen over. Na enkele stops om foto's te maken komen we tegen het eind van de middag aan op camping Am Schierker Stern. We lopen eerst de camping op om de aangeboden plekken te bekijken. Voor € 33,80 per nacht hoeven we niet met muntjes te werken in de douches, maar wel nog de stroom apart afrekenen. Het voordeel hier is wel dat als je toeristenbelasting hebt betaald, het openbaar vervoer gratis is. Dit moeten we in de gaten houden. We lossen nog even het toilet en nemen schoon water in, voordat we ons gaan settelen. Als de aanhanger goed staat en de stroom is aangesloten is het tijd om de drone de lucht in te sturen voor een overzicht van de camping. Er staat net als bij de vorige camping veel wind en net als daar krijgt de drone last van zijwind, waardoor de camera lens rare bewegingen maakt. Ik heb wat mooie beelden kunnen maken en haal hem naar beneden, voordat hij dat door de wind laat doen. Het is hier 's avonds een oase van rust, behalve het fluiten van de vogels, maar al snel merken we waarom. Het stikt hier van de muggen en de mensen gaan dan ook al vroeg hun slaapgelegenheid in. Wij volgen niet veel later.

Maandag, 12-6-2023zonnig, 23 graden, 250 km motor

We worden al om 9 uur wakker en na een eitje en koffie op bed, willen we wel de weg op. De motoren komen van de aanhanger en als we alle camera's, drinken en zaakjes geregeld hebben, kunnen we op pad. We hebben het Corvey slot/klooster op het oog, wat op de lijst van Unesco staat. Corvey slot/klooster Het is een ritje van zo'n 125 km enkel. We nemen eerst dezelfde weg terug als gisteren. De route 242 is een prachtige weg voor motorrijders en het stikt er hier ook van. Hierdoor is ook de politie erg actief. We zien een sowieso een mobiele flitser, een vaste flitser en een controle fuik. Maar over het algemeen rijden de motoren hier niet meer zo hard. Misschien wel omdat je onder al die helmen grijze snorren en baarden ziet. Tijdens de rit stoppen we op diverse plekken om foto's te maken van de prachtige omgeving. We weten af en toe niet of we het moeten vergelijken met Canada of Zweden. Om op onze plaats van bestemming te komen, moeten we wel het Harz park verlaten en komen we in het dagelijkse verkeer terecht. Voor nu nog niet zo'n probleem, maar op de terugweg wordt dat anders. Het slot/kasteel in Höxter ziet er van de buitenkant prachtig uit, maar van de binnenkant erg sober. Het is een klooster, met heel vroeger veel macht en een kerk gebouwd in het jaar 882. Zelfs toen werd er onderling in de kerk al gevochten om de macht. De bibliotheek is heel erg groot en ze hebben een reeks nagebouwde situaties van vroeger, maar verder zijn de delen waar we door lopen erg kaal. Na een uurtje hebben we het wel gezien en hebben we eigenlijk wel last van een rommelende maag. Een gids stuurt ons naar het centrum van de stad en hier vinden we een leuk terrasje, waar we de motoren voor kunnen parkeren. Hopelijk krijgen we hier geen bon net als in het centrum van Geel, België. We nemen een pizza en een sinas en als we die op hebben is de temperatuur gestegen en wordt het in de motor pakken erg warm. We klimmen weer op onze rossen en zoeken de koelte van de rijwind weer op. Als ik een andere weg wil rijden, moeten we wel erg ver om en daarom nemen we dezelfde weg terug, wat ook niet echt een straf is. Als we het park weer in rijden, merken we al vlug dat de wegen naar boven leiden en de temperatuur daardoor naar beneden gaat. Heerlijk om hier rond te rijden. Bij aankomst op de camping is het half zeven en eigenlijk te laat om broodjes te bestellen voor morgen vroeg, maar ik kom binnengelopen tijdens de bestelling en heb geluk dat onze broodjes nog mee kunnen. Als de tweewielers gestald staan is het tijd om de vliegen te verwijderen en warme kleding op te bergen, om vervolgens een koude versnapering te nuttigen. Na een kop soep met brood, leest Sil nog wat op haar E-reader en ga ik de foto's over zetten en het reisverslag afwerken. Het was een leuke dag vandaag. Morgen een nieuwe en gaan we te voet de Brockenberg beklimmen.

Dinsdag, 13-6-2023zonnig, 23 graden, licht bewolkt

We worden om 9 uur wakker, maar lummelen nog wat en nemen een kop koffie en een eitje in bed. Uiteindelijk staan we om 10 uur op. Vandaag gaan we de Brocken proberen te bedwingen. De Brocken is de hoogste berg in het nationaal park met 1142 meter. De berg is afgesloten voor verkeer. Je kunt er alleen naar toe via wandelpaden, de fiets, een huifkar of De Harz Smalspoorbanen. Het laatste is een traject vanuit Wernigerode met stoomlocomotieven en oude dieseltreinen. Dit gaan we later nog wel doen. Om 11 uur steken we de weg over vanuit de camping en nemen een weggetje met de toepasselijke naam “Am Bahnhof”. Het begin gaat goed, na een 100 meter gaat het hellingspercentage naar 10 tot 12%. Aan onze kuiten te voelen zijn we dit niet gewend. We stappen flink door en maken onderweg diverse foto's van het prachtige uitzicht. Na 2 kilometer komen we bij het Schierke Bahnhof. We kijken binnen in het kantoortje, terwijl we de eerste stoomlocomotief vanaf de berg aan horen komen. De zwarte rook en de stoomfluit trekken alle mensen naar de rand van het perron om foto's te maken. Zo ook wij. Niet veel later komt er vanuit het dal ook nog een locomotief. Terwijl de ketels worden gevuld met water, stappen er mensen in en uit de wagons. Wij steken het spoor over en volgen onze weg parallel aan de route van de treinen. Onderweg kunnen we meerdere malen genieten van de stijgende en dalende treinstellen. Gelukkig is het tijdperk van het filmrolletje voorbij en kunnen we diverse foto's van de omgeving blijven maken. We voelen ons wel stoer, want we zijn de enige die naar boven lopen. We komen wel veel mensen tegen die met de trein zijn gegaan en lopend de afdaling maken.Als we de “Alter Bobbahn” kruisen, overleggen we even of we deze afdaling maken of nog 2,5 kilometer doorlopen. We besluiten om door te lopen en op 803 meter het asfalt naar beneden te nemen. Enkele kilometers verder kruisen we de “Eckerloch Stieg” en kiezen we toch weer voor de onverharde weg. We hadden niet voorzien dat deze over zou gaan in een pad met grote rots brokken. Dit loopt niet erg makkelijk en de snelheid gaat er zo wel uit. Het zonnetje doet goed z'n best en onze water flessen gaan dan ook vlug leeg. Na enige tijd zien we de asfaltweg weer naar Schierke en lopen we het dorp in. Pension Mühlhahn is de enigste met een open terras en we zijn blij dat we even uit kunnen rusten, we hebben er nu 10,5 kilometer opzitten. We nemen de uitzonderlijke combinatie van een halve liter Weizen en een Apfel Strudel.......... We zijn dorstig en hebben wel wat honger. We kijken de foto's terug en na nog een halve liter blond sap, wordt het tijd dat we iets beters gaan eten. We lopen 100 meter terug naar Hotel [e-38] Restaurant Brockenstübchen en nemen binnen plaats. Ik denk een goed plekje aangezien het goed vol loopt met hongerige mensen. Sil probeert of ze de Rumpsteak van ons bezoek aan de Buiene Algeier kan overtreffen, maar dat is in 20 jaar nog niet gebeurd en lukt ook deze keer niet helaas. Ik kies voor de Holzfällersteak met veel, heel veel uien erbij. Later was de keuze toch niet echt reuze. De kwaliteit was volgens Duitse begrippen weer erg goed. Om e.e.a. weg te spoelen, was er een rood wijntje en een Franciscaner biertje...... Dit alles maakte de laatste 2,5 kilometers er niet gemakkelijker op. Ook hier een serieuze hellingshoek. Maar we zijn toch goed aangekomen en laten de rest van de avond de spieren met rust. Morgen is er weer een dag.

Woensdag, 14-6-2023zon, bewolking, 23 graden, 137 km motor

Vandaag laten we benen met rust en nemen we de motoren weer ter hand. We moeten wel eerst tanken en hiervoor moeten we naar Braunlage, 8,5 km verderop. Na het tanken, rijden we het dorp uit en komen weer op de 242, die we al vaker hebben gereden. We doen weer de afdaling in het Skigebiet Sonnenberg, maar nu nemen we de 498 bij restaurant Sperberhaier Dammhaus. Deze goed geasfalteerde weg, met leuke bochtjes loopt tot Altenau en daar draaien we rechtsaf naar Torfhaus. Ons doel is het plaatsje Sorge, waar nog een stukje van het IJzeren gordijn staat. European Green Belt. Het stukje niemandsland tussen de 2 afzettingen heet de European Green Belt. We komen aan bij het kleine museumpje en laten ons door een ex-grenswachter alles uitleggen over het systeem van de voormalige DDR. Ze kwamen er al vlug achter dat het geen bescherming was tegen het westen, wat er verteld werd, maar een middel om de eigen bevolking tegen te houden en te onderdrukken. Hierna moeten we naar een parkeerplaats, waarvan het nog 1,9 kilometer lopen is naar een originele wachters toren met bijbehorend hekwerk. We hebben onze motor schoenen aan en dit loopt toch niet erg lekker. Ook hebben ze vroeger een betonnen raster aangelegd om ervoor te zorgen dat de goedkope legervoertuigen tijdens natte dagen niet vastkwamen te zitten. Ook dit bevordert het lopen niet erg. Nadat we alles bekeken hebben en de nodige foto's hebben gemaakt, lopen we weer terug naar de motoren. Het plan was om naar het Josephskreuz te rijden, maar onderweg lopen tegen diverse weg opbrekingen aan zodat we besluiten om terug te gaan. Terug toerend zien we een bordje “Westerncity” en besluiten om eens te kijken wat dat is. Het blijkt een nagemaakt westerndorp te zijn met ernaast een “saloon” als meeting plek voor motorrijders. Wat een toeval. We lopen wat rond, maar gaan niet voorbij de kassa van Wild Bill. Wel maken we foto's van de 20 Long Horns en Buffalo ‘s die in de wei rondlopen.In de saloon nemen we friet met een echte Duitse worst. Voor de dorst nemen we een Fanta. Dan gaat het weer richting Schierke, waar de camping is. Dit is nog maar zo'n 25 kilometer en die zijn zo afgelegd. Op de camping zetten we de motoren op de aanhanger en zetten ze vast, want we gaan morgen weer lopen en dan weer weg van deze locatie. We trekken een vest aan tegen de muggen en Sil duikt in haar E-reader en ik zet de foto's en video op de harde schijf en werk ons reisverslag bij. Alweer een geslaagde dag.

Donderdag, 15-6-2023zonnig, wolkeloos, 27 graden

We worden rond 10 uur wakker en doen onze ochtendronde op ons gemak. We gaan vandaag weer een stukje de berg beklimmen. Nadat we al onze foto en videoapparatuur hebben omgehangen, gaat het richting het stationnetje van Schierke. Wederom een stuk van 2 km met in het begin een stijging van 12%. Dit is de 2e keer en we zijn dus al een getraind stel.......... Na de laatste meters te hebben weggewerkt, zien we op het perron een gezellige drukte van toeristen, die hun weg zoeken naar ofwel de goede plaats om in te stappen als de trein komt ofwel de goede weg naar boven om de Brocken te bestijgen. We gaan er even bij zitten en nemen een ijsje in de warme zon. Mensen kijken blijft leuk, dus we hadden wel 10 ijsjes kunnen nuttigen. Na het kruisen van de spoorwegovergang, gaan we links en meteen een steile helling naar boven. Ook nu weer een klein stukje zonder woorden. De adem kan beter bespaart blijven en de woorden worden toch niet goed ontvangen met al dat gehijg ertussen door. Als we de bocht om zijn staat er een paal met bordjes om niet te verdwalen. Wij gaan rechtsaf en volgen de “Erdbeerenkopf”. Na 200 meter buigt deze linksaf en wederom zo'n 12% omhoog en dan ook nog vele rotsen en geen gemakkelijke pad. We besluiten om om te draaien en lopen terug naar de bewegwijzering en gaan richting “De Brocken”, 8 km......... Onderweg komen we langs een blokhut met de oudjes van Schierke waarschijnlijk, die onder het genot van een fles bier, sterke verhalen over vroeger zitten te vertellen of een complot om de wereld te veroveren zitten te bedenken. Ze zwaaien vriendelijk en roepen ons toe. Ik denk geen complot. Het gaat verder omhoog en de heup van Sil begint op te spelen. Als we dan een pad nemen die wel op de navigatie staat, maar niet aangeven is blijkt deze na 500 meter bedolven met omgevallen bomen...dus weer terug. We duiken een steil pad af naar beneden dat bezaaid is met grote stukken steen waar we omheen moeten stappen. Deze route komt uit op de gravel pad dat we eergisteren ook gelopen hebben en waar het spoor parallel aan loopt. We hebben er 3,5 km op zitten en besluiten om terug te gaan, aangezien de gesteldheid van Sil d'r bekken er niet beter op wordt. Terug op de camping, komt de E-reader uit de kast en met de drone in de hand ga ik weer op pad. Ik loop een gravel weg tegenover de camping in, waar motorvoertuigen niet toegestaan zijn. Onderweg breng ik hier en daar de drone in actie en bij het passeren van een spoorwegovergang, wacht ik totdat de stoomlocomotief zijn fluit laat horen. Ik breng de drone in positie boven het spoor en maak een mooie opname met alle wagons die door de bochten in de bergen kronkelen. Mijn tweede poging met de Insta camera mislukt door mijn hele slechte geduld. Ik heb de camera net langs het spoor gezet, zodat de aandrijving bij de wielen goed zichtbaar kan worden. Door het lange wachten verlies ik het beeld op de set en ben even bezig met iets anders. Dan plots komt de zwarte rook de bocht om en ben ik te laat om de camera aan te zetten, die aan de andere kant van het spoor staat. $%^[e-38]*(_)[e-38](*^%$%......... Da's nou jammer. Nog een keer wachten op de volgend aansluiting duurt me te lang en ik ga terug naar de camping. Met deze trip erbij, toch nog 12 km gelopen. We koken vanavond aan de camper en spelen een spelletje Skibbo tot het te kil wordt en dan gaan we onder de wol.

Vrijdag 16-6-2023,bewolk, 21 graden, 18 km camper

Vandaag gaan we weer verder. Na het ontbijt even de wc legen, de vuil watertank dumpen en de resterende lasten van de camping betalen. Het gaat richting Wernigerode, naar camping “Der Alte Waldmuhle”. Er waren reviews die niet al te goed waren, maar ik denk dat gemiddelde camperaar na de corona tijd een verwende altijd ontevreden zeurkous is geworden. Om niet door de stad te hoeven gaan, rijden slaan we op de L100 rechts af richting Elbingerode. Vanaf daar loopt de N244 die oostelijk onder Werningerode uitkomt. Precies daar waar de camping is. Bij aankomst is er ruimte genoeg en hoeven we de aanhanger niet eens af te koppelen maar om de tuinstoelen eruit te kunnen halen is dit wel noodzakelijk. Het valt ons op dat je bij alle campings en horeca contant af moet rekenen. Hier wordt nog veel zwart gewerkt in het oude Ost-Deutschland. De boekhouding van de receptie is ook zo doorzichtig als een schoolschrift uit 1910. Maar we zetten ons circus toch op. Voor € 27,50 per nacht is er stroom, een plek en sanitair zonder muntjes. De douches stammen nog wel voor de tijd van het ijzeren gordijn.......... de meeste douches hebben geen deuren maar een afscheiding zoals bij ons tussen de heren pisbakken. Natuurlijk hebben we allemaal hetzelfde, maar de westerse mens is toch wel preuts en ijdel. Helaas hier geen gratis openbaar vervoer zoals op de vorige camping, maar daar had je dan je inschrijving voor nodig als bewijs. Dat kan natuurlijk niet met een lekkende boekhouding. We hebben op een foldertje een soort van motor museum gezien in het plaatsje Zilly hier 20 km verderop. De motoren gaan van de aanhanger en we gaan eens kijken wat er te zien is. De weg ernaartoe is erg plezierig voor de motorrijder en we zijn er dan ook al vlug. De buitenkant ziet er wel echt ouderwets en leuk uit, maar het ziet er wel verlaten uit. Nadat we aangebeld hebben, komt er een nors uitziende man achter het loket zitten. Na betaling van € 12,50 pp mogen we naar binnen. Er hangen overal bordjes “verboden te fotograferen”. Het is een hele grote verzameling oude rotzooi van voor de tijd van het IJzeren gordijn. Nu snap ik waarom je niet mag fotograferen, anders ziet iedereen wat er staat en komt er misschien niemand meer. Het zijn niet alleen oude Russische of DDR-motoren, maar ook telefoons, radio's, speelgoed, reclame bordjes, Harleys, Indians, Europese en Amerikaanse oude auto's, veel, heel veel lossen motoronderdelen. Dan komt het verhaal los van de techniek van voor de oorlog, die nog steeds ingevoerd wordt als iets nieuws en we dus in een eeuw niets opgeschoten zijn, als alleen het vergroten van de afval berg en dat de mensen steeds dommer en luier worden. Het was een geloofwaardig verhaal, totdat ze € 5,00 vroegen voor een foto van de heren met de grootste motor van de wereld, die zij gebouwd hebben..... met je eigen toestel.Tevens staat er op de achtergrond een wel hele moderne en niet de minste Audi, met special paint op de velgen en wat verlaagd en uitgebreid: hoort niet bij de verzameling, is voor eigen gebruik. Ik zorg dat ik hier en daar toch wel wat spionage foto's kan maken om mijn verhaal kracht bij te zetten. Het is zeker wel leuk om dit te zien, vooral in de entourage die ze hebben opgezet, maar niet voor de prijs die ze ervoor vragen. We stappen weer op onze motoren en zetten koers naar de camping. Onderweg zien we een hele donkere lucht, met zichtbaar naar beneden komend water. Dit is het gebied waar we gisteren waren en hebben we duidelijk de goede keuze gemaakt. De weg buigt naar linksaf en zodoende rijden we van het water weg.Gelukkig komen we droog aan op de camping, maar begint het te regenen als we de motoren op de aanhanger aan het zetten zijn. We trekken de luifel uit en kijken het eens aan. We wilde de stad in, aangezien er dit weekend de “Wernigerode Rathhausfesten” zijn. Die zijn er morgen ook nog wel en we gaan in het restaurant op de camping eten en blijven waar we zijn. Meer dan genoeg gevuld, komen we terug en spelen nog een spelletje Triominos voor we gaan slapen.

Zaterdag, 17-6-2023 zonnig, onbewolkt, 27 graden

Als de dag weer is aangebroken en we de camping geluiden weer door de ramen horen komen, gaan we eruit om een ontbijtje te genereren. Vandaag gaan we met de Harzer Schmalspur Bahnen naar de hoogste berg van noord Duitsland “De Brocken” op een hoogte van 1141 meter. We lopen naar de stad, wat een half uurtje in beslag neemt en belanden in het stads feest: Werningeröder Rathausfesten. We struinen een beetje door de binnenstad en komen uit bij het kantoor van de HSB, waar we kaartjes kopen voor de treintocht naar boven. Het is even wachten op het stationnetje, maar als de grote zwarte pluim dan toch de bocht om komt, kunnen we instappen en gaat de reis beginnen. We stoppen onderweg op diverse stationnetjes en komen erachter dat dit traject erg veel gebruikt wordt en niet alleen door de toerist. Zwaar rokend en puffend komen we langs Schierke, waar we 2 dagen geleden nog op de camping stonden en rijden parallel aan het looppad waar we gewandeld hebben. Schijnbaar heeft de top van de berg 300 dagen per jaar te maken met bewolking of nevel, maar vandaag is het prachtig weer en kijken we vanaf de berg wel 150 km het land in. Het prachtige uitzicht is adembenemend, maar het heeft wel als gevolg dat de temperatuur ver gedaald is. Ook het windje zorgt ervoor dat we de mee gebrachte jassen maar eens aan gaan trekken. We nemen de eerstvolgende trein weer naar beneden en dat is nu een oude diesellocomotief. Het aantal personen is wat minder geworden, aangezien veel mensen lopend vanaf de berg teruggaan. Maar wij niet, genoeg gelopen de afgelopen dagen. Rond half acht zijn we weer in de stad en mooi op tijd om een pintje te nemen en te luisteren naar de Ierse band “Dead Mans Hand”. Het jammere is dat ze zoveel bezig zijn met voorbereiden, dat we wachten na 3 kwartier stemmen wel beu waren. We lopen verder Die Altstad in en nemen een Bockwurst en een Brödchen Steak. Een Franciscaner wordt gebruikt om het weg te spoelen. We komen bij een doodlopend steegje en daar staat een podium waar een coverband van AC/DC komt spelen. Het loopt er al vol, dus ik denk dat de Duitsers ze wel kennen. Als de 5 vrouwen van boven de 50 (!!!) het podium op komen, zijn het zeker geen vrouwen waar je mee gaat lachen. Ze hebben een goede uitstraling en bijten je oren er af als je niet luistert. Als ze gaan spelen blijkt wel hoe goed ze zijn en hebben direct het publiek in hun greep. Ook wij zitten te genieten van dit spektakel. Als we de statiegeld glazen hebben teruggebracht gaan we weer richting de camping. Anders wordt het steeds slechter lopen na al die halve liters. Tegen de tijd dat we weer bij de camping aan komen, word het lopen voor Sil steeds moeilijker en neem ik de rugzak over. In de camper zet ik nog gauw de bestanden van de Insta camera over voordat het SD-kaartje vol is. Terwijl Sil al op bed ligt, geniet ik nog van een welverdiende sinas. Afgelegde kilometers lopend vandaag is 15....Welterusten.

Zondag, 18-6-2023zonnig, wolkeloos, 27 graden

Als we de ogen opendoen, als de wekker gaat, voelen we nog steeds onze vermoeide gewrichten van gisteren. We hebben wel erg goed en vast geslapen. Kunnen we dan echt niet meer wat we 30 jaar geleden deden???In ieder geval niet op dezelfde manier. Na het ontbijt gaan we een 200 meter naar het noordoosten, waar we om 11 uur een afspraak hebben. Als we bij de manege aankomen, zien we al een Shetland pony staan voor Sil. We krijgen nog wat uitleg en bestijgen dan de toch wat grotere Haflingers. Voor Sil is het de eerste keer op een paard wat de nodige zenuwen veroorzaakt. We hebben betaald voor een uurtje rijden en stappen de berg op. Ik dacht dat we tot aan het kasteel gingen, maar dat is toch verder als gedacht. Na een half uur onder de takken van de bomen hebben gesjokt, keren we om en gaan dezelfde weg weer terug. De temperatuur is flink opgelopen en aankomst op de manege brandt de zon op de blote schouders onder mijn hemdje. We lopen terug naar de camping en besluiten dat we een rust dag inlassen. Lopend naar de stad willen we niet en wat rust na al deze inspannende dagen mag ook wel. We hebben tenslotte een week gehad en hebben nog veel meer op het programma. Sil leest wat op de E-reader, ik werk het reisverslag en Polar-steps bij en verder doen we niet veel. Vanavond koken we zelf en ik denk een leuk spelletje. Morgen verkassen.

Maandag, 19-6-2023zonnig, licht bewolkt, 25 graden

We verkassen vandaag weer naar een nieuwe plek, wel 17 km verderop. Aangezien dat we voor de reis niet veel tijd kwijt zijn, doen we het op ons gemak. Na het ontbijt legen we nog even de wc-bak en het vuil waterreservoir. Dan gaat het over de 244 richting Oberharz am Brocken. Hier gaan we verder naar het oosten en nemen de 27. De wegen zijn van een goede kwaliteit en blijven de leuke bochtjes in de weg houden. Nadat we de kleinere L96 zijn ingeslagen, duurt het niet lang meer. Nadat we de Talsperre zijn gepasseerd, komen we aan bij Hotel en Camping an der Talsperre. We plaatsen onze combinatie voor de ketting die het terrein afsluit en er komt direct iemand van de security naar ons toe. We moeten ons melden bij de receptie en krijgen daar te horen wat te doen. Het lijkt wel of persoon achter het loket ook ooit bij de grensbewaking heeft gewerkt of in ieder geval bij de Stassi. Er komt een hele rij informatie en mag hem niet onderbreken.Ik denk dat ie het anders niet meer weet. Eerst de plek uit kiezen en dan de kabel opmeten of deze de stroomkast wel haalt, dan mag je de camper het terrein oprijden en komt er iemand om de stroom aan te sluiten. We rekenen direct af (contant natuurlijk) en ben verwonderd dat we voor de aanhanger en de 2 motoren apart staangeld moeten betalen. Discussie heeft geen zin en uiteindelijk is de camping in Schierke nog duurder geweest. Als we eenmaal gesetteld zijn, halen we onze machines van de aanhanger en gaan een stukje rijden. Het is tenslotte prachtig toer weer. Nu we van een andere aanrijd route komen, proberen we wederom naar het Josephskreuz te gaan. We rijden door mooie plaatsjes zoals Bad Suderode, Mägdesprung, Schwenda en Stempeda. Als we bij het kruis aankomen, is het nog 25 minuten lopen naar de bezienswaardigheid. De temperatuur en de verkeerde schoenen, maakt dat we hier niet voor gaan en de bar is boven ook nog eens gesloten.We gaan weer verder, maar het lijkt wel of de duvel er mee speelt. We rijden diverse keren dood op weg afsluitingen en omleidingen. Hierdoor komen we op een omweg met hele ongelijke kinderkoppen. Het dendert en rammelt van alle kanten. Na het verlaten van deze stormbaan, hoor ik diverse keren een geluid ergens tegen aan tikken. Als ik na enkele kilometers eens goed kijk, hangt de achterste remklauw langs het frame te bengelen. We hebben niets bij om dit op te lossen en we zoeken een garage op. In Niedersachswerfen vinden we bij de plaatselijke Renault dealer een monteur die passende bouten heeft om de klauw weer terug te plaatsen. Na een fooi om iets te gaan drinken, kunnen we weer op pad. In Nordhausen zit een motor zaak en die gaan we eerst even bezoeken. Via diverse omwegen door weer weg werkzaamheden, komen we bij een gesloten bedrijf aan. We doen het voorlopig wel met de noodoplossing en gaan verder. Je remt met een motor toch alleen maar met de voorrem. Bij aankomst op de camping hebben we toch nog 140 km gereden. Het was toch wel de moeite waard. Sil duikt 's avonds de keuken in voor ons avondmaal en na een eenvoudige, maar zeker lekkere maaltijd zitten we met een volle maag en voldaan over deze dag, de hele avond nog na te genieten. Het blijft nadat de zon is ondergegaan, nog lang een aangename temperatuur om buiten te blijven zitten. Morgen een nieuwe dag.

Dinsdag, 20-6-2023Zonnig, onbewolkt, 24 graden

De reden dat we hiernaartoe zijn gekomen, is de Harzdrenaline. Op dit terrein zijn veel dingen om te doen zoals, 5-D bioscoop, de Titan, eenZipp-line, bungy jumpen, een observatie toren, muur lopen en een ultrashot. Ook de Talsperre zelf is een bezichtiging waard. Vanaf onze camping lopen we de 800 meter naar de zuid in- uitgang en lopen daar de bewegende brug op. Als je wil kun je het hele loopvlak laten bewegen door ruw links en rechts te stappen. Je ziet dan diverse mensen met de handen de reling vastpakken. Leuk gezicht. Op ons dooie gemak bekijken we vanaf deze hoogte de omgeving en zien tevens veel mensen langskomen die met de zipp-line naar beneden suizen. Ik ga dit ook doen en Sil blijft zolang op de brug wachten, zodat ze mij kan filmen als ik voorbijkom. Je kunt voor bijna alles een kaartje kopen bij de ticket automaten, maar voor de zipp-line moet ik wel helemaal naar de parkeerplaats lopen, onderaan de berg........ die Deutsche Grundlichkeit......Bij terugkomst moet ik nog even wachten tot de aangegeven tijd, maar dan word ik toch in het hangmatje gehesen en krijg de diverse nodige informatie. Nog 1 verdieping hoger en we kunnen. Degene die mij in mijn positie moet leggen is erg behulpzaam en hij zorgt ervoor dat mijn camera goed zit en ik deze onderweg niet kan verliezen. Als ik de duw krijg en de weg naar beneden induik, is het weer een hele leuke, maar erg korte ervaring. Het gaat zo hard, dat je in no time aan de ander kant van het meer staat. De voorbereiding en het teruglopen naar het begin punt, is de grootste inspanning. Als je hard naar beneden gaat, moet je ook weer naar boven en dat gaat minder hard. Ik loop met de vrouw die samen met mij naar beneden is gegaan, weer de heuvel op en ik probeer om haar niet te laten merken dat ik er best van moet hijgen. Als we boven aankomen, zit Sil geduldig op een bankje te wachten. De uitzichttoren staat ons al op te wachten en we gaan dit keer met de lift de 39 meter omhoog, om daar van het uitzicht te genieten. Terug met de benen op de grond, lopen we naar de parkeerplaats waar ik al geweest was voor de zipp-line kaartjes. In het souvenirs winkeltje kopen we 2 pins voor op ons kleedje, een likeurtje met 3 glaasjes en een flesje in de vorm van een heks met nog een alcoholhoudend drankje erin. En dan wordt het toch tijd om iets te gaan eten. De adrenaline heeft honger veroorzaakt. Een frietje en een broodje bockworst maken dat alles weer tot de nok gevuld is. We tippelen weer terug naar de camping en tegen de tijd dat we daar zijn aangekomen, is ons eten ook wat gezakt. In onze campingstoelen genieten we de rest van de avond van de zonsondergang en een spelletje Skibo.

Woensdag, 21-6-2023 warm, heel licht bewolkt, 30 graden, 59 km

Wederom hoeven we vandaag weer niet ver te reizen. Ons doel is Quedlinburg. Nadat we ons ontbijt genuttigd hebben en geleegd wat geleegd moet worden, draaien we op de T-kruising links de 81 op. Hier staat na 200 meter al een bord dat we een afdaling induiken van 14%. Da's niet misselijk, maar er is gelukkig weinig verkeer en we gaan dan ook met een hele lage snelheid de berg af. We willen onze remmen niet overbodig belasten en komen zo ook veilig onderaan in Wendefurth, een gehucht met een restaurant en enkele huizen die een bed verhuren. We rijden eerst naar Thale om wat boodschappen te bij Kaufland. De koelkast gevuld en het bier weer koud gezet, rijden we eerst een stukje terug naar Timmenrode. Hier is de Taufelsmauer en die gaan we beklimmen. We parkeren tegenover het gemeenschapshuis en nemen onze wandelstokken ter hand. De afstand is maar 850 meter en het hoogteverschil maar 35 meter, maar het zonnetje zorgt er toch wel voor dat we een natte rug hebben als we boven aan het “bergje” staan. We neuzen wat rond en maken diverse foto's voordat we de afdaling in zetten. We zetten weer koers naar Quedlinburg, wat ook maar een kleine 15 kilometer ver is. Ferienhaus Seidel heeft 2 camperplekken ter beschikking en daar willen wij er 1 van hebben. We hebben al enkele malen gebeld, maar er wordt niet opgenomen. Een fenomeen wat we in deze omtrek al vaker last van hebben gehad. Als we de stad bereiken en de 1e camperplek al hebben gespot, rijden we op goed geluk naar ons eigenlijke doel. Als we in de straat aankomen, bellen we eerst bij een huis aan met een afbeelding van een camper in de tuin en een bordje om ons te melden bij nummer 47b. Maar het blijkt dat we 2 deuren verder moeten zijn. Jammer genoeg wordt ook daar niet gereageerd op de deurbel of nog een telefoontje. We willen niet op een camperplek staan en gaan terug naar Thale. Onderweg gaan we eerst even het busje aftanken. Bij de pomp staat de prijs op € 1,609. Maar als we gaan afrekenen staat op het reclame bord ineens een prijs van € 1,539. Dat is 7 cent per liter goedkoper. Voor de € 4,30 die ik te veel heb betaald, ga ik wel even verhaal halen. Wat blijkt, tijdens het tanken is er een prijsverlaging toegepast, maar daar kunnen ze nu niets meer mee....... jammer maar helaas.We vinden op Kloster camping Thale een mooi plekje onder de bomen. Het is ondertussen al tegen het eind van de middag gelopen en de temperatuur is naar de 30 graden gestegen. Na een douche zorgen we dat we ons niet meer inspannen en gaan rustig voor de camper mensen zitten kijken. We vullen de avond verder met het spelen van Skibo, tot het toch echt te donker wordt om nog iets te zien.

Donderdag, 22-6-2023heet, blauwe hemel, 32 graden

We hebben voor de overnachtingen op de camping toeristenbelasting afgedragen en mogen daarom gratis gebruik maken van het openbaar bus en tram vervoer.Omdat het zo warm is en daarom de motor niet zo aantrekkelijk, maken we hier dankbaar gebruik van. Het ontbijtje achter de kiezen, lopen we naar de dichtstbijzijnde bushalte. We staan geduldig te wachten en er komt nog een Duits stel van de camping bij ons staan. Na een half uurtje wachten, blijkt dat we de verkeerde informatie hebben en dat de bus nog een half uur later aankomt. Da's nou jammer als je zit te bakken in de brandende zon. We zijn dan ook blij als de bus er is en we in de airco kunnen afkoelen. Na een half uurtje komen we aan in Quedlinburg, wat op de lijst van Unesco staat. Quedlinburgis eenDuitsestad, gelegen ten noorden van deHarz, in deLandkreis Harz. De stad telt 23.604 inwoners (31-12-2020). Sinds 1994 staan destiftskerkvanSint-Servaas, hetkasteelen het historisch centrum van de stad op deWerelderfgoedlijst. Van 1949 tot en met 1990 lag Quedlinburg binnen de communistischeDDR. We lopen door de Alt Stad en schieten veel plaatjes de oude vakwerkhuizen en de mooie steegjes met de kinderkoppen. Jammer genoeg voor ons wordt er veel opgeknapt en staat er veel in de steigers. Ook de Stiftskirche St. Servatius en het slot op de heuvel zijn niet te bezichtigen. We struinen nog wat meer door de straatjes en komen op diverse plekken het andere stel van de camping tegen. De temperatuur is ondertussen opgelopen tot 32 graden en we zoeken dan ook een terras op om onder de zonneluifel bescherming te zoeken tegen de hitte. Gelukkig verkopen ze er ook iets te eten en drinken. Het is te warm om te blijven lopen en om 16.30 uur staan we dan ook bij de bushalte om weer terug te gaan naar de camping. De airco doet ons goed en het busreisje had dan ook wel wat langer mogen duren. Terug op de camping werken we de financiën af en worden we gewaarschuwd dat er zwaar weer in aantocht is. Na het douchen zien we al een dreigende lucht aankomen, tezamen met een donderend geluid en iedereen op de camping begint alles op te ruimen. Een uurtje later komt het met bakken naar beneden en de hagelstenen slaan als kogels neer op het plaatwerk van ons busje. Op diverse plekken horen we sirenes van de brandweer en bij ons komt weer onze ervaring met de kracht van de natuur in IJsland naar voren. Dit zal waarschijnlijk nooit meer weggaan. We blijven veilig binnen en zien de waterstroom langs de ramen naar beneden vloeien. Sil duikt in haar E-reader en ik ga weer aan de gang met de foto's en ons reisverslag.