Campanië

Zondag, 3-7-2022heet, 37 graden, lichte sluier bewolking. 2.088 km

We hebben om 8.00 uur de wekker gezet, want we willen vandaag kilometers maken. Aangezien we Rome overslaan i.v.m. het hitte alarm, rijden we door naar Napels. We zijn gewend om vlug weg te zijn en om 08.45 rijden we het terrein af, nadat we de wc hebben geleegd, ontbijtje gehad en de voorruit hebben gewassen. Nadat we van het schiereiland af zijn, volgen we zo'n 50 km de SS1. Het is geen snelweg, maar je kunt toch wel doorrijden. Het asfalt is van een erg slechte kwaliteit, hier is niet veel belasting geld aan besteed. Tot aan de Autostrada is hierover dan niet veel te vermelden. Deze A12 zorgt er voor datde snelheid omhoog gaat en de kilometers gewillig onder onze wielen door rollen. We wisten dat de Italianen geen auto zouden mogen besturen, maar we zien onderweg toch echt weer capriolen, die ons op onze hoede houd. Divers keren zijn er debielen die op de snelweg achteruit rijden en zelfs 1 keer niet op de vluchtstrook !! Ook een ongeval, waar het voertuig gewoon op de rijbaan bleef staan, zonder enige vorm van alarm naar de andere mensen die ook van deze weg gebruik maken. Een auto die de bumper aan de achterkant meesleept over het wegdek...... domme motor en scooter rijders die zonder enige bescherming met blote armen en benen als een rand debiel tussen de auto's door slalommen. We bereiken zonder kleer scheuren de ring van Rome en daar wordt het alleen maar drukker en erger. Onze 4 ogen staan op scherp en als we de A90 verlaten richting Napels, kunnen we wat meer genieten van de airco die overuren maakt. We zitten vandaag wel in de een wirwar aan tolwegen en hier doen ze dit nog met cash geld en soms kun je een plastic card gebruiken. We zijn niet zo goed met de tol poortjes en als we weer een keer onze bank pas gebruiken, hebben we dubbel betaald. 1 keer door de pas in de gleuf te steken en als die niet vlug genoeg werkt, ook nog een keer langs de scan en dan hebben ze 2 keer € 2,40 betaald. Geduld hebben we toch niet, dus we betalen maar voortaan contant. Van Rome loopt de A1 naar Napels en deze volgen we zonder problemen. We hebben nog wel een tussenstop in Monte Cassino, waar een prachtige abdij staat en een kerkhof uit de 2e wereldoorlog met gesneuvelde Poolse soldaten. Beide erg indrukwekkend.

De Abdij van Monte Cassino is een benedictijner territoriale abdij, een van de drie kloosters gesticht door Benedictus van Nursia. Het klooster ligt op een rots, 519 meter boven het Italiaanse plaatsje Cassino in de regio Lazio, tussen Rome en Napels. De abdij is gebouwd op de ruïnes van de Romeinse versterking Municipium Casinum. Toen Benedictus er aankwam was de regio nog niet bekeerd. Volgens de legende zou Benedictus het Apollo-altaar hebben afgebroken en er een kapel hebben gebouwd; de basis was gelegd. Monte Cassino zou geen eenvoudig leven zijn beschoren. Aanvankelijk was het niet meer dan een toren en een kapel, maar al snel werd het klooster steeds groter en kwam het onder bescherming van diverse machtige heersers te staan. Tijdens het leven van Benedictus ontstond hier de bekende “regel voor monniken”. Hij verrichtte er ook verscheidene mirakelen. Later zou het klooster verscheidene malen ten prooi vallen aan oorlogen en heersers, waardoor het ondertussen al vier keer is herbouwd.

Op het Poolse militaire ereveld in Monte Cassino zijn 1.052 soldaten van het 2e Poolse Legerkorps begraven die tussen 17 januari en 18 mei 1944 zijn omgekomen in de slag bij Monte Cassino. Op de begraafplaats is ook het graf te vinden van de Poolse bevelhebber generaal Anders, die in 1970 in Londen stierf. Op 1 september 1945, precies zes jaar na de Duitse inval in Polen, werd de Poolse oorlogsbegraafplaats bij Monte Cassino in gebruik genomen. De begraafplaats werd voltooid in 1963 en heeft de vorm van een amfitheater met een altaar en een groot kruis in het midden van het gazon. Aan weerszijden van de ingang dragen twee panelen de volgende inscriptie: “Voorbijganger, vertel Polen dat we in dienstbaarheid aan haar zijn gesneuveld. ” en “Voor onze en uw vrijheid, gaven wij soldaten van Polen, onze ziel aan God, ons leven aan Italië en ons hart aan Polen.” Na de oorlog verkoos commandant luitenant-generaal Wladyslaw Anders, net als veel van zijn soldaten, ballingschap boven de terugkeer naar het inmiddels door de Sovjet-Unie bezette Polen. Toen generaal Anders in 1970 in Londen stierf, werd hij volgens zijn laatste wens begraven in Monte Cassino. Het 2e korps was overwegend een Poolse eenheid, maar omvatte ook Wit-Russen en Oekraïners. De mannen van het korps hadden verschillende religieuze achtergronden. Sommigen waren katholiek, anderen joods en sommigen Oosters-orthodoxe christenen. De gezindten zijn af te lezen aan de grafstenen. Op 18 mei 1944 trok een peloton van het 1e eskader van het 12e regiment van de Podolski-lanciers als eerste de ruïnes van de abdij Monte Cassino binnen. De Duitse verdedigers werden uiteindelijk tegen een hoge prijs verdreven van hun posities bij Monte Cassino. Het korps leed zware verliezen tijdens de Italiaanse campagne: 2.301 doden, 8.543 gewonden en 535 vermisten. De weg naar boven is een slingerweg en gelukkig hebben we niet de route van de navigatie gevolg, anders waren we waarschijnlijk klem gereden. Hij gaat stijl omhoog en geeft een prachtig uitzicht over de vallei. We komen als eerste bij de begraafplaats en nemen de onverharde weg naar boven, zoals meerdere mensen doen. Na een hele tippel staat er een rots blok als bewijzering en die geeft twee kanten op. We lopen recht door en komen dan aan de andere kant van de berg. Dit kan niet, want ik heb de plaats al gezien en die lag aan de andere kant. We lopen terug en volgen de andere pijl. Als ik door de bomen kijk, zie ik de graven diep beneden onder ons liggen......... What the fuck......... we lopen de hele weg terug, terwijl het zweet van onze ruggen af gutst. Als we terug zijn bij het busje, is de ingang direct aan de parkeerplaats. Boven staan nog 2 gedenk monumenten.......... We kijken eerst even bij de ingang in een kleine ruimte, waar het verhaal van destijds vertelt wordt. Dan lopen we naar boven naar de graven van de Poolse slachtoffers van deze nodeloze strijd. Net als op alle andere oorlogskerkhoven, veel jonge mannen / tieners die hier begraven liggen. Hierna gaat het richting de abdij. We parkeren en er staat een bord dat je degelijk gekleed moet zijn, geen korte broek of en de schouders bedekt. Als we omgekleed zijn, moeten we € 8,00 betalen voor het parkeren, er wordt dan geen entree meer gevraagd. Het is alsof we een paleis van een of andere koning binnen lopen. Alles is groot en over de top. Het moet gezegd worden, het ziet er prachtig uit. Alles in dikke witte stenen, wat er voor zorgt dat als we het kerk gedeelte in lopen, dit lekker koel is. Alsof een airco staat te blazen, maar het zal wel de koele gedachte van God zijn.We lopen trappetjes af en op en schieten veel foto's. Na een uurtje hebben we het gezien en gaan weer terug naar de bus. Hier nu wel de airco aan en als de sodemieters naar een camping voor een koude versnapering. We hebben als einddoel Pompei, om daar enkele dagen te blijven staan. Dit is nog zo'n anderhalf uur rijden, die we zo vlug mogelijk af willen leggen. We kiezen voor de tolweg A1, die ons tot midden Napels brengt. Het wordt drukker en drukker en de scooters vliegen als irritante muggen links en rechts voorbij. Viadiverse tol poortjes wordt dit de A3, om er vlak bij onze camping de afslag te nemen. We komen aan bij camping Spartacus, wat een erg toepasselijke Romeinse naam is voor een camping. Voor € 33,00 per nacht mogen we blijven staan, maar dan staan we ook tegenover de ingang van het historische dorp Pompei. Net als bij alle campings in Italië is het sanitair zeer oud, maar wel goed om te gebruiken. Ook hier weer staan toiletten. Wij gebruiken die niet, aangezien de temperatuur ons richting gevoel misschien wel aantast. We denken dat we wederom de beste plek hadden van de camping, aangezien er op de reviews stond dat de plekken klein zijn. Wij hebben in ieder geval plek om ons terras goed uit te stallen. Bravo. Aangezien we de straat maar hoeven over te steken, gaan we eerst kijken hoe of wat er allemaal te koop is. Veel kraampjes en we komen langs een tentje waar ze gidsen en audio tours verkopen. We krijgen een zelf geschreven briefje in de hand gedrukt en beloven dat we misschien morgen wel terug komen. Bij de entree zien we dat we dit allemaal zelf ook wel kunnen regelen, dus dat misschien is dus een zeker niet. We lopen nog langs de kramen af en steken dan de weg over om eens rond te kijken waar we iets kunnen eten. Er is nog veel gesloten, maar de telefoon vertelt dat er de andere kant wel al iemand zit te wachten op klanten. 50 meter van de camping zit restaurant Shaval, waar we opgewacht worden door 2 obers uit het bejaarden centrum, met veel te dikke rood / blauwe jasjes voor deze temperaturen. Het lijkt wel of ze bij het circus werken van Toni Boltini. Ook al zijn ze niet meer zo jong, ze zijn zeker net zo druk als alle andere Italianen. Er staat een originele Fiat 500 voor het terras en als we hier naar staan te kijken. De kleinste spreekt wat Engels en roept direct iemand van achteren. We moeten er beide in gaan zitten en dan maakt de vermoedelijke eigenaar er foto's van. Na enige tijd zitten we toch aan een tafeltje en bestellen pasta Carbonara en een hele grote hamburger. Het smaakt voortreffelijk, ook al komt er friet bij in plaats van de bestelde gebakken aardappeltjes en nadat ik de hamburger al op heb. Dat de timing in Italië niet al te best is, wisten we al........... maar de kwaliteit van het eten is des te beter. We doen 's avonds niet veel meer en gaan er vroeg in, we hebben morgen een drukke dag. We hebben vandaag met deze hitte toch nog 6,5 kilometer gelopen.

Maandag, 4-7-2022 heet, 35 graden, open hemel

We staan op rond 8.00 uur en het is al 31 graden.......... Geen dag om te jagen dus. We nemen op ons gemak het ontbijt en maken alles klaar om naar Pompei te gaan. Water en camera's zijn wel de belangrijkste spullen die we mee moeten nemen. We steken de straat over en lopen eerst naar de stand voor een pin van Pompei; voor de verzameling. De entree bedraagt € 16,00, dus we hebben al € 8,00 p.p.verdiend door zelf een kaartje te halen en niet bij de kraampjes te kopen. Helaas zijn er geen audio tours meer, maar we gaan wel extra dicht bij de gidsen staan als we iets willen horen. Deze kun je inhuren voor€ 20,00 p.p. voor 2 uur............ goed verdien model. Pompeï was een Antiek Romeinse provinciestad met ongeveer 20.000 inwoners die bestond van de 7e eeuw voor Christus tot in de eerste eeuw na Christus. Osken, Samnieten, Grieken, Etrusken en Romeinen lieten er allemaal hun sporen achter. Pompeï, dat in 62 n. Chr. al door een aardbeving was getroffen, werd in 79 bedekt door as als gevolg van de uitbarsting van de Vesuvius. Het is daardoor een van de best bewaarde Romeinse steden geworden, hoewel de opgravingen gepaard gaan met erosie en vervuiling. Nadat de eerste overblijfselen al aan het eind van de zestiende eeuw werden ontdekt, worden sinds de 18e eeuw archeologischeopgravingen verricht. Sindsdien zijn grote delen van de stad blootgelegd en geeft de plaats een goed geconserveerd beeld van het Romeinse dagelijks leven. Pompeï staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en is een belangrijke toeristische attractie die jaarlijks zo'n 2,5 miljoen bezoekers trekt. De straten zijn niet veranderd en zien er nog uit zoals enkele honderden jaren terug. Grote brokken steen die langs elkaar zijn gelegd. Wat wij een stoep noemen, is bij hen de loop route. De straat was een open riolering, waar alles weg werd gespoeld als het regende. Als je over moest steken, was er een “zebrapad” van grote stenen, die in de open riolering waren gelegd naar de overkant. We bekijken de huisjes of wat er nog van over is en slenteren over de stenen bij een temperatuur van zo'n 35 graden. De huizen lijken veel op elkaar, maar als je in een sociaal gedeelte komt, zoals een marktplein of thermaal bad, dan ziet het er wel anders uit. Er lopen heel veel mensen en het is dan ook echt interessant. We zien de versteende mensen die overvallen zijn door de lava. We stappen stevig door en lopen zo veel als mogelijk in de schaduw. Het geheel isverdeeld in 9 regio's en bij elk huis staat er wie er gewoond heeft, b.v. het huis van de citerspeler, het huis cryptoporticus, het huis van de Julie Felix, het huis van de zilveren bruiloft of het huis van de gladiatoren. We zien de tempel van Jupiter, Tempel van Venus Pompeiiana, het amphitheater en nog veel meer grote optrekjes van mensen die toen belangrijk waren. Nadat we een 4 uurtjes hebben rond gelopen, begint de hitte ons parten te spelen en gaan we terug naar de uitgang. Dit is nog wel even zoeken, maar hier komen we tenslotte toch terecht. We kopen bij een kraampje nog een T-shirt en gaan dan wat uitrusten voor de camper. Een dutje doen lukt nog niet echt, maar dat de benen rusten is wel nodig, we hebben bijna 14 km gelopen en straks gaan we de Vesuvius beklimmen. We maken soep met een cracker, want met een lege maag de vulkaan op lijkt ons niet zo slim. Om 16.55 uur lopen we naar de receptie en het busje voor de expeditie staat al op ons te wachten. We rijden een rondje door de stad om nog meer mensen op te halen en bij een kantoortje moeten we € 64,00 betalen. Lijkt erg veel, maar we hebben wat recensies bekeken en zelf regelen kan wel eens een slechte uitwerking hebben. Het is zeker zo'n 30 km naar de voet van de berg. Vandaar mag je naar boven om afgezet te worden. Het is dus beneden parkeren. Je kunt voor € 2,00 p.p. Naar boven worden gebracht en dan moet je nog afwachten of je naar binnen mag. Er is een maximum aan toegelaten personen op de rand van de krater. Dus we denken dat we zo een goede beslissing hebben genomen. Voor aan de ingang worden we afgezet en met ons kaartje worden we toegelaten tot de weg van de marteling........... je moet de laatste kilometer nog naar boven lopen, met een hoogte verschil van 250 meter. De Vesuvius is een actieve vulkaan aan de westkust van Italië ten zuidoosten van Napels. De naam "Vesuvius" is afkomstig van het Oskisch "fesf", wat rook betekent. De vulkaan ligt in de vlakte van Campanië, heeft een doorsnede van acht kilometer en is 1281 meter hoog. De Vesuvius is een stratovulkaan; strato- is afgeleid van stratum, Latijn voor 'laag'. Een stratovulkaan bestaat uit een afwisseling van lagen as en lava, die in de twee stadia van een uitbarsting van dit type vulkaan worden gevormd. De Vesuvius ligt in de caldera van een oudere vulkaan, de Monte Somma. De caldera is ongeveer 18.300 jaar geleden gevormd. Een vulkaan in een caldera wordt ookwel sommavulkaan genoemd. In het jaar 79 kwam de Vesuvius tot uitbarsting, waarbij de Romeinse steden Pompeï, Herculaneum, Oplontis en andere nederzettingen werden verwoest. Tijdens de uitbarsting werd een wolk van stenen, as en vulkanische gassen tot wel 30 km in de lucht geworpen. De omgeving werd bedolven onder enorme hoeveelheden pyroclastisch materiaal. Bij de uitbarsting zouden meer dan duizend mensen zijn omgekomen. Het enige overgebleven ooggetuigenverslag van de gebeurtenis zijn de twee brieven van Plinius de Jongere aan de historicus Tacitus. De Vesuvius is sindsdien vele malen uitgebarsten; de laatste keer was in 1944. De Vesuvius wordt beschouwd als een van de gevaarlijkste vulkanen ter wereld vanwege de miljoenen mensen die dichtbij genoeg wonen om door een uitbarsting te worden getroffen. In de eigenlijke gevarenzone wonen ongeveer 600.000 mensen, meer dan bij enige andere vulkaan in de wereld het geval is. Sinds 1995 wordt de Vesuvius (en het omliggende gebied) beschermd als Nationaal park Vesuvius. Aangezien we niet weten of Sil de beklimming met haar benen kan volhouden, ga ik op mijn eigen tempo naar boven. Ook met goede benen, is dit toch een hele klim. We hebben een uur om naar boven en beneden te gaan, voordat onze bus ons weer komt ophalen. Aan de ingang staat wel continu een ambulance voor mensen die de hitte of de klim teveel is geworden. Ik hou er goed de pas in, maar stop onderweg wel even om wat foto's te schieten van het immense uitzicht. Als ik film, moet ik uitkijken dat het hijgen niet te goed hoorbaar is op de achtergrond.......... telkens als je denkt dat het na die ene bocht gedaan is, kijk je toch weer tegen een pad aan die recht omhoog loopt. Gelukkig zijn wij de laatste groep van mensen die naar boven mogen en dat maakt dat het niet zo heel druk meer is. Het water wat ik bijheb is ondertussen warm geworden en smaakt niet zo heel erg goed meer, maar niet drinken is geen optie. Na een twintig minuten sta ik dan toch echt boven op de rand van deze vulkaan naar het binnenste van de aarde te kijken. Het is eigenlijk maar een dorre boel daar beneden en lijkt niet erg levend meer te zijn, ook al beweren deskundigen anders. Als ik aan het rond filmen ben en een derde van de rond wandeling heb gemaakt, lijkt het wel of ik aan de overkant Sil zie staan aan het hekwerk. Ik kan het niet duidelijk zien en zoem in met de camera. De afstand blijkt nog steeds te groot en roepen heeft ook al geen zin. Als het zo is, zou dat heel erg mooi zijn en ik loop terug om dan eventueel foto's van ons samen te maken. Het is ook al 18.15 uur en we moeten om 19.00 uur terug zijn bij de ingang. Als ik bij de plek aankom waar ik Sil dacht te hebben gezien, is er niemand........Dan ga ik maar terug naar beneden. Ik kan redelijk ver naar beneden kijken en daar zie ik weliswaar Sil de berg af lopen. Ik schreeuw me de longen uit mijn lijf, maar het geluid komt niet ver. Geen reactie. Dan maar de versnelling wat hoger schakelen. Als ik binnen gehoor afstand kom, 25 meter, blijkt dat ze ook boven op de rand is geweest en dat is een formidabele prestatie. 10 jaar geleden hadden we nog de verwachting dat ze misschien nooit meer zou kunnen lopen en nu dit. Echt een hele prestatie en overwinning op haar zelf. Het is zelfs een emotioneel momentje. We kunnen een dansje niet achterwege laten. We kunnen er niet over uit en blijven praten tot aan de ingang van het park. Als iedereen beneden is, gaan de poorten dicht en rijd de ambulance weg. Maar geen taxi voor ons....... het duurt nog even voordat die er is en dan krijgen we voor de tweede keer vandaag een beleving waar we gelukkig niet voor hoeven te betalen. Een ritje met een Italiaanse chauffeur zou zomaar een attractie op de kermis kunnen zijn. Al toeterend, scheldend, bellend en scheurend rijden we de berg af naar beneden. Nu zit de chauffeur alleen niet ook nog met de radio te klooien. Ik vind het frapant dat deze lui zo hard rijden de hele dag en niet met rokende remmen staan net als wij op de Gothard pass. Zouden ze andere remblokken hebben ?? Terug gekeerd op de camping Spartacus, gaan we bij het restaurant van de camping een afhaal spaghetti halen. Je krijgt hier borden en schalen mee in plaats van plastic. Geen gesol met eten. Nadat we heerlijk hebben gegeten,brengen we alles terug en nemen het er nog even van op deze zwoele avond. We hebben vandaag maar liefst 17,16 km gelopen.......... bravo voor ons zelf. Nu kunnen we wel wat rust gebruiken. Tot morgen.

Dinsdag, 5-7-2022 heet, 35 graden, wolkenloos

we zijn door de warmte weer vroeg wakker en dat is niet erg, want vandaag gaan we naar Napels. Na de dagelijkse dingen, laden we onze bepakking weer op en lopen naar het station van Pompei, wat enkele straten verderop ligt. We kopen een retourtje Napels en lopen dan naar het perron. Een jonge Italiaan begrijpt dat we naar Napels willen en geeft aan dat we door het tunneltje naar de andere kant moeten. Hoe komt het dat het lijkt dat Italianen, hoe aardig ook, altijd agresief antwoord geven?? we volgen in ieder geval zijn raad op. Het is toch nog een 3 kwartier voordat we bij centraal station Geribaldi aankomen. Verder weg als dat we hadden verwacht. We kopen op het station een kaartje voor de hop-on-hop-off bus en laten ons de weg wijzen naar het dichtstbijzijnde station. We willen vandaag, na de inspannende dag van gisteren, niet erg veel km's maken en de stad van boven bekijken. We rijden eerst een rodnje mee om te kijken waar we allemaal willen uitstappen en dingen bekijken. Er staan veel bezienswaardigheden in de steiger en we verbazen ons over de vieze stad die Napels is. Het is een mierenhoop van irritante, asociale en contstant telefonerende mensen in het verkeer. Maakt niet uit of het met de auto, scooter of lopend is. De romantische reclames over Napels hebben bij ons de geloofwaardigheid verloren. Als we honger krijgen stappen we uit bij halte 6 van de blauwe lijn en lopen een restaurantje in. We zijn een half uur te vroeg en kunnen niet naar binnen. Als we de straat weer uit lopen en aan de zijkant een poort zien, kunnen we in datzelfde restaurant door een ober naar een tafeltje worden gebracht. We bekijken de menu kaart en besluiten dat we hier helemaal geen zin in hebben. Iets verderop in de straat is een vetklep bistrootje en daar probeert een jonge gast ons nog tenminste te woord te staan. Natuurlijk moet hij even vertellen dat hij in Amsterdam is wezen blowen. Het gepresenteerde eten smaakt erg goed en met een gevulde maag stappen we weer op de bus. We zijn het er samen over eens dat Napels ons niet brengt wat we hadden verwacht en we zitten de rode en blauwe route uit om vervolgens naar het station te gaan. We kopen nog een pin voor de verzameling en nemen en heerlijk ijsje in het ondergrondse winkel centrum van Piazza Garibaldi. Daarna kunnen we zonder ondersteboven gereden te worden door een tunnel om in het station te komen. Het is nog een heel gedoe om dan naar de goede plek te komen, waar onze trein komt. Italianen zijn nu eenmaal te beroerd om iets anders als Italiaans te spreken. We gaan eerst even naar het toilet en moeten door een poortje om binnen te komen. Hier moet je dan wel eerst een euro in deponeren. Ik zie hoe je ditzelfde poortje open kunt laten staan en dan door kunt lopen. Helaas ziet een medewerker dit en er komt een vloedgolf van Italiaans temperament op ons af. Ik moet doorlopen en Sil staat nog aan de buitenkant. Na veel gedoe, wordt ook zij doorgelaten en kunnen we de blaas legen. Op het goede perron aan gekomen, blijkt dat je hier nog gewoon nog mag roken, wat dus ook erg veel gedaan wordt. We zoeken een rook vrij plekje op, maar dan komt er een vrouwtje langs mij zitten die de hele tijd met haar telefoon bezig is, iedereen op het perron trouwens, maar niet in de gaten heeft dat je niet naar de persoon aan de andere kant van de lijn hoeft te schreeuwen. Als ik haar daar op attent maak, snapt ze het natuurlijk niet, maar als ik ook mijn Italiaans temperament toon, zet ze het geluid toch af. Het wordt tijd dat we de stad verlaten........ dit is niks voor ons. We eten vandaag weer bij het restaurant van de camping, alleen nu een gedeelde pizza en een salade. Ongewild hebben we ook vandaag toch nog 5,5 km gelopen. Morgen verlaten we de drukte van dit alles.