2003, USA Sturgis

Sturgis is een plaats (city) in de Amerikaanse staat South Dakota en is de zetel van Meade County. Het doorgaans slaperige stadje is jaarlijks in de eerste volle week van augustus het toneel van de Sturgis Motorcycle Rally. The Sturgis Motorcycle Rally is een motortreffen in de 1e week van augustus en is ontstaan in 1938 door een groep Indian motorrijders. In het begin was het bedoeld voor stunt shows en races, maar is uit gegroeid tot een motor evenement voor enthousiaste rijders van over de hele wereld. Het evenement geeft het 6.627 inwoners tellende dorp een gigantisch inkomen. Het is een van de grootste motor evenementen ter wereld met enkele honderdduizenden bezoekers. In 2003 ongeveer 500.000.

Vrijdag, 1-8-2003. Om 07.00 uur gaat de wekker en vreemd genoeg zijn we niet meteen klaar wakker. We hoeven niks meer te pakken, aangezien we dat gisteren al gedaan hebben. Om 007.45 uur is Fuck al bij ons. Nog een bak koffie en dan op weg naar Schiphol. Nadat we de plunje baal hebben ingecheckt, gaan we rondhangen op het panorama dek. Nog een laatste Hollands bakje koffie en dan naar het vliegtuig. We hebben niet zo veel geleerd van de vorige keer, want alweer zijn het Sil d’r schoenen die het alarm af laten gaan. Eenmaal in het vliegtuig zitten we wel naast elkaar, maar niet aan het raam. Het is 13.05 uur als we de lucht in gaan en we stellen ons in op een lange zit. Er zijn films, je kunt naar de raio luisteren en op kanaal 9 kun je volgen wat de piloot allemaal zegt. Ik neem diverse gesprekken op en ik heb zo lang zitten luisteren, dat ik de volgende keer zelf ga vliegen, “roger that”. Er is eten onderweg en drinken, nog een zakje chips en dan komt Washington al in zicht. Het is daar dan 15.30 uur en we hebben een tijdverschil van 6 uur. Ik spaar stoffen badges en ik zocht er nog enkele. Onder andere Tsjechiê, Slowakije en Slovenië. Hier staat een gast met een bak met badges van over de hele wereld. En in het land zelf zijn ze niet te vinden. We lopen hier langs een glazen ruimte waar een heleboel rokers bijeen zijn. We willen ook een sigaret gaan roken, maar als we de deur open doen, gaan we vlug weer enkele stappen terug. Het stinkt ontzettend en je hebt hier helemaal geen sigaret nodig om te roken. In de tussen tijd hebben we de batterij van de camera bij geladen, nog wat drinken gekocht en dan kunnen we overstappen naar ons volgende vliegtuig. Bij de douane poortjes gaat het met Sil goed, zij heeft haar schoenen uit gedaan. Ik niet…………. en dus sta ik weer met mijn armen gespreid. 17.20 uur en de neus van het vliegtuig wijst weer naar de hemel. Deze keer zitten we wel aan het raam en kunnen we wat naar buiten kijken. Helaas is het erg bewolkt en zien we niet zo heel veel. We proberen wat te slapen, want je wordt erg moe van dat hangen. We vliegen nog ongeveer 2 uur tijdsverschil tegemoet en om ongeveer 19.00 uur landen we in Denver. Thuis is het dan 03.00 uur ’s nachts. Nog even vlug de bagage ophalen en hoera, “Jul” is er ook bij. Het gaat beter als vorig jaar, toen we “Jul” kwijt waren. Nadat we buiten een sigaret hebben gerookt, gaan we op zoek naar de shuttle die ons naar “La Quinta Inn” brengt. Om 20.30 uur zijn we bij het hotel en kunnen we de sleutel ophalen. Dan is er even rust. Ik ga in de tussentijd onze laatste overnachting boeken en meteen wat drinken halen. We hangen nog wat rond en dan gaan we slapen. In Denver is het 21.30 uur, maar bij ons is het 05.30 uur. Het lijkt wel een treffen.

Zaterdag, 2-8-2003. We hebben gevraagd of ze ons konden wekken om 07.00 uur, maar dat was niet nodig. Om 06.30 uur zijn we klaar wakker. Na wat gerommeld te hebben, gaan we douchen en ontbijten. Het is 09.00 uur als een taxi ons naar “Eagle Rider” brengt. Een half uur later en 54 dollar lichter komen we daar aan. Voor ons staat er een “Electra Glide” klaar. Vorig jaar hadden we twee motoren gehuurd, maar dit jaar gaan we samen op 1 machine. De totale afstand is niet zo heel erg groot en dan ben je veel geld kwijt voor een motor die relatief veel stil staat. En zo kunnen we afwisselen met rijden en rondkijken. We moeten de nodige papieren rompslomp verwerken, maar net over 10.00 uur kunnen we dan eindelijk de weg op. De temperatuur is al weer aardig aan het oplopen en het duurt dan ook niet lang of we krijgen het behoorlijk heet. We hebben een mooie, bijna nieuwe motor mee gekregen en met een lekker muziekje erbij, cruisen we relaxed over highway 25 north. Deze motor zuipt nogal en na 100 mijl (160 km) is de tank leeg. later komen we er achter dat de choke er nog op staat………. Aangezien we vandaag toch een heel eind moet, tuffen we vrolijk maar stevig door. Als we richting Hill-City komen, wordt het al erg druk met bikers. Nou ja bikers ………?? Het merendeel heeft de motor op een aanhanger staan , in een trailer, in een camper of er rijdt wel een auto met lege aanhanger achteraan. Net als vorig jaar, vraagt iedereen aan ons of we naar “Sturgis” gaan en nu kunnen we wel “ja” zeggen. Om ongeveer 19.00 uur komen we Hill-City binnen rijden en zien we een “Harley” winkeltje. Ik denk dat ze normaal iets anders verkopen, maar deze week even niet. Ook wij nemen enkele hemdjes en een petje mee en gaan dan op zoek naar de KOA camping. Die is inde buurt van “Mount Rushmore”, dus moeten we terug. Op de camping staat het helemaal vol met motorrijders in hutjes, enkele tentjes en heel veel huizen op wielen met alles er op en er aan. Het valt ons op dat het wel een echt yuppen gedoe is. De ene doet nog beter zijn best om lelijk te kijken als de andere en dat noemen ze dan stoer kijken. Wij hebben een leuk hutje met plaats voor een vuurtje en een schommelbank. We kletsen even met de buren uit Canada en gaan dan even lekker zwemmen. Later wat pintjes gekocht en op ons gemak buiten rond kijken, want er valt zoveeeel te zien. We zijn wel moe, dus laat zal het niet worden, maar ja daar is het vakantie voor. We schrijven wat ansicht kaarten en kijken de video terug en dan tot morgen maar weer. Warm weer, 85 f (29 graden) 392 mijl (627 mijl).

Zondag, 3-8-2003. Vandaag doen we het rustig aan. We blijven wat langer liggen, gaan op ons gemak koffie drinken en de kaarten posten. We kletsen nog wat met de Canadezen en dan gaan we wat rond rijden. “Mount Rushmore” ligt hier om de hoek, dus daar zijn we zo. Mount Rushmore National Memorial is een Amerikaans nationaal monument, gelegen in de Black Hills nabij Keystone, South Dakota. Het toont 18 meter hoge, uit graniet gehakte portretten van vier Amerikaanse presidenten: George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Het monument herdenkt de geboorte, groei en ontwikkeling van de Verenigde Staten. De oppervlakte bedraagt zo'n 5 km². Erg indrukwekkend om te zien. Dit moet echt een heel klus zijn geweest. Er is niet voor niks 14 jaar aan gewerkt en door heel veel mensen. We maken foto’s, filmen, kopen een cd en stillen meteen onze honger. We kunnen onze hut maar voor 2 nachten gebruiken, dus we moeten voor de rest een tent gaan kopen. Hiervoor rijden we naar Hill-City. Helaas zijn ze hier wel erg duur (350 dollar). Daarom rijden we door naar Rapid City, daar is vast een Wall-Mart. Het is weer erg warm en hebben daarom geen helm op of een jas aan. Daarom rijden we ook erg relaxed en op onze hoede. Ok, ok, niet erg slimme zet, maar wel zo lekker. Bij Wall-Mart vinden we een tent ,een zaklamp, een hemdje voor Sil, een shirt voor mij wat kaarten voor ons beide en heel belangrijk: zonnebrand. Op de terug weg zien we een hele grote Harley truck staan. We stoppen en maken foto’s en besluiten om terug naar de camping te gaan om te zwemmen. Na het zwemmen begint de lucht te betrekken en gaan we wat sightseeing doen op de camping. Gelukkig is er wel altijd wat te zien. We eten bij de sub-way en luisteren de rest van de avond naar muziek. Als de ogen zwaar beginnen te worden, breien we er een eind aan voor vandaag. Warm weer, 86 f (30 graden). 87 mijl (139 km).

Maandag, 4-8-2003 Als Sil er om 06.00 uur uit moet om te plassen, zijn er al veel mensen op. Wij blijven nog even liggen tot 07.30 uur. Vandaag moeten we ongeveer 100 meter verhuizen. We gaan eerst douchen, dan gaan we ons tentje opbouwen en onze spullen verhuizen. We hebben een erg makkelijk tentje gekocht, want hij staat in 5 minuten. Als we helemaal klaar zijn, kunnen we de sleutels gaan inleveren, de overnachting betalen van het tentje en gaan koffie drinken (nou ja koffie). Als we weg willen rijden, vergeten we om het slot uit het voorwiel te halen……… en dan ga je om op een overvolle camping met motorrijders. Da’s balen. Het is 10.00 uur als we richting de “Badlands” rijden. Het Badlands National Park is een nationaal park in het zuidwesten van South Dakota in de Verenigde Staten, sinds 1978 bestaand. Het park heeft een oppervlakte van 982 km² met ravijnen, kloven en hoodoos, afgewisseld met grote stukken prairie. Het park staat verder bekend om de paleontologische vondsten uit het eoceen en het oligoceen. In de Badlands zijn fossielen van paarden, schapen, neushoorns en varkens gevonden. Menselijke bewoning vanaf 11.000 jaar geleden heeft eveneens zijn sporen nagelaten in het landschap. Hoe verder we van Hill-City af rijden, hoe rustiger het verkeer. Het is weer erg warm, maar lekker rustig en schitterend rijden. Deze keer zit Sil aan het stuur en als de verharde weg in een keer overgaat in zand en grind, is het even adem halen en stuur goed vast houden. Het bord zegt dat het 5 mijl duurt, maar het zijn er zeker 10. De linkerkant van de weg is nog wel met 25 mijl te doen, maar als je dan een tegenligger krijgt, moet je toch echt weer rechts het mulle zand in. Daar ligt ook veel los grind en 1 keer ging het bijna mis. We glijden er doorheen en ik houd hem gelukkig overeind, want achteraf staat er in de papieren dat we niet op onverharde wegen mogen komen. Met een gedempte snelheid komen weer op het verharde gedeelte en de natuur wordt steeds mooier. We komen weer langs indianen reservaten met veel sloop auto’s langs de caravans. Vanaf 11.000 jaar geleden zijn de Badlands bewoond geweest door verschillende indianenstammen. De eerste stammen woonden in beschutte valleien waar het hele jaar voldoende water en wild beschikbaar was. Tegenwoordig worden door de erosie de resten van hun kampvuren, pijlen en andere gereedschappen gevonden. Later kwamen de Lakota en het Arikaravolk, waarvan de nakomelingen in het huidige North Dakota leven, nadat de Sioux ze hadden verdreven uit South Dakota. Tegen het eind van de 19e eeuw kregen Amerikanen van de regering onder de Homestead Act stukken land om een boerderij op te bouwen. Dit had tot gevolg dat de indianen alleen in speciaal aangewezen reservaten mochten leven. In de winter van 1890 voorspelde de Indiaanse profeet Wovoka dat de blanken zouden verdwijnen en ze hun land terug zouden krijgen als ze de Ghost Dance zouden uitvoeren. Ze droegen daarbij kleding waar kogels niet doorheen zouden kunnen gaan. Dit leidde uiteindelijk tot het Bloedbad van Wounded Knee, waarbij 150 indianen omkwamen. Het bloedbad van Wounded Knee was een bloedbad onder indianen door de Amerikaanse cavalerie op 29 december 1890, in het plaatsje Wounded Knee in South Dakota. Onderweg eten we bij een benzinepomp en komen vervolgens bij de plaats waar het bloedbad van “Wounded Knee” echt heeft plaats gevonden. Verwonderlijk is hier niets te zien, behalve een bord met het verhaal er op. Verder is het alleen een stuk kale grond. Wel raar aangezien de Amerikanen bij elke boom en steen wel een bord of iets dergelijks hebben staan. Waarschijnlijk willen ze hun daden niet verantwoorden en er zeker geen toeristische attractie van maken. Anders gaan de indianen er ook nog iets aan verdienen en dat mag zeker niet. Als we verder rijden en zien we links kijkend een grote onweersbui over de vlakte hangen. Het water gordijn hangt naar beneden en diverse malen komen er bliksem schichten uit de bewolking. Een mooi tafereel van veraf. We hebben veel gefilmd onderweg en in het park zelf laten we een foto van ons maken door wat yankees. We komen weer richting Rapid City en daar heeft het flink geregend. Het wordt frisser en we doen onze truien aan. Terwijl we hiermee bezig zijn, raken we in gesprek met een biker die wel op de motor is gekomen en niet in een trailer of op een aanhanger. Hij deelt onze mening over het echte motorrijden wel. We rijden weer verder naar de camping en krijgen hier en daar een druppel te verwerken, maar verder blijft het droog. We nemen een pizza op de camping en houden het dan voor gezien. Erg warm en na een bui lekker verkoelend, 85 f (29 graden). 319 mijl (510 km).

Dinsdag, 5-8-2003. Om 07.30 uur wakker. Na het douchen gaan we koffie drinken voor op de KOA. Het is alweer erg warm en we hielden het in de tent niet meer uit. Om 09.30 uur gaan we naar “Custer State Park”. Custer State Park ligt vlak bij Rapid City in South Dakota en staat bekend om zijn enorme kudde bizons. Deze kudde bestaat uit 1.300 bizons; een van de grootste in de Verenigde Staten. Vroeger bestonden de kuddes uit miljoenen, maar de aantallen liepen snel terug door de jacht in de negentiende en twintigste eeuw. De bizons zijn nu beschermd en maken hun comeback in dit gebied. Je kunt Custer State Park met de auto of camper verkennen via drie schilderachtige routes: de Needles Highway (Highway 87), de Wildlife Loop Road en de Iron Mountain Road. Half Amerika had hetzelfde idee als wij en als echt kudde volk sukkelen we in een sliert met motoren het park binnen. Onderweg zien we weer een heleboel bizons en wat prairie dogs, maar de ronkende motoren houden de rest van het wild van ons vandaan. Dan gaan we verder naar “Needles Highway”. Dit is een stuk met veel bochten en smalle tunneltjes waar je eerst moet toeteren en dan mag je pas doorrijden. Op een van de weinig rechte stukken staat alles ineens stil. Een stukje verder ligt een biker op z’n kant. (een recht stuk….. hoe kan dat nou ?). De yankees nemen dit op als een ramp……… wij denken dat ie gewoon niet goed opgelet heeft. Ons sarcasme wordt dan ook niet op prijs gesteld. Wij nuchtere Hollanders. De stoet komt weer op gang en we vervolgen onze weg. Bij een meer stoppen we even, maar hier staat een snack kot en het stikt er van de mensen / motoren. We nemen een flesje mee en gaan aan de andere kant van het meer de mierenhoop zitten bekijken. Als de dorst gelest is, rijden we naar “Crazy Horse Memorial”. Het Crazy Horse Memorial is een monument dat op dit moment wordt uitgehouwen in het graniet van de Black Hills in de Amerikaanse staat South Dakota, ter ere van de 19e eeuwse Lakotaleider Crazy Horse. Wanneer het af is, zal het Crazy Horse uitbeelden, rijdend op een galopperend paard. Het beeld zal 195 meter lang en 172 meter hoog worden. De bouw wordt gefinancierd met giften. In 1939 werd de beeldhouwer Korczak Ziółkowski door Siouxleider Henry Standing Bear benaderd om een ontwerp te maken. Ziółkowski had al bijgedragen aan de bouw van Mount Rushmore. De bouw van het monument startte in 1948. Het gezicht van Crazy Horse werd afgewerkt in 1998. Het is niet duidelijk wanneer het beeld af zal zijn. Elk jaar wordt er een mars naar het beeld gehouden. Ook zijn er explosies waarbij het publiek wordt uitgenodigd om te zien hoe een deel van de rotsen wordt weggeblazen. Er is ook kritiek op het project vanuit de Siouxgemeenschap. Zo zou Crazy Horse zich nooit hebben willen laten fotograferen of afbeelden. Het zou daarom niet gepast zijn om een beeldhouwwerk van hem te maken. Net als “Mount Rushmore” is ook dit monument enorm en indrukwekkend. Vooral ook omdat ze er al /- 50 jaar mee doende zijn en er al 8,5 miljoen ton puin is afgevoerd. De kop is al klaar en je kunt zien waar de hand en het paard moeten komen te zitten. Ook is er een museum bij en natuurlijk een gift shop. We kopen een pin en gaan dan naar een pow wow dans kijken. Ik doe zelf ook nog even mee met de toeschouwers dans. Wel grappig. Als we alles gezien hebben, rijden we weer terug naar de camping. We eten voor eerst een salade en gaan dan de sleutel van het hutje halen. We hebben 1 nacht in een tentje moeten overnachten aangezien de hut voor die dag al verhuurd was en ze hadden niks anders. We brengen eerst wat spullen nar het hutje en dan kunnen we de tent afbreken en de rest ook verhuizen. Als we daar mee klaar zijn, even een duik nemen in het zwembad. Het kookpunt is bijna weer bereikt. ’s Avonds gaan we even bij de ingang van de camping kijken. Hier is een showtje van een pow wow. En ja hoor, het zijn dezelfde die we vanmiddag bij “Crazy Horse” hebben gezien. We blijven toch kijken tot ze klaar zijn. Aan ons hutje nemen we nog enkele pintjes en we kijken de video opnames nog even terug voor we ons mandje in duiken. Tot morgen. Hete dag, 86f (30 graden). 94 mijl (150 km).

Woensdag, 6-8-2003. Om 07.15 uur gaat de wekker. We kunnen op ons gemak doen, want we hebben pas om 12.00 uur in Keystone afgesproken met Johan en Helle. Helle is de Noorse vrouw die we hebben ontmoet tijdens onze reis naar Noorwegen in 2000. We hebben samen een motor treffen gedaan in Beieren Duitsland. En nu hebben we afgesproken om samen het treffen in Sturgis te doen. Om 09.30 uur rijden we alvast rustig richting Keystone. Als we daar een foto staan te maken, komen ze net voorbij rijden. Na een verheugde ontmoeting, gaan we samen ontbijten. Zij zijn al 3 weken onderweg en hebben al veel gezien. Johan wil graag naar “Crazy Horse” en “Custer”. Eerst gaan we onze spullen afgooien bij Martin’s huis. Martin is weer een kennis van Helle. Martin is niet thuis en we vragen later wel of we hier kunnen blijven slapen. We rijden weer richting Keystone. Johan en Helle hebben beide een motor gekocht in de VS om hier rond te rijden. Johan verkoopt hem weer en Helle neemt hem mee naar Noorwegen. Johan en Helle rijden zonder helm, maar dan blokkeert plotseling Johan’s voor rem en slaat zijn Kawasaki achter helemaal uit. Johan kan de machine overeind houden en trekt hem weer recht. Da’s schrikken……… maar we rijden wel terug naar Martin om de helmen te halen. ’s Avonds gaan we gezellig wat eten in Keystone en hangen een beetje rond in de hoofd straat. Op een balkon boven een saloon, kunnen we alles goed volgen. Ook wordt er aan Helle gevraagd “show your tits”. Maar na enig aarzelen doet ze het toch maar niet. Misschien wel omdat er een politie agent rond loopt en daar zijn ze hier niet van gediend. Een pistool op zak is geen probleem……….. We kopen nog wat t-shirts en als we weer gaan, stop ik midden in de hoofd straat. Vanaf alle balkons wordt Sil nu ook toegeroepen: “show your tits”. Ze voelt zich erg voor schut staan. We rijden maar vlug naar Martin’s huis. We kunnen blijven slapen en zelfs binnen, zodat we ons gekochte tentje niet op hoeven te zetten. later op de avond komen er nog veel meer bikers bij Martin slapen. Maar wie het eerst komt, het eerst maalt. Dus zij moeten hun tentje wel op bouwen. We zitten later met z’n allen op de veranda te pimpelen en te kletsen (Thinny, Larry, Martin, Helle, Johan en wij). Zo rond 22.00 hebben we genoeg gedronken en morgen gaan we weer vroeg op, want dan gaan we naar Sturgis. Warm weer, 85 f (29 graden), 88 mijl (141 km).

Donderdag, 7-8-2003 Als Sil ’s nachts wakker wordt, probeert ze om te zien hoe laat het is, want we willen ons niet verslapen. Maar als ze ziet dat het 05.00 uur is, kunnen we nog wel even. Johan wordt om 07.30 uur wakker en komen we er achter dat Sil vannacht de wekker heeft uitgezet. Dan maar wat later weg. We kleden ons aan en gaan ontbijten. Vervolgens op naar Sturgis. Wat een ontzettende hoop show bij elkaar. We rijden eerst door de hoofdstraat, waar het al erg druk is. Dan een parkeerplaats zien te vinden. Als we die gevonden hebben gaan we naar de hal voor het inschrijven. Dit is geen officieel iets, maar voor de meeste mensen ter bevestiging van aanwezigheid op dit grootse spektakel. Ook hangt er een heel grote wereld kaart, waar je een speld in je eigen land kunt prikken. Vanaf hier gaan we gescheiden Sturgis in. En spreken af dat we om 14.30 uur weer bij de motoren zijn. We hebben 3 uur de tijd om te kijken en shoppen. We kopen nog een petje en allebei een hemd. Het is hier niet echt goedkoop, dus hier blijft het bij. Er staat ook een kraan met een manbak er onder. Voor een paar dollar kun je hier mee naar een hoogte van ruim 40 meter. Uiteraard ga ik hier ook mee naar boven en kan zo hele mooie foto’s maken van de mierenhoop, die het dorp nu is. We hebben veel foto’s en film van al die mensen die zo graag op willen vallen en graag gezien willen worden. Vreemde jongens die yankees. Ook zijn er veel “colors” aanwezig. Clubs zoals de Hells Angels, Mongols, Bandidos, Los Bravos, Outlaws, Nomads, enz. Maar zeker ook de Messengers Jesus Reigns, Soldiers for Jezus, Bikers for Christ, Christian Motorcycle Association. Maar zeker ook zijn hun collega bikers “Sturgis Police” duidelijk zichtbaar aanwezig en het valt me op dat als een agent iets zegt, dat er niemand in discussie gaat. Iets voor in Nederland? Ook dit wordt vast gelegd op foto en video. Rond de klok van 14.30 uur zijn we weer bij de motoren en Johan en Helle zijn er dan ook snel. Helle is nog bezig om een leren motorjas te kopen, maar als de deal gesloten is, gaan we naar Deadwood. Deadwood is de hoofdplaats van Lawrence County, in de Black Hills in het westen van South Dakota. De stad is vernoemd naar de dode bomen die door de eerste kolonisten ter plaatse werden gevonden. Deadwood telde in 2000 1380 inwoners, maar aan het einde van de 19e eeuw woonde er hier een veelvoud van. De plaats heeft een roemruchte geschiedenis als goudzoekersplaats in het Wilde Westen, onder meer te zien in de serie. Deadwood is bekend vanwege de moord op Wild Bill Hickok in 1876. Hickok ligt nog steeds in Deadwood begraven, evenals Calamity Jane en Seth Bullock. Deze personen worden tegenwoordig gezien als symbolen van het Wilde Westen. Deadwood zelf was destijds een wetteloze plaats in het Dakota-Territorium; moorden waren aan de orde van de dag en bestraffing verliep vaak niet eerlijk. Het is ondertussen weer goed warm geworden en we gaan dan ook wat drinken in de saloon waar Bill Hickock is dood geschoten. De stoel waar hij toen op zat hangt boven de deur als je binnen komt, maar ja, dat kan elke stoel zijn geweest natuurlijk. We kopen nog wat foto rilletjes, aangezien die al weer vol zijn en gaan dan eten bij de plaatselijke Mexicaan. Hier wordt ons gevraagd of we ook hagel hebben gehad, maar gelukkig zijn een paar druppels het enige wat we tegen gekomen zijn. Maar het is wel erg donker aan de kant waar we naar toe gaan……….. We zien wel veel motorrijders in regen pakken en vuilnis zakken, dus het zal wel flink tekeer gaan daar, maar hier is het droog Eerst maar eens eten en als we daar mee klaar zijn, kleden we ons goed aan en dan zien we wel hoe het gaat verlopen. We tuffen lekker verder en Helle begint zelfs te zingen onder het rijden. Je kunt wel merken dat ze hier niet gewend zijn om met regen te rijden. De meeste motorrijders staan langs de kant te schuilen. Wij rijden gewoon door, maar komen flink nat weer in Keystone aan. In tussen zijn bij Martin’s place nog veel meer motorrijders aan gekomen. Helle’s vrienden uit de States zijn er allemaal. We doen onze natte kleren uit en gaan even douchen. Daarna gaan we gezellig met de rest op de veranda wat pintjes drinken. Zo rond 22.00 uur gaat iedereen naar bed en wij ook. We gaan morgen gaan we naar Wyoming. Regenachtige dag, maar een goede temperatuur. 75 f (23 graden). 125 mijl (200 km).

Vrijdag, 8-8-2003. Om 07.00 zijn we wakker en iedereen is al op. Johan en Helle gaan met de rest mee toeren en wij gaan naar “Devils Tower” in Wyoming. Eerst ontbijten en dan tuffen we aan. Devils Tower is een grote monoliet van intrusief gesteente vlak bij Hulett en Sundance in Crook County, in het noordoosten van Wyoming, boven de Belle Fourche River. De monoliet is 386 meter hoog. De top bevindt zich op 1558 meter boven zeeniveau. Devils Tower is het eerste Nationale Monument in de Verenigde Staten, opengesteld op 24 september 1906 door President Theodore Roosevelt.In recente jaren beklimt ongeveer 1% van de 400.000 toeristen die jaarlijks Devils Tower bezoeken de rots. Het is nog niet te heet, dus de jassen kunnen nog even aan. We hebben een mooie route uitgezocht en doen het op ons gemak. Na een 100 mijl wordt het weer erg heet, dus veel drinken, goed smeren en de jassen kunnen weer uit. Je kunt deze gigantische toren al van heel ver zien staan. De mogelijkheid is er om er omheen te wandelen, maar daar is het nu veel te heet voor. Het is een behoorlijke open vlakte. Schuilen kun je bijna nergens. We kopen een ijsje en Sil werkt het dagboek bij, want ze loopt drie dagen achter. Als we hier klaar zijn met bekijken, gaan we via een andere route weer terug. We belanden net als in de “Badlands” weer in een grindbak, maar gelukkig is deze niet zo erg en alles gaat goed. Onderweg zien we een beginnende bosbrand. Een helikopter en diverse brandweer auto’s zijn al onderweg. Wij gaan door richting Deadwood. Als we dichter bij Keystone in de buurt komen, zien we steeds meer motorrijders in regenpakken. Ook zien we steeds meer donkere wolken in de lucht hangen. Als ik onderweg wil terugschakelen, valt de schakelpook dood. Gelukkig kunnen we in de versnelling goed door blijven rijden. Maar in Keyston gaat het niet goed. Bij een stoplicht moet ik stoppen en schakelen gaat dus niet. Ik krijg de versnellingsbak manueel in de eerste versnelling en zo tuffen we terug naar het huis van Martin. Daar aangekomen blijkt dat de vertanding op de schakelas eraf is. We krijgen de pook zo gemonteerd dat we wel weer terug in Denver kunnen komen. Wij gaan 's avonds eten in Keystone en zien veel Bandidos en politie. De rest blijft bij Martin voor de bbq. We hebben nog naar een T-shirt gezocht met Ï’m the bitch” voor Anita, maar helaas niet kunnen vinden. Als ook wij terug zijn, kruipt Craig in een Schotse rok en geeft hij ook nog een demonstratie doedelzak spelen weg. Er komt dan wel niet zo heel veel muziek meer uit, maar toch knap met zoveel alcohol achter je kiezen. Dit is een hele gezellige avond met veel pintjes en heel veel slappe klets. Ook denken die Yankees dat wij allemaal wiet roken, terwijl het gewone tabak is. Ze vragen of wij diverse shagies voor hen willen draaien. En ze roken ze op alsof ze aan het blowen zijn. Een van hun vrouwen komt zelfs vragen of we dit niet meer willen doen, want ze worden toch wel high……… Om 00.30 uur worden de ogen moe en gaan we weer het mandje in. Hete dag, met hier en daar een bui. 88 f (32 graden). 268 mijl (429 km).

Zaterdag, 9-8-2003. Het is om 07.30 uur weer tijd om op te staan. Wassen, ontbijten, inpakken, handjes schudden en adressen uitwisselen. We hebben een mooie tijd gehad bij Helle’s vrienden in Keystone, maar het is weer tijd om richting Denver te gaan. We besluiten om een mooie route te kiezen en niet recht toe, recht aan naar Denver te rijden. En dan zien we wel hoe het loopt. In verband met plaats gebrek moeten de jassen aan en dat is gelukkig wel vol te houden. Via highway 385 rijden we Nebraska binnen en daar is de temperatuur al behoorlijk opgelopen. Conclusie: veel drinken en het gas er op houden. De 385 houdt op bij Sidney en vandaar gaan we via de nationaal 113 verder naar het zuiden. In Sterling zoeken we een hotel. Het wordt het “Best Western Sundowner”. De hitte vermoeid je meer als je in de gaten hebt. Gelukkig hebben we airco. Nadat we uit zijn wezen eten, rusten we nog wat uit en om 21.30 uur houden we het al voor gezien. Heet 88 f (32 graden). 282 mijl (452 km).

Zondag, 10-8-2003. We worden om 8.00 uur wakker en hoeven ons niet te haasten. Op ons gemak inpakken en rond 09.30 uur gaan we op weg. Denver is nog maar zo’n 150 mijl, dus dat is niet zo ver. De temperatuur is goed en via highway 76 rijden we met een gangetje van 55 mijl (88 km) zuid- west richting Denver. We stoppen nog bij een Subway om iets lekkers te kanen. Vervolgens door naar het hotel “La Quinta Inn” en bellen meteen naar “Eagle Rider”. Als ze open zijn als we aankomen, is het net zo makkelijk om de motor meteen in te leveren. Dan hoeven we ons morgen ook niet zo te haasten. Ze zijn aanwezig en het laatste ritje op de “Electra Glide” kan gemaakt worden. We leveren de sleutels in en lopen een rondje om de motor ter controle. Gelukkig ziet de jongen de lichte krassen op de koffer deksel niet. Alles is ok en we krijgen dan ook ons recutje terug. Bij de opmerking over de schakelpook kijkt niemand op. Volgens mij interesseert het niemand iets. Een taxi brengt ons terug naar het hotel, waar we een duik in het zwembad nemen. Na deze ontspanning moet er ook nog iets gegeten worden. Na een douche vinden we iets verderop in de straat een Iers-Amerikaans restaurantje. Een erg gezellig tentje en het eten is super. We besluiten om te blijven hangen en nemen nog een pintje, en nog een, en nog een…………… De Nutty Irischman is de eerste goeie koffie die we hier drinken. Er zitten dan ook 3 likeuren in en slagroom er boven op. Het Heineken bier is duur, maar laten we ons toch goed smaken. Ik probeer ook een Guiness, maar ik weet niet uit welk riool ze dat tappen. Deze drinkt Sil verder op, aangezien die alles met alcohol opdrinkt. Zo rond 22.00 uur gaan we licht beschonken weer terug nar ons hotel. Het drinken was duurder als het eten, maar het was gezellig. So what the heck. In het hotel gaan we Fuck een e-mail sturen. Met behulp van een vreemd kijkende Amerikaan vinden we ook de site van MC-Orgasmus en laten een bericht achter in het gastenboek. Als laatste sturen we nog een bericht aan cyber-Dalton Stephan van MC De Daltons. Daarna gaan we slapen. Warme maar lekkere dag, 80 f (25 graden). 149 mijl (238 km).
We hebben in 10 dagen 1805 mijl (2888 km) gereden en hebben 4 staten aan gedaan. Colorado, Nebraska, South Dakota en Wyoming.

Maandag en dinsdag, 11-8-2003. Om 07.00 uur weer wakker. Sil werkt nog even het dagboek bij en dan kunnen we gaan ontbijten. Om 10.30 uur staat ons vervoer naar de luchthaven klaar om ons weg te brengen. Het zit er al weer bijna op. Op het vliegveld hangen we nog wat rond en drinken nog iets in “the smoking room”. Dan checken we in en begint de reis naar huis. We zitten niet naast elkaar, maar dat duurt maar 3 uur. We stappen in Chicago over en dan zitten we naast elkaar klaar voor de lange zit. Aangezien we nu ook aan het raam zitten, kunnen we hier onze tijd ook wat mee verdoen. Verder is het een filmpje kijken en een dutje doen. Door het tijdverschil landen we de volgende dag (dinsdag) om 09.08 uur op Schiphol. Fuck staat al te wachten en gaan we direct naar huis. We zijn niet echt moe en hebben geen last van de Jetlag. Thuis aangekomen nemen we eerst weer eens een ouderwetse Nederlandse kop koffie en kletsen honderd uit met iedereen die het wil horen. De foto’s worden weggebracht naar de 1 uur service en ondertussen gaan we bij wat familie en vrienden langs om te buurten. De foto’s zijn prima gelukt en om 23.00 uur gaan we dan toch ons mandje in.

Woensdag, 13-8-2003. Oei, verslapen. O ja, we hebben besloten dat we lang genoeg thuis zijn geweest en gaan nog een paar dagen naar Frankrijk. We worden om 10.30 uur wakker en wilde eigenlijk om 08.00 uur aan rijden. Da’s pech. We rijden na de koffie toch aan en we zien wel hoe ver we komen. Om 12.00 uur staan we al klaar en we nemen dan ook alleen maar snelweg. Het gas gaat er op en de route soleil is zo onderhand wel uit het blote hoofd te rijden. De temperatuur ligt aan de heel hoge kant voor ons en de snelheid zorgt er ook voor dat we zelf niet heet lopen. We volgen de E21 tot aan Nancy en nemen daar de E23 die naar Epinal en Remiremont voert. Bij Lure links af de N19 op en belanden we om 20.30 uur in het pittoreske Champagney. Het is nog steeds heet en we zweten ons rot tijdens het tentje bouwen. De over buurman heeft het in de gaten en komt ons enkele pintjes brengen. Die gaan er goed in. Tot middernacht hangen we nog wat buiten en gaan dan tevreden ons tentje in.

Donderdag, 14-8-2003. We hebben uitgeslapen tot 10.30 uur. Het is bewolkt en de temperatuur is gezakt. Heerlijk. Vandaag gaan we relaxen. Zwemmen, lezen , puzzelen en sleutelen. Ik doe ’s middags zelfs nog een dutje. Vervolgens rijden we even naar het dorp voor wat boodschappen. Vanavond BBQ, lekker wijntje en een koud pilsje. Wie doet je wat. Maar al dat relaxen maakt je lui, dus om 22.30 uur gaan we al weer pitten.

Vrijdag, 15-8-2003. Om 02.00 uur zijn we allebei klaar wakker en gaan we er even uit om een sigaret te roken en wat te drinken. Nog wat lezen en puzzelen en gaan dan toch maar naar bed. 03.30 uur gaan de luiken weer even dicht. Dat is in ieder geval goed gelukt, want om 11.00 uur worden we pas weer wakker. Na het ontbijt gaan we naar Juliën en Alex, enkele vrienden uit ons motor wereldje. Zij wonen in Belfort, niet veel verder. Ik heb een dvd gemaakt van ons laatste motor treffen. Zij waren toen ook aanwezig en die willen we hen geven. Als we aan komen, blijkt dat ze een paar dagen naar de kust zijn gegaan. We laten de dvd bij de moeder van Juliën achter en gaan weer verder. Het is ondertussen erg bewolkt en donker geworden en voor de zekerheid rijden we toch maar richting de camping. Onderweg moeten we even schuilen, want het is toch begonnen met regenen. We schieten nog even langs de supermarkt ,maar die is helaas gesloten. Op de laatste 1300 meter krijgen we dan toch nog de hoofdprijs en worden we zeikes nat. Op de camping heeft het zelfs heel erg gehageld, aangezien de hagelstenen nog in de stoelen liggen. Ook binnen hebben we wat water schade. Da’s nou weer echt ouderwets kamperen. Omdat we zo snel en onvoorbereid weer vertrokken zijn, komen we er achter dat we toch wel het een en ander zijn vergeten, jammer dan. Dan schieten we maar aan de pintjes, wat eten gehaald bij de camping snackbar en nog een rondje rond het meer gewandeld. En zo is ook deze dag weer aan z’n eind gekomen.

Zaterdag, 16-8-2003. We hebben om 09.00 uur de wekker gezet. Na het ontbijt gaan we rijden aangezien je van dat ontspannen wel erg lui wordt. We rijden via mooie passen Duitsland binnen en komen zo in Staufen terecht. Sil is hier vroeger al eens geweest en er komen dan ook diverse straten en gebouwen bekend voor. Nadat we wat ansichtkaarten hebben gekocht, hobbelen we weer verder. Na zo’n 300 km komen we weer op de camping aan en we krijgen een druppel of 10 op ons dak. We schrijven onze ansichtkaarten en eten rijst met bonen en worst. We leggen nog een kaartje en dan leggen we ons hoofd te rusten, want zoveel is hier nou ook weer niet te doen.

Zondag, 17-8-2003. Om 09.00 staan we weer op, halen ons ontbijt en eten dit op ons gemak op. Vandaag gaan we in Zwitserland rond toeren. We rijden via het regionaal natuurpark Doubs en Jura. Het park dankt zijn naam aan de rivier Doubs. Over een lengte van 40 km. vormt deze rivier de natuurlijke grens met het gelijknamige Franse departement. Verder naar het zuiden behoren de Freibergen met hun typische bos- en weidelandschap tot het gebied van het 378 km² grote natuurpark. Tussen het Neuenburgse Les Brenets met meer, het Saut du Doubs (waterval) en het middeleeuwse stadje St-Ursanne loopt de Doubs, het ene moment als ongerepte, verrassende kloof, dan als kanotraject, en dan weer als eldorado voor vissers en liefhebbers van visgerechten. Het is hier echt mooi rond rijden, alleen de temperatuur is veel te hoog. Sil is om wat voor reden kei kapot. Toch misschien de jetlag ? Eenmaal in Zwitserland besluiten we om terug te gaan naar de camping. Dit is alleen verder als ik in de gaten had. Om 19.00 uur zijn we dan toch terug op de camping aangekomen. We doen een klein dutje, voordat we gaan kaarten. Maar als we even bezig zijn, wordt het erg donker en begint het te regenen en te stormen. We zetten vlug alles naar binnen en kaarten daar verder. Het voordeel is dat het niet meer zo warm meer is. In de loop van de avond vinden we beide dat we het wel gezien hebben en dat we morgen weer naar huis rijden.

Maandag 18-8-2003. Om 09.00 uur opgestaan, koffie zetten en inpakken. om 11.00 uur kunnen we op weg naar Nederland. De temperatuur is heerlijk om een eind te sturen en we schieten dan ook lekker op en de 2e stop is dan ook pas na 198,5 km. Sil heeft het niet eens in de gaten. De “route soleil” brengt ons weer naar het noorden, maar als we in Luxemburg aan komen, zien we de bui al weer hangen. Waarom worden we tussen Luxemburg en Luik altijd weer nat ? tot iets voorbij Luik blijft het regenen en zijn we toch wel blij met onze nieuwe overalletjes. Om 19.30 uur zijn we weer terug in ons Brabantse land. We gaan even bij de schoon ouders koffie drinken en zeggen dat we weer thuis zijn en blijven. Als we later thuis onze spullen aan het afladen zijn, komt Penkie aan rijden. Hij heeft een nieuwe motor gekocht en die staat bij Fuck en Annie. We zetten vlug onze motoren binnen en gaan met hem mee. Zo trots als een pauw showt hij zijn nieuwe Road King. We kletsen nog wat en om 23.30 uur gaan we weer naar huis. Hier nemen we nog een pintje en dan tevreden ons eigen mandje weer in.
Rare vakantie. Zo zit je in de VS en vervolgens in Frankrijk. Hier hebben we ook nog 1873 km gereden. Gelukkig hebben we nog een paar dagen om alles te verwerken.
Tot het volgende avontuur.