2002, USA, deel 1

Vrijdag, 26 juli. Eindelijk is het dan zover. We staan om 05.00 uur op, want om 06.00 uur komt Fuck ons ophalen om naar Schiphol te brengen. Met een buik vol vlinders gaan we op weg. Hier hebben we jarenlang voor gespaard. Om 07.30 uur nemen we afscheid op de luchthaven en begint ons grote avontuur. Na het inchecken van de plunje baal, gaan we rondneuzen op het panoramadek. Nog even een broodje en dan naar E19 waar ons vliegtuig staat voor de grote oversteek. Na een uur in de rij en de nodige veiligheidsvragen, gaan we door de detectoren. Vorig jaar september zijn de vliegtuigen in de Twin Towers gevlogen en dat kun je nu duidelijk merken aan de veiligheidsvoorschriften. Sil verwacht dat bij mij de alarmbellen zullen gaan rinkelen, maar helaas ze is zelf aan de beurt. De 1e keer was het horloge de oorzaak en de 2e keer de schoenen. Maar dan is alles gecontroleerd en kunnen we een plaatsje opzoeken. Gelukkig zitten we langs elkaar en zelfs aan het raam. Na 50 minuten vertraging gaan we dan om 12.00 uur toch de lucht in. Na 8,5 uur vliegen landen we in Minneapolis. Het is daar dan 14.20 uur. Dit betekent dat we vlug moeten zijn. Door de douane en dan een visum aanvragen, bagage uitchecken, opnieuw inchecken en dan vlug naar D14, want daar staat de volgende vlucht te wachten. Hijgend zitten we om 14.43 weer en taxiën we naar de startbaan voor het volgende traject naar Los Angeles, 3,5 uur verderop. Het is 16.30 uur als we op LAX de wielen op de grond zetten. er is nu een tijdsverschil van 9 uur, dus thuis is het nu 01.30 uur. Bij de douane gaat nu bij ons allebei het alarm af. Een grapje over een bom kan niet gewaardeerd worden en we worden dan ook apart genomen en extra gecontroleerd. Schoenen uit en een extra fouillering met diverse gewapende ambtenaren om ons heen. We gaan vlug door, want ook nu is de tijd krap. Na een doolhof van gangen komen na een flinke tippel aan bij het bagage gedeelte. En nu wachten op onze plunjebaal “Jul”. “Jut” hebben we thuis gelaten, aangezien we niet zo heel veel bagage nodig hebben. Als de loopband leeg is, krijgen we het toch wel benauwd. Waar is “Jul”?????? bij navraag blijkt dat we “Jul” dan toch als vermist moeten opgeven. Dit is erger dan balen, dit is kut. In onze plunje baal zitten toch wel erg belangrijke zaken voor een motor vakantie. Helaas kunnen we er nu niks aan doen, dus zoeken we maar naar de transfer naar Hotel “Furama”. Gelukkig gaat dat allemaal wel goed. Als we daar aankomen , eerst inchecken voor de nacht en dan bellen we nog even naar “Eagle Rider” voor de motoren. Helaas neemt niemand de telefoon af, maar het is dan ook al 18.00 uur geweest en ze zullen wel afgewerkt zijn ondertussen. Dat wordt dan morgen vroeg. Ik ga een kippetje halen, terwijl Sil even op bed gaat liggen. Ze is moe en heeft hoofdpijn. We zijn dan ook al bijna 24 uur op, dus dat kan ook wel. Nog even naar het vliegveld gebeld en waarschijnlijk is “Jul” terecht. Maar we moeten het nog even afwachten. Tot 21.00 uur op z’n vroegst. We zijn ondertussen zo moe dat we allebei als een blok in slaap vallen. We zien het morgen vroeg wel.

Zaterdag, 27-7-2002 Sil is al om 04.00 wakker en heeft nog steeds hoofdpijn. Even een sigaretje roken en dan toch maar weer proberen te slapen. Om 06.45 uur zijn we allebei wakker en knippert het lampje op de telefoon. We hebben een bericht. Er is niks ingesproken, dus weten we nog niet waar “Jul” is gebleven. Eerst even douchen en dan ga ik verhaal halen bij de receptie. En ja hoor daar staat ie al. Hij was achter gebleven op het vliegveld in Minneapolis. Op de kamer probeer ik nog om vol te houden dat ie er nog niet is, maar liegen is niet mijn beste kant en mijn ogen verraden me al. Zou het dan toch nog gaan lukken deze vakantie ? na het ontbijt nemen we een taxi naar “Eagle Rider” om de gehuurde motoren op te halen. Na de papieren rompslomp en de nodige uitleg, kunnen we gaan oppakken. Sil heeft gekozen voor een Heritage Softail Classic van enkele maanden oud, met een kenteken uit Florida. Ik zelf heb de voorkeur gemaakt voor een Road King. Dit is ook net een nieuwe en ik heb een plaat uit Californië. Ik krijg nog een gratis T-shirt en dan kunnen we gaan. Maar ja, Los Angeles is niet zo’n klein dorpje als waar wij vandaan komen. En alles staat aangegeven als “North” en “West”. Geen plaatsnamen dus zoals bij ons. Wel zijn er uiteraard weg nummers. We hebben dus een beetje moeite om uit de stad te geraken. Maar als we bij een benzine pomp de kaart staan te bekijken, wordt ik aangesproken door een man die ons wel kan helpen. Na 28 mijl door de stad, kunnen we nu echt afscheid nemen van de dagelijkse drukte van hier. We komen langs Joshua Tree National Park en de hitte wordt steeds erger. In Joshua Tree National Park komen drie ecosystemen bij elkaar. De oostelijke helft van het park ligt in de Colorado Desert, een laaggelegen gebied waarin de overvloedig aanwezige creosotestruik het dorre landschap overheerst. De westelijke helft ligt in de hoger gelegen Mohave Desert, waar het enigszins koeler en vochtiger is. Weinig gebieden illustreren duidelijker het contrast tussen hoog en laag gelegen woestijn. Het derde ecosysteem wordt gevormd door de vijf oases van waaierpalmen, die in het park verspreid liggen. Zij geven daarmee de weinige plaatsen aan waar water dicht aan de oppervlakte komt. Het park werd ingesteld ter bescherming van de Joshua Tree. Dat is, anders dan de naam doet vermoeden, geen boom maar een grote plant, die behoort tot de familie van de Yucca's. Het kan ook niet anders, want we rijden door een woestijn…………. En zoals echte Hollanders doen, rijden wij op het heetst van de dag daar doorheen. Na 100 mijl niks, zand en iets of wat rotsen, wordt het toch steeds moeilijker. En als we dan langs de weg stoppen om wat te drinken, bereikt Sil haar kookpunt en gaat zomaar van d’r stokje. De 2 auto’s die langskomen stoppen niet en ik vraag me nu toch wel echt af hoe we hier in godsnaam uit kunnen komen. Ik breng ze naar de zijkant van de motor en probeer een hèèèèèl klein stukje schaduw te vinden. Ze komt weer bij haar positieven. We moeten toch echt door, want onze eerste stop mogelijkheid is pas over 20 mijl. Om koel te blijven, knallen we met 150 km per uur daar naar toe. Gelukkig komen we geen highway police tegen, want je mag hier maar maximaal 110 km per uur. En de boetes zijn hier erg hoog. Op de kruising met highway 95 staat een restaurant, supermarkt en benzinepomp. We stoppen hier voor een uurtje om alles even te laten bezinken en Sil weer op adem kan komen. Daarna rijden we de laatste 17 mijl door naar Parker en checken in bij “Best Western Parker Inn”. Spullen afladen en vervolgens het zwembad in om af te koelen. Hèèèèrlijk. ’s Avonds eten we pizza en spaghetti en uiteraard diverse pintjes. Die zakken rechtstreeks in de knieën en dus liggen we om 21.30 uur plat. Bloedheet 136 f (46 graden). 282 mijl (451 km).

Zondag 28-7-2002. De dag begint om 06.30 uur, dus koffie zetten en de spullen inpakken. Vanuit Nederland heb ik een aangepaste houder voor een landkaart meegebracht en hier op het stuur gemonteerd. Een Amerikaanse biker staat hier verwonderd naar te kijken. We raken aan de praat en nu snapt hij ook waarom we 2 echt verschillende kenteken platen hebben. Om 08.00 uur zijn we op pad en in Salome nemen we in “The Cactus Bar” ons ontbijt. Ondanks dat het nog vroeg is, is het al erg warm. Gelukkig hebben ze binnen airco. Onze rit voert ons naar Prescot en hier wordt de natuur groener en de wegen steeds leuker om te rijden. In Prescot National Park heeft een bosbrand gewoed en de meeste bomen zijn zwart geblakerd. The Prescott National Forest is a 1.25 million acre (510,000 ha) United States National Forest located in north central Arizona in the vicinity of Prescott. The forest is located in the mountains southwest of Flagstaff and north of Phoenix in Yavapai County, with a small portion (about 3.5 percent) extending into southwestern Coconino County. Its administrative offices are in Prescott. There are local ranger district offices in Camp Verde, Chino Valley, and Prescott. The forest includes Lynx Creek where Sam Miller panned for gold and was wounded by a cougar. We zetten de motoren even aan de kant om te kijken, maar je mag het gebied niet op. Overal staan hiervoor waarschuwing borden. Toch wel jammer van zo’n mooi bos. We gaan verder en rijden ook nog wel door onaangetast terrein en dit is perfect. Om 14.00 zijn we al bij ons hotel. Inchecken bij “The Best Western Prescottonian” en even naar Nederland bellen. Het is daar dan 23.00 uur. Er zijn nog geen mobiele telefoons net als nu. We bellen vanuit de hotel kamer en dit kost ons $ 31,95 . Ook dit hotel heeft een zwembad, dus lekker plonzen. Maar we gaan eerst even neuzen aan de andere kant van het hek. Daar hebben ze een motorrijder van de weg af gereden. In no time zijn er 4 politie auto’s en een ambulance en de brandweer. Een beetje anders als bij ons. De man heeft zijn kop kapot en wordt mee genomen naar het ziekenhuis. De boodschap: helm op en beschermende kleding aan. Maar als we dan alle sensatie bekeken hebben, gaan we toch echt zwemmen. ’s Avonds lopen we even, nou ja even, terug naar het dorp. Daar zien we de “Whiskey Row Bar”. We drinken er niks, aangezien de alcohol rechtstreeks naar onze knieën zakt. Op de terugweg gaan we eten bij de “Country Kitchen” waar we ons culinair laten verwennen. Om 20.30 uur liggen we voldaan maar moe in ons mandje………. Heet, 89,6 f (32 graden). 171 mijl (275 km).

Maandag, 29-7-2002. Het is weer vroeg vandaag. Om 06.15 zijn we weer wakker en kunnen we douchen en gaan we ontbijten in de “Country Kitchen”. De Amerikaanse ontbijten is niet zo ons ding. Voor ons is dit net als het avond eten. We vragen om wat toast met eieren en jam. Maar ook dit is geen probleem. De temperatuur is om 07.45 uur al aan de hoge kant, als we op weg gaan naar Jerome. Daar lopen we door een “Ghost-Town”. Hier staat een verzameling oude auto’s, een stoom zaag machine en de eigenaar laat vol trots zijn Harley Liberator zien. Ook heeft hij een Nederlandse “Actueel” van twintig jaar geleden, waar hij in staat met zijn “Indian”. Alles is zeer goed onderhouden en de moeite waard om te bekijken. Vandaar af volgen we route 89A, waar we parallel aan een riviertje rijden. Bij “Wilson Canyon” stoppen en gaan we net als zoveel mensen zwemmen in het lekker verkoelende water. Sil blijft op de kant wachten tot ik uit gespeeld ben. Daarna rijden we verder door “Red Rock County”, welke een prachtige terracotta kleur heeft. We gaan nu richting Williams, waar onze volgende overnachting is, vlak bij de oude route 66. En hieperdepiep, ze hebben bij “Best Western Plus Inn” een zwembad. Onze kamer is nog niet klaar, dus we gaan eerst lekker plonzen. ’s Avonds rijden we (tegen onze normale principes in) zonder helm en jas over de route 66. Dit moet je dan tenslotte ook gedaan hebben. En aangezien het hier behoorlijk toeristisch is, gaan we ook nog even neuzen in de diverse winkeltjes. We eten bij een restaurant met een BBQ buiten op het terras. De kok heeft een reuzen cowboy hoed op, wat hem behoorlijk op laat vallen. Daarna gaan we weer terug naar het hotel om de ansichtkaarten te schrijven en posten, onder het genot van een pintje. De avond is zwoel en we genieten nog even na buiten op het terras. Daarna wordt het weer tijd voor een dutje. Heet, 88 f (31 graden), 135 mijl (216 km ).

Dinsdag, 30-7-2002 07.00 uur en we zijn weer wakker. Ontbijten in het hotel en dan zijn we weer op pad. Vandaag gaan we 1 van de 8 wereld wonderen bekijken: de Grand Canyon. De Grand Canyon is een zeer brede en diepe kloof in het noorden van de Amerikaanse staat Arizona. In de loop van miljoenen jaren heeft het water van de Colorado deze kloof in het landschap doen ontstaan. Deze extreme erosie werd mogelijk doordat het gebied waarin de kloof ligt steeds verder omhoog rees. De Colorado erodeert ongeveer 16 cm per 1000 jaar. De Canyon is ongeveer 435 kilometer lang en heeft een breedte die varieert tussen 15 en 29 kilometer. Het gesteente dat nu bloot komt te liggen is volgens metingen circa 2 miljard jaar oud. De geologische structuur is onderdeel van de Grand Staircase. Bij het vliegveld van “Papillon” maken we een reservering voor een rondvlucht om 12.00 uur. Om de tussentijd te doden, rijden we naar de ingang en kopen een toegangskaart voor alle nationale parken. Dan gaan we terug naar de heliport. Voordat we instappen worden we gewogen en zo gelijkmatig mogelijk verdeeld over de helikopter. De Canyon is al prachtig om te zien, maar vanuit de lucht is het helemaal magnifiek. We hebben de “Grand tour” genomen en vliegen 40 minuten over en door dit gat in de aarde. Uiteraard maken ze ook hier foto’s van iedereen bij de heli en deze nemen we dan ook een mee. De Canyon gaan we verder op de motor bekijken. Onderweg komen we diverse dieren tegen zoals een prairie dog, eekhoorns, een hert en een wolf. Als ik ineens langs de weg stop, snapt Sil niet waarom en rijd door naar het viewing point. Later komen we weer langs hetzelfde stukje en staat hij er nog steeds. Nu ziet ze hem wel en maakt vlug een foto. We rijden verder door dit immense natuur verschijnsel en dit doen we 100 mijl zonder helm. Niet echt verstandig, maar met deze hitte wel erg lekker. En dit geeft het echte “born to be wild” gevoel. We komen om 18.00 uur aan in Gray Mountain Trading Post. Onze slaapplaats voor vannacht is in de Anasazi Inn. Dit is echt een gehucht en volgens mij komt dit voort uit de western tijd, waarin ze nog met een postkoets reden en de paarden hier konden drinken en rusten. Er is niet meer als een motel, restaurant, benzinepomp en 5 caravans. Na het inchecken gaan we eerst wat drinken en vervolgens weer wat afkoelen. De zon gaat hier vroeg onder en we denken dat dit een hele mooie zonsondergang wordt. Die gaan we vastleggen. Als het dan donker is geworden, is de restaurant keuze niet zo moeilijk. Dit is erg lekker en bij de benzinepomp kopen we nog wat te drinken. Er staat een truck met een kerstboom verlichting rondom, in het donker geeft dit toch wel een mooi effect. Warm, 88 f (31 graden), 139 mijl (222 km ).

Woensdag, 31-7-2002 We blijven vroeg opstaan, i.v.m. het warme weer. Vandaag is dat weer om 07.00 uur. We zijn pas om 09.30 uur op weg, omdat het inpakken en ontbijten erg lang duurt. Als je ziet wat al die mensen ’s morgens zo vroeg al inladen, is het niet zo verwonderlijk dat iedereen hier zo vet wordt. We rijden vandaag door indianen gebied. Oorspronkelijk is dit het Navajo reservaat, maar je ziet hier ook kenmerken staan van Hopi en Apache. De Dineh of Navajo zijn een volk van Noord-Amerikaanse indianen van wie het grootste deel verblijft in Dinetah (Dinétah), het Four Corners Reservaat in de woestijnstaten van de Verenigde Staten. Bij de volkstelling van 2005 werden 338.443 Dineh geregistreerd in de Verenigde Staten. De naam die de Dineh volgens sommige bronnen van de Spanjaarden kregen en volgens andere bronnen van de Pueblo-volkeren (Navajo zou afgeleid zijn van een woord dat ‘dief van het land’ betekent), is Navajo. Deze naam wordt tegenwoordig nog door veel mensen gebruikt, hoewel het volk zelf de naam Dineh prefereert. De uitspraak is na-WA-cho, de Anglo-Amerikaanse verbastering daarvan is NA-va-ho. Bij de Hopi’s stoppen we bij een winkeltje voor wat verkoeling en raken hier in een interessant gesprek met een Hopi squaw over hun manier van leven en denken. De route 264 gaat over in highway 191 en brengt ons zo naar Chinle. Om 15.00 uur checken we al in bij “Best Western Canyon the Chelly Inn”. We schudden vlug de plunje baal op z’n kop leeg, anders hebben we geen “thuis” gevoel. Sil gaat nog even uitpuffen op bed, terwijl ik op verkenning uit ga. Het zwembad is alweer vlug gevonden en daar duik ik dan ook nog even in. Aan het eind van de middag rijden we naar “Canyon de Chelly”. Binnen de grenzen van het Navajo Reservation in de staat Arizona liggen een aantal canyons, die samen het Nationale Monument Canyon de Chelly vormen. De naam “Canyon de Chelly” (spreek uit: canyon de sjée) is de Spaanse vertaling van het Navajo woord Tséyi, dat ‘binnen in de rots’ ofwel canyon betekent. Het gebied kreeg de status van National Monument vanwege de vele archeologische vondsten die hier zijn gedaan, er zijn bewijzen dat hier 5.000 jaar lang vrijwel onafgebroken mensen hebben gewoond. Eerst waren dat de zogenaamde Archaic People, die geen permanente woningen hadden maar die sporen van hun verblijf in de canyons hebben achtergelaten in de vorm van rotstekeningen en overblijfselen van hun tijdelijke woonplaatsen. Met de komst van de Basketmakers, omstreeks het jaar 200 voor Christus, werd op de vruchtbare grond van Canyon de Chelly voor het eerst landbouw toegepast. Gedurende de bijna 1000 jaar dat de Basketmakers hier woonden, werden de landbouwtechnieken steeds beter. Het volk kon na verloop van tijd dan ook goed in hun eigen onderhoud voorzien. Net als de Archaic People hebben ook de Basketmakers veel rotstekeningen achtergelaten, waardoor archeologen inzicht hebben gekregen in hun manier van leven. Na de Basketmakers volgden diverse andere groepen, onder wie de Hopi en de Navajo Indianen. Hierna gaan we nog even dollars halen bij de geld boom en om 18.30 uur zijn we weer terug bij ons hotel. We hebben toch weer even zonder helm en jas gereden. Als we er maar niet aan beginnen te wennen. We eten vanavond stew en na het eten sjokken we nog wat rond voordat we slapen gaan. Wederom een hete dag 90 f (32 graden), 220 mijl (352 km).

Donderdag, 1-8-2002 Om 06.00 uur opgestaan, want het beloofd weer een hete dag te worden. Vandaag rijden we door “Monument Valley” en via “Mexican Hat” door naar “Natural bridges”. Monument Valley (Navajo: Tse'Bii'Ndzisgaii) is een gebied in de Verenigde Staten dat bekend staat om de unieke rotsformaties die er te vinden zijn. Monument Valley maakt deel uit van het Monument Valley Navajo Tribal Park der Navajo-indianen. De vallei, gelegen op het Colorado Plateau op een hoogte van zo'n 1700 meter boven zeeniveau, bestaat uit zandsteen en siltsteen en heeft zijn karakteristieke rode kleur te danken aan het in de bodem aanwezige ijzeroxide. Door erosie van de bodem hebben zich zandsteenformaties gevormd die tussen de 100 en 300 meter hoog zijn en namen als East and West Mitten, Totem Pole en Three Sisters dragen. Mexican Hat is een plaats in de Amerikaanse staat Utah, en valt bestuurlijk gezien onder San Juan County. Mexican Hat ligt op de San Juanrivier. De plaats is genoemd naar een rotsformatie in de buurt die op een Mexicaanse hoed gelijkt. Natural Bridges National Monument is een nationaal monument van de Verenigde Staten in het zuidoosten van de staat Utah, op de plaats waar de White Canyon en de Armstrong Canyon samenkomen. Het nationaal monument omvat de op één na grootste natuurlijke brug ter wereld, Sipapu Bridge. De twee andere natuurlijke bruggen of bogen in het park heten Kachina en Owachomo. Nadat in het National Geographic Magazine in 1904 een stuk verschenen was over de natuurlijke bruggen, verklaarde president Theodore Roosevelt het gebied op 16 april 1908 een nationaal monument. Het was het eerste in de staat Utah. Gedurende decennia was Natural Bridges heel moeilijk te bereiken: reizigers waren drie dagen onderweg te paard. Pas na de uranium-boom in de jaren 50, die de aanleg van nieuwe wegen tot gevolg had, nam het aantal toeristen toe. De Utah State Route 95, tegenwoordig de primaire toegangsweg tot het park, dateert uit 1976. Dit lag eigenlijk niet op de route, maar het is maar 90 mijl om, dus dat nemen we even mee. De 1e mijlen gaan goed, maar dan komen we op gravel weggetjes die de berg op gaan met een helling van 10 %. Dit wordt extra goed opletten, aangezien we met de motoren niet op onverharde wegen mogen komen. Als we bij het park aan komen, nemen we de road atlas erbij en zien tot onze verbazing dat dit eigenlijk op de terugweg stond ingepland. Helaas voor niks omgereden, want anders hadden we het dus toch gezien. Dan rijden we door richting Cortez, mar we stoppen eerst nog even bij “Four Corners”. Four Corners verwijst naar het vierstatenpunt waar de Amerikaanse staten Arizona, Colorado, New Mexico en Utah aan elkaar grenzen. Daarnaast verwijst de benaming naar de regio rondom dit punt en naar het monument dat dit punt markeert. Het punt waar de genoemde vier staten aan elkaar grenzen, bestaat uit een kruispunt van grenzen waarvan elke hoek negentig graden is. Het is het enige punt waar vier Amerikaanse staten samenkomen en is daarom (ondanks de afgelegen ligging) een toeristische trekpleister, evenals het nabijgelegen Monument Valley. Net als wij in Urk op de fot gaan in kleding uit het jaar 1800, hebben ze hier een indiaan met een paard. Natuurlijk gaan wij ook op de foto en lopen we langs de uitgestalde kraampjes. De indianen achter de kraampjes reageren op de tattoos op mijn armen. Ze herkennen deze en dat geeft weer een bevestiging voor mij dat het allemaal echte tekens zijn. Ze knikken allemaal goed prijzend. Vooral omdat een blanke hun tekens op zijn lichaam heeft getatoeëerd. Sil koopt nog wat oorbellen en dan rijden we de laatste 40 mijl naar Cortez. Onderweg begint de lucht te betrekken en krijgen we warempel 5 hele druppels regen. Intussen koelt het nog niet erg af. We checken vandaag in “Best Western turquoise Inn & Suites” in en gaan dan wat drinken en zwemmen. Als we uit het water komen, is er warempel enige afkoeling. We kletsen de middag weg met enkele Ostenrijkers en gaan dan douchen. We eten bij Mac Donalds. Hier blijkt wel dat Amerikanen vreemd zijn. Als we melk in plaats van cola bij ons menu willen, snappen ze er helemaal niks meer van. De kassa is hier niet voor geprogrammeerd en dan snappen ze het niet meer. Er moet zelfs een manager aan te pas komen, maar die snapt het volgens mij ook niet. Uiteindelijk hebben we nog geen half menu betaald en 2 menu’s mee gekregen………… Nog een milk-shake (waar het wel goed gaat) en dan gaan we weer terug naar ons hotel. We hebben weer een enerverende dag gehad. Heet, 86f (30 graden). 346 mijl (553 km).

Vrijdag, 2-8-2002. Als we om 7.00 uur op staan regent het. Een tussenweg is er blijkbaar niet. Nu zijn we echt wel wat gewend en dus pakken we gewoon in alsof er niks aan de hand is. Net als alle andere dagen, ontbijten en op pad. De wegen zijn van een andere kwaliteit als in Nederland, dus dat wordt goed oppassen. Tijdens de rit komen we ook langs het Mesa Verde National Park, maar daar mogen we niet in, omdat er diverse bosbranden woeden. Mesa Verde National Park is een nationaal park in zuidwest Colorado in de Verenigde Staten van Amerika. Mesa Verde beslaat een oppervlakte van 211 km². De ingang van het park ligt zo'n 15 kilometer ten oosten van de stad Cortez. Het bezoekerscentrum ligt op 24 kilometer van de ingang en bevindt zich op 10 kilometer afstand van Chapin Mesa, het populairste gedeelte van Mesa Verde. De naam Mesa Verde betekent "groene tafel" in het Spaans. Gelukkig hebben de rots woningen van deze indianen ook al gezien in “Canyon de Chelly”. Na 1,5 uur klaart het gelukkig al weer op en rijden we een mooi groen natuur gebied in. Onderweg halen we het Silverton stoom treintje in. Een kilometer verder stoppen we op een brug en filmen de voor bij sjokkende trein. We rijden nu door het San Juan Mountains National Park en arriveren in het plaatsje Silverton. Dit is een oud western mijn stadje. De tijd heeft hier stil gestaan en alles is nog in de oude stijl. Het ligt dan ook nog mooi tussen de bergen en is dus ook mooi om met de motor rond te rijden. Die komen we hier dan ook genoeg tegen. Het rare is dat veel motorrijders een volgwagen achter zich aan hebben hobbelen met een motoraanhanger………….. The American biker, pfffff…………… We vervolgen onze weg door de bergen met bochtige wegen die ons langs de warm water bronnen brengen, maar dit blijkt een gewoon zwembad te zijn. Die slaan we dus over. Ondertussen begint de lucht weer te betrekken en besluiten we om wat vlugger richting Montrose te rijden. De laatste 2 mijl hebben we nog net wat regen te pakken. Bij Wal-Mart hebben we wat drinken en een liter olie gekocht en als we ingecheckt hebben bij “Red Arrow Inn & Suites” gaan we die eerst even beide verwerken. Daarna gaan we een uurtje bubbelen in de jacuzzi. Nadat we gedoucht hebben , lopen we naar restaurant “Silver Jack”, waar we heerlijk hebben gegeten. Je kunt er kiezen tussen roken en niet roken. “Niet roken” is leeg en bij “roken” zit een live bandje wat het heel gezellig maakt. We blijven hier wat rond hangen en raken in gesprek met Rusty. Een Amerikaan met een boot in Harlingen. Na nog wat pintjes gaan we weer terug naar het hotel. Het is ondertussen gaan regenen en dus gaan we lekker pitten. Hete dag met hier en daar een klein buitje, 86 f (30 graden), 158 mijl (252 km)

Zaterdag, 3-8-2002 De wekker gaat af en als we kijken geeft hij 07.00 uur aan. Tijd voor een nieuwe dag. Het is zwaar bewolkt en een stuk frisser, dus goed aankleden. We rijden weer verder door indianenland. We doen het rustig aan, aangezien we niet zo ver hoeven. Vanuit Montrose loopt highway 50 dwars door Curecantie National Recreation area. Curecanti National Recreation Area in Colorado wordt gevormd door drie reservoirs vernoemd naar overeenkomstige dammen op de Rivier Gunnison . De nationale recreatiegebied grenst Black Canyon van de Gunnison National Park op het westen. Panoramisch mesas , fjord -achtige reservoirs, en diep, steile en smalle canyons in overvloed. Aan het eind gaat de 50 over in highway 285. Daar heb je 2 opties: “north” en “south”. Wij nemen “south”., maar na 40 mijl kom ik er achter dat er iets niet klopt. Met hulp van de road atlas komen we er achter dat we “north” hadden moeten nemen. We nemen eerst een hot-dog en draaien daarna om en kachelen weer terug van waar we vandaan kwamen. Toch 120 km verkeerd gereden, zo wordt het och nog een lange rit vandaag. Om 17.00 uur komen we in Dillon aan en gaan op zoek naar het “Best Western Ptarmigan Lodge”. Het was vandaag een dag met wat buien en toch wel fris, dus Sil is moe. Ze doet even een dutje en adat ze een douche heeft genomen, gaan we in de pub wat eten. Een grote steak met puree, heerlijk en niet duur. Als we van het restaurant terug lopen, horen we muziek. Dan blijken op een open lucht theater diverse bleus bands te spelen. Het is een gratis concert en voor iedereen toegankelijk. het is best druk en iedereen swingt er op los. Zo aan het meer is dit een prachtige avond geworden. Koele dag, 64 f (18 graden), 306 mijl (490 km)

Zondag, 4-8-2002 Weer om 07.00 op, inpakken en ontbijten. Het begint bijna saai te worden……….. We horen weer muziek en gaan toch nog even kijken. Nu is geen blues band, maar een gospel koor wat staat te zingen. Vandaag belooft een mooie dag te worden. Het zonnetje schijnt, maar het is niet te warm. De “Rocky Mountains” staan op het programma. De Rocky Mountains, kortweg de Rockies en ook wel het Rotsgebergte genoemd, vormen een groot hooggebergte in het westen van Noord-Amerika. De Rockies beslaan een gebied met een lengte van meer dan 4800 km vanaf New Mexico door de Verenigde Staten naar Canada en Alaska. Het gebergte ligt tussen de Great Plains aan de oostkant en heeft een serie bassins en laagtes aan de westkant. Het vormt de Continental Divide, de waterscheiding tussen de rivieren die enerzijds in de Atlantische Oceaan en de Noordelijke IJszee en anderzijds in de Grote Oceaan uitmonden. De hoogste top is de Mount Elbert in Colorado op 4402 meter boven zeeniveau. De Rocky Mountains maken deel uit van wat men de Noord-Amerikaanse Cordillera noemt, een bergachtig gebied ten westen van de Great Plains dat zich uitstrekt van Alaska tot in het zuiden van Mexico. De Rockies onderscheiden zich hierin enigszins van bergketens als de Sierra Nevada, de Cascade Range en de Pacific Coast Ranges, die allemaal westelijker liggen. Het gebergte werd 80 tot 55 miljoen jaar geleden gevormd door de Laramide orogenese. Erosie door water en gletsjers heeft het gebied sindsdien omgevormd tot diepe valleien en steile bergtoppen. Op het einde van de laatste ijstijd vestigden de eerste mensen zich in de Rockies. Tegenwoordig zijn grote stukken van de bergketen beschermd als nationale parken en bosgebieden. De Rocky Mountains zijn een populaire vakantiebestemming voor wandelaars, kampeerders, bergbeklimmers, vissers, jagers en skiërs. We rijden eerst naar Nederland. Een plaatsje wat ligt aan het “Barker reservoir”. Hier drinken we voor het eerst echte koffie in een oude trein wagon. Ook spuiten we de motoren een keer af bij een benzine pomp. Ze zijn echt vuil en het oog mag ook wel wat hebben. Tevens zijn ze van iemand anders en daar mag je dan ook wel zuinig op zijn. Dan weer op weg richting “Estes Park”. Zo hoog als we nu komen zijn we nog nooit geweest: 12.020 ft (3663 mtr). Het is er fris, maar prachtig rijden. De afgronden zijn meteen naast de weg en ontzettend diep. Meteen als we het park in rijden, zien we al meteen enkele herten staan. De maximum snelheid is hier 25 tot 35 mijl, dus we kunnen op ons gemak rond kijken. Als we het hoogste punt voorbij zijn, zien we langs de weg mensen staan de te kijken. We stoppen ook en kijken wat er te zien valt. Het is een eland. We proberen om wat dichterbij te komen om foto’s te maken, maar zien dan dat er ook een baby “moose” bij is. Dat wordt extra opletten voor het moeder instinct. Om 17.00 uur komen we in Grand Lake aan en checken in bij “Lone Eagle Lodge”. We nemen een douche en slenteren wat rond. Het avond eten bestaat uit de gourmet en na een ijsje sluiten we deze dag weer af. Lekker motor weer, 79 f (26 graden), 167 mijl ( 267 km).

Maandag, 5-8-2002 De wekker loopt vandaag om 06.00 uur af, want we hebben een lange rit voor de boeg en we proberen om de hitte voor te zijn. Het is ruim 500 km, maar dat moet lukken, aangezien we zoiets al een keer vaker hebben gehad. Het is lekker buiten en om 07.00 uur zijn we al op pad. Dit keer zonder ontbijt of zelfs koffie. Dit was een beetje te vroeg voor het personeel van het hotel. Na een half uurtje rijden komen we er achter dat we het slechte weer aan het volgen zijn. We krijgen een serieuze bui en het is erg koud. Na zo’n 100 mijl stoppen we toch maar voor een warme chocomel, een muffin en een hot-dog. Het nieuwe ontbijt…… Als we weer wat bekomen zijn, karren we weer verder. Na hier en daar nog een druppel, klaart het toch langzaam weer een beetje op. Om 12.00 uur zijn we al in Rawling en gaan een bezoekje brengen aan de staats gevangenis. De tachtig jarige geschiedenis van Wyoming eerste staats penitentiary, nu bekend als de Wyoming Frontier Gevangenis, is zo kleurrijk en uitgebreid als het plot van een klassieke western film. De hoeksteen van de gevangenis werd gelegd in 1888, maar als gevolg van de financiële kwesties en beruchte weer van Wyoming, zouden de deuren dertien jaar later openen. In december van 1901 is de gevangenis geopend en bestond uit 104 cellen (Cel Block A), geen elektriciteit of stromend water, en een zeer slechte verwarming. Gedurende de opening van de gevangenis werden ongeveer 13.500 mensen opgesloten, waaronder elf vrouwen. Overbevolking is een bijna constante zorg, en de eerste van een aantal toevoegingen aan het penitentiair werd in 1904 voltooid, het toevoegen van 32 cellen aan de westkant van de oorspronkelijke cel blok (cel blok A). Vrouwen werden ondergebracht in de gevangenis tot 1909, tot de laatste vrouw werd overgebracht naar Colorado. De toevoeging van het tweede cel blok (Cel Block B) in 1950 was een tijdelijke oplossing voor de overbevolking. Ook bouwden ze eenzame opsluiting cellen, een veel efficiëntere verwarming en warm stromend water. Deze werden pas 28 jaar later in de cellen geïnstalleerd. Een maximale veiligheidstoevoeging (Cel Block C) werd voltooid in 1966. De gevangenis is gesloten in 1989. Hier kun je een tour krijgen en dat doen we dan ook. Best wel indrukwekkend, vooral omdat je weet dat nog niet zo heel lang geleden hier nog doodvonnissen werden voltrokken. We zien de cel blokken , de gaskamer, de eetzaal, met keuken en “death-row”. Ook is er een ruimte waar mensen de strop kregen, met zo’n valluik. De gids vertelt overal een verhaal bij en het is precies zoals wij dat kennen van de televisie. Als we weer buiten staan is het weer helemaal omgeslagen en is het alweer te heet voor al die kleren. Dus iets anders aan voordat we weer onze route vervolgen richting Lander. Hier worden we verwacht bij “Best Western The Inn at Lander”. Nadat we ontvangen zijn, het dagelijkse recept: spullen afpakken en lekker even afkoelen in het zwembad. Daarna gaan we lekker eten in een restaurant vlakbij. Ik probeer nog een baby te imponeren, maar ook Amerikaanse baby’s zijn raar. Na een kwartier kan er eindelijk een lachje af. We nemen een Belgisch pintje, maar deze is iets te zwaar. We zijn best wel moe en deze zakken dan ook direct in de benen. We lopen later terug en gaan meteen moe, maar voldaan slapen. ’s Morgens nat en koud, ’s middags droog en heet. 337 mijl ( 539 km).

Dinsdag, 6-8-2002. 07.00 uur wordt een vaste tijd om op te staan, dus ook vandaag. Ons eindpunt vandaag is Cody, maar da’s nog ver weg. Via de 789 en Highway 26, komen we op Highway 20 terecht, die ons door Boysen State Park voert. Dit ligt aan de rand van het Wind River Reservaat. Boysen State Park is a state-operated, public recreation area surrounding the Boysen Reservoir, an impoundment of the north-flowing Wind River, in Fremont County, Wyoming. The state park covers more than 30,000 acres (12,000 ha) at the south end of the Owl Creek Mountains at the mouth of the Wind River Canyon.[3] The park was established in 1956 following completion of the Boysen Dam in 1951. It is named for Asmus Boysen, who built the site's first dam in 1908. Part of the original dam can still be seen. Wind River Indian Reservation is an Indian reservation made for the Eastern Shoshone and Northern Arapaho tribes of Native Americans in the central western portion of the U.S. state of Wyoming. It is the seventh-largest Indian reservation by area in the United States, encompassing a land area of 3,473.272 sq mi (8,995.733 km²), or land and water area of 3,532.010 sq mi (9,147.864 km²), encompassing just over one-third of Fremont County and over one-fifth of Hot Springs County.[1] The reservation is located in the Wind River Basin, and is surrounded by the Wind River Mountain Range, Owl Creek Mountains, and the Absaroka Mountains. The 2000 census reported a population of 40,237 inhabitants. The largest town is Riverton. Headquarters are at Fort Washakie. Also home to the Wind River Casino, Little Wind Casino, 789 Smoke Shop & Casino (all Northern Arapaho) and the Shoshone Rose Casino (Eastern Shoshone), which are the only casinos in Wyoming. De weg op zich is droog en dor, maar aan het park is de omgeving veel groener door het meer. Dit geeft dat we weer een veel afwisselende omgeving hebben. In het plaatsje Thermopolis is een warm water bron, waar ze een zwembad omheen hebben gebouwd.
"Thermopolis" ia het Griekse woord voor 'Hot City ". Het is de thuisbasis van tal van natuurlijke warmwaterbronnen , waarin minerale beladen wateren worden verwarmd door aardwarmte processen. De stad is genoemd naar de warmwaterbronnen die er gevestigd zijn. De stad claimt 's werelds grootste minerale hot spring als onderdeel van Hot Springs State Park. De bronnen zijn gratis open voor het publiek als onderdeel van een 1896 verdrag getekend met de Shoshone en Arapaho indianen. Ze claimen dat het gratis is, maar we moeten toch 8 dollar per persoon betalen. Als we eenmaal binnen zijn, is de stank niet te harden. Het is net alsof je in een pan met rotte eieren rond spartelt. Na een half uurtje kunnen we het niet meer uithouden en gaan we vlug weer de buitenlucht in. Om 13.30 uur zijn we al in Cody, maar onze kamer is nog niet klaar. we zetten onze spullen bij de receptie en gaan eerst naar het Buffalo Bill museum. Buffalo Bill (Scott County, 26 februari 1846 – Denver, 10 januari 1917), eigenlijk William Frederick Cody, was een van de kleurrijkste figuren uit het Wilde Westen. Zijn bijnaam kreeg hij toen hij een baan aannam om de werkers aan de Kansas Pacific Spoorweg te voorzien van bizonvlees (de Engelse benaming voor de bizon is buffalo). De bijnaam werd eerder al gegeven aan een zekere Bill Comstock. Cody won de bijnaam toen hij in een wedstrijd "buffels schieten" won met 69 tegen 48.Hij had veel baantjes, waaronder huidenjager (trapper) stierenvanger, goudzoeker (Fifty-niner) in Colorado, ruiter in de Pony Express in 1860, gids bij kolonisten-karavaans, menner van postkoetsen, soldaat in de Amerikaanse Burgeroorlog en hotelmanager. Hij werd beroemd door zijn Wild West Show. De entree is voor $ 15,00 pp wel aan de hoge kant, maar wij vinden wel de moeite waard. Er is veel te zien over het leven met de indianen. Hierna gaan we terug naar het hotel om de spullen uit te pakken, douchen en dan het centrum in om wat te shoppen. Cody is een druk toeristisch stadje en er wordt regelmatig een “shoot-out” gehouden. Nu is er ook een bij het Irma hotel. Wij gaan er ook naar toe. Wel grappig om te zien. Ze schieten met losse flodders en het vallen gaat ook al zo dramatisch als in de film. Als de rook is opgetrokken, lopen we naar de overkant waar we een western foto laten maken. Sil als bar meisje en ik als stoere revolverheld. Met die sepia kleur er over heen, mijn grijs lang haar en de gevulde borstkast van Sil, lijkt het net echt of we terug in de tijd zijn geweest. Tevreden lopen we verder over de western aangeklede straten van Cody. Onderweg kopen we een kaartje voor de rodeo van vanavond. Deze begint om 20.30 uur en we lopen dan ook maar meteen door. Na een uurtje lopen komen we er achter dat het toch wel ver is en nemen een broodje hamburger bij “The Diary Queen”. Nou moeten we wel snel worden, aangezien het al 19.50 uur is en het toch nog wel een stuk lopen is. Om 21.00 uur komen we aan bij de rodeo en die is al aan de gang. Naast ons zit een Amerikaan, BJ geheten. Volgens hem hebben we nog niet veel gemist. We raken aan de praat en hij wil graag ons telefoon nummer voor als hij ooit naar Nederland komt. Om 22.00 uur is het afgelopen en wandelen we weer terug. Onderweg nemen we nog een ijsje en om 23.30 uur zijn we weer terug in het hotel. De meeste Amerikanen vinden het wel raar: lopen. Warm, 83 f (28 graden). 168 mijl (269 km).

Woensdag, 7-8-2002 Om 07.00 uur loeit de wekker weer. We hebben nog wel geen zin, maar we gaan vandaag naar “Yellowstone”, dus dat wordt genieten. Yellowstone National Park is een nationaal park in de Verenigde Staten, hoofdzakelijk in Wyoming, maar met kleine gedeeltes in de aangrenzende staten Montana en Idaho. Yellowstone bestaat sinds 1 maart 1872 en is het oudste nationaal park ter wereld. In 1978 werd het park op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst. President Ulysses S. Grant richtte het park op uit ecologische, recreatieve en nationalistische overwegingen. Yellowstone heeft een oppervlakte van 8983 km², waardoor het meteen ook een van de grootste nationale parken van de Verenigde Staten is. De gemiddelde hoogte in het park is 2440 meter. Het grootste gedeelte van het park bestaat in Wyoming uit bos, waarvan een gedeelte in 1988 door een grote natuurbrand is verwoest. In het park leven vele diersoorten, waaronder bizons, herten, verschillende soorten beren, coyotes en wolven. Het park bevat ruim 800 kilometer verharde wegen en dubbel zoveel kilometers in wandelpaden. In het zuiden sluit Yellowstone aan op Grand Teton National Park. Als we koffie staan te drinken komt BJ en nog iemand van de rodeo nog even kletsen. Om 08.30 uur gaan we op pad. Het is fris vandaag. Onderweg eten we iets en dit duurt wel erg lang. Om 10.30 uur zitten we er nog en zijn we nog niet eens bij de ingang van “Yellowstone”. Als we dan eindelijk onze bestelling hebben, worden we vlug. Gauw eten en snel weer op weg. Dit park is echt wat iedereen ons heeft verteld. Ontzettend groot, zeer mooi en veel dieren. Een hele kudde bizons staan vlak langs de weg. En we stappen dan ok even af om enkele foto’s te maken. Hier zien we wel dat mensen dom zijn. Een moeder zet haar kind een meter van een stier om een foto te maken. Het blijven wilde dieren natuurlijk. Verder zien we nog coyotes, elanden, herten, een adelaar en pelikanen. De wegen zijn slecht, maar daar zijn ze druk mee bezig. We moeten dan ook met onze nieuwe motoren door een hoop vers asfalt rijden, die nog verwerkt moet worden. Er is maar 1 weg, dus een andere oplossing is er niet. Je rijdt hier niet hard, want anders zie je niets en dus wordt het toch nog een lange dag. Gedurende de dag wordt het ook warmer. Om 18.30 uur komen we in West Yellowstone aan waar we overnachten in de “Stage Couch Inn”. Een oud hotel in western stijl. Na een verfrissende douche gaan we naar de plaatselijke Harley dealer voor wat buckels en een t-shirt. Daarna wordt het tijd om iets te gaan eten. We doen dit bij een tentje die ook Mexicaans eten serveert. Aan de buitenkant zag het er al niet zo heel goed uit en binnen wordt dit niet beter. Ik probeer een enchilada, maar helaas valt die tegen. Ook het personeel en de service vallen tegen. We delen Sil’s eten en als het alcohol vrije bier op is, maken we dat we weg komen. We neuzen nog in de winkeltjes. We vinden er niks en gaan terug naar het hotel waar we de weer berichten gaan kijken en een stuk van onze eigen opnames. Daarna is het weer snurk tijd. Lekker warm, 80 f (27 graden). 184 mijl (294 km).

Donderdag, 8-8-2002. We hebben vandaag niet zo veel zin als de wekker af loopt en nemen nog een half uurtje extra. We gaan vandaag niet zo ver, dus dat is geen probleem. Na het ontbijt gaan we terug “Yellowstone Park” in op zoek naar de grote geiser “Old Faithfull”. Old Faithful is de beroemdste geiser in het Amerikaanse Yellowstone National Park in het Upper Geyser Basin. Van de vele geisers is deze de meest actieve; hij blaast om de 60 tot 80 minuten hete dampen in de lucht. Old Faithful geldt als de grootste attractie van het park. In de directe nabijheid van de geiser staan de beroemde Old Faithful Inn en de Old Faithful Lodge. In de begindagen van het park werd de geiser vaak gebruikt om de was te doen. Een uitbarsting kan tot 32.000 liter kokend water zo'n 56 m hoog spuiten. Reeds meer dan 137.000 uitbarstingen werden genoteerd, die anderhalve tot 6 minuten duren, met tussen iedere uitbarsting een half uur tot twee uur. We zitten nog maar 5 minuten of hij begint al te spuiten. Een leuk schouwspel. Als dit klaar is, gaan we een kop warme chocomelk drinken, want de wind is gemeen koud. Hier zie ik ook een mooi shirt, dus die wordt van mij. Daarna on the road again. John D. Rockefeller, Jr. Memorial Parkway loopt van Yellowstone National Park dwars door Grand Teton National Park richting Jackson. Het uitzicht op de Grand Teton maakt deze weg een ware belevenis. Als je net Yellowstone hebt bezocht of als je Yellowstone gaat bezoeken zul je waarschijnlijk deze Parkway nemen. De Parkway leidt je langs de vlakten voor de grote Teton berg waar tal van wilde rendieren, eland en het muildier hier hun territorium hebben. Aan de kant van Yellowstone voert de weg je door de dichte bossen waar vele beren rondlopen en waar je af en toe nog een verdwaalde bizon uit Yellowstone tegenkomt. Grand Teton National Park is een nationaal park in Wyoming in de Verenigde Staten, ten zuiden van Yellowstone. Het park is genoemd naar de Grand Teton, een van de bergen van het Tetongebergte, 4197 meter hoog en de hoogste berg van het park. Het park omvat een groot deel van de onderliggende vallei, de Jackson Hole. Het Tetongebergte heeft zijn naam gekregen van een Franse pelsjager, die ze tétons noemde, Frans voor tepel. Het park heeft een oppervlakte van 1255 km² en is sinds 26 februari 1929 een nationaal park. Er is bijna 320 km aan wandelpaden in het park. In Jackson rijden we zoekend naar het hotel door het centrum. Daar zien we een groepje “Boss Hoss” motoren staan. Dus even stoppen en wat foto’s maken. Bij aankomst in ons hotel ruimen we de spullen op en gaan eerst de motoren eens wassen, aangezien we een was plaats hebben gezien en ze zijn behoorlijk smerig. Vroeg in de avond is er weer een “shoot-out”. Dit keer wordt er een postkoets overvallen. Tijdens onze wandeling door de hoofdstraat, lopen we langs de “Million dollar bar”. Alles in stijl van de western tijd. De barkrukken zijn paarden zadels. We moeten te lang wachten en ze hebben toeristen prijzen, dus gaan we een adres verder. Bij de chinees eten we erg lekker en ook zeker goedkoper. We kopen nog een pintje en dan zit de dag er al weer op. Frisse dag 66 f (19 graden). 132 mijl (211km).

Vrijdag, 9-8-2002. Om 07.00 weer dag en aangezien ze hier geen ontbijt hebben, zijn we al om 07.45 uur weg. Het is erg koud, voelt zelfs aan als rond het vriespunt. Alles wat goed verwarmd trekken we dan ook aan. Het zonnetje schijnt wel en het is bijna onbewolkt. Na een half uurtje zijn we zowat bevroren en gaan op zoek naar warme chocomel met iets te eten. Nadat we iets opgewarmd zijn, trekken we toch nog de regenbroeken over de rest en dan kunnen we weer verder. Het doel voor vandaag is Salt Lake City. Salt Lake City is de hoofdstad van Utah, een van de staten van de Verenigde Staten van Amerika. In de Bos' “Schoolatlas der geheele aarde” uit 1877 wordt de plaats nog Grote Zoutmeerstad genoemd. Salt Lake City werd in die tijd namelijk ook in het Engels Great Salt Lake City genoemd. Volgens de volkstelling van 2000 bedroeg het aantal inwoners van Salt Lake City 181.743 (tegenover 159.936 in 1990). In 2013 werd het aantal inwoners geschat op 191.180. Het aantal inwoners van de gehele agglomeratie bedraagt ruim 1 miljoen. In 2002 werden in Salt Lake City de Olympische Winterspelen gehouden. Salt Lake City is ook de thuishaven van de Utah Jazz uit de NBA (National Basketball Association). Er wordt overal aan de weg gewerkt, dus het schiet niet heel erg op. Gelukkig begint het langzaamaan wel wat warmer te worden. De parken hebben we voorlopig even gehad. Vandaag rijden we alleen leuke weggetjes. Hoe dichter we bij de stad komen, hoe drukker het helaas wordt. Om 17.30 uur zijn we bij “La Quinta Inn & Suites Salt Lake City Layton”. Het is ondertussen weer erg heet geworden. We pakken de plunje balen uit voor onze zwemspullen en nemen een frisse duik in het zwembad. Na deze afkoeling gaan we douchen en bij de overburen wat lekkers eten. Om 21.30 zijn we weer terug en hebben voor de verandering veel te veel gehad. We hangen nog wat rond en dan is de dag weer voorbij. Wisselende temperaturen. 290 mijl (464 km).

Zaterdag, 10-8-2002. Onze vaste wek tijd laat het haantje weer kraaien en deze nieuwe dag belooft weer een warme te worden. Na een snel ontbijt rollen de wielen om 08.15 weer over het asfalt. De pijl wijst vandaag van Salt Lake City naar Moab. Gelukkig wat meer de natuur in, aangezien wij niet zo’n stads mensen zijn. Highway 15 voert langs Utah Lake en we verlaten deze bij Springville. Hier nemen we de 89, die overgaat naar de 6 en tenslotte Highway 191. Utah Lake is een ondiep zoetwatermeer in de Amerikaanse staat van Utah . Het ligt in Utah Valley , omringd door de Provo - Orem grootstedelijk gebied . Alleen rivier uitlaat van het meer, de Jordaan , is een zijrivier van de Great Salt Lake. Verdamping is goed voor 42% van de uitstroom van het meer. De hoogte van het meer is wettelijk op 4489 voet (1.368 m) boven zeeniveau. Als het waterniveau in het meer te hoog of te laag staat, worden de pompen en poorten op de rivier de Jordaan opengelaten. Het gaat allemaal erg vlotjes en om 14.15 uur zijn we al in hotel “Super 8”. In verband met de hitte besluiten we dat we eerst in het hotel gaan zwemmen en afkoelen en daarna naar “Natural Arches” gaan. Het Arches National Park is een tamelijk klein nationaal park bij Moab in het oosten van de Amerikaanse staat Utah. Er zijn diverse wandelingen (trails) in het park. Ook is er een bezoekerscentrum. Het Arches National Park is beroemd vanwege de vele indrukwekkende rotsformaties en balancerende rotsen zoals de Courthouse Towers, Windows Section, Fiery Furnace, Devils Garden, Klondike Bluffs en de Balanced Rock. Er zijn meer dan 2000 gedocumenteerde natuurlijke bruggen (arches), waaronder de Landscape Arch, Double Arch, Double O Arch en Delicate Arch. De kleinste bogen hebben een opening van amper één meter, terwijl de afstand tussen de steunpunten van de grootste boog (de Landscape Arch) 88,4 meter is. In 1991 is er van de Landscape Arch een stuk afgebroken met de afmetingen van 20m bij 3,66m bij 1,33m. Een getuige maakte hiervan een filmpje. Nu is het niet meer toegestaan om onder of op de boog te lopen. In 2005 stortte de Wall Arch in. In het noorden van het park ligt een gebied dat de Devil's Garden wordt genoemd. Hier ligt een 11 kilometer lang wandelpad waarlangs een aantal bogen te bereiken zijn. Om 17.00 zijn we zover en rijden we de 5 mijl terug naar het park. Het is nog steeds erg heet en we smeren ons dan ook goed in, aangezien we zonder jas of helm gaan. Het park is weer schitterend van kleur en vorm. We gaan niet verder dan “The Windows Section”, want daar hebben we ons kook punt bereikt. Als we weer terug rijden naar ons hotel, rijden we langs een supermarkt voor wat pintjes en chips en zoeken de verkoeling van de airco op. Voor het avond eten vinden we een Amerikaans / Mexicaans restaurant. De steak smaakt er goed en de pilsjes zijn koud. We keren dan ook tevreden en voldaan terug naar ons mandje. Heet 95f (35 graden). 270 mijl (432 km).

Zondag, 11-8-2002. Deze keer heb ik heb nog 5 minuten nodig om wakker te worden als de wekker om 07.00 uur af gaat. Er is hier allen maar koffie ne dus zijn we weer snel op weg. Tot een uur of 9 is het lekker rijden, maar we gaan naar het zuiden richting de evenaar en het wordt dan ook weer snel erg warm. Eigenlijk stond voor vandaag “Natural Bridges” op het programma, maar omdat we hier in het begin van onze vakantie al 100 km voor hebben omgereden, slaan we dit keer over. We komen wel door “Glen Canyon”, waar Sil haar kookpunt langzaam begint te bereiken. De Glen Canyon is een kloof in het zuiden en zuidoosten van de Amerikaanse staat Utah en in het noordoosten van Arizona. De kloof is uitgesleten door de rivier de Colorado. In het jaar 1963 werd de Glen Canyondam voltooid die het Powellmeer vormt. Met dit proces werd de Glen Canyon voor een groot deel verwoest. Als we na 185 km weer een stopplaats vinden, gaan we snel even tanken en de shop in, want hier is airco. Na wat drinken en een pafke, rijden we weer verder. Het trottoir is hier hoger als dat we gewend zijn en we klappen met onze frames op de stoeprand. Voor Sil is er niets aan de hand, maar bij mij schiet de veer van de zijstandaard er af. Deze valt nu steeds naar beneden en dat werkt natuurlijk niet. We moeten de veer even zoeken en kunnen dan iets verderop bij een soort van garage, gereedschap lenen om het te repareren. Gelukkig is die op zondag open. Nadat alles weer op z’n plaats zit, kunnen we verder naar “Capitol Reef”. Hier worden de kleuren weer heel anders en dat is een welkome afwisseling. Capitol Reef is een Nationaal Park ten zuiden van Salt Lake City in Utah (USA) sinds 1971, maar was al een Nationaal Monument sinds 1937. De Fremont River stroomt door het gebied. Centraal in het park ligt het plaatsje Fruita, gesticht door mormonen rond 1880. Oorspronkelijk heette het Junction naar de samenvloeiing van de Fremont River en de Sulphur Creek. Men gaf dit park deze naam omdat een van de heuvels op het Capitool in Washington D.C. gelijkt. We knippen wat foto’s en filmen de omgeving. Aangezien het heel erg heet is, loop ik zo met schoenen aan, de rivier in om alles goed te laten afkoelen. Zo branden we verder richting Torrey, waar we om 15.00 uur al aankomen. We hebben hier balkon en een prachtig uitzicht, dus daar gaan we eerst eens van genieten voordat we het zwembad in duiken. Voor het eerst in onze vakantie leest Sil een boek en ben ik aan het puzzelen. Als we hier genoeg van krijgen, gaan we douchen en zoeken we iets om te eten. Onder het genot van een ijsje, gaan we de zonsondergang aanschouwen. Er is totaal geen bewolking, wat dit natuurverschijnsel minder spectaculair maakt. Als de grote rode bol onder is, nemen we nog een pafke en dan gaan we moe, maar voldaan ons mandje in. Erg heet, 94 f (34 graden), 249 mijl (398 km).