Deel 2, Marokko; week 1

Dinsdag, 15-10-2024 zonnig, licht bewolkt, 21 graden, 2797 km

Vanmorgen om 7.00 uur op en we waren niet de eerste. Nadat het ochtendritueel klaar is rijden we om 9.00 uur naar de haven. Hier moeten we wachten tot 12.00 tot de boot vertrekt...... Dit zijn geen Nederlandse tijden. Het lossen en laden bekijken is geen straf, lekker in de zon. Ook wij komen aan de beurt en moeten naar de 1e verdieping. Uiteindelijk met een uurtje vertraging bewegen we. Nu naar de douaneambtenaar op de boot om wat papieren in orde te maken. Daarna kunnen we nog een uurtje relaxen.

Bij aankomst is de boot afgaan niet anders als naar G.Br. of een andere ferry. De douane daarentegen is echt iets anders. Er loopt een zwerver rond en iedereen sjouwt tussen de auto's door en er wordt veel gepraat. We weten niet of ze boos zijn. Overal Europese Marokkanen met afgeladen auto's en die moeten hier ook weer uitgeladen worden. De douane gaat op z'n dooie gemak en daar zijn we ook wel een 1,5 mee bezig geweest. Als we eindelijk aan de beurt zijn, papieren afgeven, kijken, die van Sil krijgt ze terug en dan is hij weg. Als hij terugkomt met het kentekenbewijs, wil hij een plastic variant zien, maar die hebben we niet... en weg is ie weer.... Enkele drugs herders snuffelen in alle personen auto's en als na een half uurtje ons mannetje weer terug komt moeten we de achterdeuren open maken.......hij kijkt bedenkelijk? Mmm, heel veel bagage…. "Drone of pistool bij?” Als hij dat zegt, moet ik direct lachen, hij ook een beetje en zegt dan.... “Nee? dan klaar. " En weg zijn we.

Onze 1e km's in dit land zijn wel indrukwekkend. Wat we tegenkomen in de afgelegde 50 km op de SNELWEG: voetgangers, een geitenhoeder die achter zijn dieren aan jaagt, een auto die op de rechtse baan stopt om iemand te laten uitstappen, een vrachtwagen in de berm waar iemand de versnellingsbak aan het demonteren is, fietsers, terwijl je in een bocht een truck aan het inhalen bent, wordt 2 baans 1 baans zonder bord of enige waarschuwing. Gelukkig zijn we net de vangrail voorbij en kunnen we uitwijken naar de sergeant strepen van de andere snelweg, want de truck komt toch door. Ook nog een koerier vol met zakken cement die hij aan het uitladen is, want hij heeft een lekke band. Ook onze 1e kamelen/dromedarissen gezien.

We komen veilig aan op camping Echrigui in Assilah, waar de mensen heel erg vriendelijk zijn. Ineens horen we een sirene, maar dat blijkt de voorzinger te zijn van het gebed. Deze horen we nog diverse keren vandaag. Als we staan is het even allemaal onze ervaringen uitwisselen en dan staat er al een bakkertje met zoetigheidjes langs je. Hij doet goede zaken. 2 andere jongens zijn bij iedereen de telefoons aan het prepareren, zodat we internet hebben en kunnen bellen. Ook wordt er gevraagd of ze voor ons mogen koken (tegen een kleine vergoeding). Mama kookt en ook zij krijgt het druk. Onze 1e tajine gaan we vandaag nuttigen. Als we hem openen, komt de stoom eraf en moeten we voorzichtig zijn. Het is heerlijk. Voor € 9,00 pp uit wezen eten aan de camper. Onze eerste dag is al goed begonnen, veel indrukken en al veel geleerd. Als het niet goed werkt of helemaal niet, dan is het zo, klaar. We moeten onze Marokkaanse bril op gaan zetten. We hebben echt al genoten.

Woensdag, 16-10-2024 zwaar bewolkt, wisselend buien/droog, 23 graden

De sirene gaat weer om 06.00 uur............. We dachten dat het niet in het donker zou gebeuren, maar dat maakt dus niks uit voor deze mensen. Ze kunnen ook bidden zonder licht. We dutten nog wat verder nadat de Marokkaanse Gorden is gestopt met jammeren. Een uurtje later staan we toch langs ons matras.

Of je nu geloofd in God of Allah, maakt niets uit....... ze gooien allebei het overtollige water over onze hoofden. Vandaag alweer. Er zouden ook momenten komen met droog en zonnig weer, dus we zien wel. Voor dit land is het water wel welkom denk ik, aangezien het hier best wel droog is. Maar de hele wereld heeft hetzelfde probleem: alles komt met pieken en dalen. We rommelen nog wat aan en als het dan droog is, kunnen we de plannen voor vandaag gaan uitvoeren. We gaan naar Assilah. Sil en ik staan klaar, als ook Mieke vraagt of ze mee mag lopen. Ook Joop en Janny sluiten aan en dan kunnen we op weg. Het gaat langs de boulevard op richting het oude stadsgedeelte. Onderweg begint het weer te regenen en zo kleden we ons verschillende keren aan en uit ter bescherming tegen de druppels. Op de boulevard wordt ons groepje vergroot met nog eens 4 personen.

Asilah Is een stad in het noorden van Marokko. Asilah ligt ten zuiden van de havenstad Tanger. De stad is vooral bekend als het "witte stadje", vanwege de kleur van de huizen in het centrum. Asilahs economie draait vooral op toerisme. Het stadje trekt elk jaar een groot aantal toeristen. Die komen vooral de kashba (oude stad) bekijken. Asilah ligt aan de zee en heeft een geschiedenis die teruggaat tot 1500 voor Chr. De stad heeft onder Portugees bestuur gestaan, maar werd later heroverd door de Marokkanen. De stad is ook 44 jaar onderdeel geweest van het protectoraat Spaans-Marokko. We sjokken door de straten en komen erachter dat niet alleen de mensen op de camping vriendelijk zijn, omdat we klanten zijn, maar ook hier op straat is iedereen zo. Mensen lachen en groeten, allemaal….Het is straatje in en straatje uit en lopen bij de diverse winkeltjes naar binnen. Sil wil een jurk bekijken en als die bevalt, vragen we om de prijs. We hebben geleerd dat je moet afdingen, maar deze persoon zegt dat dat niet kan en met 50 cent korting nemen wij geen genoegen. Jammer maar helaas en we gaan.Nadat we enkele keren bij hetzelfde straatje uitkomen, moet er wat elektronica bij gehaald worden om uit het doolhof van kleine steegjes weer de goede weg te vinden. We komen uit bij de stadswal aan zee en beklimmen deze om een prachtig uitzicht te krijgen over de zee en de muur vanaf de buitenkant. Ook spotten we hier een restaurantje aan de waterkant en willen daar naartoe gaan. We verdwalen weer in de wirwar van dezelfde steegjes. We lopen elke keer weer tegen de stadsmuur en als we goed op de gps-apparatuur kijken, moeten we helemaal weer terug naar het begin. We komen er wel uit en lopen zo aan de buitenkant om de stadskern heen. Toevallig komen we langs een gebouw waar we een blik naar binnen gooien en zien diverse attributen uitgestald staan. We klimmen de trap op en komen in een hal met allemaal kleine ruimtes waar verschillende mensen geholpen worden door de overheid om een zaakje op te starten. Er zitten vakwerkmensen in bv hout, sjaals en exclusieve kleding voor vrouwen. Waar we vooral naar binnen gaan is bij het maken van tapijten. Ongelooflijk hoe dit gebeurt. 4 vrouwen die langs elkaar zitten en horizontaal garen rijgen door verticale garen lijnen. Het gaat heel snel en ze moeten op elkaar aansluiten, terwijl ze allemaal op een andere hoogte werken. Fascinerend en ze genieten wel van de aandacht die ze krijgen. We lopen weer naar buiten en dalen een klein stenen trapje af naar een plateau met een groot terras. Alles wordt vliegensvlug uitgestald en droog gemaakt. Als we zitten, kijken we mooi over de zee uit. De menu kaart komt en we bestellen diverse soorten uitsmijters, aangezien ze sommige menig hapje pas na een bepaalde tijd opdienen. We krijgen een glas jus-Orange en een toetje erbij. Hans en Claske hebben ons ook gevonden en schuiven aan. Voor maar liefst 80 Dirham oftewel 8 euro hebben we met 2 personen gegeten en gedronken. Prachtig toch en de ober een dikke fooi. Iedereen tevreden. We scharrelen terug door een straatje met veel restaurantjes en worden overal gelokt om aan een tafeltje te gaan zitten, maar we lopen gewoon door, terwijl iedereen lacht en ons begroet. Bij terugkomst op de camping is deze goed vol gelopen met west Europese vakantiegangers uit Frankrijk, Duitsland, Spanje, Oostenrijk, België en natuurlijk Nederlanders. Als we ons campertje in stappen, komen we erachter dat onze koelkast niet erg koud meer is en het heeft laten afweten. De gereedschap koffer wordt naar boven getoverd en de zijkant van de bus opengeschroefd. Na wat zaken gecontroleerd te hebben, kunnen we niet anders concluderen dat we na 18 jaar trouwe dienst afscheid van deze koele gast moeten nemen. Hij had wel een beter moment kunnen kiezen. Bij navraag bij de camping waar we een koelbox kunnen kopen, gaat alarmfase 2 in werking. Er komen 2 personen naar onze camper kijken wat er aan de hand is en dan worden vrienden, kennissen en familie opgetrommeld om ons te helpen. Terwijl 2 jongens onze telefoon instellen zodat we met elkaar kunnen appen, belt een ander naar Tanger en weer iemand stapt in de auto om naar de stad te rijden. Als we nog wat vragen hebben, komen weer 2 jongens naar ons toe om alles te bespreken. Een ervan heeft zelfs nog een half uur staan te beppen over van alles en niks. Hij sprak, Duits, Engels, Arabisch en Frans. Na een uurtje krijgen we een paar foto's om te controleren of ze een goede keus voor ons hebben gemaakt. Alles is ok en ook de prijs wordt door gegeven of die goed is. Na weer een uurtje komt er een jongen met een doos met onze nieuwe aanwinst. Hij wordt rijkelijk betaald, maar ja de hele familie en de buurt en alle kennissen moeten er van onderhouden worden. Een bonnetje was er niet, maar er zit een jaar garantie op en als er een probleem was, konden we hem bellen en alles werd geregeld. Het appen in het Frans was wel even een dingetje, maar google vertaal site heeft ons hier goed meer geholpen. Het vlees wat al bruiner was als wij zelf hebben we gedoneerd aan de afvalcontainer en de rest konden we gaan opbergen. De dag was anders gelopen als verwacht, maar was toch wel erg leuk. Behalve de kosten van de foto die de Gendarmerie van ons gemaakt had. Hiervoor was voor 7 km € 45,00 in rekening gebracht. Volgende keer gaan we naar een andere fotograaf. Om 21.00 uur zitten we te eten en als alles afgewassen en opgeruimd is, vinden we het welletjes. Morgen een reisdag.

Donderdag, 17-10-2024 zonnig, licht bewolkt, 23 graden, 3032 km We zijn weer om 07.00 uur uit de veren, want we willen op pad. Na enkele dagen met regen, zou het vanaf vandaag beter worden en dan willen hier ook goed van kunnen genieten. Na een licht ontbijt, wordt de wc nog eens geleegd en kunnen we op pad. Als we de camping af rijden, is er in dezelfde straat een bakker waar we eerst brood gaan kopen. We volgen de hoofdstraat het dorp uit en nemen de verkeerde afslag op een rotonde en belanden bij de peage. We keren onze bolide en nemen de RN1 oftewel route national 1.Hier zien we tenminste nog iets van de plaatselijke bevolking. De wegen zijn best goed en de mensen blijven maar zwaaien en groeten. We voelen ons net Willem Alexander en Maxima in de gouden koets. Langs de weg staan veel groente en fruit kraampjes, als ook heel veel plaatsen waar tajines verkocht worden. De concurrentie is groot, maar ze zullen wel iets verkopen, anders staan ze er niet. Slingerend door het landschap is de RN1 overgegaan in de RR417, die richting Larache gaat. Het hart van Larache is Place de Liberation. Dit plein is aangelegd in de stijl van de Spaanse Plaza, met fontein en palmbomen. En rondom deze “rotonde” liggen allemaal restaurantjes en terrassen. We zijn op de een of andere manier in een straatje terecht gekomen, waar we wel met 15% omhoog moeten. Uiteraard zonder problemen, maar boven aan is het wel druk met kruisend verkeer en mensen die bij of op de weg staan. We zijn ondertussen met 3 campers bij elkaar gekomen en eenieder worstelt zich een weg door de krappe straatjes. Aan de kant van de haven vinden we een parkeerplaats en geven de “parkeerwachter” 20 dirham om ons te verzekeren van een veilige plaats. We wandelen met terug naar het plein en zien daar nog meer bekende gezichten zitten en lopen. We belanden uiteindelijk in een wirwar van straatjes achter het plein. Hier worden plaatsen ingericht op de grond of op een kar voor de dagelijkse markt. Vooral veel fruit en groenten biedt men hier te koop aan. Terwijl we rondlopen komen we veel van onze medereizigers tegen en we lopen telkens weer met andere mensen een stukje op. Veel mensen praten ons aan en proberen wat Nederlands te praten, als ze horen waar we vandaan komen. “kijken, kijken, niet kopen” of ze weten wel enkele plaats namen op te noemen. We kopen zelf niks en komen via een smal paadje bij de stadsmuur aan de haven. We knippen nog enkele foto's en gaan dan een broodje met koffie nuttigen in ons busje, voordat we verder rijden. We lopen wat te stunten, voordat we de stad uit zijn, maar dan gaat in goed tempo door over de RN1A. We zitten niet op te letten en de navigatie valt uit, zodat we een afslag voorbijrijden. We draaien om en nemen de route weer op naar RP4214. Tijdens de volgende 50 kilometer veranderd de omgeving, maar ook het wegdek. Het asfalt is op veel plekken kapot, gescheurd en vol kuilen en gaten. Het tempo zakt behoorlijk en op diverse plekken moeten we bijna stoppen omdat er gezigzagd moeten worden om een goede baan te vinden en de weg behoorlijk smaller is geworden. Er is hier ook nog best veel vrachtverkeer, wat zich duidelijk een plek op de weg toe eigent. De velden en akkers om ons heen zijn best nat en er wordt hier erg veel verbouwd. Over waar we kijken staan plastic koepels, waaronder voor ons iets onbekends wordt geteeld. Ook lopen er hier veel kinderen langs de weg, waarschijnlijk op weg naar school, waar we later langs komen en waar we rechtsaf gaan. Daar veranderd de akker bouw vrij direct in een natuurgebied, waar we diverse kilometers doorheen rijden, om vervolgens weer heel vlug over te gaan in een vrij vlak droog gebied. Ondertussen nog steeds begroet door iedereen langs of op de weg. Onderweg komen we ook erg veel politiecontroles tegen, maar toeristen worden daarbij wel ontzien en mogen gewoon doorrijden. We zijn ondertussen op een 100 km weg terecht gekomen, de RN27 en zitten achter een “lijnbus”. De achterklep gaat op en neer en laat zo de motor zien, terwijl er een rookpluim van jewelste uit de uitlaat komt. Ook staan de deuren open waar men in en uit stapt. Maar dat is dus normaal hier. We gaan verder het binnen land in en komen ook steeds meer paard en wagens tegen, waar je dus goed voor moet opletten, want ze gaan niet hard. We zijn op weg naar een Romeinse ruïne die op de UNESCO lijst staat en 12,5 kilometer voor ons einddoel ligt. De weg ernaartoe is erg steil, vol met gaten in het asfalt, wat al niet rijkelijk aanwezig is, maar wel prachtig. Boven op de berg zetten we onze vierwieler even aan de kant om van het uitzicht te genieten. De opgravingen van deze nederzetting heet Volubillis en was een bestuurlijk centrum voor dit deel van Berbers Afrika. Gedurende een periode van 1000 jaar bleven er mensen wonen in Volubillis. De stad werd pas in de 18e eeuw verlaten om afgebroken te worden om als bouwmateriaal te fungeren voor de constructie van de paleizen van koningsstad Meknes. We gaan hier uiteraard wel kijken, maar we zijn afgelopen kerst nog naar Athene geweest en hebben daar ook al heel veel stenen gezien, dus we zijn er wel vlug doorheen. Het is niet ver meer, maar de weg wel uitdagen. Ook hier steil en veel bochten. Ik rijd veel op de linkse weghelft (zeg maar een beetje Marokkaanse stijl), omdat rechts op veel plekken de weg verzakt is. We bereiken camping Zerhoen Belle Vue en worden door middel van loten op onze plek geplaatst. We zijn tevreden met wat we hebben en pluggen onze stekker in. Na een uurtje is er een briefing onder het genot van een zelf mee gebrachte versnapering. De temperatuur is wat minder, aangezien we in de bergen zijn, maar we kunnen nog wel buiten eten en na het douchen ook nog een tijdje buiten vertoeven. De douches zijn nog niet helemaal klaar, maar voor Marokkaanse begrippen wel goed. De een heeft heel heet water, de ander erg koud........ ook de kleur is aan de gele kant. Een enerverende dag....... Vrijdag, 18-10-2024, zonnig, onbewolkt, 24 graden We worden om vandaag meerdere keren gewekt. Eerst om 6.00 uur door de plaatselijke omroepvereniging, om 7.00 uur door de bakker die tegen de bus aan klopt. Vervolgens staan we om 8.00 uur maar op en laten de wekker voor wat het is. De camping is gisteren weer gevuld door diverse kampeerders, waaronder een groep Fransen die met een soort Dakar groep door Marokko trekken in 4x4 voertuigen.In de andere campers op het terrein is al bedrijvigheid en ook de Fransen zijn hun dak tenten al vroeg aan het inpakken. We gaan vandaag naar Moulay Idris voor een stadsbezoek. Moulay Idriss of Moulay Idriss Zarhoun is een kleine stad ten noorden van de Marokkaanse stad Meknes. Deze stad is vernoemd naar de emir Idris I. Idriss I kwam aan in 789, die de islam met zich meebracht en een nieuwe dynastie oprichtte. Deze dynastie was de dynastie van de Idrissiden. Naast dat deze stad naar hem is vernoemd, is hij ook de oprichter van Fez, samen met zijn zoon Idris II. Voor sommige Marokkanen is dit plaatsje een bedevaartsplaats omdat een van de nakomelingen van de islamitische profeet hier ligt begraven. Ook is dit een belangrijke plek voor de mensen die behoren tot de Idrissiden stam. De stad wordt gekenmerkt door de smalle straatjes, die je ook terug kunt zien in de stad Fez. Moulay Idriss is lange tijd verboden geweest voor niet-moslims; pas vanaf 1916 kunnen ook niet-moslims dit stadje bezoeken. Wel zijn nog verschillende plaatsen verboden voor niet-moslims, zoals de moskeeën. Om 10.00 uur staan er 5 taxi's klaar en als iedereen een plekje heeft gevonden, kunnen we vertrekken. Onze bakker is de gids en met behulp van eigen ontvangers met oortjes voor de hele reis, kunnen we hem enigszins goed verstaan. Half in het Engels en een beetje Duits komen we er wel uit. We sjouwen de steegjes in en klimmen met zo'n 5% omhoog. We komen op diverse mooie uitzichten en op plekken staat hij van alles te vertellen, waarvan ik dacht dat gewoon ouwe meuk is. Ook vond ik dat hij veel Allah noemde, maar daar bedoelde hij mee of iedereen er was → “allen da”. Hij is een goed prater en een leuke verteller en volgen hem naar boven, naar beneden en bekijken alle hoeken en gaten.Als we ergens in een klein steegje staan, komen er van 2 kanten een ezel transport aan. 1 met een koelkast op z'n rug en de andere een berg met hout. Ze kunnen elkaar niet tegelijk passeren, dus er moet er 1 omdraaien en terug. Aan de taal en volume te horen zijn ze het allemaal niet met elkaar eens. Als de ezel met hout ons gaat inhalen, schuift de ezel haverwege onderuit en blijft liggen. De eigenaar is pissed, aangezien hij nu alles moet afladen om de ezel weer overeind te krijgen. Het leed van het dier is niet zo belangrijk. Uiteindelijk moeten we nog 160 treden naar beneden en komen dan bij de Zawiy moskee, waar de tombe staat van Idris II. We mogen hier niet naar binnen, aangezien wij geen moslim zijn, maar kunnen wel wat foto's maken van de buitenkant. Dan staan we ineens buiten op een groot plein waar we 2 uur losgelaten worden om iets voor ons zelf te doen. De meeste komen niet verder als een plaats op het terras en bestellen iets te eten. Het bestellen van een lekkere koude pint is er niet bij. De ober schudt wild met z'n vingertje dat we die niet kunnen krijgen. Voordat alles op tafel staat, hoeven we ons niet te vervelen, want het is gewoon een levendige bedoeling. Iedereen praat tegen iedereen en is erg druk, overal trappelen ezels tussen de mensen door. Met lading of gewoon personen. Ook wij kunnen gewoon met iedereen meepraten alsof we hier al jaren wonen. Iedereen behandelt je of je er gewoon bij hoort. Het eten komt en je kijkt toch altijd een beetje bedenkelijk wat het precies is. Het smaakt erg lekker en ook de friet die erbij zit lijkt wel bij ons uit de vetpan te komen. Voor € 18,00 hebben we gegeten en gedronken. Da's nog eens uit eten gaan. We sjokken verder en kijken hoe Joop bij een kapper binnen loopt om geknipt te worden. Als hij vooraf geen prijs afgesproken krijgt, gaan we weer verder. Een straat verderop probeert hij het nog een keer en als hij daar naar buiten komt is hij geknipt en de baard getrimd voor € 3,00. Ook de grote haar op z'n neus is verdwenen. Om 14.30 staan de taxi's weer klaar om ons terug te brengen. Op de camping gaat ieder wat voor zichzelf doen en geniet van de lekkere temperatuur. Tegen de tijd dat de zon onder gaat kruipen de meeste met het gemiste glaasje alcohol bij elkaar met uitzicht op de zakkende rode bol. Als hij verdwenen is en de duisternis vlug in treedt, wandelt iedereen weer terug naar hun eigen honk voor het avond eten....... en waarschijnlijk nog een glaasje van iets lekkers......een geslaagde dag. Morgen komt er weer één.

Zaterdag, 19-10-2024 onbewolkt, 23 graden Als gisteravond de rode bol is verdwenen, gaat ook de kachel uit. Dit zorgt ervoor dat we goed kunnen slapen. We blijven nog een nacht staan en gaan vandaag naar Meknes, één van de 4 koningssteden. Om 09.00 uur staat de bus gereed en nadat de lading binnen is, kunnen we pad. Het is maar een kleine 20 km naar onze stop, maar kan in Marokko altijd een avontuur zijn. Onderweg weer diverse politiecontroles op het plaatselijke verkeer. De toerist, ook in een Marokkaanse touringcar, wordt met rust gelaten. Het land speelt niet met hun grootste bron van inkomen. We komen aan bij ons eerste punt en hier stappen we uit voor een overzicht op de stad. Na een heel verhaal, wat ik niet helemaal heb gevolgd, over de Franse overname en huisvesting van het leger, kunnen we weer verder. We rijden langs de Royal Stables, de Royal renbaan, een grote bouwput wat in de toekomst huizen moet opleveren met een hele grote vijver. Klaar in 2023....... De diverse paleizen komen voorbij, waarbij veel in de steigers staat. Ze zijn de hele boel goed aan het opknappen. Bij een hele grote toegangspoort van de binnenstad staat "touristiq police" Deze gaan we nog meer tegenkomen, aangezien deze politie alle toeristen begeleid en beschermt. Er is sowieso veel politie zichtbaar op straat. Het verkeer wordt direct stil gelegd als groepjes toeristen willen oversteken. Het gaat verder en we stappen uit bij een heel groot plein, waar we iets gaan drinken op het dakterras. Als we later dit plein oversteken, zien we diverse mensen met dieren voor op de foto. We stoppen bij een slangenbezweerder, waar een cobra zenuwachtig staat rond te draaien. Ik krijg natuurlijk weer een reptiel om de nek die zo sloom uit z'n ogen kijkt, dat niet eens de puf heeft om te bijten. Later zien we hier ook apen, paarden, ezels en zelfs een struisvogel. We gaan door naar het muziek museum, dat gehuisvest is in een voormalig koninklijk dagverblijf. Dan gaat het weer de kleine straatjes in. Wat opvalt is dat we hier gevolgd / begeleid worden door de "touristiq police" zonder dat er iemand om vraagt. De straatjes zijn smal en als er jeugd door deze straatjes fietsen, worden ze aan de kant gezet zodat ze ons niet tot last zijn. We worden in een andere winkel verleid tot het kopen van tapijten, kannen en kruiken en zelfs beddengoed. Alles met de hand gemaakt. Wij gaan niet met lege handen naar buiten. Buiten de muren van het centrum is onze politiebegeleiding net zo vlug verdwenen als dat ze gekomen waren. We gaan voor de lunch een restaurant binnen waar we drie gangen krijgen en we goed vol zitten. Weer buiten nemen we de paarden karren voor een rondrit door de stad. Rob zit mee op de bok en krijgt zelfs de teugels overhandigd. Hier en daar moet er wel bijgeschaafd worden. Op het eind neemt onze baldadige koetsier een eindsprint en racen we door de straten terug naar het grote plein. We komen in een "souk", een inpandige marktplaats waar je fruit, groenten, kruiden, sieraden en nog veel meer kunt kopen. Het is allemaal aan de krappe kant, maar ook bedoeld om in te kopen en niet als museum. Weer buiten loopt de middag ten einde en is het weer richting de bus. Terug op de camping zitten we eerst even in of uit de zon, maar na een half uurtje verleiden we toch wat mensen voor een borrel. Een kwartiertje later zitten we met zo'n 20 man onder een boom, met een tafeltje knabbel dingen. Als de rode bol verdwijnt en het afkoelt, blijven we met 5 personen over.......... wij sluiten de deur af......

Zondag, 20-10-2024 zonnig, 26 graden, 3168 km Nog even over de zwerfkatten en honden: deze worden hier zeer gekoesterd, aangezien ze de ratten uit de straten houden. De camping doet hier goede zaken want er zijn veel Europese toeristen met campers, motoren en 4x4 voertuigen. Diverse plekken worden weer opgevuld als wij vertrekken. We hoeven vandaag niet ver. We gaan naar Kenitra aan de kust. Er is een voorgestelde route van 136 km en die gaan we volgen. Terug over de N27, vanwaar we gekomen zijn en dan bij Sidi Kacem linksaf naar de N4. Verder immer grade aus. Er is een zwembad op de camping, dus rapido. Onderweg wederom veel politiecontroles en telkens als er een rijtje auto's staat en een toerist komt aangereden, moet iedereen vlug door rijden om ons een vlugge doorgang te geven. Ik wil ongemerkt wat foto's maken, maar een kwispelend vingertje geeft aan dat ze daar niet van gediend zijn. Dat hij te laat is weet hij dan weer niet. De agent wil ons laten stoppen om iets aardigs te zeggen, maar Sil rijdt gewoon door....... er komt verder ook geen enkele reactie van de agent. Onderweg ook veel wegwerkzaamheden, wel op hun manier. En natuurlijk veel te zien onderweg, zoals een vrachtwagen in de sloot, 20 meter van de weg. Onze 1e kennismaking met een verkeersongeval in deze verkeerschaos. Vlak voor de camping nog een Marjane supermarkt bezocht. Wel raar als je binnen loopt en dan alle weelde en rijkdom ziet in een buurt waar het een armoedige bende is. Bij het inrijden van de stad, kruisen Henk en Mieke ons en draaien wij achter hen aan. Uiteindelijk rijden zei onder langs de kust straat en wij boven op de heuvel met uitzicht over de oceaan. We hebben hetzelfde doel met andere instellingen in de navigatie. We zijn wel tegelijk aanwezig voor de poort. Onze gidsen Herman en Betsy staan al klaar met een zakje voor de loting en wij hebben in no time plek 3 bezet. Inpluggen en zwemmen maar. Rond 18.00 uur briefing en borrel. Tijdens de briefing of eigenlijk tijdens de borrel, worden plannen gesmeed om uit te gaan eten. Na de borrel met 12 personen richting de boulevard. Links de kermis en rechts de hoge golven van de Atlantische oceaan. We belanden bij restaurant Merzouga en zoeken er een plekje op de 1e verdieping, met uitzicht op de duisternis buiten. We horen in ieder geval nog wel het geluid van de golven. Een heel gedoe om de ober duidelijk te maken wat we willen. Met de translate app kunnen we de menu kaart lezen, de bestelling gaat redelijk, maar als het op tafel komt, verschieten sommige toch wel. Het bord is bijna te klein voor de porties. Toon en Michael hebben een menu voor 2 personen besteld en die staan ook te kijken van de berg Ocean Fruit. Wel 6 of 7 soorten vis, gamba's, inktvis, garnalen en friet. Mieke heeft ongeveer hetzelfde voor 1 persoon...... Gelukkig heb ik gewoon een dikke biefstuk. Een gokje, want het is medium gebakken en dus rauw van binnen. Vanmiddag het vlees bij de slager buiten aan de luifel zien hangen in de drukke hoofdstraat........ Ik neem ook een vis bij Mieke weg, zodat ze wat ruimte krijgt en ik eet normaal geen vis. Sil een wok schaal wat ze ook zelf kan verwerken. Ook Rob (een andere) heeft ook een schaal voor meerdere personen. Aan het eind eten de meeste met Mieke mee om het toch wat aanzien te geven. Noodgedwongen alleen maar flessen water op tafel, want alcohol wordt niet geschonken.

Maandag, 21-10-2024 zonnig, 26 graden Vandaag een rustdag. Om 8.00 uur op, want de dames hebben een yoga samen afgesproken om 8.30 uur. Ik mag dit vastleggen en later mee zwemmen. Net na de middag lopen we met een groepje richting de zee. Slenteren over het strand tussen de mensen, Shetland pony's en kamelen door. Ik ga de zee in en als Bertus dat gezien heeft, neemt hij ook een duik. Als Marokkaanse mensen mij te ver naar hun zin de zee in zien gaan, komen ze me waarschuwen voor het onzichtbare gevaar van de zee. De golven zijn groot en sterk. Nooit gedacht dat ik een goede raad van een Marokkaan zou aannemen. We sjouwen over het strand naar het einde van de boulevard en lopen daar naar het betegelde gedeelte. Het is lekker warm in de zon en we zoeken een terrasje op. Bij Le Relais de l'Atlantique schuiven we naar binnen. Een alcoholische versnapering zit er wederom niet in. Het wordt een citroen Esprit met ijsblokjes. Bij navraag komen die niet vanuit de kraan, maar bevroren uit flessen water. Als het niet klopt, heb ik morgen een minder smakelijk verhaal. We lopen terug naar de camping om te zwemmen en nemen onderweg brood mee voor morgen. Vandaag toch 5,67 km gelopen. We eten aan de camper, want we moeten diverse groenten op eten voor we ze we moeten gooien. Ook is hier Expedition Far East neer gestreken met 2 zware trucks. We hebben ook bij hen geïnformeerd voor deze reis. We hebben een goede keus gemaakt. We zijn nu 17 dagen weg, waaronder 1 week met de groep. Even een tussen stand: de koelkast kapot (werkt wel weer op 220 volt), veel te dure koelbox gekocht, 2 laadkabels voor de telefoon kwijt, zonnebril kwijt, nieuwe tube zonnecrème kwijt, in Marokko zijn geen muggen, wel nie-muggen, mensen zijn hier erg vriendelijk, hele leuke groep, verkeer is een chaos, diesel goedkoop (gisteren getankt voor € 1,124), Sil kan nu ook dagelijks vaker op de pot, ons alcohol probleem aan het einde van de vakantie opgelost, 1 medereiziger met ruim 39 graden koorts plat, 1 medereizigster ziekjes --> chagrijnig, beginnen een beetje te wennen aan de omroep verenigingen (als ze tenminste wat verder weg staan), deze camping eerste keer met goed werkende douches (behalve dat verkeerd om is --> koud is warm, open is dicht), veel wegen erg slecht (gatenkaas). We kunnen dus tot nu toe vaststellen dat het een geslaagde reis is. Morgen weer een reisdag.