Deel 1; De heenreis naar de boot

We hebben er 2 jaar op moeten wachten, maar eindelijk is het dan zover. Snipperdagen sparen, de aardbeving in Marrakesh en de Ramadan hebben ervoor gezorgd dat we niet eerder weg konden.Maar nu zijn we klaar voor 50 dagen Marokko. Eerst 10 dagen om in Tarifa te komen en natuurlijk 10 dagen weer naar huis, zorgt ervoor dat we 70 dagen van huis zijn. Voor de 2e keer met een groepsreis, maar de 1ekeer een groepsreis met campers. Laten we gaan........

Vrijdag, 4-10-2024 zonnig, 14 graden, 530 km

We worden om 07.30 wakker en zijn klaar voor de grote dag. We ruimen de laatste zaken nog in het busje. Als alles op z'n plek ligt gaan we op pad. Met het nood pakketje van Bram en Suus komen we de 1e week goed door. De route begint simpel op de A50 naar Eindhoven. Op de rondweg van Eindhoven komen we stil te staan door een auto met pech. Die trubbels hadden we op de ring in Antwerpen verwacht, maar daar komen we doorheen zonder oponthoud. Ook de oost kant van Brussel is geen probleem en zo hobbelen we door België naar de Franse grens. De E420 rijdt goed door en wisselt van enkelbaans naar dubbelbaans. Bij Rocroi kruisen we de Franse grens. Bij Charleville-Mezieres gaat de A304 over in de A34 en dan gaat het echt snel. We komen veel plekken tegen die we op ons uitstapje naar de Champagne streek in 2021 bezocht hebben, zoals Rocroi, Reims, Epernay en Troyes. In Epernay komt de Champagne luchtballon nog net boven de daken uit en in Reims stoppen we bij meneer Leclerc om wat blonde jongens en een fles Champagne te halen (er is altijd wel iets om te vieren) en aangezien we er dan toch zijn nemen we ook wat brood mee. Je kunt nu eenmaal niet door deze streek rijden zonder een culinair aandenken.De strakblauwe lucht en het zonnetje op de raam zorgt ervoor dat we regelmatig met de ramen open rijden. Een prachtige dag om door het Franse landschap te knallen. Rond de klok van 18.00 uur komen we aan bij camping Beausejour Sergines. We checken in en mogen zelf een plekje uitzoeken. We hoeven niet veel meer te doen. Gisteren hebben we bij de Indische Toko een kant en klaar menu opgehaald en mijn keukenprinses weet precies hoe ze die op moet warmen. Als de zon achter de horizon verdwijnt, wordt het koud en vochtig. Dus gaan we naar binnen en even tot rust komen, want gisteren was het bij onze over buren ook al veel later als gepland. Maar dat is de rode draad in ons levensverhaal....... naar huis gaan…. niet onze sterkste kant. Vannacht maar eens wat tijd inhalen. Tot morgen.

Zaterdag, 5-10-2024 zonnig, 22 graden, 1054 km

Gisteren was het een mooie dag met veel zon. Maar als die weg is, koelt het heel hard af. Vanmorgen was het 4 graden, met een gevoelstemperatuur van 2 graden…. ook binnen. Gelukkig hebben we elkaar wat kunnen opwarmen. Maar we moeten niet zeuren, tegenover ons ligt een Engels stel in een tentje…. en is 10 jaar ouder... We beginnen de dag met een hele mooie zonsopkomst en een mistdeken. Dat belooft veel goeds. We zijn zo weg en verlaten Segines via de D329, om aan te sluiten op de D976 richting Sens. Het 1e uurtje leven we in een mistbank, maar dan krijgen we wat we verdiend hebben. Vandaag verder naar het zuiden via weggetjes waar we de berm bijna in moeten tijdens het passeren. Maar als we denken dat het zo niet goed komt, zitten we zomaar weer 125 km op de snelweg. We zien de naam plaatsjes voorbijkomen van Courtenay, Montargis, Vierzon, Chatereau en zo zuidelijk richting Limoges. Garminneke begrijpt ons perfect. We omzeilen mooi de steden en rijden door de pittoreske dorpjes, met hier en daar een krulletje rook uit de schoorsteen. Ons eigenlijke plan was om zuidoost van Angouleme een bezoek te brengen aan een oude motor vriend van ons. Julien en Miriam hebben camping Les Petites Martinies in Villars, maar zij zijn op dit moment zelf op vakantie in Portugal. We rijden dus verder naar het zuiden via de N21 en komen onder Bergerac uit. Ons plan was om te overnachten bij Chateau de Bridoire, maar dat bleek een lok foto of ons Frans is toch nog niet zo goed...... De prins op het witte paard zal zijn keukenprinses een ander onderkomen moeten bieden. Het wordt een camperplaats van keten Camping-Car waar we al een pasje van hebben, dus dat komt goed uit. Er staat een bont gezelschap: een Belg, een Spanjaard, een Duitser, een Hollander en 3 Fransen. Uiteindelijk een perfecte plek met mooi uitzicht en rust in de tent. Maar hoezo rust, komt er een busje aangereden en creëert ter plekke een wijn proeverijtje...... we zijn verkocht…. iets later 2 flessen rijker.In 1996 zijn we op de motor ook in dit gebied geweest en kijken later onze vakantiefilm uit dat jaar nog eens terug. Het is alweer 28 jaar geleden en toch weer leuk om te zien, dat we nog een T-shirt en gaspit van destijds in gebruik hebben. Daarna is het tijd om het mandje op te zoeken.

Zondag, 6-10-2024 zonnig, 23 graden, 1471 km

Het is hier qua temperatuur en vochtigheidsgraad al heel anders als gisteren. We gaan weer via de route national en kruisen plaatsen als Marmande en Mont-de-Marsan. In Frankrijk hebben ze van die nieuwe gestroomlijnde flitspalen, maar ik kan je vertellen dat die roestige ouwe meuk ook nog werkt….!! Vanaf nu houden we ons dus beter aan de snelheid. Ook al is het maar 10 km, het is altijd weggegooid geld.We komen steeds dichter bij Spanje en de temperatuur loopt snel op naar de 22 graden. Vandaag hebben we zelfs de airco aan gehad. Als we in de buurt van Pau komen en de Pyreneeën willen gaan trotseren, krijgen we tijdens het rijden het bericht dat de tunnel richting Jaca is afgesloten. Een tip was col de Portalet. We kijken op de kaart en zien dat het niet erg veel om is en een pas altijd leuker als een tunnel. Dus veranderen we van koers naar het oosten. Onderaan de berg stond een bord met "fermee" en nog iets wat we niet snapten. Maar we zien wel wat er op ons pad komt. De weg naar boven is steil en smal, maar nondeju wat een prachtige route. Halverwege de berg komen we bij een klein dorpje Laruns genaamd, waar het een drukte van belang is. Een happening rondom geiten melk/kaas en de hoofdweg dus afgesloten. We komen er uiteindelijk toch door heen via de nog kleinere achterafstraatjes en vervolgen de D934 naar boven. Boven op de grens met Spanje staat een commercieel dorpje met restaurants, supermarktjes en nog veel meer kleine winkeltjes. We kopen een pin en een gastendoekje. Na een uurtje rond geneusd te hebben en diverse foto's gemaakt, kachelen we aan de andere kant weer naar beneden. De Col du Pourtalet is een bergpas in de centrale Pyreneeën en een grensovergang op de Spaans–Franse grens op 1794 meter hoogte. De bergpas verbindt het Franse Laruns in de Valee d'Ossau met het Spaanse Escarilla in de Valle de Tena. Doorheen de geschiedenis is het een al zeer lang gebruikte doorgang voor personen, dieren en goederen. De weg ligt op de meest directe verbinding tussen het Spaanse Huesca en het Franse Pau en de Portalet vormde de enige geasfalteerde Pyreneeënovergang tussen de Col du Somport en de Port de la Bonaigua. Deze laatste ligt meer dan 100 kilometer oostelijker. Het verkeer op de langere afstand verkoos vaak de lagere Somport (1636 m) via Jaca. Door de aanleg van tunnels onder de hoofdkam van de Pyreneeën bij Bielsa en later (2003) ook onder de Somport is het belang van de Portalet verder afgenomen voor het internationale verkeer. In Spanje hadden we Huesca als einddoel, maar we hebben een beter alternatief gevonden. Zo'n dorpje tegen een berg geplakt, met een tuin voor 4 campers en waar je dan over de vallei heen kijkt, terwijl je de dag overdenkt onder het genot van een wijntje dan wel pintje….? We hebben zo'n plekje gevonden in Castilsabas, camping Refugio El Pajar. Als enigste nadeel ondervinden we aanvallen van kamikaze musquito's, die de witte Ollanders wel eens zullen lek prikken. We kunnen hier wel aan wennen. Als we klaar zijn met eten en net binnen zitten, begint het te regenen….

Maandag, 7-10-2024 zwaar bewolkt, stevige wind, 23 graden, 1953 km De regen die vannacht beloofd was, heeft niet echt doorgezet. Het is vanmorgen een winderige maar lekkere ochtend.We ruimen alles op en nemen wat schoon water in, om vervolgens de eigenaresse te bellen dat we willen betalen voordat we wegrijden. Met een slaperig gezicht komt ze buiten en doet net of ze het toiletgebouwtje wil gaan schoon maken, maar ze is net wakker. Voor € 23,00 weten we het weer en dalen de slechte asfalt weg af naar de hoofdweg, 6 km verderop. Vandaag wordt een saaie dag. Kilometers vreten over de snelweg. Eerst naar Huesca om wat inkopen te doen bij de plaatselijke Liddl. Stond daar nou weer een flitspaal naar mij te lonken? Mmm, we zien wel. Je mocht maar 40 km p/u en dat is niet zo heel erg hard. Vanaf Huesca nemen we de A-23 naar Zaragoza, om daar de ellenlange doodsaaie snelweg A2 te nemen. Als we de rondweg in Zaragoza volgen, rijden we langs een heel groot militair complex. Dat daar ook een luchtmacht huist, komen we achter als we worden ingehaald door 2 straaljagers, die zo laag over ons heen komen, dat we ze bijna een handje kunnen geven. Jonge wat een klereherrie. Op die saaie A2 zien we hier en daar wel mooie stukken rotsen die elke meter van kleur veranderen, maar verder is er niet veel te beleven. Naarmate we vorderen naar het zuiden, wordt de wind sterker. Zo sterk dat er een personenauto ons van heel dichtbij wil bekijken en wij een baantje opschuiven. Wij houden niet van ongewenste intimiteiten. Als we de radar bekijken, komen we er vandaag toch weer goed mee weg. Het lijkt of we net langs de buien af rijden, terwijl het westelijk van ons toch erg donker wordt.De snelweg rijdt hier wel veel fijner, 3 baans wegen en erg weinig verkeer. Zelfs in Madrid krijgen we niet het claustrofobisch gevoel als bij ons in de Randstad. Veel vrachtverkeer met dubbele opleggers en zelfs een Brabander. Je kon het achterop lezen "tisvol" ik denk een Wilders fan. We verbazen ons wel dat we op de snelweg fietsers inhalen die op de vluchtstrook rijden…. rare jongens die Spanjaarden. Zelfs na minder km's als de afgelopen dagen en minder intensief rijden, komen we erachter dat een saaie snelweg veel vermoeiender is. We stoppen in Toledo voor een dagje niksen...... d.w.z. niet rijden….Als we gesetteld zijn op camping El Greco, begint het dan toch te regenen. Als deze een uurtje later stopt, lopen we nog vlug een rondje door de straat en camping. Hebben we toch wat beweging gehad. We komen hier ook Herman en Betsy tegen (de reisleiders) en Hans en Claske (medereizigers). Morgen brengen we een bezoek aan Toledo. Enkele km's in de benen pompen en hier en daar even zitten op de vele uitrust plekjes.

Dinsdag, 8-10-2024 bewolkt, 19 graden

Vandaag dagje Toledo. Ons plan was om met de stadsbus naar het centrum te rijden en dan gebruik te maken van de Hop-On-Hop-Of bus. Maar het centrum is niet ver weg en ook niet erg groot, dus laten we beide voor wat het is.

Toledo, een van de oudste steden van Spanje, was vroeger de hoofdstad van de Iberische Carpetani en werd in 192 v.Chr. door de Romeinen veroverd, die haar 'Toletum' noemden. Onder de Visigoten was de stad van 534 tot 712 opnieuw hoofdstad en werden er talrijke concilies gehouden. In de Moorse tijd (712-1085) heette de stad 'Tolaitola' en was tot 1035 de zetel van een emir onder het opperbevel van de kalief van Cordoba; daarna beleefde de stad als zelfstandig koninkrijk (taifa Toledo) een bloeitijd door de wapenfabricage, en de zijde- en wolindustrie. De koninklijke stad heeft een rijke geschiedenis en cultuur, en staat dan ook op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.

Lopend dalen we de 1e berg af...... mmm......? dit moet ook weer omhoog...... Na 1,5 km komen we bij een zip-lijn over de Taag, maar die is nog niet open. We sjokken verder omhoog, naar beneden en weer omhoog over de Spaanse kasseien. Veel winkeltjes met heel veel zwaarden, messen, harnassen en nog wat oorlogstuig uit vervlogen eeuwen. Het draait allemaal om de riddertijd. We gaan eerst iets eten, de magen rammelen. Bij het terras van Tornerias, vinden we een plekje. Het wordt een zalmsalade en een stoofpotje, incl. dos servesa's. Na deze verorberd te hebben verplaatsen we ons richting de kathedraal.De Kathedraal van Toledo is een van de belangrijkste gotische kathedralen van Spanje. Ze werd gebouwd tussen 1227en 1493 op de plaats van een voormalige Moorse moskee en is gewijd aan Maria. Het grote retabel is een van de bezienswaardigheden in deze kathedraal. De 90 m hoge noordtoren bevat de beroemde Campana gorda, een klok van 17515 kg, die in 1753 werd gegoten. De zuidtoren met een barokke koepel is nooit voltooid. Bij de hoofdfaçade zijn drie gotische portalen (1418-50), rijk versierd met beelden en reliëfs. Het middenportaal, de Puerta del Perdon, is van Hans de Duitser (Juan Aleman). Van de zijportalen moet vooral de Puerta de los Leones genoemd worden, achter in de zuidelijke dwarsbeuk, die tussen 1458 en 1466 werd gebouwd in overdadige gotische stijl (binnenin houtreliëfs uit de 16e eeuw, onder andere het 'keizersorgel' uit 1594, met stenen klankbodem).

De kathedraal is de hoofd attractie en daar moet je een kaartje voor kopen. Binnen valt onze bek open over de omvang, de praal, het goud en van alles nog meer. Hier zie je wel weer het hypocritische van de religie. Door de armen betaald en door de rijke geleefd. Waarvoor die rijke pij dragers nog nooit vieze handjes hebben gekregen…. in ieder geval niet van het werken. We blijven maar lopen en lopen. Na 1,5 uur staan we weer buiten. Het was in ieder geval wel zeker de moeite waard. Na wat tierelantijntjes te hebben aangeschaft, komen we bij Alcazar de Toledo.

Het Alcázar van Toledo is een stenen fort dat gelegen is op het hoogste punt van de Toledo. In de derde eeuw werd het fort door de Romeinen gebouwd als zetel van het romeinse protectoraat van waaruit de gehele stad kon worden overzien. Het fort werd gebouwd op een vierkante plattegrond met een poortgebouw rond een centrale binnenkoer met vier hoektorens. In de zesde eeuw werd het bouwwerk door de Visigoten gebruikt als paleis om in de achtste eeuw dienst te doen als Arabische vesting. Na de verovering van Toledo op de moslims in 1085, werd de Arabische vesting gerestaureerd door de christenen en gebruikt als militair bolwerk tijdens de regeerperiode van Alfons VI, Alfons VII, Alfons VIII en Alfons X de Wijze. In het gebouw was een tijdlang de Academia de Infantería de Toledo gehuisvest. Na de oorlog werd het herbouwd en herbergt nu de bibliotheek van Castilië-La Mancha en het legermuseum. Bij de poort worden we tegen gehouden door de bewaking. Entrade via de hoofdingang. Aldaar eerst door de securitypoort, alsof we op een luchthaven staan. De beveiliging is serieus, de kogels van zijn pistool zitten in de riem verwerkt, zoals bij Clint Eastwood in een western. Het is een museum over oorlogen en militairen, maar we snappen nu wel waarom de kaartjes gratis waren, want er is niets te zien.......

Een helikopter, een Mercedes uit 1912 met kogels in de achterwand, enkele artillerie kanonnen en het gebouw. Zo staan we daar dus vlug weer buiten. We lopen verder door het centrum en na enkele terrasjes is het mooi geweest. Zoekend door de steegjes dwalen we naar hetzelfde punt waar we zijn binnen gekomen, want ik wil nog de Zip-Man spelen. Het is niet ver, maar het gaat wel over rivier de Taag...? Daarna zijn het de laatste loodjes tot aan de camping. De gewrichten beginnen op te spelen. Uiteindelijk toch 14,86 km door het stadje gesjouwd. Bij terugkomst eerst een Bav...... euh.... San Miguel.

Woensdag, 9-10-2024 zwaar bewolkt, stevige wind, 20 graden, 2434 km

We hebben gisteren lekker gegeten, maar vannacht resulteerde dat in 2 bezoeken aan de grote troon op het kleine kamertje. Ook Sil ontkomt er niet aan, maar kan wachten tot de ochtend…? We verbazen ons nog steeds over het aantal vakantiegangers wat overal nog onderweg is. Je zou zeggen dat de jaarlijkse Great Grey Migration weer op gang is gekomen, maar er zitten toch zeker ook nog menig werkende tussen. De camping hier staat behoorlijk vol. In de vroege ochtend vertrekken er al terwijl het nog donker is. Wij moeten nog wennen en nemen rustig de tijd. Nadat we onze nachtelijke problemen hebben weggespoeld, kunnen ook wij vertrekken.

We trappen af richting Consuegra, waar de Molinos van Don Quichotte staan. Niet zo moeilijk te vinden vanaf Toledo. Je volgt 64 km de CM-42 en je ziet ze vanzelf staan. De wind is gigantisch en als we de berg oprijden, wordt het alleen maar erger. Boven waaien we bijna weg en moet je echt goed uitkijken. Sil schuilt achter ons busje, maar Jan ziet haar staan en duwt het busje uit de vering tegen haar rug aan. Dit roept herinneringen op uit IJsland en die zijn niet positief.We vertrekken vanaf de molens en de wind wakkert nog steeds aan. Terwijl het boven ons steeds bewolkter en donkerder wordt, proberen wij het stuur recht te houden.

Het verbaast ons nog steeds dat we op de snelweg fietsers inhalen, dit zou in Nederland echt niet kunnen. Maar dit fenomeen hebben we in andere landen ook wel eens gezien. We hebben al wat geleerd sinds we in Spanje zijn. De 1e keer hebben we voor € 1.507 getankt, de 2e keer voor € 1.259 en nu voor €1.159. Ons record. Een andere les is, dat er niet zo veel drempels zijn als bij ons, maar ze zijn o zo gemeen.In Granada tanken we bij Plenoil en lopen meteen bij de Aldi erlangs naar binnen. Ook hier weer een gevaarlijke man met pistool en veel kogels aan zijn riem. Hij komt het grote geld ophalen. Als we buiten komen is de wind verminderd, de wolken verdund en wit, de zon door gebroken en de temperatuur gestegen naar 24,8 graden. We kunnen weer door. Ons plan was eigenlijk om in Granada te stoppen, maar er waren geen kaartjes meer voor Alhambra te koop. Schijnbaar moet je dat 2 maanden van tevoren boeken. Dat hebben we dus nu gedaan voor de terugreis, dan hebben we enkele dagen over.We stoppen nu in Torrox. We hebben enkele plekken gebeld, maar alles vol. Camping Paradise Beach heeft nog een plekje voor ons en wij vinden dat het ook het beste plekje is. Uit de wind en niet in de rij, waar bijna geen plek is. Als eerste, als we staan, is het water in. 20 meter lopen en je kunt het zout gaan proeven. Het is even doorbijten, maar dan is het echt wel lekker. De zee is ruw en je wordt dan ook door de hoge en sterke golven, weer vlug terug met je bek in het zand gegooid. Dat was dat, nu eerst een versnapering. We snappen niet waarom zoveel mensen kiezen om hier te overwinteren. Hutjemutje op elkaar. Toch komen er heel veel campers langs die op de bonnefooi rondrijden en proberen om iets aan te komen. Die tijden zijn voorbij. Blij dat het voor ons hier maar 2 nachten zijn. Zwaar werk maakt hongerig en ik heb beloofd om te koken. We belanden dan ook na een hele romantische wandeling bij een idyllisch plekje. Bossa Playa beach club. Ik heb mijn uiterste best gedaan en we waren dan beide ook zeer tevreden. Sil pakt vis en ik hou me bij een lekker stuk rundvlees. Hopelijk blijft het vandaag een beetje op z'n plek. Later zitten we nog lekker buiten, voordat we in het mandje duiken.

Donderdag, 10-10-2024 licht bewolkt, winderig, 22 graden

We blijven vandaag hier staan, aangezien het weer perfect wordt. Nadat we uitgeslapen zijn, doen we wat gymnastiekoefeningen om de flexibiliteit in orde te houden. Daarna een licht ontbijtje en dan naar de zee. Als we er in lopen willen we in eerste instantie weer weg vluchten, maar we bijten door en gaan dieper het water in. Jezus wat is het koud, maar na enige tijd vragen de gewrichten niet meer om genade en word het beter en beter. Veel meer is er vandaag niet te vertellen. We werken ons dagboek bij, lezen wat en zetten foto en video over naar de externe harde schijf. Morgen gaan we verkassen, want er komt veel slecht weer aan en dan willen we ergens zijn waar er meer te doen is.

Vrijdag, 11-10-2024 zwaar bewolkt, regen, 20 graden, 2631 km

De wekker loopt af om 07.30 uur. Het weer is nu heel aangenaam, maar moedertje natuur heeft vanmiddag iets anders voor ons in petto. Tevens geeft de weer app voor de komende drie dagen niet veel goeds aan. Zoals gezegd gaan we vandaag dus vertrekken en we hebben ook al een doel. Camping Sureuropa is de plek to be. Vlak bij Gibraltar, waar we met slecht weer misschien toch nog iets anders kunnen doen dan in de camper blijven schuilen. Nadat we betaald hebben en ons hebben ontdaan van de inhoud van de wc en water hebben bijgevuld, gaat het rechts de poort uit, over de N340 richting Malaga. De stad willen we omzeilen en gaan daar via de A-7 omheen. Na Malaga gaan we weer richting de kust bij Fuengirola. We dalen af en komen op een weggetje van 10 procent en na enige tijd een bord met maximum breedte 2,40 mtr. Niets houdt ons tegen, maar wat zou er dan toch in het verschiet liggen? De weg wordt smaller, maar levert uiteindelijk geen probleem op. Ik ben hier al eens geweest, hèèèèl lang geleden en wil nog wel eens kijken of het hier veranderd is. En dat is het. Ik ken er helemaal niets van terug na 40 jaar. Maar dat is misschien ook wel logisch. We gaan verder, maar deze mierenhoop worden we heel snel beu en gaan terug naar de snelweg. Dit is ondertussen wel een peage geworden en kunnen we meteen onze nieuwe tol-badge testen. Dit werkt perfect en we hoeven nu ook niet meer in de rij aan te sluiten. Je rijdt rechts de rij voorbij en het poortje gaat vanzelf open. De rekening volgt........waarschijnlijk. We komen langs de bekende plekken als Calahonda, Marbella, Estepona en nog meer van deze onaangename plaatsen. We snappen niet dat mensen zichzelf dit aan doen en daar ook nog voor betalen. Ga je op vakantie en zoek je de Nederlandse enclave op in het buitenland!!! Frietje van Pietje en het cafe van Rachel Hazes......... O my god. Ach gelukkig zitten die mensen dan niet op de plekken waar wij komen.

Het schiet goed op, maar boven ons wordt het steeds donkerder en donkerder. Totdat het bij Manilva heel licht begint te regenen. De druppels krijgen gauw hulp van familie en heel veel vrienden. Het komt er met bakken uit. Maar dan ook de eerstkomende 35 km tot aan Santa Margherita, wat onze eindbestemming is. De straten zijn hier helemaal onder gelopen en het komt zelfs uit de riolering deksels omhoog, terug de straat in. Het tempo gaat eraf en rustig komen we het straatje van de camping in gereden. Gelukkig zijn we niet lopend, anders hadden we daar niet door gekunnen........ het staat helemaal blank.

Op de camping schrijven we in, maar worden niet naar onze plek begeleid, jammer. De plaats staat ook helemaal onder water, maar ja, dat staan ze allemaal. We plaatsen ons huisje en sluiten de stekker zo goed mogelijk aan. Nu maar wachten tot het droog wordt. We spelen een spelletje Skibo. Na een uurtje stopt de douche van God en kruipen de wolken als een donut om de bergen. Na weer een uurtje schijnt de zon volop en blaast het water met tegenzin de aftocht. We kunnen weer naar buiten en binnen is het meteen weer benauwd. Tijd voor iets koels.......... ergens in de wereld is het wel 17.00 uur......

Morgen gaan we naar Groot-Brittannië.

Zaterdag, 12-10-2024, bewolkt, opklaringen, 22 graden

De ochtenden zijn nat, maar de middagen zijn lekker en warm voor de a.s. dagen. Dus nadat we onze plek aan het water hebben ingeruild voor een locatie onder de boom, hebben we toch nog een extra nacht bijgeboekt. Voor de zekerheid toch maar onze nieuwe rij platen in gebruik genomen. In Tarifa, aan de andere kant van de berg, is het slechter dan hier. Vandaag gaan we naar Gibraltar.

Gibraltar is een Brits overzees gebied gelegen aan het zuidelijke eind van het Iberische Schiereiland bij de ingang van de Middellandse Zee. De stad heeft een oppervlakte van 6,8 km² en een noordelijke grens met Andalusië, Spanje. De Rots van Gibraltar is de belangrijkste bezienswaardigheid van het gebied. De economie is vooral gebaseerd op toerisme, financiële diensten en de scheepvaart. De naam komt uit het Arabisch → jabal Tariq: de berg van Tariq, naar de Moorse legerleider Tariq ibn Zijad. Gibraltar werd in 1704 tijdens de Spaanse Successieoorlog door een Engels-Nederlandse troepenmacht op Spanje veroverd. Het gebied werd vervolgens in 1713 onder de Vrede van Utrecht "voor altijd" overgedragen aan het Koninkrijk Groot-Brittannië. Het was een belangrijke basis voor de Royal Navy.

De soevereiniteit van Gibraltar is een belangrijk twistpunt van de Brits-Spaanse relatie omdat Spanje aanspraak maakt op Gibraltar. Gibraltarezen verwierpen voorstellen voor Spaanse soevereiniteit bij referenda in 1967 en opnieuw in 2002. Volgens de Gibraltarese grondwet van 2006 regelt Gibraltar zijn eigen zaken, hoewel sommige bevoegdheden, zoals defensie en buitenlandse zaken, de verantwoordelijkheid blijven van de regering van het Verenigd Koninkrijk.

We willen met de bus en we lopen aan als we klaar zijn, niet als de bus vertrekt. Deze is dus net vertrokken.... We lopen net zo lang tot we iets tegenkomen... niets dus.... bijna 7 km verder staan we aan de grens met Groot-Brittannië. Klinkt stoer toch?? Raar dat we hier weer al die grens dingetjes hebben, terwijl er niemand echt naar onze paspoorten kijkt. Maar we zijn er. Na deze km's hebben we even genoeg gelopen en kopen we een dagkaart voor de bus. Lekker luxe.

Hoe toevallig dat bij elke bus die we willen nemen, de chauffeur eerst een pauze inlast. Begint zeer irritant te worden. We hadden het plan om met de kabelbaan naar de top van de berg te gaan, maar na 15 minuten in de rij van de ticket verkoop, stond er nog een rij van zo'n 2 uur. What the fuck.... ech nie.

We wringen ons weer naar buiten en zoeken de bus weer op. We wilden echt wel naar de Skywalk en de Windsor Suspension bridge, maar alles heeft een grens. Hierdoor hebben we ook wel weer € 100,00 uitgespaard…? Het wordt Europa Point. Hier zijn we in 2012 ook geweest en als we onze databank checken heeft Rob hetzelfde hemdje aan als toen. Hoe toevallig.... (komt uit 2003, dus al 21 jaar in dienst). Op deze plek kunnen we al zien aan de overkant van het water, waar we over 52 dagen eindigen. Onze Schotse vrienden uit Glasgow, hebben ons wat tips gegeven om te bezoeken, anders hadden we geen terras gezien waarschijnlijk. Van Gibraltar naar Spanje lopen we over de startbaan van het vliegveld weer terug naar de grens. Voorheen ging al het verkeer over de startbaan en moest je soms wachten op een vertrekkend of komend vliegtuig. Toen stonden er ook meer straaljagers van de Royal Air Force. Nu gaat het gemotoriseerd verkeer door een tunneltje. Om verschillende redenen (waarvan er 1 het weer betreft), lopen we niet terug naar de camping, maar nemen we een taxi.

Vandaag toch nog 13,17 km gelopen.

Zondag, 13-10-2024 zonnig, licht bewolkt, 22 graden

Vannacht is het weer gaan regenen en als we wakker worden, regent het nog steeds. We sluiten de luiken nog even en als het getik op het dak stopt, maken we ons begin van de dag. We hebben al menig camper horen vertrekken en als we dan ook buiten komen, zijn de meeste vertrokken. Lekker rustig zo.

We trekken goede schoenen aan en proberen de straat voor de camping zo droog mogelijk door te komen.

Via het strand lopen we naar Santa Margherita om bij de bakker ons verlate ontbijt te scoren. Na een kleine 5 km staan we weer voor onze camper. De magen gevuld, dan gaan we eerst wat huishoudelijke zaken regelen. Morgen naar Tarifa voor samenvoeging bij de groep, dus willen we van de opgelopen modder af en gaan we wat vuile kleren wassen. Verder doen we vandaag niet veel meer dan luieren in de zon.

Maandag, 14-10-2024 bewolkt, 21 graden, 2689 km

Vanmorgen om 7.00 uur opgestaan. We zijn niet de eerste. We staan al die tijd bij een wooncomplex van geestelijk en lichamelijke gehandicapten en er staat al een busje goederen te lossen. Er hangt een rood/witte ketting waar ze goed gedresseerd achter blijven. Op eentje na, die stiekem komt schooien om een sigaret. We dumpen de inhoud van de wc en vuil water tank, om vervolgens de kuilen proberen te omzeilen in de nog steeds overstroomde straat. Tijdens het lossen zie we dat alle meeuwen en duiven naar onze boom zijn gekomen om op onze camper te schijten.......

Bij een benzinepomp met veel te dure prijzen (laten we dus voor wat het is), spuiten we al de bruine, witte stinkende rotzooi van het dak af. Vervolgens bij Carrefour langs om de alcohol aan te vullen, want die is in Marokko onbetaalbaar. Bij buitenkomst gaat het regenen....... een stormvloed.... Na nog even de tank afgevuld te hebben, wordt het tijd om hier te vertrekken.

Als we berg op rijden richting Tarifa komt het met bakken naar beneden, als we de top over zijn straalt de zon, blauwe hemel en wordt het warm. In Tarifa nemen we nog een broodje met koffie en dan naar de camping. We begroeten een klein beetje wat medereizigers, plaatsen ons busje en gaan eerst zwemmen in zee. Het water is heerlijk en de golven op de juiste sterkte.

Na een uurtje gaan we douchen voor onze welkomst borrel. We zouden het niet doen, maar het gebeurt toch…. zitten in een kring........... met de verzekering dat dit de 1e en laatste keer is. We krijgen nog wat uitleg voor morgen naar en op de boot en klinken dan op een hele mooie reis. Iedereen babbelt ook meteen aan alsof we elkaar al jaren kennen. Uiteindelijk is het toch inpakken geblazen, want vanavond gaan we aan de overkant van de weg eten bij restaurante El Rancho.

Hier is het binnen wel wat drukkend, maar dat mag de pret niet drukken. Het eten is erg lekker en de sfeer is heel goed. Het voordeel van zo'n groep is, dat je steeds weer bij iemand anders zit en geen geklit krijgt van dezelfde mensen. Ook wordt elke keer geloot om de plekken op de campings. Rond 21.00 komen we buiten en regent het pijpenstelen. Niet iedereen is voorbereid en er worden wat vuilnis zakken opgetrommeld. De een wat natter als de ander komt aan bij de camper en gaat vlug naar binnen om te drogen. Morgen gaat het echte grote avontuur beginnen.