2016, Afrika 5, Zambia

Vrijdag, 21-10-2016. We hebben kunnen uitslapen. De wekker gaat om 6.45 uur. Ik moet naar de receptie om een afspraak te maken voor “Devils Pool”. Er is nog niemand, dus we gaan eerst ontbijten. Eindelijk kom je aan bij Livingstone en het beste wat je daar kunt doen, is de grens van Zambia met Zimbabwe opzoeken. Deze natuurlijke grens kun je op de volgende manier bezoeken: door te zwemmen in de Devil’s Pool. Zwemmen kun je niet overal in de droge bush van Afrika, zeker niet met de dreiging van krokodillen en nijlpaarden. Of door de sterke stroming van een komende waterval. Toch is daar één uitzondering op: een natuurlijke, bruisende poel bij de rand van de Victoria Watervallen waar het water bulderend naar beneden dondert over 1708 meter breed. Donders, horen we je denken. ‘Zonder dat je het water achterna gaat?’ De naam van het zwembadje is niet voor niets ‘Devil’s Pool’. Met een duik in het water en met visjes die aan je tenen knabbelen begeef je je op de rand van wat leven of dood zou kunnen betekenen. Met andere woorden: je beleeft de wonderlijke kracht van de natuur, terwijl je er midden in zit. De Victoriawatervallen zijn de breedste watervallen van Afrika. Zij vormen een watergordijn van 1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben een maximale valhoogte van 128 meter. Per minuut valt er 500 miljoen liter water over de rotswand. Ze zijn gelegen in de Zambezi, op de grens tussen Zambia en Zimbabwe. De eerste blanke die de watervallen heeft gezien en wereldkundig heeft gemaakt is de Schotse missionaris en ontdekkingsreiziger David Livingstone op 17 november 1855. "Geen enkel ander uitzicht in Engeland kan de schoonheid hiervan overtreffen" en "zulke lieflijke beelden moeten de engelen met bewondering bekeken hebben tijdens hun vluchten" schreef hij later. Dr. Livingstone week bij de naamgeving van deze watervallen, voor de eerste en enige keer in zijn leven, af van zijn gewoonte om de plaatselijke namen te behouden. Hij noemde deze watervallen naar de toenmalige koningin van het Verenigd Koninkrijk, koningin Victoria. De lokale bevolking noemt deze watervallen tegenwoordig de Mosi-oa-Tunya (Letterlijk vertaald: de rook die dondert). Buiten de inheemse Afrikanen waren waarschijnlijk de Arabieren de eerste buitenstaanders die deze watervallen bezochten. Volgens Livingstone waren deze watervallen bij de lokale bevolking bekend als Mo ku sa tunya musi, "daar waar er steeds rook opstijgt". Livingstone beweerde dat de oorspronkelijke oude inlandse naam voor de watervallen shungwe of shongwhe zou zijn (dit betekent in de Tonga-taal De dampende rook - in het Engels The smoke fumes). Het is dus mogelijk dat dat de naam Musi-oa-Tunya door Arabische ontdekkers werd gegeven en oorspronkelijk musa-i-nunya luidde, hetgeen in het Arabisch het einde van de wereld betekent. In 1989 werden de watervallen door UNESCO tot Werelderfgoed verklaard. Het is nog een heel gedoe voor het zover is. Ze geven geen 100% zekerheid, want we moeten een aanbetaling komen doen. Elvin gaat met ons mee naar boeking kantoor “Sheerwater” om alles te regelen. Als het zeker is dat we mee kunnen, gaat Elvin weer terug en lopen wij door het dorp totdat ze ons om 11.30 uur komen ophalen bij “The Kingdom Hotel”. Dit hotel is voorheen een presidentieel paleis geweest en zo ziet het er ook uit. We nemen een kijkje in dit prachtige hotel totdat we gaan. Onze shuttle is precies op tijd en we hebben nog 3 andere mede reizigers. We gaan de Victoria Falls Bridge over naar de grens. De Victoria Falls bridge overspant de Zambezirivier, vlak bij de Victoriawatervallen. De brug verbindt de twee Afrikaanse landen Zambia en Zimbabwe. Over de brug loopt een spoorlijn, een autoweg en een voetpad. De brug werd in 1904 gebouwd onder leiding van de Engelse ingenieur Ralph Freeman, in opdracht van Cecil Rhodes. Hij liet de brug bewust vlak bij de watervallen bouwen zodat de treinpassagiers de nevel konden voelen. De brug wordt dagelijks gebruikt om te bungeejumpen. Het is weer een heel gedoe met visa, maar we ondertussen wel een beetje gewend dat je hier geen haast moet hebben. Na een uurtje hebben we alles en kunnen we door. Maar aan de poort besluit iemand met een uniform ineens dat er iets gecontroleerd moet worden. Na een nutteloze discussie met onze chauffeur, wordt er iets in een dichte hand (uit het zicht) aan de persoon in kwestie gegeven en kunnen we dan toch nog de grens over. We vervolgen onze weg naar “The Royal Livingstone”. Een onderkomen wat zeker niet is weggelegd voor Jan Modaal. Maar wij mogen het ook allen maar gebruiken als doorvoer naar de watervallen. We worden vriendelijk ontvangen en vergezellen ons bij een Engels paar wat al zat te wachten. Er worden reddingvesten uitgedeeld en kunnen we instappen in de speedboot. Behoedzaam manoeuvreert onze kapitein tussen de eilandjes in de rivier door. We gaan aan land op een droog staand gedeelte en komen bij een grote tent die is ingericht als eetgelegenheid. We kunnen hier ook omkleden in ons zwemtenue. Daarna lopen naar de rand van de waterval aan de oostkant. We krijgen een prachtig uitzicht over de immense waterval. Ook staat hier een gedenksteen voor Dr. David Livingstone. David Livingstone (Blantyre bij Glasgow, 19 maart 1813 – Chitambo aan het Bangweulumeer, 1 mei 1873) was een Schots zendeling en een van de bekendste ontdekkingsreizigers van zuidelijk Afrika. In 1838, toen zijn studie voldoende ver gevorderd was, wendde hij zich tot het Londens Zendingsgenootschap (London Missionary Society) en solliciteerde er met succes naar een aanstelling als zendeling in China, hiertoe geïnspireerd door de boeken van de Duitse zendeling Karl Gützlaff. Zijn vertrek naar China werd echter vertraagd door het uitbreken van de Eerste Opiumoorlog in november 1839. In afwachting van zijn vertrek woonde Livingstone een lezing bij van een andere Schotse zendeling, Robert Moffat. Deze Anglicaanse zendeling was op verlof vanuit zijn zendingspost in Kuruman, in zuidelijk Afrika, ongeveer 800 km ten noorden van Kaapstad. Hij sprak over de uitgestrekte en ongerepte gebieden van Centraal-Afrika waar het christelijk geloof nog niet of nauwelijks verkondigd was. De belangstelling van Livingstone werd daardoor verlegd van China naar Afrika. Hij verzocht en verkreeg van het Londense Zendingsgenootschap een wijziging in zijn aanstelling en vertrok in 1840 naar Afrika. Nadat Livingstone in Kuruman was aangekomen, trok hij verder noordwaarts om nog verder in de binnenlanden het geloof te verkondigen. In 1843 stichtte hij een nieuwe zendingspost, te Kolobeng, 350 km ten noorden van Kuruman. In 1845 trouwde hij met Mary, de dochter van Robert Moffat. Een ander voorval in deze eerste jaren in Afrika was een aanval door een leeuw. Doordat een van zijn mannen de aandacht van de leeuw kon afleiden, bracht Livingstone het er levend vanaf. Wel hield hij er een blijvend letsel aan zijn linkerarm aan over. We lopen nog een meter of 20 verder en staan op de plaats waar we het water in gaan. Onze foto camera’s geven we aan een begeleider en deze maakt van iedereen foto’s. We waden door het kolkende water en een kabel geeft aan waar we heen moeten. Het doel is om een stuk de rivier stroom opwaarts te gaan, zodat we niet teveel afdrijven als we zwemmend naar de plaats van Devils Pool gaan. Hier worden ontzettend veel foto’s genomen, door onze nieuwe Afrikaanse vriend. We zitten in een soort “kom” van een rots gedeelte. Het stromende water wordt hierdoor enigszins omgeleid. Wel staat er een gids in de opening van de wand om te voorkomen dat we mee gesleurd worden door de stroming. Terwijl we foto’s aan het maken zijn, voel ik iets aan mijn voeten. Er blijken veel visjes te zitten die aan onze tenen knagen. Vreemd gevoel, want voor ons gevoel kan het van alles zijn. We gaan op de rand van de rots zitten en kunnen dan naar beneden kijken langs het vallende water. We horen ineens een ander geluid en als we op kijken, staan aan de overkant diverse medereizigers naar ons te zwaaien. Wat een toeval. Zij maken ook van ons diverse foto’s. Grappig. We zijn een half uurtje bezig met alles en zwemmen dan weer terug naar ons beginpunt. We kleden om en kunnen dan aanschuiven voor het diner. Alles smaakt heerlijk en de bediening is ook toppie. Met een volle buik stappen we weer in de boot voor de terug tocht naar de Livingstone Lodge. Nu wordt er meer gas gegeven en slingeren we ook over het water. Aan de ingang moeten we even wachten op de taxi naar de grens. Wachten……… en wachten…………. en wachten…….. totdat een parkeerwacht vind dat we al lang daar staan. Hij komt informeren en gaat eens bellen naar de organisatie aan de andere kant van de grens. Wat blijkt………….. ze zijn ons vergeten……….. De parkmanager is pissed, aangezien hij voor ons verantwoordelijk is. om de tussentijd te doden, gaan we maar enkele foto’s maken van een voorbij lopende zebra. Na een uurtje staat een taxi voor de deur, die ons weer naar de grens brengt. Eind goed, al goed. Terug in het hotel, nemen we een duik in het zwembad. Het is nog steeds 41 graden, dus lekker afkoelen. Daarna hebben we ons laatste avondmaal. Er is een plaatselijke band uitgenodigd en die weten de gezelligheid er wel in te brengen. Iedereen staat te dansen en de stoelen gaan aan de kant. Zelfs het personeel komt van alle kanten aan lopen en gaat met de groep mee dansen. Prachtige avond en hier blijkt zeker uit dat alles hier echt relaxter is als thuis.

Zaterdag, 22-10-2016. Om 07.30 uur wakker voor het ontbijt. We kunnen nog een baantje zwemmen en een groepsfoto maken voordat we naar het vliegveld moeten. We nemen van iedereen afscheid en beginnen aan onze reis terug naar Nederland. We vliegen van Victoria Falls eerst naar Johannesburg, waar we 8 uur moeten wachten, die we vol maken met winkelen en koffie drinken. Als we hier vertrekken hebben we na drie weken onze eerste donder en bliksem. Er is geen druppel regen gevallen in onze vakantie. Als we zondag 23-10-2016 aankomen op Schiphol is het 6 graden…………… een verschil van 35. De heimwee begint nu al……… wil je graag eens op vakantie naar zuid-Afrika, zeker doen. Wij gaan er zeker nog een keer terug.