2011, Canada deel 2
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Rob en Sil
03 Oktober 2011 | Canada, Okanagan
Dinsdag, 4-10-2011. Het is hier zo stil, dat we pas wakker worden als een eekhoorn besluit om zijn buit vanuit de boom op het dak van onze camper te gooien. Het zijn wel grappige beestjes. Na het ontbijt gaan we omgeving toch nog wat verkennen en hopen stiekem toch nog een beer tegen te komen. Maar helaas. Misschien ook beter, want we praten wel, maar als het echt zou gebeuren denk ik dat de schoenen zouden blijven staan, terwijl wij al weg waren. Als we de wandeling afgerond hebben, rijden we highway 3 verder af. Na een paar druppels vanmorgen, begint het zonnetje toch door te komen. Zou dat komen doordat we door Sunshine Valley rijden ? We volgen highway 3 tot aan Hope. Net voordat we het dorp in rijden, komen we door Coquihalla Canyon Provincial Park. We stoppen in Hope en gaan daar naar de zalm trek kijken. Coquihalla Canyon Provincial Park, in de volksmond De Othello Tunnels, is een provinciaal park in de buurt van Hope, gericht op de canyon van de rivier de Coquihalla en een ontmantelde spoorweg route, nu een wandelpad, hetgeen uiteindelijk zal leiden tot Coquihalla Pass. Oorspronkelijk maakte de trein route deel uit van de Kettle Valley Railway , vijf tunnels en een reeks bruggen volgen een relatief rechte lijn door de kloof, die is bekleed met pure, platte rotsen. Het park werd opgericht in de Coquihalla Canyon Recreation Area, deze werd verbetert en omgedoopt met de huidige provinciale status van het park in 1997, en is 151,3 hectare groot. Het werd uitgebreid tot de huidige 159 hectare in 2004. Het park met rotswanden en relatieve korte afstand van Vancouver heeft geresulteerd in de opnames van vele populaire films. Rambo: First Blood , Shoot to Kill , De avonturen van Yellow Dog en Cabin in the Woods waren allemaal gefilmd in Coquihalla Canyon. De locatie is gemakkelijk te herkennen bij het bekijken van Rambo: First Blood waarin Sylvester Stallone aan de klif hangt, terwijl een helikopter probeert om hem neer te snipen. Met ingang van mei 2015, zijn de tunnels heropend nadat het meer dan een jaar gesloten was. Dit was te wijten aan vallende rotsen. Bij het VVV kantoor staat een bord van Sylvester Stallone, waar je je hoofd in kunt steken………… ik dus ook. Als we bij de rivier naar de trekkende zalm staan te kijken, ga je bijna over je nek van de stank. Er komen dus ook heel veel vissen niet aan en die liggen kapot langs de kant te rotten. Tijdens onze wandeling door Hope zien we ook veel beverdammen, maar helaas geen bevers. Wel diverse roofvogels waar we de naam niet van weten. Dan wordt het weer tijd om door te gaan. Dit is niet ver meer. We gaan niet over de Trans Canadian Highway 1, maar pakken de Lougheed Highway 7 aan de overkant van de Fraser rivier. De Fraser River is de langste rivier in de Canadese provincie Brits-Columbia. De rivier ontspringt ter hoogte van Fraser Pass nabij Mount Robson in de Rocky Mountains en mondt 1375 km verderop uit ter hoogte van de stad Vancouver in de Straat van Georgia. Het is tevens de tiende langste rivier in Canada. Het volume van de stroming aan de monding bedraagt elk jaar 112 km³ (ongeveer 3550 m³/s) en zet 20 miljoen ton sedimentatie af in de oceaan. De rivier werd genoemd naar de ontdekkingsreiziger Simon Fraser. We komen er achter dat in Canada de namen niet altijd aangeven wat er te verwachten is. In Harrison Hot Springs nemen we een camping bij het Glencoe Motel en RV. We dachten net als in Banff een leuke spa aan te treffen, maar het betreft hier een gewoon zwembad, die wel door de waterbron aangevuld wordt. Er is een spa in het dorp, maar dit is in het Harrison Hot Springs Hotel. Voor de mensen met het grote geld. En daar horen wij nu eenmaal niet bij. Hiervoor moet je $ 200,00 betalen, maar wij gaan voor de $ 9,00 per persoon in het dorps zwembad. Als we lekker liggen te weken, raken we in gesprek met een Duitse toerist die hier alleen 6 weken aan het rond trekken is. Ook maken we een praatje met de plaatselijke bevolking. Een vrouw die oorspronkelijk uit Den Haag komt, maar hier al 35 jaar woont, wil ook nog in de Nederlandse taal een gesprek aan gaan. Ze heeft soms wel veel heimwee, maar denkt ook nog dat er in Den Haag niets is veranderd in deze jaren. Haar man leest nog wel elke dag de telegraaf. Om 19.00 uur gaan we terug naar de camping en maken iets makkelijks te eten klaar. Voor de afwisseling leggen we een kaartje en gaan tevreden slapen.
Woensdag, 5-10-2016. Om 09.00 uur zijn we wakker en horen het tikken op het dak. Shit, alweer regen. En gisteren was nog wel zo’n mooie dag. Na het ontbijt hobbelen we toch maar weer aan. Doordat we soms door het regenweer door rijden, zijn we al weer vroeg weer in de richting van ons eindpunt. In Mission gaan we nog een dam opzoeken en volgens de bordjes een waterval. Helaas zorgt de regen er voor dat we hier geen plezier aan kunnen beleven. Ook de roof vogels die hier veel zouden zitten komen door de regen niet naar buiten. Ruskin Dam & Powerhouse is gebouwd in 1930 en voorziet sindsdien de Lower Mainland van schoon en betrouwbare elektriciteit. De dam is gelegen aan Hayward Lake. Ze zijn sinds voorjaar 2012 bezig met een “upgrade” en zal klaar zijn in 2017. De dam is ook gebruikt als filmset voor o.a. The X-files, MacGyver, Smallville, Dark Angel en The Invisible. We rijden door naar Fort Langley. Dit pitoreske dorpje is ook al een filmset en als we de hoofdstraat binnen komen gereden, zijn ze net bezig met opnames voor de soap “Once”. We nemen hier een kijkje en lopen door de straatjes. Als de regen begint te vallen, gaan we eerst naar de camping aan de andere kant van rivier Fraser. Vervolgens lopen we terug naar het dorpje om boodschappen te doen, want het is weer droog geworden. Eenmaal terug op de camping eten we een lekker broodje tonijn en een cappucino. De avond verloopt met revanche pogingen tijdens het kaarten.
Donderdag, 6-10-2011. Als we wakker worden, is de regen gelukkig verdwenen. Het is lekker weer voor een bezoek aan Fort Langley. Als we om 09.00 uur aankomen gaat het pas om 10.00 uur open. We gaan dus nog maar even een uurtje door het dorp wandelen. Gisteren stond op het marktplein een hele karavaan met tenten, trucks, mobiele wc’s, enz. en wel honderd mensen van de film crew. Nu is er niets meer van te zien, alsof ze er niet geweest zijn. De winkeltjes in de straten zijn leuk en de huizen brengen je weer terug in de tijd, maar we kopen toch niks. Dan lopen we weer terug naar het fort. Fort Langley is een voormalige handelspost van de Hudson's Bay Company , nu gevestigd in de gemeenschap van Fort Langley tegenover McMillan Island . Meestal aangeduid als "de geboorteplaats van British Columbia ", is het aangewezen een National Historic Site van Canada en wordt beheerd door Parks Canada . Het is niet erg groot, maar wel de moeite waard. Er zit een aboriginal vaten te maken en legt precies uit hoe dit in zijn werk gaat. Ook de smid weet waar hij het over heeft en doet ook zijn verhaal. We zien hier hoe de Schotten de boel overhoop hebben genomen door de handel in bever vellen. Het mooie is dat er vrijwilligers aanwezig zijn die hun roots met hart en ziel willen overbrengen. Het is weer beginne te regenen en als we alles gezien hebben gaan we naar onze laatste camping van deze vakantie. Van Fort Langley naar Eagle Wind RV Park is niet zo heel ver. Als je eenmaal op de Trans-Canadian Highway 1 zit ben je er binnen een half uurtje. We checken in en plaatsen onze camper. Dan zien we dat er rook uit een schoorsteentje komt van een huisje bij het zwembad. Dit blijkt van de buiten hot-tub. Daar laten we geen gras over groeien en we gaan meteen onze zwemspullen aan doen. Het is buiten best fris, maar hier in dit water is het heerlijk relaxen. Als we een uurtje of wat hebben liggen weken, gaan we voorbereidingen treffen voor het vertrek terug naar Nederland. Dat betekent koffers inpakken, camper enigszins schoon maken en de poepdoos leeg maken. Hierna nemen we nog een douche en gaan dan voor de laatste keer uit eten bij Bob’s Bar & Grill. Een heerlijk steak met er achter aan een super toetje: peacon pie met ijs en slagroom. Als bij Sil de wijn in de knieën schiet, gaan we terug naar de camping. We hebben onze laatste kaart competitie en gaan dan naar bed.
Vrijdag, 7-10-2011. Om 07.15 uur zijn we weer van de partij. We eten de laatste restjes op en alles wat we nog over hebben in onze kastjes, geven we aan de buurman. Ook de afstand tussen de camping en Four Seasons is niet zo groot en we zijn daar dan ook al om 09.00 uur. Na de diverse controles, hebben we 1000 km meer gereden als dat we tegoed hebben. dus toch nog een naheffing van ruim $ 400,00. Niet iedereen is al terug en we worden pas om 11.30 uur naar het vliegveld gebracht. Nog tijd genoeg om bij de afdeling verkoop nog eens goed naar die asociaal grote campers te gaan kijken. Ook zien we alle soorten pick-up aanhangers. Prijs technisch is het hier veel goedkoper dan bij ons. Daarom zijn er waarschijnlijk ook zoveel. Nog een mailtje naar Peer en Jo en dan op naar het vliegveld van Vancouver. Hier komen we er achter dat we 3 uur vertraging hebben………. kutzooi. Gelukkig is het lekker weer en kunnen we buiten in het zonnetje het vliegveld bekijken. We hebben voor 30 dollar bonnen gekregen voor het ongemak. Hiervan kunnen we mooi wat eten en drinken. Als we dan toch door de “souvenir straat” lopen, kopen we ook nog twee mokken met Canada opdruk. Om 18.30 uur kunnen we dan eindelijk het vliegtuig in. We zitten weer in de midden pad, maar omdat het vliegtuig nog niet vol s, kunnen we na het opstijgen bij een raampje gaan zitten. We hebben nu een zonsondergang kunnen zien. In Calgary landen weer om bij te laden. Intussen is de klok een uur verder gezet i.v.m. het passeren van een tijd zone. In het donker gaan we voor de lange vlucht naar Amsterdam. Van slapen komt weer niet veel deze keer en we vinden het dan ook allemaal erg lang duren.
Zaterdag, 8-10-2011. Rond 15.00 uur Nederlandse tijd, komen we aan op Schiphol. Even een SMS naar Jo, zij staan al te wachten vanaf 11.30 uur. De vertraging stond blijkbaar niet op internet. Ook de koffers laten ons nog een heel tijd wachten, maar dan kunnen we eindelijk op weg naar huis. De vermoeidheid is nu in 1 keer helemaal weg, want we kunnen nu aan het vertellen gaan. Eenmaal thuis zijn er nog meer nieuwsgierige bezoekers. Piet en Nel zijn ook gekomen en samen doen we een bakkie. Nadat iedereen weg is, gaan we badderen en iets te eten scoren. We kijken ook al een stuk film en foto’s. Waarschijnlijk moet alles nog bezinken, want nu beseffen we pas weer hoe geweldig mooi we het gehad hebben. om 21.30 uur houden we de luiken niet meer open. Da’s ook niet zo gek, want we zijn al 29 uur op. We gaan lekker ons eigen bedje in.
Canada 2011 was super !!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley