Een korte vakantie

Woensdag 8-5-2024 bewolkt, 18 graden, 151 km

Het is 12.30 uur en tijd om naar huis te gaan. Eindelijk afgewerkt en kan ik alles gaan voorbereiden op onze korte vakantie naar de Saksische Schweiz. Sil heeft gisteren al het e.e.a. Klaar gelegd, zoals haar eigen kleren en in een boodschappen kratje de nodige spullen uit de keukenkastjes. Als ik het water erop heb, mijn eigen kleren en al onze elektronica in het busje heb gelegd, kunnen de motoren op de aanhanger. Nu nog even douchen en kan ik Sil op gaan halen, die nog aan het werk is. Klokslag 15.30 uur sta ik bij haar op de stoep en is ze er ook klaar voor, aangezienze in een mum van tijd op de bijrijder stoel zit. We kunnen op weg. Binnendoor via Uden, Mill en Haps naar de A73, waar we direct weer van afgaan om in Duitslandop de A57 terecht te komen. Deze leidt ons direct naar het Ruhrgebied, waar het steeds drukker wordt. De A42 naar Dortmund is afgesloten, en dus moeten we de A40 iets zuidelijker nemen. Maar helaas zitten we niet op te letten en rijden we de afslag voorbij. Bij Uerdingen vinden we wel een afslag die naar het oosten gaat en die ons op de A52 brengt. We zitten nu in de topdrukte van de spits en overal om ons heen staan auto's stil of rijden heel langzaam. We zijn er klaar mee en zetten koers naar Kettwig, waar een camperplek is. Aldaar aangekomen, blijkt een onderdoorgang te laag te zijn en is de plek te klein voor onze complete span. Enkele kilometers verder doen we in Velbert een nieuwe poging en hier staan we perfect. Onder een Romeinse bogenbrug is er plek genoeg en voor € 10,00 incl. stroom kunnen we een ticket kopen bij het zwembad even verderop in de straat. We staan er heerlijk rustig samen met nog 2 andere camperaars. Onze eerste 151 km's zitten erop. Het is tijd voor ons eerste avondmaal deze vakantie. Hello Fresh is aanwezig. We spelen nog een spelletje Skibo en dan is het tijd om te gaan slapen.

Donderdag, 9-5-2024 zonnetje achter de wolken,18 graden, 578 km

Aangezien we gisteren met een omweg hier zijn beland, moeten we eerst weer op de goede route komen te zitten. De A46 en A1 brengen ons weer op de A44, die ons van west naar oost brengt.In Westheim stoppen we even om te tanken. Voor € 1,57 heb je hier nog een liter diesel. Gelukkig is het in Duitsland goedkoper dan bij ons. Onderweg begint de motor te stotteren en gaat het motor lampje branden. De temperatuur loopt niet op, de trekkracht blijft hetzelfde en we horen ook geen gekke geluiden. Na een quick-stop ter controle gaat het lampje niet uit, maar we gaan wel verder. De omgeving veranderd gestaag van industrie naar natuur en geeft weer een uitstraling alsof we op vakantie zijn. We zien onderweg de bekende steden als Lipstadt, Kassel, Halle en Leipzig. Rond 16.00 uur komen we aan in zuid Dresden op Campingplatz Dresden-Mockritz. We krijgen een plekje vooraan bij het sanitair gebouw en staan behoorlijk voorover. Met de kont naar beneden en de oprijstukken eronder is het goed te doen. De aanhanger staat op de weg voor de staanplaats. Als ik de aanhanger heb geplaatst, brand het lampje van de motor ook niet meer.......... later nog maar eens controleren. Nu tijd voor een pintje. We blijven verder op de camping en na het eten, spelen we wederom Skibo en is er weer een dag om. Tot morgen.

Vrijdag, 10-5-2024 zonnig, 20 graden

Vandaag gaan we met de bus naar de stad. We hebben een dagkaart gekocht op de camping en kunnen zo zonder parkeer gedoe overal naar toe. Lijn 66 stopt bij de Hauptbahnhof, waar we eerst binnen wat foto's maken van dit historisch gebouw, wat de vele bombardementen van de 2e wereldoorlog toch nog goed heeft weten te weerstaan. Via de Pragerstraße lopen we richting de Alt Stadt. Hier geeft het ons hetzelfde beeld als bij “Unter den Linden” in Berlijn. Dit beeld hebben we later meerdere keren. We komen uit bij de Altmarkt, waar op dat moment een soort van kerstmarkt aan de gang is. Behalve de kerstverlichting, is het een leuke boel. Het is nog niet zo druk, zodat we op ons gemak langs alles kunnen neuzen. In een hoek van het plein staat de Kreuzkirche, waar Rob een kaartje koopt om de 94 meter hoge toren te gaan beklimmen. Het open weer en de blauwe hemel zorgt dat je van hieruit een prachtig uitzicht hebt en mooie foto's kunt maken. De Kreuzkirche in Dresden is samen met de Dom van Meißen de kerk zetel van de bisschop van de Lutherse kerk van Saksen. Met meer dan 3000 zitplaatsen is het de grootste kerk in Saksen. De kerk bestaat uit een centrale ruimte met twee galerijen. De portalen aan de zijden bestaan uit driekwartzuilen met composieten kapittel delen die een driehoekig fronton dragen. De toren van de kerk is 94 meter hoog. Het is een vereenvoudigde versie in classicistische stijl van de barokke toren van de Hofkirche in Dresden. Het uitkijkplatform op 54 meter hoogte is te bereiken via een trap met 256 treden. De klok kreeg in 1930 een nieuwe wijzerplaat met een diameter van drie meter. Bezweet kom ik weer beneden, waar Sil op mij wacht en steken we de straat over naar de Schloßstraße. Hier is het Residenzsloß, wat nu een bibliotheek en museum is. Museums zijn niet zo ons ding en we lopen naar de achterkant waar de Zwinger te vinden is. Als we over de muren van het terrein der tuinen en galerieën lopen, blijkt de binnen kant één grote bouwput te zijn. Jammer dat ze hier nog niet mee klaar zijn, want het is een echt mooie bezienswaardigheid.De Zwinger is een goed voorbeeld van de laat-barokke bouwstijl. De Zwinger werd gebouwd in de ruimte tussen de voormalige stadsfortificaties; de naam betekent dwingel, de ruimte tussen de vestingmuren. Het complex is opgetrokken rond een grote binnenplaats die oorspronkelijk werd gebruikt voor toernooien, parades en feesten. Rond de binnenplaats werden paviljoens en poorten gebouwd. August de Sterke (1670-1733), keurvorst van Saksen en tevens koning van Polen, was de opdrachtgever. Architect Matthäus Daniel Pöppelmann (1662-1736) en beeldhouwer Balthasar Permoser (1651-1732) werkten samen aan de bouw. Halverwege de negentiende eeuw werd aan de noordoostzijde van de Zwinger, aan de Theaterplatz, naar ontwerp van Gotfried Semper, de Gemäldegalerie Alte Meister gebouwd. Hier zijn we dus vlug uitgekeken en niet ver hier vandaan is het Theaterplatz. Omgeven door veel gebouwen kun je hier door allen maar rond te draaien, om overal een brok van historie zien.

De Semperoper heeft als hof- en staatsopera van Saksen een lange historische traditie. De opera heet officieel Sachsische Staatsoper, de naam Semperoper verwijst naar de architect, Gottfried Semper. Het orkest van de Semperoper is de Staatskapelle Dresden. Standbeeld van Johan Nepomuk Maria Jozef Anton Xaverius Vincent Aloysius Frans de Paula Stanislaus Bernhard Paul Felix Damasus was van 1854 tot 1873 koning van Saksen. Hij was de jongste zoon van prins Maximilliaan van Saksen en Carolina van Parma, dochter van Lodewijk I van Ertrurië. Naast zijn juridische en staatkundige studies hield hij erg van poëzie en muziek. Van zijn moeder had hij een bijzondere voorliefde voor de Italiaanse taal en literatuur geërfd. Hij ondernam in 1821 met zijn broer Clemens een reis naar Italië, alwaar de laatstgenoemde stierf. De Katholische Hofkirche (sinds 1980 Kathedrale Sankt Trinitatis) is een katholieke kerk. De Hofkirche is de kathedraal van het bisdom Desden- Meißen. De kerk werd onder keurvorst August III van Polen tussen 1739 en 1755 door Gaetano Chiaveri in barokke stijl gebouwd. Tijdens het bombardement van Dresden op 13 februari 1945 werd de kerk door meerdere bommen getroffen. Het dak en de gewelven binnen in de kerk stortten in; de buitenwanden werden beschadigd. Na de oorlog begon de wederopbouw die tot 1965 duurde. Via het Terassenufer en wat kleine straatjes komen we bij een bezienswaardigheid die we via het inyternet hebben: Yenidze. De Oriëntaalse Tabak- und Cigarettenfabrik Yenidze, is een voormalige sigarettenfabriek. De fabriek werd in de jaren 1908–1909 gebouwd in oriëntaalse stijl en werd daarom ook wel de tabaksmoskee genoemd. De minaretten dienden als schoorsteen en onder de glazen koepel werd de tabak gedroogd. Ondernemer Hugo Zietz, die de tabak voor zijn sigaretten uit het Turkse gebied Yenidze importeerde, wilde in Dresden een opvallende en monumentale fabriek bouwen om zijn sigaretten te promoten. Om dit van binnen te kunnen zien, moeten we helemaal omlopen om aan de andere kant van het spoor te komen. Dit gaan we dus niet doen en we wandelen de Elbe over via de Mariënbrucke, om bij Die Palaisgarten te komen. We hebben al ruim 6 km gelopen en gaan er even bij zitten. Onze route gaat verder aan de noord kant van de Elbe en als we bij de Augustusbrücke komen, gaan we eerst de magen vullen bij restaurant / brouwerij Watzke. Het is geen luxe plek om te eten, maar de Duitsers weten van eten altijd wel iets goeds te maken.

De stads tour gaat verder door de Hauptstraße, om te eindigen bij de fonteinen op de Albertplatz. We denken eerst dat het enkele straaltjes uit het trottoir zijn, maar in het midden van de rotonde staan de echte fonteinen. In de Alaunstraße zit Katty's Garage, wat we ook op internet hebben gevonden. Dit is voor ons niet hetgeen als dat we verwacht hadden en lopen daarom dan ook door naar een andere toeristische attractie.In de Bautznerstraße staat de winkel van de Gebrüder Pfund. Deze Molkerei stamt uit 1892 en ziet er nog steeds als destijds uit. Met 247,9 m² handbeschilderde tegels van Villeroy [e-38] Boch vertelt de winkel het verhaal van de gebroeders Pfund. Uniek in deze wereld: onze melkwinkel is opgenomen in het Guinness Book of Records. Zelfs is er een halte van de Hop-On-Hop-Off bus voor de deur. We gaan naar binnen, maar het is er zo druk dat we er niet al te lang willen verblijven. Buiten is er langs de onderdoorgang nog een winkeltje wat erbij hoort en we nemen daar een heerlijk ijsje. Er is niets te veel gezegd, het uiterlijk en producten zijn om te smullen.

Via een omweg komen we weer bij de Augustusbrücke uit. Hier duiken we in de Biergarten Narrenhausl met uitzicht over de Elbe. Het weer zorgt ervoor dat we ons niet hoeven te vervelen aangezien er genoeg publiek is om te bekijken. Na een uurtje gaan we weer verder.We lopen langs de Frauenkirche en belanden op de Neumarkt, waar een straatmuzikant een leuk stukje muziek de wereld in stuurt. Na een gift slenteren we verder, maar de voeten beginnen zeer te doen en we sturen richting de Hauptbahnhof. Lijn 66 brengt ons weer op ons beginpunt en dan blijkt dat we toch ruim 16 km hebben gelopen. We hebben een beloning verdiend. Een beetje moe, maar voldaan spelen we nog wel een Skibo, maar de avond is niet lang en we liggen er dan ook al vroeg in.

Zaterdag, 11-5-2024 zonnig, 22 graden, 170 km

We gaan vandaag voor het eerst met de motoren op stap. Volgens onze informatie is er rond Dresden ook een Wheinstraße en die willen we gaan rijden. Deze zou beginnen in het noorden bij Diesbar-Seußlitz, om langs de Elbe naar het zuiden af te zakken tot aan Pirna. We rijden door de drukke stad naar het beginpunt, maar deze 60 km durende route kunnen we niet vinden. Nergens staat er een bordje of aanwijzing. Vermoedelijk hebben we het begin gemaakt, maar na enkele km's het niet kunnen volgen zonder hulp. We zoeken niet verder meer, maar willen naar een burcht een stuk verder als het eindpunt van de wijnroute in Pirna. Hiervoor kruisen we wederom de drukte van de stad Dresden, maar we komen uiteindelijk toch terecht bij vesting Köningstein. In het bizarre rots landschap van het Elbezandsteengebergte torent de ooit onneembare vesting 247 meter boven het Elbe dal uit. Het rotsplateau van 9,5 hectare is al van verre zichtbaar. De grote permanente tentoonstelling "IN LAPIDE REGIS - 800 jaar leven op Königstein" over de geschiedenis van de vesting Königstein biedt wetenswaardigheden over het unieke ensemble van meer dan 50 imposante gebouwen uit verschillende tijdperken. Daarnaast zijn er speciale tentoonstellingen die jaarlijks veranderen. De 1,7 km lange rondwandeling langs de ringmuur biedt een fascinerend uitzicht over het Elbe dal en Saksisch Zwitserland. Bij de ingang aangekomen, kunnen we de motoren gratis parkeren in de parkeergarage en dan met een treintje de 650 meter lange en zeer steile weg naar boven nemen. Er is ook een looproute die korter is, maar zeker zo steil. We gaan voor het gemak. Na een kaartje gekocht te hebben, kunnen we met een 47 meter hoge panorama lift naar boven. Ook is hier een looppad, maar we zitten vandaag in de maak het je gemakkelijk zin. Eenmaal boven aangekomen, is het uitzicht fenomenaal. Het lijkt wel of je 100 km ver weg kunt kijken waarschijnlijk zien we Tsjechië liggen, zonder het in de gaten te hebben. We hebben bijna de hele de hele 1700 meter lange vestingmuur afgelopen, maar een verleidelijke ijsjes kraam gooide roet in het eten. Genietend in de zon likken we het roomijs bolletje kleiner en kleiner, totdat we beteuterd beseffen dat het gedaan is met de lekkernij...... tijd om verder te gaan. We hebben nog iets op ons lijstje en dat gaan we nu bezichtigen. De route ernaartoe is al een feest. Was de rit tot aan Königstein best wel saai, nu maakt al het bochtwerk en de steile wegen er een feest van. Hier hebben we onze motoren voor mee genomen. We zijn op weg naar “Der Bastei”, maar komen onderweg een daling tegen waar motoren niet mogen komen in het weekend en op feestdagen. Dit komt meestal door de massa en het voor ons motorrijders zo prachtige geluid wat deze machines voorbrengen in de bergen. Het is nu zondag, dus daar komen we nog wel een keer op terug. We gaan dus niet rechts, maar links naar ons eigenlijke doel. De Bastei is een rotsformatie met een hoogte van 305 meter en een uitzicht platform op de rechteroever van de Ellbe, tussen het kuuroord Rathen en Stadt Wehlen. Het behoort tot de meest bezochte toeristische attracties van Saksisch Zwitserland. Van de Bastei loopt het smalle rotsrif over 194 meter steil af naar de Elbe. De berg biedt uitzicht over het Elbe dal en over het Elbezandsteen gebergte. Op de hoogvlakte achter de Bastei bevindt zich een hotel met een restaurant. De Bastei vormt onderdeel van het Nationaal Park Sächsische Schweiz en van een klimgebied dat doorloopt tot in Tsjechië en Boheems Zwitserland. Nadat we geparkeerd hebben, krijgen we van een Duitse motorrijder een parkeer ticket aangeboden die we nog kunnen gebruiken. We hoeven er dus maar 1 bij te kopen en lopen hierna naar het uitzichtpunt. Je hoeft voor deze toeristische attractie niets te betalen en ook niet in de rij te staan. Wel is het erg druk met Aziatische mensen, die de eigenschap hebben om geen rekening met andere mensen te houden. Als wij over de verbindingsbrug lopen, is de kudde gelukkig al veel dunner geworden. Uitzichten vervelen nooit, je kunt hier altijd naar blijven kijken. Maar er zijn nog meer mensen die op deze plek willen gaan staan te dromen, dus we maken plek vrij. De weg terug naar de camping is tot aan de Elbe weer erg leuk, maar dan begint de drukte van de stad weer in zicht te komen. We belanden toch weer voldaan op ons beginpunt en zetten eerst de motoren terug op de aanhanger voordat we een versnapering nemen. Nadat we een douche hebben genomen, zitten we nog lekker buiten. Er zijn mensen vertrokken en weer nieuwe bij gekomen. Dit is niet ten goede voor ons. Tegenover staat een stel Rammstein aanhangers en die hebben niet zo heel veel respect voor andere mensen. De volumeknop gaat open en hun buren zoeken een plekje zo ver mogelijk naar de andere kant van hun vierkante meters. Aan de andere kant is er in de kantine een feestje aan de gang met fans van de Duitse Toppers, in de doucheruimte schalt een ander soort….... muziek door het gebouw. We gaan morgen vertrekken.......

Zaterdag, 12-5-2024 zonnig,19 graden, 59 km

We hoeven vandaag niet ver, maar we willen wel uit de drukte van de stad. Hiervoor hebben we en kleine SVR-camping gevonden, enkele tientallen kilometers verderop. Nadat we het ontbijt achter de kiezen hebben, alles is ingepakt en de schade is voldaan, kunnen we op pad. We nemen deze keer niet de kortste weg, aangezien je in deze regionen zomaar op een weggetje uit kunt komen met 12% helling. Hier hebben we al vaker de verkeerde ervaring mee gehad en ook iets van geleerd. De snelweg A17 is niet ver van de camping en deze blijven we volgen tot we de aansluiting met de 172 hebben bereikt. Enkele kilometers van Sebnitz ligt het plaatsje Schönbach en daar krijgen we heerlijk plaatsje in de zon op SVR-camping Endler. Dit is geen super de luxe familie camping, maar een rustig natuurgebied met de voorzieningen die je nodig hebt en iets meer. In dit gehuchtje staan een 20-tal huizen en bij onze camping is een klein winkeltje met de 1e levensbehoefte, war het hele dorp gebruik van maakt. Dit kleine winkeltje heeft dan wel weer 12 verschillende soorten bier en menig wijn soorten. Voor € 0,89 heb je hier een halve liter Erdinger Weißbier. Die kost bij ons in de supermarkt al € 1,70 en op het terras € 6,50. Ik zet er direct 10 in de koelbox en de boer verwacht dat we ze leeg gemaakt hebben voordat we vertrekken, want we hoeven geen statiegeld te betalen. Elke avond zitten er onder het afdak diverse dorpelingen onder het genot van zo’n pintje de dagelijkse gebeurtenissen te bespreken……… geen computer of ander media shit, maar alleen het geluid van de vogels. We doen vandaag niet veel meer, maar genieten van de rust en het zonnetje wat er goed op los schijnt. ’s Avonds een zelf gemaakt diner en na wat gelezen te hebben, liggen we al vroeg plat. Heerlijk.

Zondag, 13-5-2024 zon, 22 graden, lichte bries, 173 km

De motoren gaan vandaag van de aanhanger, want het is perfect tour weer. Nadat we een goede bodem in de magen hebben gelegd, koersen we naar het noorden, waar ik in Neustadt-in-Sachsen een mooi klein weggetje denk gevonden te hebben, waar we de grens met Tsjechië kunnen over-steken. Dit enkele km’s gevolgd te hebben, blijkt de weg dood te lopen en kunnen er alleen fietsers doorgang hebben. Dus weer helemaal weer terug naar Sebnitz en volgen vanaf daar de doorgaan-de weg die ons bij Dolni Poustevna de grens over brengt. Deze net gepasseerd te hebben, valt ons meteen de brandstofprijzen op. Heel begrijpelijk dat we hier veel Duitse kentekens zien aan de ben-zine pompen. Per liter ligt de prijs toch zo’n 25 cent lager als in Duitsland en 35 cent minder als in Nederland. Na het plaatsje Vilèmov, gaan we rechts naar het zuiden, op zoek naar een ingang tot Národní park České Švýcarsko oftewel het Boheems Zwitsers Nationaal Park. Boheems-Zwitserland is een landstreek in het noorden van Tsechië. Het ligt met het Tsjechische deel van het Elbezandsteengebergte ten noorden van Dêcin bij de Elbe. In het oosten gaat Boheems-Zwitserland over in het Bohemer Woud in het Lausitzergebergte en ten westen in hetErtsgebergte. De hoog-ste top is de Dêcinsky Snêznik met 723 m. Het gebied is sinds 1972 beschermd onder ChKO Labske Piskovce. In het gebied wordt gewandeld en geklommen. Sinds 2000 is het een nationaal park.

We komen aan een klein weggetje bij Kyjov, waar je rustig moet rijden om 2 auto’s elkaar fatsoenlijk te laten passeren. Dit maakt niet uit, aangezien er niet veel verkeer is. Voor ons is dit des te meer een reden om hier te zijn. Het is tijd voor een stop om wat te drinken. We gaan terug in de tijd als je hier ronddoolt, de ongerepte natuur zo puur en met de zon door de hoge bomen is het echt genieten. Licht kabbelende stroompjes, die onder de kleine bruggetjes stromen en waar we doorheen glijden met 50 km per uur. Het geluid van de vogels die luid hun zang ten gehore brengen en de wind die de takken licht laat wiegen. We willen alles in ons opnemen en niets missen van de omgeving. Hier blijkt wel weer dat het mooiste op aarde gratis is. We hebben toch al menig gebied van de wereld mogen aanschouwen, maar zoals vandaag zoevend op onze motoren, is een hemelse beleving. Op een pleintje in Jetřichovice, stoppen we nog een keer om bij een klein houten souvenirs huisje een pin voor de verzameling te kopen. Helaas hebben ze die niet. We rijden verder en komen door nog enkele kleine dorpjes, zoals Vysoká Lipa, Janov., Ruzová, waar het complete rust is en de enige beweging die je ziet, komt van grazende dieren.We slingeren door het landschap en komen uiteindelijk toch weer in de drukte terecht van Děčín. We moeten de Elbe oversteken om bij ons doel te kunnen komen. Dit doen we over de Nový Most en volgen vanaf daar de 13 terug richting het park. We willen naar Děčínský Sněžník Lookout Tower. Als we bij de toegangsweg aankomen, is het verboden voor motorvoertuigen. Met onze motor schoenen aan is het zeker geen optie om te gaan lopen en er is totaal geen mens te zien. We trekken de stoute schoenen aan en rijden toch halverwege naar een uitzichtpunt. Děčínský Sněžník ligt 723 meter boven zeeniveau en is Tsjechisch hoogste tafelberg. Het ligt ongeveer 7 km van Děčín en op de top staat een stenen uitkijktoren met een gastenverblijf.Hoewel de top zelf een panoramisch uitzicht biedt vanaf de uitkijktoren, biedt het unieke uitkijkpunt Dresden, dat deel uitmaakt van de Labská pískovce PLA, even prachtige uitzichten. Het uitkijkpunt bevindt zich minder dan een kilometer onder de top, vanaf de uitkijktoren. En is voorzien van een informatiepaneel met een luifel. Er staat een stevige tafel met banken, vanwaar u comfortabel kunt genieten van het uitzicht over de streek. Vooral de tafelbergen van Saksisch Zwitserland zijn vanaf hier prachtig te zien, en bij mooi weer en goed zicht kun je ook Dresden zien liggen, zo'n 50 km verderop in vogelvlucht. Vooral de enkele wandelaars zijn niet blij met onze actie en dat kunnen we ook wel begrijpen. We zijn dan ook weer erg vlug weg naar het begin van deze wandelroute. We hebben nog iets op het oog en daarvoor moeten we weer naar de andere kant van de Elbe. Een smal weggetje met het nummer 25852, zorgt dat we op een plezierige manier weer in Děčín uitkomen om weer gebruik te maken van de Nový Most. Na het passeren van de brug, verlaten we weer zo spoedig mogelijk de stad om de 62 te volgen, die langs de Elbe ligt. Net voordat je Duitsland weer in zou rijden, ligt het plaatsje Hrensko. Op de kruising van de hoofdstraat, als je dat zo mag noemen in een dorp met 15 huizen, staan diverse kramen met souvenirs, bemand met Aziatische mensen. Wij zijn niet geïnteresseerd en slaan rechts af naar de ingang van Pravčická brána. De rots steenformatie Pravčická brána ligt ten noorden van Děčín en is hét symbool van het beschermde natuurgebied Boheems Zwitserland. De zandstenen brug is ontstaan door watererosie en heeft een indrukwekkend formaat. Met een spanwijdte aan de voet van 26 meter en een hoogte van 16 meter is Pravčická brána de grootste natuurlijke brug van Europa. De prachtige vormen van het miljoenen jaren oude zandsteengebergte trekken bezoekers van over de hele wereld en het is dan ook een zéér toeristisch gebied. Aan de voet van de brug ligt het Valkennest (Sokolí hnízdo). Dit bijzondere gebouw werd in 1881 gebouwd en diende als vakantieverblijf voor de gasten van een de adellijke familie Clary-Aldringen. Tegenwoordig is er een klein museum, winkeltje en restaurant in gevestigd. Ook hier geld dat onze motor schoenen niet geschikt zijn voor een wandeling in de bergen en draaien we om en rijden terug naar de hoofdweg. We hebben zin een ouderwetse Bradwurst mit Pommes, aangezien we nog niets hebben gegeten onderweg. In Bad Schandau is bij de plaatselijke supermark Penny een imbis met genoeg klandizie en ook wij sluiten in de rij aan. Nadat alles weer op z’n plaats zit, nemen we als toetje een route waar we van de week niet in mochten, aangezien dat in de weekenden en op feestdagen gesloten is voor motoren. Deze S165 slingert als een slang door het landschap met een hellingspercentage van 12%. Een waar feest voor mensen op twee wielen en we begrijpen ook wel waarom dit soms verboden is. Het geluid galmt als een idioot door het dal en is niet voor iedereen een lust voor het oor. Als we dan boven aankomen in het dorp Hohnstein, vinden we ook nog een kasteeltje op het plein.

De oorsprong van kasteel Hohenstein gaat waarschijnlijk terug tot de 11e eeuw. De eerste schriftelijke vermelding vond plaats in 1163, toen een zekere Sicolinus door Hohenstein als kasteelwachter werd gebruikt. In de daaropvolgende eeuwen hebben er verschillende veranderingen in de machtsverhoudingen plaatsgevonden. De graven van Sulzbacher kwamen voor het eerst in het bezit van de Hohenstaufen. Afgeleid van de eerder gebruikte naam van deze dynastie, wordt kasteel Hohenstein nu ook wel kasteel Hohenstaufen genoemd. Later werd het dan nog steeds in het bezit van de Wittelsbach, de Luxemburg en uiteindelijk weer in handen van de Beierse hertogen. De burcht van Hohstein heeft gedurende de interbellum en Tweede Wereldoorlog 2 functies bekleed, namelijk als concentratiekamp en krijgsgevangenkamp. KZ Hohnstein was tussen 14 maart 1933 en 25 augustus 1934 in gebruik. Het kamp was opgericht in de burcht van Hohnstein. De 5.600 gevangenen (voornamelijk communisten) werden ter werk gesteld in de steengroeve. Vele van hen stierven als gevolg van mishandeling of pleegden zelfmoord. Tegenwoordig is er een documentatiecentrum in de burcht gevestigd die de geschiedenis van KZ Hohnstein belicht en haar slachtoffers herdenkt. Verder is burg Hohnstein een museum, restaurant en hotel. Een bezoek kost geen entree, maar ze vragen een gift bij het weggaan. We doneren dan ook wat in de aanwezige afgesloten brievenbus. Het was een prachtige dag en bij terugkomst zijn we dan ook wat moe, maar voldaan. We laten de avond voorbijgaan met een spelletje Skibo en het geluid van Arrow Classic Rock. Morgen is er weer een dag…………

Maandag, 14-5-2024 zonnig, 24 graden, 185 km

Als de ogen open gaan, schijnt het zonnetje alweer zoals beloofd. Vandaag is het wederom een prachtige dag om op 2 wielen op pad te gaan. Het ontbijt in de zon en een lichte bries, zorgt dat we ontspannen aan de dag kunnen beginnen. Op deze korte vakantie willen we een beetje landen verzamelen. Net als gisteren rijden we weer door Tsjechië, maar gaan bij Rumburk weer de grens over naar Duitsland. De brandstofprijzen zijn hier erg aantrekkelijk en voor € 12,50 tanken we nog even af. Wij tanken normaal E5 benzine, maar in Nederland is dat super 98. Hier is E5 zowel euro 95 als euro 98. Aangezien er niet zo heel veel in ging, mengt het zich wel met de rest. Hierna rijden we de grens over. De afstand van Rumburk in Tsjechië naar de grens bij Sienawka in Polen is iets meer dan 25 km en daar zijn we dan ook zo. We gaan via Polen naar Gõrlitz via de 354. Hier rijden we langs Turów, een bruinkoolmijn. Het dorp Turów is sinds 1994 praktisch onbewoond. Op een camping na is het dorp volledig verdwenen door de in 1904 opgerichte bruinkoolmijn die zo'n 2400 ha omvat. De mijn wordt geëxploiteerd door Polska Grupa Energetyczna (PGE) en vertegenwoordigt een van de grootste bruinkoolreserves in Polen, met een geschatte reserve van 760 miljoen ton. De jaarlijkse bruinkoolproductie van Turów bruinkoolmijn bedraagt tientallen miljoenen tonnen. De mijn ligt in de gemeente Bogatynia met vlak erbij een van de grootste Poolse elektriciteitscentrales van dezelfde eigenaar: Energiecentrale Turów. De Bruinkoolmijn Turów maakt deel uit van het gebied dat bekendstaat als de “Zwarte driehoek” vanwege zijn verleden van zware industriële vervuiling. De opgeheven energiecentrale van Hirschfelde in Duitsland betrok in het verleden bruinkool van deze mijn. Voor het transport van bruinkool uit deze mijn bestond een spoorverbinding tussen Duitsland en Polen. Als we door het restant van het dorp rijden, geeft dat een beetje een luguber gevoel, alsof we door een filmdecor rijden van een film uit het voormalig Oostblok. Ze hebben de torens van de energiecentrale dan wel een speels kleurtje gegeven, maar het voelt toch nog steeds alsof hier dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. De route verder naar het noorden, is niet zoals verwacht. De 352 is een doorgaande route, waar veel vrachtverkeer aanwezig is en weinig natuurlijke bezienswaardigheden. Vlug door dus en bij Zgorzelec, tanken we nog een keer af, aangezien ze hier wel benzine hebben met octaangehalte 98 hebben. Dan gaan we door naar Görlitz. De stad Görlitz verkreeg in 1215 stadsrechten en tot 1945 lag zij aan beide zijden van de rivier de Neisse. Als uitvloeisel van de Conferentie van Potsdam werd het Poolse grondgebied naar het westen verlegd, tot aan de zogeheten Oder-Neissegrens. Het oostelijke deel van Görlitz kwam hiermee onder Pools bestuur en kreeg een nieuwe naam: Zgorzelec. De Duitse bevolking uit het oostelijke deel van het voormalige Görlitz werd vrijwel geheel verdreven naar de westoever van de rivier de Neisse. Sindsdien zijn Zgorzelec en Görlitz twee gescheiden plaatsen in twee aangrenzende landen. We rijden door de stad naar “Most staromiejski” oftewel “oude stadsbrug” Zgorzelec-Görlitz. Deze ligt achter de St. Petrus en Pauluskerk en parkeren daar de motoren op het trottoir, nadat we hier overleg over hebben gehad met 2 agenten die de brug in de gaten houden, aangezien dit een druk punt is van mensen die over en weer lopen tussen Polen en Duitsland. De toerist als goede dekmantel. De Sint-Petrus en Pauluskerk is een protestants kerkgebouw. De kerk verheft zich boven het Neissedal en bepaalt met haar dubbele torens en het hoge met koper bedekte dak het beeld van de historische binnenstad. Reeds in het begin van de 13e eeuw stond op deze plek een basiliek. De tussen 1425 en 1497 nieuw gebouwde vijfschepige laatgotische kerk is een pseudobasicale hallenkerk. Ter onderscheiding van een zuivere hallenkerk zijn de beide buitenste liggende beuken lager dan de drie hoge middelste schepen. De sluitstenen van de netribgewelven hebben reliëfs met voorstellingen van het leven van Jezus. We lopen rivier de Neisse over naar Polen en maken daar wat foto’s, terwijl we aan een heerlijk ijsje likken. Het tentje doet goede zaken, want menig Spaans, Italiaans, Duits, Engels en Nederlands sprekende toerist komt hier naar toe. Genietend van de zon kijken we naar mensen uit alle delen van de wereld……….. de meest voorkomende bezigheid van mensen op het terras. We pakken weer de minder grote wegen en komen dan kleine dorpjes tegen als Pfaffendorf of Oberkotitz. We zien hier hetzelfde als in België, waar er ook in 2 talen de dorpen benoemd worden. In het Pools en Duits. Voordat we terug naar de camping rijden willen we kijken in Bautzen. Niet dat we er in willen rondlopen op onze motor schoenen, maar het zou een erg mooi stadje zijn, met natuurlijk een Altstad. Bautzen is de bestuurszetel van de gelijknamige Landkreis. De stad ligt aan de rivier de Spree. Die heeft hier een kort, diep dal. De stad telt 38.006 inwoners. De Sorbische (west-Slavische) minderheid wordt geschat op 5%. Het oude stadsdeel heeft een middeleeuws karakter. De belangrijkste industrie is Bombardier (ex-VEB Waggonbau, ex-Busch) en produceert trams. In de tijd van de DDR was aan de achterzijde van het Paleis van Justitie een politieke Stasi gevangenis, met de naam Bautzen II, terwijl Bautzen I de "gewone" gevangenis was (en nog is), die in heel Duitsland bekendstaat als "Gelbes Elend". Daarbij slaat 'geel' op de gele baksteen waaruit het gebouw is opgetrokken. De Dom in Bautzen is de enige simultaankerk in Saksen. Katholieken en Protestanten hebben samen de kerk in beheer, alleen gescheiden door een ijzeren - meer symbolisch - hekje. Op de Friedensbrücke maken we een foto van het idyllische stadje met zijn vele torens. Vanaf hier wordt de omgeving weer veel aantrekkelijker om doorheen te rijden. De stadsdrukte verdwijnt en de rust komt enigszins weer terug. We swingen weer door de bochten van onder ander de S119 en zakken zo steeds verder naar het zuiden, tot we de bordjes van Sebnitz weer te zien krijgen. Nadat we in Schonbach camping Endler weer oprijden en de motoren geparkeerd zijn, leggen we onze lichamen achterover in een luie camping stoel, nemen een drankje en stoken een vuurtje op ons speciale vuur voetenbankje. Het leven is goed………

Dinsdag, 15-5-2024 Zonnig, 25 graden, 250 km

Onze 4e motorrit gaat naar het noorden. Aangezien we vandaag meer km’ s gaan maken als de andere dagen, nemen we niet te kleine wegen, maar het moeten wel leuke wegen zijn. We gaan naar Neustadt-in-Sachsen en vanaf daar de doorgaande weg S-159 naar Stolpen. Net voor Ansdorf gaat het rechtsaf en vanaf daar eigenlijk alleen maar rechtdoor naar ons doel. De wegen zijn echt wel leuk, met niet zo veel verkeer. De vele kleine dorpjes, zoals Seeligstadt Steina, Gersdorf, worden afgewisseld met de grotere plaatsen Pulsnitz, Kamenz en Grùnewald. Uiteindelij komen we toch bij ons doel aan: Rostiger Nagel - Landmarke Lausitzer Seenland. Deze stalen uitkijktoren wordt ook wel ‘de roestige nagel’ genoemd en heeft een hoogte van 30 meter. Hij ligt tussen Dresden en Berlijn en kijkt uit op het grootste kunstmatige merengebied van Europa. Architect Stefan Giers inspireerde zich voor de sculpturale vorm op de mijnbouwmachines; een eerbetoon aan het industriële verleden hier. Hoe verandert een kerngebied van de Oost-Duitse kolenindustrie in een natuurrijk vakantieoord? Dat begon in Lausitzer Seenland bij toeval. In 1973 overstroomde een van de meren in het gebied. Dit bracht landschapsarchitecten op het idee om ermee door te gaan en de mijnen te transformeren tot recreatiemeren. Nog niet zo lang geleden was het Lausitzer Seenland-gebied de kern van de kolenindustrie in Oost-Duitsland. In het gebied waren vroeger 26 gigantische mijnen te vinden. De Duitse Democratische Republiek was in de twintigste eeuw sterk afhankelijk van de bruinkoolmijnen als energiebron. De energie die door de kool uit de mijnen werd opgewekt vormde bijna driekwart van alle energie in Oost-Duitsland. Het gebied rond de toren is niet echt ingericht voor motor voertuigen en je ziet hier dan ook vooral fietsers en voetgangers. Nadat we onze stalen rossen hebben geparkeerd, begint de klim naar boven. Gestaag gaat het meter voor meter naar boven en als we op het platform staan, moeten we toch wel even uithijgen. Hiervoor krijgen we dan wel een prachtig uitzicht. De hemel is helder en er is geen wolkje te zien. Hierdoor kunnen we dan ook een heel eind wegkijken. Het is al 14.00 uur en we hebben nog niet gegeten. Het rommelende geluid vanuit de navel, geeft aan dat de ruimte gevuld mag worden. Hiervoor rijden we naar Der Leuchtturm-Lausitz. Dit restaurant in de vorm van een vuurtoren, ligt aan een jachthaven en is goed bezocht. Als we besteld hebben en ons drankje komen bezorgen, valt er een glas cola van het dienbladop onze tafel en natuurlijk over Rob zijn broek. Het meisje kijkt een beetje bleu en zegt sorry, maar het straalt er niet vanaf. Bij het plaatsen van het bestek, kijkt een collega de andere kant op en stoot het bord tegen Rob z’n arm……. Ook nu hebben we niet echt het idee dat het iemand iets interesseert. Het lijkt wel of we niet welkom zijn en we hebben onze bestelling dan ook zo verorberd. Bij het afrekenen zijn ze het gestuntel al weer vergeten en kan er niet eens een excuus vanaf. Gelukkig heeft de kok wel verstand van zaken, want het smaakte in ieder geval goed. In Senftenberg tanken we de motoren af en nemen vanaf hier de wat grotere doorgaand weg. We hebben de laatste dagen veel binnendoor gereden, dat we nu wat snelheid willen maken. De 169 is een dubbelbaans weg en hier gaat de teller omhoog. Dit tempo blijven we volhouden tot aan Ruhland. Daar gaan we toch weer over naar het leuke swingen over het asfalt. Bij Stolpen stoppen we nog even voor een foto van de aanblik op dit historische dorp en dan kunnen we het niet laten om toch weer via de spaghetti weg naar Höhnstein te rijden. Wat een prachtig weggetje is dit voor motorrijders. Jammer genoeg stuiten we halverwege op een touringcar, die de snelheid er goed uit haalt. We vallen zelfs stil als we ook nog een veel te grote truck met oplegger tegen komen en ze niet samen door de bocht kunnen. Na wat gefriemel zijn ze elkaar toch gepasseerd en komen we op het pleintje in het dorp. Hier moeten we ook even geduld hebben, aangeziener geen 2 personen auto’ s langs elkaar kunnen door de Obere Straße en dit is de doorgaande weg door het dorp. Niet veel later komen we op onze thuisbasis aan, nemen een douche en genieten in het stoeltje van de zon en de rust van deze omgeving. Tot morgen.

Woensdag, 16-5-202 zon achter de wolken, 22 graden, 116 km

Vandaag is onze laatste dag op deze camping en na 3 dagen intensief op de motor, besluiten we om het vandaag wat rustiger aan te doen. Ons doel is terug naar de stad Dresden, om Aus-sichtsturm Obere Station Schwebebahn een bezoekje te brengen. Op de camping gaan we linksaf richting Honstein………… ja, weer naar de spaghetti weg, allen nu van de andere kant benaderd. We nemen de 12% nu niet berg opwaarts, maar afwaarts. Na diverse omleidingen en wegwerk-zaamheden, komen we toch in Dresden aan. We moeten een weggetje op van 18% en niet op ge-wone stenen, maar van die middeleeuwse Belgische kasseien. Gelukkig is het droog, wat het val-gevaar vermindert. We parkeren de motoren strategisch, want ook hier is het niet echt waterpas te noemen. Op het terras van cafe Schwebebahn nemen we een kop koffie en genieten van het uit-zicht. Dit uitzicht wordt nog beter als we de toren beklimmen. De Dresdener Schwebebahn werd van 1898 tot 1900 gebouwd en is vandaag de dag nog steeds in gebruik. Daarmee is ze de oudste van de wereld in haar soort. Het is een goede manier om snel omhoog te komen: binnen tweeënhalf minuten ben je 284 meter hoog ‘geklommen’. De Schwebebahn was lange tijd de trots van Dresden en omstre-ken, er waren zelfs plannen om dergelijke constructies ook in London, Parijs en Berlijn te bouwen. Die steden kozen echter voor het metrosysteem – waar vandaag de dag nog dankbaar gebruik van gemaakt wordt, terwijl de Dresdener Schwebebahn nu meer een toeristische attractie geworden is. De lange tijd van 1900 tot 2008 heeft de attrac-tie haast moeiteloos overleefd. Terwijl Dresden tijdens de Tweede Wereldoorlog vrij-wel compleet platgebombardeerd werd, bleef de zweefbaan staan zonder een schrammetje op te lopen. Van 2001 tot 2002 was ze tijdelijk gesloten voor een grote opknapbeurt, maar nu loopt alles weer gesmeerd en kunnen de gasten weer fijn van het uitzicht genieten. Als we denken alles gezien te hebben, rijden we hobbelend over de kasseien terug naar beneden, waar we de Grundstraße nemen om Dresden weer te verlaten. Onderweg stoppen we bij een supermarkt om wat vlees voor de BBQ te halen. Bij terugkomst op de camping gaan de motoren op de aanhanger en ga ik de schuld betalen bij de camping beheerder. Dan is het tijd voor het zonnetje en niks doen. Dit hebben we de laatste week eigenlijk nog helemaal niet gedaan. In het begin van de avond steken we de BBQ aan. Zoals gewoonlijk hebben we daar niet zo heel veel tijd voor nodig. Verder doen we niet veel, we zetten klaar wat mogelijk is en liggen er vroeg in.

Donderdag, 17-5-202 bewolkt, 17 graden, 361 km

Het is grijs en bewolkt als we ‘s morgens wakker worden. We nuttigen onze koffie. Terwijl ik de wc leeg maak, ruimt Sil de laatste spullen op, de aanhanger erachter en als de verlichting gecontroleerd is kunnen we weg. We rijden de meest gemakkelijke weg, met zo min mogelijke steile hoogte wisselingen. Dat betekent eerst naar het noorden, om bij Burkau de autobahn A4 op te gaan. Onderweg hebben we nog 1 keer het stotteren van de motor bij een helling, maar verder loopt hij als een zonnetje. Het is middag als we de snelweg verlaten en onze lunch nuttigen langs de doorgaande weg in Nohra. Op een klein stukje asfalt net langs de weg kunnen we ons span kwijt. Het is niet de mooiste plek en de hemel is ook gevuld met donkere wolken, dus we zijn ook zo weer weg. We willen een bezoek gaan brengen aan Nationalpark Hainach. Hier is een boomkronenpad en die willen we gaan lopen. Het Hainich National Park is onderdeel van het grotere natuurpark Eichsfeld-Hainich-Werratal en is het enige nationale park in Thüringen. Het 75 km2 grote gebied ligt in de stedendriehoek Eisenach, Mühlhausen en kuuroord Bad Langensalza en ligt op minder dan een dag rijden van Nederland. Het voormalig militair oefenterrein was decennialang verboden gebied, zodat een groot deel van het bos nauwelijks betreden werd. Hierdoor kon het ongerepte bos, dat voornamelijk uit oude beuken bestaat, zich in alle rust verder ontwikkelen. Om het oerbos in stand te houden, laat men de natuur hier zoveel mogelijk met rust. Er wordt bijvoorbeeld niet gekapt en dood hout blijft liggen. Dat het nationaal park op deze manier de natuur beschermt is uniek en de reden dat Hainich sinds 2011 tot UNESCO Werelderfgoed hoort. Sinds 2005 kun je ook in de hoogte van Hainich genieten. Bij het bezoekerscentrum in Thiemsburg vind je het 500 lange boomkroonpad. Over een houten vlonder wandel je 24 meter omhoog door het bladerdek. Onderweg leer je meer over vleermuizen en spechten. Het pad is niet alleen leuk en leerzaam voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Vanaf de 40 meter hoge uitkijktoren heb je een prachtig uitzicht over het National Park. We lopen vanaf de parkeerplaats eerst naar de ingang, waar we entree moeten betalen, wat we niet verwacht hadden. Wij dachten dat het een open bos zou zijn, maar dus niet. Na het kopen van een pin voor de verzameling, kunnen we op pad. Het bos is zeker de moeite waard. Het is er erg ontspannend, wat natuurlijk ook komt, doordat er weinig mensen aanwezig zijn. De 1e 24 metermaken we het ons makkelijk door de lift te nemen. Overal kom je informatie bordjes tegen met zaken waar wij ook gen antwoord op zouden hebben en zo is het ook nog een keertje erg educatief. De volgende 16 meter nemen we wel de trap, aangezien er geen andere mogelijkheid is. Boven op het panorama dek kijk je immens ver weg. We vinden ook een bordje met een pijl naar onze vakantie bestemming van 2023. Het Harz gebergte; 80 km verderop en als je goed kijkt zie je de 1141 meter hoge Brocken liggen. Je kunt hier uren blijven kijken en dat verveelt nooit, maar we gaan toch verder naar ons eindpunt voor vandaag. 38 kilometer verder ligt het plaatsje Eisenach en daar gaan we een plekje voor de overnachting vinden. De route door het park is erg mooi, maar hoe meer we bij de bewoonde wereld komen, hoe drukker het word. Er is een camperplek in de Karl-Marx-Straße, maar als we daar aankomen, is er 1 plek over en die is voor ons te klein. We horen wel direct het kabaal van het dichtbij gelegen spoor, dus erg rouwig zijn we er niet van. Onder het spoor door en enkele honderd meters verder bij het Automobilbau museum, is een grote plek, waar we onze aanhangermakkelijk kwijt kunnen. Uiteindelijk staan we hier met 13 campers gestald. We lopen naar de Altstad om eens rond te kijken wat hier allemaal te beleven is. Eisenach is een grote, kreisvrije stad van ruim 42.000 inwoners in het westen van het Duitse bondsland Thüringen. Eisenach is één van de zogenoemde Luthersteden en de geboortestad van de de grootste Duitse componist Johann Sebastian Bach. De stad ligt aan de rivier de Hörsel aan de noordrand van het Thüringse woud. Eisenach is beroemd door de Wartburg die de stad uit de hoogte domineert. Deze burcht was de woonstee van de landgraven van Thüringen en is nu UNESCO-werelderfgoed. De Hörsel mondt in Eisenach in de Werra uit. We lopen door de Clemdastraße, waar we uitkomen in het winkel gedeelte, ondertussen goed gekeken waar we straks kunnen eten en drinken.We lopen langs “Schmales Haus von Eisenach”. Het smalle huis wordt ook wel "Handtuch" genoemd en bevindt zich aan de Johannisplatz 9 in Eisenach. Het is een van de kleinste bewoonde huizen in Duitsland en is 2,05 m breed. Met een hoogte van 8,5 m heeft het zelfs twee verdiepingen. Bij het “Frauenplan”, vinden we het geboortehuis van Johan Sebastiaan Bach. Het straalt voor ons geen rijkdom uit, maar als je het ziet in het jaar 1685, zal dat toen toch wel anders zijn geweest. Bach die voor veel mensen in de wereld het leven leuker maakte en vervolgens komen we aan het eind van de straat bij het Lutherhaus. Martin Luther de persoon die de basis van deporteren heeft uitgevonden en zo voor heel veel mensen het leven minder leuk heeft gemaakt. We willen heir niet teveel bij stilstaan en lopen door langs de veel vakwerkhuizen die de Altstad rijk is en komen terecht op de markt, waar de Georgenkirche staat, evenals het Stadtsloss, de Georgsbrunnen en het laatgotisch stadshuis uit 1508. Het is ongeveer half zes als we trek krijgen in iets lekkers en lopen richting Grieks restaurant Delphi. Deze is bezig de tent te openen en kijkt nog niet erg gezellig. We willen niet alleen ergens binnen zitten. Gelukkig heben we onze ogen goed de kost gegeven en lopen aar het einde van de straat, waar Lucky Luke Steakhouse zit. Dit restaurant is helemaal ingericht in de western stijl van de bekende stripheld. Het is even dubben, want met een menu kaart in de hand is het altijdmoeilijk kiezen. Uiteindelijk worden het 2 grote Angus hamburgers, die weggespoeld moeten worden middels 2 halve liters Hefeweizen. Proost. Misschien moeten we in Duitsland voortaan senioren porties bestellen, want we zitten goed vol als we klaar zijn en het bord toch leeg is, of kennen ze dat niet bij onze Oosterburen ? Buiten gekomen, lopen dezelfde weg helemaal terug om in de Goethestraße bij O’Tooles Irish Pub binnen te gaan. We staan versteld als we zien dat roken hier is toegestaan. We twijfelen even, maar zien dan een rookvrije ruimte aan de andere kant van het pand. Hier is dan natuurlijk geen sport op de hele grote TV’s, maar daar geven wij toch niets om. Na enige tijd gaat de tv sowieso uit en komt er Iers muziek uit de speakers, net zo gezellig. We hebben dit ook al eens mee gemaakt in de USA en geeft je het gevoel of je toch tweede rang zit. Sil besteld natuurlijk Guinness, maar ik lust dat zwarte slootwater niet en neem een Kilkenny. Dit is een rood bier dat iets milder is dan de donkere Guinness stout. De kleur is bruin met een lichte rode tint. Het wordt gebrouwen in de St. Francis Abbey-brouwerij. De brouwerij is een omgebouwde abdij uit de 12e eeuw. Guinness is een zeer populair bier uit Ierland en wordt al sinds 1759 gebrouwen in St. James Gate in Dublin. In die brouwerij hebben we ook al eens de eer gehad om in de morgen na een rondleiding door de fabriek, al aan de Guinness te zitten. Sil een zwarte en ik een blonde, gelukkig hadden ze die ook. Het is nog vroeg en niet erg druk, wat het er niet echt veel gezelliger op maakt en na een uurtje hebben we het wel gezien. We lopen terug naar de camperplek en luisteren nog wat naar de radio en nemen nog een versnapering…….niet veel later sluiten we de ogen.

Vrijdag, 18-5-2024 zwaar bewolkt, 20 graden,275 km

We hebben de laatste 10 dagen een mooi programma en gaan vandaag als afsluiter naar Münster om een dagje sauna te doen bij Eymann-Sauna. Het regent om soms wel en soms niet, maar we zitten droog en dat is het belangrijkste. We volgen de A7, die bij Kassel overgaat naar de A44, maar voordat we aankomen hebben we ter hoogte van Wolfhagen nog een keer last van het stotteren van de motor. Het lijkt ook wel of het nu langer en harder gaat. We stoppen op Parkplatz Rohrberg voor controle en nemen meteen een kop koffie met een cracker. Natuurlijk is er niets te horen of te zien, maar ja, wat moet je dan. We gaan weer verder en bereiken rond de klok van 13.00 uur ons einddoel. Voor € 15,00 mogen we overnachten, kunnen we het zeer nette sanitair gebruiken, zonder muntjes of tijdslot en is de stroom inbegrepen. We plannen een blok van 6 uur, beginnend om 14.00 uur en kunnen we tegen sluitingstijd weer vertrekken. Vanaf de buitenkant lijkt het wel een dooie boel, maar als je binnen bent, ziet de 15.000 m2 bebouwing er heel anders uit. Er is een tuin van 10.000 m2 tuin aangelegd, met zwembaden, vijvers en kleine sauna huisjes en 5000 m2 overdekte sauna. Het is een prachtige omgeving. Buiten zijn er op diverse manieren plekken gecreëerd om toch verschillende sferen te kweken. Er is een zandstrand met lig bedjes, een grasveld, een stenen plateau met uitzicht over de boeren weides en natuurlijk her en der kleine prive plekjes. We zweten, koelen af, douchen,zwemmen, relaxen en dineren onze 6 uur voorbij, maar uiteindelijk zijn ze toch voorbij en moeten we weer terug naar ons busje. We zijn helemaal schoon geweekt en zitten totaal zen in onze stoelen. We spelen nog wat spelletjes Skibo en luisteren naar onze favoriete zender Arrow Rock, totdat ook deze dag weer ten einde is gekomen. Morgen naar huis………

Zaterdag, 19-5-2024 bewolkt, 19 graden, 195 km

We staan uitgerust weer op en beginnen aan onze laatste reisdag. Deze kleine 200 km is nogal eens gepiept zou je denken. Alles gaat goed totdat we bij de Nederlands – Duitse grens op de overgang een hobbel hebben en de motor direct weer begint te stotteren. Het houd langer aan als dat we gewend zijn en stoppen bij het tankstation Hondsiep op de A73, om contact te zoeken met de ANWB. Het plan is om de wegenwacht de storing uit te laten lezen, zodat ik zelf de reparatie uit kan voeren. Na het gesprek met de telefoniste, kan het zijn dat we 1,5 uur moeten wachten. Gelukkig klopt dit niet en na 45 minuten staat er een gele VW achter ons busje. De vriendelijke man hoort het verhaal aan en verwijderd onder aan het dashboard het klepje bij de zekeringen kast, om de storing analyse uit te voeren. Ook hij hoort geen vreemde geluiden, ziet gen rare dingen, maar leest wel een foutcode. Deze is erg onduidelijk als je de betekenis leest en hier kunnen we dus ook niets mee. Plannetje mislukt. Ik vertel hem dat ik de brandstoffilter ga vervangen, om met de goedkoopste oplossing te beginnen. Na de handen te hebben geschud, willen we wegrijden, maar kan ik niet echt 100% gas geven. Ik zet het span weer in de achteruit en ga terug vanwaar ik gekomen ben. Onze technicus van de ANWB kijkt nog even, maar toch niets vinden. We hoeven niet zo hel ver meer, maar hij rijd toch achter ons aan, totdat we van de snelweg af zijn. Dit is al na 2 kilometer en hier scheiden dan toch onze wegen. Er doen zich tot aan huis geen problemen meer voor en we kunnen beginnen aan het uitruimen.

Een prachtige korte vakantie en we kunnen iedereen aanbevelen om en bezoek te brengen aan het voormalige Oost Duitsland. Een prachtige natuur, goed eten en drinken en de mensen zijn niet zo gejaagd als dat wij zijn. Het duurt nog tot oktober voordat we weer en echte vakantie hebben. We kunnen niet wachten tot onze 2 maanden durende trip naar Marokko begint. Tot ziens.