2019, Azoren

Zaterdag 11-5-2019
We rijden al vroeg over de A2 richting Amsterdam. Er zijn diverse werkzaamheden aan de weg, maar gelukkig zijn we extra vroeg weg gereden en maakt dat voor ons niks uit. We hebben een plaatsje op P3 geregeld voor de komende week om onze Huyundai Getz te parkeren. Zonder vertraging stijgen we om 16.20 uur op. Vlucht OR697 is onderweg naar de Azoren.
Als we aan komen in Ponta Delgada, is het zwaar bewolkt, hopelijk blijft dit niet de hele week zo.
Na het landen zijn we in gesprek met een reisleidster van Kras Reizen, als de passagier voor ons vraagt waar wij vandaan komen. Wat blijkt, ons dialect heeft ons verraden; het stel woont 3 km van ons vandaan. Wat is de wereld toch weer klein.
Een bus brengt ons naar Hotel Azoris Royal Garden, waar we gelukkig nog wat warms te eten kunnen scoren. Daarna een pintje en dan is de dag alweer om.

Zondag 12-5-2019
Om toch iets te kunnen zien van het eiland, huren we een auto. Het hotel regelt iets plaatselijks en als de verhuurder het terrein op komt gereden, heeft hij een Skoda Fabia bij. We nemen geen enkel risico en hebben voor € 10,00 per dag een allrisk verzekering erbij afgesloten. De controle op schades is niet nodig, waardoor ik verwacht dat ze altijd wel iets zullen claimen.
Ons 1e doel is het grote krater meer bij Sete Cidades. De temperatuur is heerlijk en de wolken deken van gisteren heeft plaats gemaakt voor het zonnetje. Net voor we aan het uitzicht komen, is er links van de weg een kleine parkeerplaats met een snack- en een souvenirwagen. We nuttigen een hamburger en kunnen daarna met een goed gevulde maag verder. Nadat we eerst hebben genoten van het uitzicht bij Miradouro da Vista do Rei en ik mijn drone enkele mooie beelden heb laten maken, parkeren we onze auto in het dal net over het bruggetje tussen de twee meren. Er loopt een mooi zandpad om het meer en is dus goed te lopen. Aangezien het zondag is, zijn er ook veel locals. Opvallend zijn de vele mogelijkheden om te picknicken en BBQ-en. Er zijn hier goede voorzieningen voor aangelegd, zoals betonnen tafels en zitplaatsen. Ook zijn er stook plekken om je vlees te grillen. Van de ene naar de andere kant van Lagoa Verde is ongeveer 2 km, daarna houdt de weg toch op. Door de bebossing loopt een geïmproviseerde pad. We proberen dit een stukje uit, maar na 150 meter stoppen we en keren om.
We besluiten om een keer terug te komen en gaan nu naar de ananas plantage aan de rand van Ponta Delgada; Pineapples A Arruda. De verwachting is groter dan het resultaat. Het is een kleine kwekerij. Op het terrein zijn een tiental kassen, die bijna allemaal leeg zijn, d.w.z. er staan we planten in, maar er hangen geen ananassen aan. Het proces duurt ongeveer 2 jaar en de meeste zijn net geplukt. We lopen nog even door het souvenirs winkeltje, maar daar zit niets voor onze gading bij.
Het loopt tegen het einde van de middag en we kunnen nog mooi even van het zwembad gaan genieten.
Maar Sil vind het te koud en gebruikt het binnenbad. Na een verfrissende douche lopen we het centrum in
om wat rond te neuzen en een restaurantje te scoren. Wat betreft voor vis en wijn kun je hier goed terecht, maar voor vlees en bier krijg je hier geen plezier. Het wordt tenslotte een pizza. Als we deze zitten te nuttigen, komt het stel wat voor ons in het vliegtuig zat, net langs gelopen en we wisselen onze 1 dag ervaringen meteen uit. We sluiten de dag af aan de bar van het hotel.

Maandag 13-5-2019
07.30 uur. De wekker loopt af en als we naar buiten kijken belooft het weer een mooie dag te worden.
Met onze gehuurde bolide rijden we vandaag naar Lago Do Fogo. We willen hier een wandeling om het meer maken. We volgen de snelweg EN1-1A tot voorbij Lagoa en gaan dan over op EN5-2A. dit landweggetje is veel mooier en slingert tussen de bergen de hoogte in. Bij uitzichtpunt Miradouro da Barrosa aangekomen is hier ook weer tijd om de drone uit te pakken. Daarna verder de bergkam over naar beneden, waar een grotere parkeerplaats is en het startpunt voor een wandeling om het meer. De afdaling is erg steil en wij kiezen er voor om alleen wat rond te kijken en foto’s te maken.
We kronkelen verder door de bergen en komen langs Monumento Natural da Caldeira Velha. Parkeerplaatsen zijn er hier maar een enkeling en de meeste auto’s staan gewoon in de berm. De weg is al niet zo breed en dit maakt het er niet veiliger op. Alles staat vol en daarom rijden we door naar ons volgend doel. Aan de noordkant van het eiland ligt Praia Dos Moinhos. Een baai met een strand met wit zand. De golven zijn hier erg sterk en zwemmen is geen optie. Er staat ook een bord, dat als je niet weet om te gaan met onderstroming, dat je beter hier niet kunt gaan zwemmen. Op het strand ligt 1 vrouw te zonnebaden, dus het is hier wel lekker rustig. We genieten enige tijd van dit stukje natuurschoon en gaan dan weer verder.
5 kilometer verderop is er de Fabrica de Cha da Gorreana. Het is Europa’s oudste thee plantage (1883). De plantage is vrij te bezichtigen en al generaties lang in handen van dezelfde familie. Gratis biologische theeproeverij voor de liefhebbers. Drink je graag groene thee? Biologische, gezonde thee? Geen probleem.
Zonder bestrijdingsmiddelen en ver verwijderd van de industriële vervuiling, groeien Gorreana´s theeplanten hier al meer dan 130 jaar. De natuurlijke omstandigheden op het eiland zijn ideaal: een vruchtbare vulkanische ondergrond, voldoende regen, geen vorst en een niet al te intense zon. Ziektes en schimmels komen hier niet voor. Resultaat: een 100% natuurlijke, ecologische thee. Als we over de plantage lopen lijkt het op sommige plaatsen wel of we in Azië zijn beland; ook hier trapsgewijs geplaatste struiken tegen de berghelling aan.
We rijden weer terug over de EN5-2A en komen weer langs Monumento Natural da Caldeira Velha. Er gaan net 2 auto’s weg en hebben wij een plaatsje vlakbij de entree. Er staat een kassa en de entree is € 4,00 voor een bezichtiging en € 8,00 als je ook in de bronnen wil zwemmen. Wij gaan voor het helende water en kijken of we wat jonger het water uit kunnen komen. Het is er erg mooi aangelegd en doet je denken aan een romantische film als “The Blue Lagoon”. Het bassin bij de waterval is een komen en gaan van mensen die alleen maar dé idyllische foto willen maken. Het water is echter maar tussen de 20 en 25 graden en daarom gaat iedereen maar vlug naar de waterbekkens met 37 graden water. Dit is echt heerlijk om zo in het zonnetje te zitten. Alleen een koud pilsje ontbreekt hier nog. De temperatuur is ongeveer 39 graden en je kunt hier beter niet al te lang in blijven zitten. Het ticket is daarom ook maar geldig voor 2 uur. Als we ons af spoelen in de douche, blijkt dat water van de berg af te komen en is ijskoud. Hier blijven we dus niet lang onder staan. We rijden terug naar het hotel en nemen daar een goede warme douche, waarna we Ponta Delgada in lopen om iets te eten. Lopend over de boulevard komen we langs Restaurante O Roberto. Dit ziet er wel leuk uit en we nemen een plaats aan het raam. Dat dit niet altijd de beste pek is, merken we als er een zwerver langs komt en gaat staan te schooien aan de andere kant van het glas. We negeren de arme man en als ons eten verschijnt, is hij dan ook verdwenen. Als we onze buiken vol hebben, slenteren we nog wat door het centrum voordat we weer naar het hotel gaan om een kaartje te leggen in de bar.

Dinsdag, 14-5-2019
Na het ontbijt gaat het richting het oosten van het eiland. We rijden een stuk dezelfde weg als gisteren en na de thee plantage pakken we de route weer op. We zien toevallig langs de weg een bordje staan met “Queda de Ãgua do Salto da Farinha” en aangezien we best wel nieuwsgierig zijn aangelegd, slaan we linksaf het paadje in. We komen uit op een uitzichtpunt over de baai. Ook kun je nog verder naar beneden….. er staat een verkeersbord met een hellingshoek van 35%......... Te voet naar beneden zal niet zo’n probleem zijn, maar terug naar boven….. we nemen de auto en duiken de weg naar beneden op…….. Onderaan komen we uit op een aangelegde tuin voor picknicken, BBQ-en en zijn er startpunten voor stevige wandelingen. Wij nemen een paadje wat naar een waterval leidt. Het is een korte wandeling en je kunt er mooie foto’s maken.
Dat de helling erg steil is, merken we als we weer terug naar boven rijden. De vooras banden slippen meteen als we onderaan de helling beginnen, maar de rest gaat goed. Boven aan gekomen, gaan we niet terug naar de doorgaande weg, maar nemen de binnen door weg naar Achadinha. Bij cafe Tavares stoppen we voor een stevige kop koffie met vers gemalen bonen. Hoe toevallig kan het zijn; als we naar het cafe lopen, komen we onze mede reizigers uit het vliegtuig tegen. Het stel wat vlakbij ons woont. Ze zetten de auto even weg en we babbelen even over koetjes en kalfjes.
Parque Naturel da Ribeira Dos is het volgende adres waar we terecht komen. Je kunt hier aan twee kanten van de weg de tuin bezoeken. Aan de ene kant vind je op een bergkam de tuin zelf inclusief molens en levada’s (irrigatiekanalen). Je kunt hier koffie bestellen en er is een souvenirwinkel (waar je naar alle waarschijnlijk helemaal niets zou willen kopen…). Aan de overkant van de weg is een mooie grote waterval en kun je de waterstroom oversteken en een stuk verder wandelen. Als ik boven naar de waterval ga kijken, blijkt hier gewoon een pijp naar toe te lopen. Deze komt uit in een waterbekken die als waterval fungeert. Aan de andere kant van de weg lopen de paden tussen de bergen door. Deze zijn behoorlijk steil en Sil slaagt er goed in om alles te bewandelen. Langs de bergwanden hangen werklui aan een touw die m.b.v. een kettingzaag aan het snoeien zijn.
De route langs de kust is erg mooi en op diverse plaatsen zijn uitzichtpunten over de Atlantische oceaan. Ook hier zijn er overal voorzieningen voor het gezin. Jammer dat we net iets te vroeg zijn voor de bloemen die overal aanwezig zijn. Overal staan er hortensia’s, maar het gros is nog niet uit gekomen. We stoppen bij Miradouro da Ponta do Sossego en Miradouro da Vista dos Barcos en genieten van de rust en het uitzicht. Het loopt tegen het eind van de middag en we beginnen al een beetje honger te krijgen. Op de weg naar het hotel is een restaurant wat bekent staat om de locatie. Daar gaan we vandaag dus eten. We zijn nog iets te vroeg en stoppen daarom nog even bij Praia do Fogo. Een van de schaarse zand stranden op dit eiland. Er zijn maar heel weinig mensen aanwezig en geeft mij de gelegenheid om de drone tevoorschijn te halen en enkele prachtige beelden te schieten. Het Praia do Fogo of Praia da Ribeira Quente, hetgeen zoveel betekent als het strand van het vuur, of het strand van de warme rivier, ligt aan een prachtige baai met het groen van de bergen als achtergrond en een klein maar heel gezellig zandstrand. Het strand staat erom bekend dat de temperatuur van het zeewater hier altijd wat hoger is als gevolg van de aanwezige warmwaterbronnen onder de zeespiegel. Ik heb er met mijn voeten in gestaan, maar heb er niets van gemerkt. Het water was wat koud, daarom misschien niet ver genoeg de zee in gegaan.
Terug op de rondweg van het eiland, zijn we zo in Caloura. Dit restaurant werd ons aangeprezen door de auto verhuurder. Een erg mooie locatie. Als je een plaatsje vooraan kunt bemachtigen, zit je direct aan het uitzicht over de Atlantische oceaan. Uiteraard is alles hier vis en wijn. De aanloop is enorm en we zijn nog maar net op tijd voordat het helemaal vol loopt. Als ze de bestelling op komen nemen, mag je mee naar een koeling waar de verse vis je aan ligt te kijken. Hieruit kun je zelf kiezen. Een goede tip.
Met een volle maag cruisen we weer richting Ponta Delgada, waar we de auto weer de parkeerkelder in loodsen. Traditie getrouw leggen we in de bar nog een kaartje, voordat we de luiken gaan dicht gooien.

Woensdag, 15-5-2019
Net als IJsland heeft San Miguel een rondweg die de kustlijn blijft volgen. Deze weg brengt je het hele eiland over. Niet verwonderlijk dus dat we hier vandaag ook weer opzitten. De weg voert ons vandaag naar Furnas. Enkele kilometers ervoor ligt Lagoa das Furnas met daarbij Garden of Lagoa das Furnas. Er is een grote parkeerplaats net voor het park met slagboom. We rijden een stuk verder en parkeren de auto op een klein parkeerplaatsje direct aan het water. Hier beginnen we aan onze wandeling om het meer. Als we langs de oever lopen, horen we steeds activiteit aan de rand van het water. Er zit ongelooflijk veel vis in het ondiepe gedeelte te paaien. Dit resulteert in haantjes gedrag met opspattend water. Het is hier verboden te vissen, maar er zijn enkele slimmeriken die de vissen met een steen knock-out proberen te krijgen. Helaas gaan ze met lege handen weer weg…………… geen echte MacGyvers……..
Ietwat verder staat de kapel van Nossa Senhora das Vitorias. Deze kapel is gebouwd door heer-boer Jose de Canto, na het overlijden van zijn aan terminale ziekte lijdende vrouw Maria Guilhermina Taveira Brum de Canto. We lopen hier aan voorbij en volgen de route langs het water. Op een stil stuk komt mijn drone weer tevoorschijn voor overzichtelijke plaatjes. Tijdens ons rondje om het meer, komen we langs warm water bronnen. Uiteraard is de reuk van rotte eieren ook aanwezig. De traditie om eten in de hete grond te stoppen wordt hier ook uitgevoerd. Na 7 uur te hebben verhit, wordt de etenswaar er uit gehaald en is klaar om gegeten te worden. Een delicatesse van het eiland.
Terug aangekomen bij de auto, staat het kleine parkeer plaatsje vol. We willen naar het park Terra Nostra, maar in het kleine dorpje zijn zoveel een richtingswegen, dat we nog effe moeten zoeken. Parkeerplekken zijn hier niet en dus staat iedereen gewoon op de doorgaande wegen. Gelukkig hebben wij een plekje gevonden niet te ver van de entree. Onder de grond een warm waterbron en boven de grond een aangelegde botanische tuin. We hebben hier in het roest bruine water gezwommen en dat is heerlijk. Op sommige plekken komt het hete water de vijver in gelopen. Om er onder te blijven staan is niet makkelijk, want het water is erg warm. Als de bloemen uit waren gekomen was het nog mooier als dat het nu is. Ik heb een blonde bos haar als ik er uit kom en als we 's avonds uit de douche komen, is de handdoek nog steeds geel.
Als we honger krijgen willen we een kleinigheidje eten op het terras van het bij behorende hotel, maar de porties zijn groter als verwacht en kunnen we hier nog wel even op teren.
Terug in het hotel zwemmen we nog even in het buitenbad en doen verder niet veel meer vandaag.

Donderdag, 16-5-2019
Vandaag is de dag gekomen waarom we eigenlijk naar hier zijn afgereisd. Zwemmen met wilde dolfijnen.
We hebben een afspraak om 13.00 uur bij Futurismo Azores Adventures. De ochtend houden we ons bezig met een wandeling door het dorp. Om te beginnen willen we naar het fort gaan, maar dat is nu gesloten voor bezoekers. We slenteren verder over de boulevard en komen terecht bij het plein met de stads poort, langs de St. Sebastian kerk en dan oversteken naar de winkelstraat Rua dos Mercadores. Uiteindelijk lopen we toch over de pier om veel te vroeg aan te komen bij Futurismo Adventures. Het is hier al behoorlijk druk, dus er zijn meer mensen die hetzelfde hebben gedacht als wij. We wachten tot 13.00 uur en krijgen dan een briefing over hetgeen we gaan doen. Ze verzekeren ons dat er geen haaien zijn waar dolfijnen zwemmen en dat het donkere gat onder je niet beangstigend is. We zullen het er mee moeten doen en gaan onze uitgereikte wetsuit aantrekken. Daarna de snorkel en duikbril, om vervolgens naar de boot te gaan. Het is een 12 persoons rib boot met een 250 pk Suzuki buitenboord motor. Dit gaat wel goed komen denk ik. Ze hebben ook verteld dat voorin de meeste klappen vallen, dus wij willen liever achterin zitten. Maar helaas; we zijn met 8 personen en die hebben ook opgelet. We zitten dus op de voorste rij. D.w.z. er zijn nog enkele lege plekken voor ons. Onze ervaring in IJsland heeft er wel voor gezorgd dat we weten hoe we de klappen op het water het beste op kunnen vangen. Blijven staan en de benen het werk laten doen. We gaan op pad en buiten de haven gaat het gas er op. De zee is redelijk onstuimig en de golven verraderlijk hoog. We gaan er dwars overheen en de kapitein houdt regelmatig het gas in om de grootste gaten op te vangen. We zijn onderweg met 2 boten en op de plek bij de dolfijnen is er nog 1 van een ander bedrijf. Er zijn 2 groepen / families dolfijnen die rond deze plek altijd aanwezig zijn. Totaal zo’n 50 dolfijnen, ongeveer 25 per groep. We hebben na een 20 minuten de 1e groep te pakken en als we ze voorbij varen springen ze het water uit, zoals je alleen in het Dolfinarium verwacht. Plusminus 25 dolfijnen per groep en die zwemmen nu rechts van onze boot. Groot en klein door elkaar en uit het water of synchroon langs elkaar door de golven. Prachtig gewoon. We hebben nog niet in het water gelegen, maar genieten nu al. Als we ze voorbij zijn gekomen, wordt de boot stil gelegd en gaan de eerste twee personen in het water………….. helaas gemist. Vlug weer in de boot, wat echt voor de meeste niet mee valt, en dan gas erop om ze weer in te halen. De 2e twee personen hebben ook pech en begint het weer van voor af aan. De zee is best wild en soms als we op de golf zitten zien we de andere boten niet meer. Toch raar als je 2 mensen dan in de enorme oceaan ziet liggen dobberen. De kapitein zegt dat deze groep op dit moment geen aandacht wil hebben en we varen de andere kant op naar de 2e groep dolfijnen. De ander boten volgen en hebben dus hetzelfde probleem. Hier hebben we meer geluk en bij de 1e duik is het al raak, lachende gezichten als de dolfijnen voorbij zijn. Wij hebben als laatste nog steeds niets gezien en de kapitein zegt dat ik wat me wat minder met de video camera moet bezighouden. Daarna is het bij de eerstvolgende duik meteen raak…… hij heeft er wel kijk op. Het is prachtig om deze beesten om je heen te zien zwemmen. Ik zelf zag 6 dolfijnen onder me en 2 daarvan kwamen recht omhoog en keken me beide aan. Magnifiek gewoon. Bij de laatste duik komen ze allemaal tegelijk onze kant op en iedereen wordt tegelijk het water in geholpen. Alle hoofden zijn naar beneden gericht en komen ook allemaal weer met een big smile naar boven. Dit kun je de hele dag blijven doen, maar helaas komt er ook een einde aan leuke dingen. Iedereen wordt weer de boot in gehesen en gaan we weer richting de kust. De tour zou eigenlijk 2,5 uur duren, maar we zijn pas om 17.30 weer terug in de haven. Als we vlug gedoucht hebben en alle spullen hebben terug gegeven nemen we afscheid van het team en lopen we (nog steeds onder de indruk van wat we gezien hebben) terug naar het hotel, waar we een goede douche nemen en ons omkleden voor het avond eten. We lopen terug waar we vandaan kwamen en vinden op de pier restaurant O Mariñeiro – Mar De Alborâo. Ik vind hier voor het eerst een lekker pilsje; Franziskaner Hefe Weissbier. Nooit verwacht dat ik die hier zou vinden. Sil neemt vis en ik probeer een mix van vlees.
Met uitzicht over de haven en het natuur zwembad wat daar in ligt, vullen we op ons gemak onze magen. Nadat we weer terug zijn in het hotel, sluiten we voldaan af in de bar met een kaart spelletje.

Vrijdag, 17-5-2019
We rijden na het ontbijt weer naar het westen. We gaan weer terug naar Cite Cidades, alleen nu voor een wat grotere wandeling. Voordat we daar aankomen, stoppen we eerst bij Lagoa do Canario. Hier is de ingang naar het uitzicht van Miradouro da Boca do Inferno. Dit is hèt uitzicht over de twee aaneen gesloten meren.
De aanloop naar de opgang is door een mooi park, wat wederom weer is aangelegd om met de familie een zondag middag te socialiseren. Nu is het druk met toeristen die die ene unieke foto willen maken. Als we bij de opgang naar het pad aankomen, hangt er een enorme wolk over het geheel. Je kunt dus niets zien……. Jammer, maar helaas. Dan rijden we maar door naar Miradouro da Vista do Rei. Hier zijn we zondag ook geweest en zetten daar weer onze auto op lang parkeren. Vanaf daar naar het begin punt van een 9 km lang route over de bergkam. Het begin is steil, aangezien je boven over de berg gaat lopen. Maar daar aangekomen, gaat het lekker rustig. Je hebt hier veel mooie uitzicht punten naar de kust of naar het binnenland over de meren. Aan het einde van de grindpad, gaat de route over op de openbare weg. Deze volgen we tot aan het dorp Sete Cidades. Vooraan in het dorp staat de kerk van st. Nicolau. We nemen een kijkje, maar gaan dan rap naar de overkant om iets te eten. De meters hebben honger gemaakt. We nemen iets makkelijks en laten ons dan met een taxi terug brengen naar het begin punt. Tijdens het lopen hebben we vanaf de berg Ponta dos Mosteiros zien liggen. Aan de kustlijn kunnen we de witte golven op de lava rotsen zien slaan. Dit willen we uiteraard van dichtbij gaan bekijken. We dalen de slinger weg af terug naar Sete Cidades en gaan dan door de vallei naar de andere kant van de berg. Aldaar aangekomen, horen we de golven op de kust lijn slaan. Er is geen zandstrand, maar alleen lava rotsen. Een rots is zodanig gevormd, dat er een grote kuil in zit. Deze is zo groot dat mensen dit gebruiken als een soort van zwembad. Je kunt er niet echt in zwemmen, maar wel lekker baden. De zee is geen optie, want die is veel te ruw en te sterk voor de mens. We maken nog enkele mooie shots met de drone en rijden dan terug naar Ponta Delgada. De zon is lekker en we nemen nog een duik in het zwembad. De magen moeten ook nog gevuld worden en we lopen terug naar het centrum. Gisteren zijn we langs een restaurant gelopen en de mensen die daar naar buiten kwamen zeiden dat het ontzettend goed was. Daar gaan we dus naar toe vanavond. We zijn hier nog maar net een week en we weten al wel hoe de straten in elkaar zitten. We hebben Rua Manuel da Ponte dan ook vlug gevonden. O Corisco is het restaurant waar we moeten zijn. We krijgen een plaatsje vooraan in het knus aandoend eethuis. De kaart bestaat uiteraard voornamelijk uit vis en wijn. Het valt voor mij dan ook niet mee om iets uit te zoeken. Het wordt een steak en een pilsje, terwijl Sil natuurlijk een lekker wijntje en een goed bereide vissoort heeft gevonden. Jammer genoeg hebben ze in het restaurant maar 1 soort glas. Alles wat vloeibaar is, wordt hierin geserveerd. Bier zonder een kraag en zonder smaak in een limonade glas kan echt niet……….. De mensen doen echt hun best en vinden dit blijkbaar normaal. We genieten toch van alles en op de terugweg over de boulevard nemen we nog een ijsje. Afsluiting is………….. ja, in de bar…..

Zaterdag,18-5-2019
Ik word te vroeg wakker en heb een vreemd gevoel in mijn rechtse oor. Een oor ontsteking kan ik nu niet echt gebruiken. Slapen kan ik nu niet meer en als we dan eindelijk opstaan, besluit ik om een huisarts op te zoeken. We gaan eerst ontbijten en terwijl Sil begint met inpakken, ga ik aan de receptie naar een huisarts op zoek. Ze verwijzen me naar het ziekenhuis, huisartsen zijn hier blijkbaar schaars. Gelukkig hebben we de huurauto nog en ik ben vlug weg. Ik heb een klein kaartje mee genomen van de stad. Maar omdat het ziekenhuis goed aangegeven is, leg ik die weg. Er zit een motoragent op mijn bumper en waarschijnlijk heb ik daardoor de afslag naar het ziekenhuis niet gezien. Dat betekent dat ik dus helemaal om moet rijden via de snelweg. Hier zijn we al vaker geweest en dus weet ik de weg wel te vinden. Aldaar aangekomen is het aanmelden en aansluiten in de rij. Da’s klote, aangezien de huurauto om 10.00 uur wordt opgehaald. Met behulp van het ziekenhuis personeel krijg ik de verhuurder aan de lijn en kan ik met een gerust gevoel aansluiten. Als ik aan de beurt ben, moet ik 2 klapdeuren door en kom in een ruimte zoals op de serie ER. Een ruimte met allemaal gordijntjes waar achter mensen op een brancard liggen te wachten tot er iets gebeurd. Ik kom bij een Cubaanse arts terecht en deze bevestigd de ontsteking. Gelukkig is die nog niet zo goed door gezet dat ik niet meer mag vliegen. Wel moet ik aan de oordruppels en pijnstillers. Terug in het hotel is Sil al klaar met alles inpakken en nadat we de verhuurder hebben gebeld, laten we de huur auto achter bij de receptie en gaan op zoek naar een apotheker. Dit is geen probleem, want het lijkt wel of er in elke 3 straten een zit. We hebben nu zoveel tijd verloren, dat we niet echt meer iets kunnen gaan ondernemen. We lopen weer naar het fort en vandaag is er een of andere feestdag en is de entree gratis. Het is als een museum ingericht, maar is nog steeds een militaire instelling. Entree mogen ze hier absoluut niet heffen, want zoveel is er echt niet te zien. We zijn dan ook zo klaar en gaan de boulevard over. We komen meer mensen tegen die met hetzelfde vliegtuig mee moeten een ook zij zijn de tijd aan het opvullen. Uiteindelijk is het toch tijd om naar het vliegveld te gaan. Als we de lucht in gaan, kunnen we met plezier terug kijken op een leuke week op de Azoren.
San Miguel is een prachtig eiland vol natuur schoon. Het is echt een eiland voor de wandelaar en bloemenpracht, als je tenminste in de goede tijd aanwezig bent. Het is er echt niet duur, maar voor een goed stuk vlees en een lekkere pint moet je naar Duitsland of Oostenrijk, maar voor vis en wijn is hier keus genoeg. Je kunt er niet omheen om een auto te huren, anders kom je nergens. Er is keus genoeg. Wij hebben in ieder geval genoten.