2018, IJsland

Dinsdag, 12-6-2018. Uiteraard zijn we ruim op tijd wakker en na ons ontbijtje gaan we eerst naar de camping bij de vuurtoren om onze wc te legen. Voor € 5,00 mogen we dit doen en kunnen we ook meteen de water tank vullen en zelf ook een grote boodschap achter laten op de wc. Het is druk met wegrijdende camping gasten, want er gaan er heel veel naar IJsland. Na onze gedane zaken rijden ook wij naar de groeiende rij auto’s die staan te wachten om in te checken. Het duurt een hele tijd voordat we eindelijk de boot op kunnen. Sil moet uit stappen en met een bus mee. Als deze het terrein weer afrijd, krijg ik het gevoel dat ik ze misschien wel kwijt ben. Als ook ik eenmaal op de boot geparkeerd sta, tref ik Sil zoals afgesproken bij de informatie balie op dek 5. We krijgen onze spullen voor de hut en kunnen alles gaan weg leggen. De slaapplek is ruim voor ons, aangezien er zelfs 4 personen kunnen slapen. Als we eenmaal op het buitendek aan komen, is de boot in beweging richting open zee. We hebben tijd genoeg om nog foto’s te maken van het vertrek uit de haven. Als we eenmaal richting Noorwegen varen, gaan we de boot eens verkennen. Er is een zwembad, fitness en sauna op dek 1. Raar idee dat het zwembad op de bodem van de boot is. Natuurlijk zijn er verder de normale dingen die je op een cruise boot kunt verwachten. De boot hebben we al vlug gezien en de verveling is al snel aanwezig. We gaan dan ook zwemmen. Het bad is niet groot, maar wel ontspannend. Er zijn ook 1 persoons hot tub’s. We maken overal gebruik van, ook de sauna. Tegen etenstijd gaan we douchen en melden ons bij het restaurant. We krijgen een plaatsje aan het raam en kunnen zoveel eten als we willen. Het buffet is erg lekker en we komen dan ook met een goed gevulde buik weer buiten. Op het sky dek kun je buiten zitten, terwijl de verwarming zorgt dat we het niet koud krijgen. Het is droog, maar er staat een sterke wind. Om 22.00 uur hebben we de Hot-Tub gereserveerd voor een uur. Prachtig om achter op het dek in een hete bak water te zitten met uitzicht over de Noorse zee. Je moet wel onder water blijven, anders is het erg koud. Het is gewoon opgewarmd zee water, dus we gaan later wel even het zout afspoelen voordat we het bedje in duiken. De route is vanuit Denemarken naar de zuid kust van Noorwegen. Dan de kust noordelijk blijven volgen tot aan de hoogte van de Coarkney Islands. Hier gaan we de zee op naar het westen en laten we Noorwegen achter ons liggen. We schieten net boven de Coarkney Islands over en gaan dan verder naar het noorden richting de Færöer eilanden. Hier worden er mensen af gelaten en nieuwe op gereden. Als we tussen de eilanden weer verder noordwaarts gaan, gaan wij voorlopig even de ogen sluiten.

Woensdag, 13-6-2018. Om 08.00 staan we op om een stevig ontbijt te nemen. Ook hier is alles perfect geregeld en heel lekker. Als dit achter de kiezen zit, gaan we de tijd verdoen met Triominos. Als ik dan om 13.00 uur wil gaan sporten, blijkt deze op woensdag middag gesloten………… Verdorie, da’s nou jammer. We lummelen de middag door en hebben om 17.30 toch weer honger gekregen. Ook nu weer een pluim voor de kok. We belanden in de pub om weer te Triominossen en hier blijkt het happy hour te zijn. Dat is erg plezierig, aangezien ze voor half geld ook al te duur zijn. Gelukkig smaken ze wel. Als entertainment is er een solist met gitaar. Hij doet het niet slecht en speelt muziek van onder andere Neil Diamond, The Beatles, Simon and Garfunkel en John Denver. Als de muziek stopt, gaan ook wij het mandje in. We hebben op de boot een Cyprioot, een Tsjech, 2 Australiërs, een Duitser en een Færöer leren kennen. De laatste was behoorlijk bezopen en was geen leuk mens. Toen hij begon over het afschieten van Arabieren, zijn we weg gegaan. De rest waren allemaal motor rijders, dus dat contact was makkelijk.

Donderdag, 14-6-2018. Sil wordt om 05.00 uur wakker omdat ze denkt dat ze wekker verkeerd heeft gezet. Gelukkig kunnen we nog enkele uurtjes door voordat we er uit moeten. We hadden geen wekker hoeven zetten, aangezien de kapitein iedereen bijtijds wekt om er voor te zorgen dat de hutten op tijd leeg zijn. Eenmaal aangemeerd kunnen we er vanaf en valt de verwachte controle wel mee. Het regent, dus misschien dat dat er mee te maken heeft. We rijden naar een supermarkt en gaan eerst inkopen doen. Het vlees is onbetaalbaar, dus dat laten we deze vakantie maar liggen. We verlaten Seydisfjordur via de enige weg en rijden via de 93 naar Eglisstadir. Onderweg vergapen we ons aan de schoonheid die ons nu al getoond wordt. Het lijkt wel een maan landschap en we blijven dan ook maar foto’s schieten. In Eglisstadir zoeken we een bank op om toch wat cash geld op zak te hebben, ook al kun je hier overal met je creditcard betalen. We gaan verder met onze route. We nemen de 1 en zien een bordje waarop staat dat deze weg opnieuw genummerd is. Het is de 95 geworden. Maakt ons niet uit, als we maar op de plaats van bestemming komen. Het is hier echt prachtig, tot we er achter komen dat de asfalt weg over gaat in een onverharde gravel straat. We vonden al dat er zo weinig verkeer was………… Maar we vonden ook allebei dat het maar goed was dat we de verkeerde weg hebben genomen, anders hadden we deze natuurlijke schoonheid nooit gezien. Na 30 kilometer houd het schudden op en hebben we weer een normale weg onder de wielen. Deze komt uiteindelijk ook weer uit op de ringweg van het eiland, de 1. We stoppen regelmatig op deze kustweg om te fotograferen en te filmen. Het lijkt wel wat op Ierland, Schotland en Noorwegen, maar dan gemixt en nog groter. We zien een steen strand, met allemaal steentjes uit lava en bergen zo hoog dat je duizelig wordt bij het naar boven kijken. Uiteraard komen we diverse mensen tegen die we ook op de boot hebben gezien. Er is tenslotte maar 1 route. Het regent en waait erg hard, maar onze 1e indruk van IJsland is WOW!!!! We rijden door naar Höfn met diverse stops onderweg. Op Höfn Camping nemen we een plekje op de heuvel, met uitzicht op de gletsjers van Vatnajökull. 1399 km, 7 graden en regen.

Vrijdag, 15-6-2018. Onze 1e nacht in IJsland in ons eigen bedje voelt weer vertrouwd aan. We slapen vaster en worden dan ook net voor de wekker pas wakker. Het is 06.50 uur. We willen vroeg opstaan, zodat we veel kunnen zien vandaag. Na het ontbijt gaan we uiteraard verder op de 1, die ons naar het westen voert. We vallen van de ene in de andere verbijstering door het bijzondere landschap. Net zoals het weer verandert de omgeving ook elke 5 minuten. De ene keer is het een zwarte lava ondergrond en het volgende moment staan er miljoenen paarse bloemetjes langs de weg. Prachtig. Langs de immense bergen, kolkende riviertjes en natuurlijke de vele watervallen, komen we aan bij het ontmoetings punt van “Glacier Adventure”. We denken hier een avontuur te kunnen boeken, maar dit kan alleen via internet. We rijden verder en zien wel wat de dag ons brengt. Een tiental kilometers verder komen we aan bij Jökulsàrlòn. Dit immense meer ligt vol met brokstukken van de gletsjer Breidamerkurjökull. De gesmolten delen drijven weg tot ze ver genoeg gesmolten zijn, zodat ze verder de stromende rivier in kunnen naar open zee. Hier blijft er uiteindelijk niks meer van over. Er liggen nog wel brokstukken op het zwarte strand. Het zand heeft de kleur van de lava. We gaan met een amfibie voertuig mee het water op. Het regent en is ijskoud, maar deze unieke ervaring zouden we absoluut niet willen missen. Hier en daar ligt er een zeehond op de stukken ijs of zwemt tussen de boten door. We worden continu gevolgd door een rubber boot met een krachtige buitenboord motor. Dit is voor de veiligheid, want als je in het water valt ben je in een erg korte tijd overleden door het ijskoude water. Na 40 minuten rijden we weer het water uit en gaan we op de omliggende heuvels nog meer foto’s van dit fenomeen maken. Als we langs het water lopen, breekt er spontaan een berg in twee stukken. Wat een natuur geweld. We willen ook nog even met de drone spelen, maar dat is hier verboden. Erg jammer. We vervolgen onze weg en gelukkig is er nog eenzelfde meer: Fjàlsàrlòn. Dit is wel iets kleiner en er zijn minder toeristen, maar het komt op hetzelfde neer. Alleen zonder amfibie voertuigen. Ik pak onze drone en we lopen de berg op zonder toeristen. Hier hebben we dan toch nog onze prachtige beelden over het ijs meer. Onze volgende stop is bij Skaftafell, waar we eigenlijk naar een waterval wilde lopen, maar het regent en daar hebben we geen zin in. Dus maar weer door. Onze volgende verbazing is bij Eldhraun. Dit is een lava veld wat helemaal begroeid is met een laag mos. Wederom komt de drone naar buiten en we maken ook hier prachtige opnames. Ditzelfde tafereel doen we nog een keer een tiental kilometers verderop, waar paarse bloemen staan zover het oog reikt. Dan wordt het tijd om door te gaan, want het is al 18.30 uur en we moeten ook nog naar een camping. Deze vinden we in het plaatsje Vik. Dit is een camping die toebehoort aan de camping keten waar we een kaart van hebben. Deze kosten zijn dus al betaald. We eten iets makkelijks en gaan daarna wat wandelen. Sil spot een out-door winkel en hier moeten we dus nog eerst even naar toe. Met lege handen komen we naar buiten en dan klimmen we de berg op, waar een kerkje staat. Van hieraf hebben we een mooi uitzicht over de vallei en de zee. Terug in het campertje bekijken we onze foto’s en bespreken de dag. Dan kunnen we weer tevreden ons mandje in. 1687 km, regen, wind en soms een zonnetje. 9 graden.

Zaterdag, 16-6-2018. Om acht uur gaat de wekker en staan we rustig op voor de dagelijkse dingen. Om 09.00 uur rijden we alweer op de doorgaande weg. We gaan 15 km terug, aangezien we gisteren iets moois voorbij gereden zijn. Het is de Hjörleifshöfdi Cave. Dit is een 220 meter hoge rots op een droog stuk land, langs de kust van Myrdalssandur. De 2 km lange weg er naar toe, bestaat uit een hobbelige zwarte gravel weg. We rijden op ons gemak tussen de gaten door, om ons busje zoveel mogelijk te sparen. Op sommige plaatsen staan tenten of auto’s geparkeerd die hier overnacht hebben. We rijden tot aan een grote kuil met water en gaan dan te voet verder. Aan de kant van de zee is er een grot, waar je van de binnen kant uit een heel mooi silhouet hebt, dat is uitgesleten door de erosie. We lopen nog een stuk verder waar ook nog enkele immense rotsen op het strand liggen. Daarna lopen we weer terug naar de camper om nog perfecte beelden te maken met de drone. Als dat gedaan is gaan we weer terug naar de hoofdweg om onze weg weer te vervolgen naar het volgende natuur wonder. Dit is ongeveer 30 kilometer rijden en heet Dyrhòlaey. Hier is weer een grote rots die op een heel speciale manier uitgesleten is. De reden dat dit zo veel toeristen trekt is ook nog dat deze locatie gebruikt is in de serie “Game of Thrones” en heet in de film: “Eastwatch-by-the-sea”. Het waait hier ontzettend hard, aangezien we net op een uitstekende punt in de zee staan. We gaan weer verder en in een half uurtje staan we bij de 60 meter hoge Skògarfoss waterval. Ik beklim de heuvel en bekijk alles van boven. Het gebruik van de drone is bij de meeste bezienswaardigheden verboden i.v.m. de vele mensen en natuurlijk het behoud van de natuur??? Je moet een vergunning hebben om bij deze gelegenheden te vliegen. Waarschijnlijk zijn ze bang dat je alles verkoopt aan National Geografic en dat doen ze liever zelf. De park ranger vertelt dat ik vanaf de weg wel mag vliegen en dat gaan we dan ook doen. Het is toch verder als ik dacht en het waait hier overal erg hard, dus ik ga toch niet tot het einde. Als ik terug vlieg, zien de vogels in de bergwand de drone aan voor een indringer en komen hem dan ook meerdere maatjes weg jagen. Dit levert voor mij dan weer hele mooie beelden op van vogels die net voor de lens vliegen. Perfect. De volgende waterval is de Seljalandsfoss. Deze is ongeveer hetzelfde, maar je kunt er hier achter door lopen. Omdat het zonnetje vandaag erg hard schijnt is er bij het vallende water een hele mooie regenboog te zien. Erg mooi voor de plaatjes. Het loopt tegen het einde van de middag en we willen ons slim plaatsen voor de nacht, zodat we morgenvroeg niet zo ver hoeven te rijden. Het wordt camping Skjol in Geysir. Hier zitten we tussen 2 bezienswaardigheden in op enkele kilometers van elkaar. Ook hier zijn ze lid van onze camping kaart, maar we moeten toch nog € 16,45 afrekenen voor stroom, douchen en toeristen belasting. Het kamperen zou anders ook nog € 24,00 hebben gekost. Dus toch nog wat verdiend. We bestellen binnen een pizza om mee te nemen en die smaakt wel heel erg goed. Je kunt zelf aangeven wat je erop wilt hebben en alles is 100 % vers. We willen nog even gaan douchen en als we in onze nieuwe bad jassen over de camping lopen, stopt er spontaan een busje en beginnen de inzittende naar ons te kijken. Ze zien er inderdaad als de jas van de kerstman uit, alleen met een ander kleur. Ook komen we op de foto en voor Sil rijden ze zelfs nog een stukje achteruit. We kunnen vanaf de camping de geiser zien spuiten en de rook die vanaf het warme bronwater komt. We spelen nog een spelletje kaart en dan houden we het weer voor gezien. 1905 km, zon met in het begin van de avond regen, 9 graden.

Zondag, 17-6-2018. De wereld ontwaakt voor ons om 08.00 uur, het regent niet en de temperatuur is niet slecht. We zijn een uur later klaar om te vertrekken. Ons 1e doel voor vandaag is Gulfoss. De grootste waterval van Europa. We hoeven maar 6 kilometer te rijden om er te komen. Hij zit in de diepte, dus je kunt hem niet van ver zien. Maar de wolken water druppels verraadt waar ie ligt. We lopen in de rondte, maar het is goed koud en als we alles gezien en vast gelegd hebben, gaan we het plaatselijke souvenirs winkeltje / restaurant binnen. We komen weer naar buiten met 2 poncho’s en een T-shirt. Het vliegen met de drone gaan we niet doen, aangezien het hier wel heel erg hard waait. Dan is het terug richting de camping, want iets verder lag Geysir. We zijn er zo en er zijn al veel toeristen aanwezig. De geiser plaat is 14 meter breed en het spuitgat 3 meter. We kunnen enkele keren het spuiten vast leggen en lopen verder langs de borrelende gaten in de grond. Overal staan bordjes met “80 – 100 graden” op als waarschuwing tegen verbranden. Dan klim ik de heuvel op waar alles tegen aan ligt. Het uitzicht van hieruit is prachtig. Als we genoeg gezien hebben, rijd ik de parkeerplaats af naar een landweg. Hier is het wel toegestaan om met mijn drone te vliegen, zolang je niet te dichtbij komt. We vervolgen onze weg via route 35, die eindigt bij de rondweg van het eiland. In het plaatsje Selfoss gooien we de tank vol, wat nog enige vaardigheid vergt, maar uiteindelijk is alles gelukt. Dan brengt de 34 ons naar de kust, waar we een pauze in lassen in het plaatsje Eyrarbakki. Met uitzicht op de Noord Atlantische Oceaan zetten we ons busje op de pier en nemen een kop thee en een broodje. Na een half uur rijden we weer verder over deze kust weg langs het nog steeds wisselende landschap. We slaan rechts af op route 42 en rijden land inwaarts. Als we langs een groot meer rijden, komen we erachter dat we de verkeerde weg hebben genomen. Na een controle rijden we de weg weer terug. Op zich is dit niet erg, want het was een heel mooi stukje. We moeten nog even door op weg 427 en niet de 42, maar de 43 rechts af. Die vinden we vrij vlug en ook de afslag naar Blue Lagoon zien we niet lang daarna. Als we hier aankomen lijkt het wel een of andere chemische fabriek die staat te stomen. Het moet toch echt een thermisch bad paradijs zijn. Bij de receptie is het erg druk en het blijkt vol te zitten voor de rest van de dag. We reserveren voor de volgende ochtend om 07.00 uur. En of we even € 159,00 willen af tikken…………. Dit doen we en zoeken een camping niet ver weg. In Vogar vinden we een grasveld langs een voetbalveld. Dit blijkt de plaatselijke camping te zijn. In het tuinhuisje is een wc en een klein keukentje. Hier hangen ook de kosten en het telefoonnummer van de eigenaresse. Maar ze is al aanwezig voordat ik de kans krijg om te bellen. De camping is echt niks bijzonders, maar we kunnen staan. We pluggen in en gaan koken. Na een pintje en een glas vino rouge, gaan we het bedje in. Morgen is het vroeg dag. 2125 km, 11 graden, heel veel wind en soms een buitje.

Maandag, 18-6-2018. Om 06.00 uur loopt de wekker af en staan we meteen langs ons bedje. Er is hier geen officiële wc leeg plaats, maar hiervoor gebruiken we het toilet in het tuinhuisje. Uiteraard laten we alles netjes achter. De 14 km naar de “Blue Lagoon” hebben we zo afgelegd en we zoeken het beste plaatsje uit voor onze camper. Er zijn al een 100 tal mensen, maar gelukkig is de grootste drukte pas over een paar uur. Als we door de poortjes en kleedhokken zijn geloodst, komen we buiten aan. Alleen in je bad kleding is het hier toch wel erg koud. Zelfs de lifeguards lopen in noord pool kleding rond. Het is een enorme blauwe plas mineraal water en het is heerlijk warm. We schuifelen op ons gemak rond door het hele bad. In een hokje langs de rand kun je modder krijgen voor een gezicht masker. Je ziet veel mensen met een wit gezicht en wij doen er ook maar aan mee. Volgens mij heeft het helemaal geen zin en lacht het personeel iedereen uit. Elke 45 minuten gaan we er even uit, omdat het anders niet echt gezond is. Je moet tussen door even afkoelen. Iedereen mag de hele dag blijven, maar omstreeks half elf begint de drukte te komen en gaan wij richting de douches. We gaan nog even op het terras zitten, aangezien je daar uit de wind bent. Heerlijk en Sil komt meteen tot de ontdekking dat ik mijn zwembroek ben vergeten. Deze heb ik zo opgehaald en dan kunnen we richting Reykjavik. De 57 kilometers duren niet zo lang en voor de stads camping zorgt de Garmin. Het is een leuk en druk plekkie. De prijs is aan de hoge kant. Met stroom en toeristen belasting € 46,00. Maar dat krijg je in de grote stad. Er is in ieder geval van alles geregeld. Ook de Engelsman die we op de vorige camping hebben ontmoet komt hier het terrein op rijden. Als we een walvis safari willen doen, dan kunnen ze ons op de receptie wel helpen met zoeken. We zijn dan ook niet veel later daar weer aanwezig en bekijken op internet wat leuk is voor ons. Ik wil wel met een powerboot, aangezien die veel dichterbij de dieren komt als een gewone boot. De prijs is dan ook niet mals. Voor € 175,00 pp mogen we mee. Het is een hele vracht geld, maar we zijn nog nooit met een powerboot de zee op geweest en je hebt meer kans, om iets te zien. Ze bestrijken wel een groter gebied door de snelheid waar ze mee varen. Ook is het aantal mensen waar je mee vaart kleiner. Even slikken als de pinpas door de gleuf gaat, maar dan zijn we toch blij dat we het gedaan hebben. We hebben onze spullen van te voren al gepakt om de stad in te gaan en we lopen vanaf de receptie meteen door. Het is ongeveer 4,5 kilometer totdat we de winkelstraat bereiken. Hier is het winkeltje in en winkeltje uit. We hebben nog niet veel gegeten en schieten bij de Subway naar binnen voor een opvullertje. Reykjavik is voor ons geen bijzondere stad, omdat ze niet echt veel te bieden heeft. We kijken nog wel even de Hallgrimskirkja in. Dit is een kerk die een andere uitstraling heeft dan wat wij gewend zijn. Binnen is geen pracht en praal, maar wel een heel mooi orgel. De klok is gebouwd in Asten, Nederland. We lopen verder door de straten en komen uit bij het Hard Rock cafè. Hier zijn we zo een trui rijker en dan kunnen we weer richting de camping. Ook ik heb een trui weten te bemachtigen en nog wat kleinigheidjes. Langs de haven loopt een wandelroute en die nemen we tot aan het Höfdi. Een groot huis, waar Gorbatsjof en Reagan nog een dealtje hebben gesloten samen. Hiermee zou de koude oorlog zijn gestopt. Ook kome we langs het kunst stuk “The Sun Voyager”; een stalen geraamte van een Viking schip. Het is etenstijd als we langs een wok tentje lopen. Da’s makkelijk, hoeven we niet meer te koken. We hebben 8 kilometer gelopen en hebben een pintje en een rood wijntje verdiend. De wekker wordt nog even op 07.00 uur gezet en dan kunnen we onderuit genieten van het mensen kijken. 2192 km, zonnig met wind, maar de hele dag droog geweest. 10 graden.

Dinsdag, 19-6-2018. Klokslag 07.00 uur worden we weer uit onze dromen geschud. Tijd om op te staan. We gaan met een power boot de zee op. Het is bij de haven even zoeken voor een parkeerplaats, maar als we die gevonden hebben, kunnen we naar “Special Tours” die ons op het water gaan bezig houden. Ze zitten al op ons te wachten en het blijkt dat we enige passagiers zijn. Wat een geluk. Er staan dus geen mensen voor ons als we foto’s willen maken. We krijgen een warmte overall aangemeten en uiteraard een reddingsvest. Handenschoenen en een blanke bril maken alles compleet. Als we een verklaring hebben ondertekend dat alles op eigen risico is, kunnen we vertrekken. Onze vaart duurt 2 uur, van 9 tot 11. Wij zijn er klaar voor en al gauw snellen we het water over de haven uit richting de Noordelijke Atlantische Oceaan. We stoppen net buiten de haven aan een heel klein eilandje, net groot genoeg voor een huis met schuur. Hier zitten heel veel vogels, waaronder Atlantic Puffin, Black-Headed Gull, Mew Gull, en de Black Guillemot. Ook het koppeltje Common Eider hebben we op beeld kunnen krijgen. We varen verder en komen er nu achter dat de boot voorzien is van 2 x 300 pk en een topsnelheid van 80 km per uur kan gaan. Voor de kapitein is het een rustige zee, maar voor ons klapt de boot toch echt met veel geweld op de golven. Uiteraard is de snelheid hier debet aan. Plots komt onze gids naar ons toen en wijst naar het water. We zien verschillende vinnetjes boven het water uit komen. Het zijn geen dolfijnen, maar Harbor Porpoise. Een kortere en lichtere versie die enkele minuten rond de boot zwemmen en dan weer net zo plotseling verdwenen zijn als dat ze er waren. We varen weer verder en zoeken de oceaan over naar vogels die boven het water vliegen. Walvissen zorgen er voor dat er voor hen ook iets te eten is en de crew ziet dan waar ze moeten zijn. We varen her en der naar de zwermen vogels en de kapitein ruikt zelfs dat er een walvis in de buurt is. Dit komt doordat het spuiten van de walvis een geur kan brengen afkomstig van een soort van long ontsteking. We varen steeds verder richting Groenland ( als je tenminste lang genoeg door vaart), maar zien niets. Als we de moed een beetje beginnen te verliezen, heeft de kapitein plots via de radio te horen gekregen dat er aan de ander kant een walvis aanwezig is. Onze gids krijgt amper tijd om in zijn stoel te komen, want het gas gaat er op en we stuiven over het water naar de goede plek. We zien in de verte dat de andere boten draaien en ook die kant op gaan. Zij hebben de boodschap dus ook op gevangen. We zijn ver van hen verwijderd, maar met 600 pk hebben we ze zo ingehaald. In een korte tijd arriveren we op de goede plek, ver voordat het druk wordt. Alleen een collega is aanwezig. Onze vriend ligt heel rustig in het water en het maakt hem niet uit dat wij er ook zijn. Doordat wij een kleine boot hebben, kunnen we echt dichtbij komen. Tot ongeveer 3 meter afstand. Prachtig, zoals hij boven komt en in de lucht spuit. Helaas kunnen wij niet te lang blijven, want onze tijd is om. We moeten terug voor de volgende afvaart van de boot, maar we hebben gekregen wat we wilde. Check. We koersen weer richting de plaats waar we zijn gestart. De golven in de baai naar de haven zijn veel kleiner en hier gaat het gas er nog eens extra op. Wat een power. We zijn 15 minuten te laat en de nieuwe groep staat al ongeduldig te wachten. Maar ons bericht dat er iets te zien is en een blik op de beelden, zorgt dat ze beginnen te lachen en hopen op hetzelfde avontuur. Als we alle spullen hebben geretourneerd, laten we in ons busje ons nog eens goed doordringen wat we allemaal gezien hebben. We rijden terug naar de camping, want we zouden onze ervaring delen met de Nederlandse receptioniste. Omdat we toch stil staan, maken we meteen gebruik om even de magen te vullen. Daarna wordt het tijd om de weg uit de stad op te zoeken. Route 41 en 49 zorgt dat we aansluiting hebben tot de rondweg van het eiland. Niet veel langer daarna nemen we de afrit naar de 36. Die voert naar het Nationale park þingvellir. Het ligt in een laag gedeelte van het land, precies op de plek waar de Europese en Amerikaanse aardplaten langzaam maar zeker uiteen drijven. Maar ook is dit de plek waar de IJslandse politiek begon in het jaar 930. We nemen de camping in het park. Het is nog vroeg, maar dan kunnen we eens een keer rustig aan doen. Daar hebben we onszelf de kans nog niet toe gegeven deze vakantie. We doen zelfs een dutje en als we wakker worden, kunnen we aan het avondeten beginnen. Het wordt spaghetti, met zelf vers toegevoegde groenten. Als laatste leggen we nog een kaartje en dan is ook deze dag weer om. 2261 km, hele dag regen, 6 graden.

Woensdag, 20-6-2018. De zon schijnt als we om 07.00 uur wakker worden. Gelukkig is het tij gekeerd. We gaan vandaag het Nationaal Park þingvellir bezoeken. Het is maar een kilometer of 5 om het busje op een parkeerplaats kwijt te kunnen. Van daar uit lopen we via een pad naar de Öxaràrfoss waterval. Het is hier erg mooi wandelen en we lopen dan ook naar het uitkijkpunt, de þingvellir kerk en naar het Silfra duiken. Hier kun je door een gleuf duiken die de Tectonische platen schijnen te zijn. Wij vinden dit te koud (3 graden), dus we lopen verder. Onder het lopen beginnen we het warm te krijgen en gaan de vesten en zelfs de truien even uit. Het windje is ook zo weer aanwezig en ze gaan dan ook net zo vlug aan. Terug bij de parkeerplaats, hebben we toch 6,8 kilometer gelopen. We rijden het kleine landweggetje door en komen uit bij de andere kant van het meer. Onderweg maken we met de drone wat opnames. Dan gaan we dezelfde route weer terug. Het is middag als we route 36 weer afgereden zijn en hoofdweg 1 terug op keren. Onze volgende doel is Husavik om nog een keer walvissen te gaan spotten. Dit doen we niet in 1 keer, want dat is te ver. Het landschap verandert wederom in iets wat we nog niet tegen gekomen zijn in IJsland. Wel hebben we het idee dat we zoiets al gezien hebben in Ierland, alleen dan op kleinere schaal. We rijden een pas over die heel ligt begroeid is, maar verder het idee geeft dat we op een andere planeet rijden. Op het hoogste punt stoppen we even om van het uitzicht te genieten. De parkeerplek is aan de kleine kant en er zijn teveel auto’s. Maar gelukkig gaan de slechtste chauffeurs vlug weg, ook al gaat dit niet gemakkelijk. Ik drone een stukje en dan gaan we weer verder. We vinden camping Kirkjuhvammur in Hvammstangi en ziet er wel leuk uit. Hier staan ook de groep Fransen die we op de boot al tegen zijn gekomen. We vinden het mooiste plekje van de camping en gaan even van de zon genieten. De groep Fransen groeit en langs ons komen 4 grote campers te staan. We klagen nog dat we hier niet blij mee zijn, maar zoals Fransen dan altijd reageren, snappen ze het niet. En ze spreken vooral geen andere taal. Eikels. We zetten het van ons af en gaan na enkele neutjes aan het avond eten beginnen. Het zijn gepofte aardappels, gehaktballen en erwtjes met worteltjes. Het smaakt goed, maar koelt buiten erg vlug af. Sil krijgt wat last van haar rug. Waarschijnlijk komt dit oor ons avontuurtje met de powerboot. De klappen op het water werpen nu hun vruchten af. Verder genieten we van de schaars aanwezige zon, voordat we het nestje in duiken. 2515 km, hele dag zon en een lekker temperatuurtje van 11 graden.

Donderdag, 21-6-2018. We worden om half 8 vanzelf wakker en hebben geen wekker nodig. Onze buren staan al klaar om weg te rijden en wij beginnen op ons gemak aan het ontbijt. Om half 10 rijden we nog even naar de service plek om de voorruit schoon te maken. Dit is wat makkelijker met foto’s maken onderweg. De route vandaag is niet zo heel veel anders als andere dagen; volg de rondweg nummer 1. We hebben net als alle andere dagen een formidabel uitzicht en ook hier veranderd de omgeving regelmatig. De wegen zijn hier wel meer uitgestrekt en het duurt langer voor je een dorpje tegen komt. Waarschijnlijk wonen er in het zuiden meer mensen dan in het noorden. Toch staat er tegen de bergwand hier en daar een huis. Kilometer na kilometer verdwijnen onder onze wielen door. Het is zeker niet saai. Voor dat we de baai van het Eyjafjörður over steken, stoppen we bij een benzinepomp op de parkeer plaats voor een kop thee en wat crackers. We zitten in Akureyri. Hier hebben ze in de baai het plaatselijke vliegveld neer gelegd, wat in eerste instantie een raar gezicht is, als je een vliegtuig richting het water ziet gaan. Route 1 wordt weer ingezet en ons volgende doel is een 50 km ver weg. Het is de water val Goðafoss. Het is hier gelukkig niet zo heel erg druk, dus er staat niemand in de weg. Een stuk of 10 kajakkers zijn hier ook aanwezig en ze gaan hier om de beurt de waterval af. Erg koud vermoed ik. Er is genoeg lawaai van de waterval, dat ik mijn drone voor de dag kan halen. Bijna niemand heeft het in de gaten en ik kan zo mooi over het vallende water vliegen. Prachtige beelden. Na een half uurtje gaan we weer 3 kilometer terug om de afslag naar Husavik te nemen. De nog 45 kilometer die we moeten gaan, zijn vlug voorbij. We komen meteen het centrum in gereden, aangezien deze langs de hoofdweg ligt. Hier staan de diverse hutjes van de walvis spotters. We kopen een ticket bij Salka Whale Watching voor morgen vroeg om 10.00 uur. Nu met een wat relaxtere boot, zodat we op ons gemak beeld materiaal kunnen verzamelen. We krijgen hierdoor korting op een ijsje en daar maken we meteen gebruik van. Een soft-ijsje met chocolade en karamel topping gaan er als koek in. We lopen door de haven, waar het erg druk is met aankomende en afvarende boten. Het is 16.30 uur en Whale Watching circus draait op volle toeren. Husavik is dan ook de ultieme plek om dit te doen. We nemen ook een kijkje op een boot van Salka Whale Watching. Een bemanningslid is er aan het opruimen en heeft de radio over de speakers gezet. Iedereen kan mee genieten van zijn muziek en zijn danskunsten die hij ook meteen aan het uitvoeren is. Hij heeft in ieder geval plezier in zijn werk. 750 meter verder plaatsen we onze camper op de plaatselijke camping Husavik en legen meteen onze wc. Het rode lampje brand……….. En dan is het tijd voor een pintje. Als we na het eten de boiler aan zetten voor de afwas, loopt er plots water over de vloer…………… $&*&^%$^&*&^ Wat kan dat nu weer zijn? Dit hebben we niet zo lang geleden ook al gehad en toen zat er een slangklem los boven aan de boiler. Toen was het warm water en nu koud. Dit betekent dat het matras aan de kant moet en het frame uit elkaar geschroefd dient te worden. Daar zaten we nu niet echt op te wachten. De houten plaat boven de boiler is gedemonteerd, maar ik kan nog niet echt iets zien. Wel waar de water stroom ongeveer vandaan komt. Na het verwijderen van een kachel slang, worden er 2 verdeel stukjes zichtbaar. Die van het koud water lekt. Ik moet op mijn kop de diepte in duiken, anders kan ik er niet bij. Terwijl Sil me bij licht, kom ik er achter dat alle slang klemmen los zitten. Dat zijn er dus 6 en ze zitten net de verkeerde kant op. Als een acrobaat, friemel ik net zo lang totdat er 2 in de goede richting gedraaid zijn. Deze nu vastzetten, dan kan de 3e gedemonteerd worden. Dit werkt goed en als ze alle 3 vastzitten, kunnen we aan het 2e verdeelstuk aan de gang. Gelukkig hebben we al het water weg laten lopen, anders was dit nu in de camper terecht gekomen. We hebben tenslotte nog 4 slangklemmen kunnen ontdekken aan het systeem die ook los zaten. Alles zit nu gelukkig weer vast. Als we de ramen willen verduisteren stoor Sil tegen de achteruitrij camera aan en die breekt o de steun af. Hoeveel pech kun je hebben op 1 dag. McGyver gaat weer aan de gang en na een half uurtje is dit ook weer gerepareerd. We hadden de avond anders voorgesteld. 2826 km, regenachtige dag.

Vrijdag, 22-6-2018. Om half 8 staat de wekker en we zijn direct wakker. Vandaag staat er weer iets leuks op het programma. Na het ontbijt en nadat we water hebben gevuld, gaan we naar de haven. Hier zijn we niet de 1e, er staan al meer mensen een overal aan te trekken. We maken kennis met onze gids, die van Duitse afkomst is, en als iedereen aanwezig is, varen we uit. Als we de haven uit zijn en maar net in de baai dobberen, komen de eerste dolfijnen al boven het water uit. Het zijn White-beaked dolfijnen, 3 meter lang en 370 kg aan de haak. Van alle kanten klikken de camera’s en de kapitein volgt het spoor. Die hebben we binnen. We hoeven de baai niet uit om onze 1e walvis tegen te komen. Hier betreft het een Bultrug walvis, 21 meter lang en 45 ton wegend. We zijn de enige boot die aanwezig is en daarom kunnen we op ons gemak genieten van deze aardige reus. Hij komt regelmatig boven en zwaait dan met zijn staart naar de mensen op de boot, die zich aan hem staan te vergapen. Dit gebeurt diverse keren. Er komt een power boot aan gevaren en onze kapitein laat het voor wat het is, hij gaat op zoek naar iets anders. Natuurlijk komen we de Puffin tegen, de Northern Gannet, de Iceland Gull en nog meer vogels, waar we de naam niet van weten. We varen dichter naar de overkant van de baai en hier komt de Minke walvis boven het water uit spuiten. Het wordt voor de mensen een beetje druk als blijkt dat er aan 2 kanten van de boot een Mink walvis zwemt. Moeilijk, moeilijk, moeilijk, je wil ze allemaal zien. Dit is een walvis van 11 meter en 11 ton zwaar, dus een kleintje zeggen ze hier. Het wordt tijd dat we richting de haven gaan, omdat de tour het einde nadert. Onze stuurman kan het toch niet laten om even dicht langs de kant te varen, want zijn scherpe oog heeft hier wederom een Minke walvis gespot. Wij kunnen niet dichtbij komen, aangezien de boot groter is als de vis en het is hier maar 4 meter diep. Dan gaan we echt retour naar het startpunt. Het is prachtig weer en we genieten op achterover hangend van het zonnetje, terwijl we koffie ne een koek geserveerd krijgen. Terug in de haven gaan we weer verder op route 85. Volgens een toeristen boekje zou over 20 kilometer een vuurtoren staan en als je daar voorbij wandelt, dan kom je bij de nesten van een heleboel Puffins. Daar aangekomen blijkt het een privé stuk te zijn en de weg is afgezet. Privé is privé en we laten het voor wat het is. We rijden terug en tanken meteen als we Husavik weer door rijden. Bij het kruisen van route 87, slaan we deze weg in om na een tiental kilometers op weg werkzaamheden uit te komen. We kunnen er langs en belanden direct op een gravel weg. Deze houdt lang aan en het tempo gaat dan ook naar beneden. Het gaat hoger en hoger, totdat we weer het dak van de aardbol rijden. Tijd om de drone de lucht in te laten gaan. Het is hier niet zo druk, dus dat moet kunnen. Als we bijna terug zijn aan de rondweg van IJsland, is het asfalt weer aanwezig. Het is meteen weer drukker op de weg, want we zijn in Myvatn aangekomen. Een toeristisch dorpje aan een groot natuur gebied. We nemen camping Bjarg aan het meer en als we ingeplugd staan, even naar de supermarkt aan de overkant. Nadat we verse groenten hebben gehaald, staat het zonnetje nog steeds te pronken aan de hemels blauwe lucht. We gaan even een pintje doen aan de waterkant en genieten van de omgeving. Hier hebben we geen last van de vele insecten die bij het beboste gebied zijn. We hebben ook een insecten netje gekocht voor onze hoofden, zoveel zijn er hier. Na het eten doen we niet veel meer dan buiten kijken naar moedertje natuur…………………… 2945 km, zonnig en 18 graden.

Zaterdag, 23-6-2018. Het zonnetje staat al lang hoog aan de hemel als wij wakker worden. Dat is het voordeel als er maar 2 uur schemer is in de zomer. Het is 07.00 uur en we zijn weer klaar voor een nieuwe dag. Als het mooi weer is moet je daar wel gebruik van maken aangezien dit zo kan veranderen. Onze plannen voor vandaag beginnen bij krater Viti Hell. Deze is een kilometer of 15 ver weg, maar dat stelt hier niets voor. De weg er naar toe is via een erg steile pas van 10%. Hij ligt op een hoogte van 818 meter en is ontstaan in 1724. De uitbarsting destijds duurde maar liefst 5 jaar. De krater heeft een doorsnee van 300 meter. De laatste uitbarsting is geweest in 1984. Over de rand van de krater loopt een voetpad, welke wij gaan volgen. Voor Sil is dit een nieuwe overwinning. We lopen de hele ronde en dit ziet er magnifiek uit. De hele doorsnee van de vulkaan is 25 km, inclusief de pas waar we overheen zijn gekomen en het Solvataren veld. Dit is ongeveer net zo iets als de geisers, alleen is het hier hete modder wat loopt te sudderen. We gaan hier ook een kijkje nemen. Alles is goed gemarkeerd, aangezien er levensgevaarlijke brandwonden kunnen ontstaan als je te dichtbij komt. Het stinkt hier ook behoorlijk en na een klein uurtje houden we het voor gezien. We rijden weer de 10% naar boven en op de pas stoppen we voor een adembenemend uitzicht over Myvatn. Volgens de weer app, gaat het vanmiddag regenen en daarom veranderen we onze plannen. We zien vanaf de top het natuurbad liggen. Dit hebben we natuurlijk ook al in de Blue Lagoon gedaan, maar dit was best lekker en dus doen we het nog een keer. Voor 2 personen is het hier nog goedkoper als voor 1 persoon in de Blue Lagoon. Je krijgt hier geen gratis drankje, maar ja……. Het uitzicht is hier wel veel beter; we kijken uit over het Myvatn meer. Zoals de weer app had beloofd, is er na 2 uur bewolking en nattigheid vanuit de hemel. Het is ook al 3 uur geleden dat we het water in gleden en dus gaan we ons douchen en een camping opzoeken. We nemen niet dezelfde als gisteren, maar belanden op Tjaldstæði camping. Deze ligt niet direct aan het meer, maar aan de andere kant van de weg. We vinden hier ook een grote groep van de NKC reizen. Veel Nederlandse kentekens dus. We zijn helemaal loom van het baden en hebben niet veel zin om te koken, dus de pizzaman op de camping heeft er vanavond 2 klanten bij. We leggen nog een kaartje ,want morgen geeft hij weer goed weer. We hebben hier nog wat moois in petto. Morgen wordt weer een volle dag. 2989 km, beginnend met een heldere hemel en zon, eindigend met regen, 16 graden.

Zondag, 24-6-2018. We hebben de wekker om 07.00 uur staan en zouden nog wel even kunnen blijven liggen. Gisteren zat de alcohol een klein beetje in de knieën. Maar de zon staat hoog aan de hemel en we hebben er al genoeg uurtjes op zitten. Tijd voor nieuwe bezichtigingen. We willen als eerste eigenlijk naar Hverfjall. Dit is een krater van groot formaat en niet zo ver van de camping. Hij ligt op 452 meter hoogte, maar je kunt hem niet beklimmen. Hier komen we achter als we er langs rijden en er geen paden zichtbaar zijn en geen mensen over de rand lopen. We zullen het moeten doen met een foto van een afstand. Een enkele kilometer verder ligt Dimmuborgir. Dit is een groot gebied met lava rotsen afkomstig uit de krater die ooit eens gespuwd heeft. Er zijn hier diverse wandel routes tussen gecreëerd. Het ene moment kijk je omhoog tegen de rotsen en het volgende naar beneden. We komen bij een rots aan, waar er op een hoogte van 6 meter een groot gat is ontstaan door erosie. Hier is ook de route door gelegd die naar de krater voert. Ik haal mijn drone tevoorschijn om hier een mooie foto van te maken op de goede hoogte. Als ik hier mee bezig ben, hoor ik een zelfde geluid als onze eigen drone. En ja hoor, daar komt een Mavic Pro aan gevlogen. Ook ik ben binnen de kortste keren in de lucht en als ik de foto gemaakt heb van ons samen voor het gat, vlieg ik ook nog even over het terrein heen. Je moet natuurlijk wel opletten als je met 2 drones aan het vliegen bent. Als ik op een geven moment een drone voorbij zie komen en deze niet reageert zoals ik verwacht, denk ik dat het de andere drone is. Maar waar is dan mijn drone? Op mijn scherm zie ik wel beelden, maar alles ziet er hier hetzelfde uit en ik ben hem dus kwijt………………#$&*()*&^%^&*()(*&. Als dan ook nog het alarm gaat van een te lage accu spanning, breekt er wel een beetje paniek uit. Sil roept op een gegeven moment of ik de “return home” knop al heb geprobeerd. Dan komt hij vanzelf naar de plek van opstijgen. Maar ik dacht dat die hier niet werkte……. Ik probeer het meteen en een stem zegt dat de drone naar “huis” toe komt. Wat een geluk. De volgende keer maar meteen proberen. Als alles weer veilig is opgeborgen, lopen we verder. Het is hier echt apart prachtig. We hebben uiteindelijk 3,68 kilometer gelopen. Bij Höfði komen we bij een plek voor het spotten van vogels. Hier is uiteraard ook een wandelroute en op diverse plaatsen is er een soort van tuintje aangelegd. In het water liggen ook hier heel aparte lava rotsen en er omheen vliegen en zwemmen de vogels en eenden in het rond. Het is er muisstil en je hoort alleen de dieren die hun natuurlijke geluiden ten gehoor geven. De benen van Sil beginnen op te spelen en we rijden weer verder. Bij Skùtustaðagigar zijn nog enkele kleine krater monden te zien. Sil blijft in de bus en ik ga met de drone die ook nog even vastleggen. Ik kom niet boven de plek waar alle mensen lopen en film alles vanaf de verte en in de hoogte. We volgen route 848 rond het meer van Myvatn, totdat we weer op de ringweg van het eiland zitten. We gaan verder en denken er ineens aan dat op onze route ook nog de Detifoss en de Selfoss liggen. Deze watervallen liggen 24 km van de doorgaande weg af en je kunt ze allebei tegelijk zien liggen. Dus die pikken we ook nog even mee. Op de weg er naar toe kun je wel 100 km in de rondte kijken, je ziet niets. Een totale lege vlakte. We zitten een beetje voor op schema en dus lassen we een extra overnachting in. We draaien rechts af bij weg 901 die naar Möðrudalur leid. Hier is Fjaldstæði Camping in het midden van helemaal niets. Vooraan is het asfalt, maar dat gaat vlug over in gravel. Deze duurt 6 km voordat we in het kleine gehucht aankomen. Hoe klein het ook is, er staat wel een klein kerkje. We zien de berg Herdubreid en die is ongeveer 50 km ver van ons verwijderd. Ook krijgen we de noord kant van Vatnajökull in het zicht. Dit is zelfs nog verder. Het geeft wel aan hoe veel niets er is en hoever je kunt kijken. Tot onze verbazing zijn er diverse mensen aanwezig in de huisjes en op de camping. Na het aanmelden pluggen we ons in en nemen een versnapering. We lopen over de camping om diverse foto’s te maken van de gebouwtjes met turf op de daken. Daarna kunnen we aan het eten beginnen. De ene na de andere camping gast komt aan gereden en we tellen na ons nog 11 auto’s die het terrein op komen rijden. We leggen weer een kaartje en dan is het weer tijd voor ons bedje. Tot morgen. 3149 km, zon en 16 graden.

Maandag, 25-6-2018. We worden wakker van het schudden van het busje en het waaien van de wind. Als we buiten kijken, staan er mensen hun tentje vast te houden, zodat het niet wegwaait. Het is 05.00 uur, om 05.05 uur zijn we onderweg. We nemen de gravel pad weer retour naar de ringweg. Deze 6 kilometer kijken avontuurlijk met links en rechts kleine wervelwindjes en een gordijn van lava zand. Op de T-kruising ligt een pallet die van een auto is afgewaaid. Ik stap uit en zie meteen een wolk gruis aankomen. Zo snel als ik kan loop ik om de bus en schuil aan de zijkant. Ik word geschampt en voel nog wel allemaal zand in mijn haar. De pallet gooi ik langs de weg en dan kunnen we weer door. Op de camping stond dat deze boerderij de hoogst gelegen was in heel IJsland. We krijgen in de gaten dat we 469 meter boven de zeespiegel zitten, want de wind heeft hier vrij spel. Voor ons zien we een gruis gordijn optrekken van het zuiden naar het noorden. De wind wordt nog sterker en we worden behoorlijk heen en weer geschud. Gelukkig is de weg continu dalende, zodat dat vanzelf gaat. We gaan zelfs overhellen naar de linkse kant en ik verwacht dat we gaan omkantelen. Plots een klap en wordt het voorste dakluik uit de vergrendeling los getrokken. We stoppen vlug en Sil probeert het te sluiten, maar dit gaat niet door de hevige wind. We rijden verder en Sil houd de beugel vast, zodat het raam dicht blijft. Na enige tijd krijgt ze kramp in haar armen en neem ik het over. De wind blijft het raam bewegen en het is niet makkelijk om het dicht te houden. Dan bedenk ik me dat we spanbandjes bij hebben. Hiermee maken we alles vast en kunnen we weer gewoon in de stoelen zitten. We rijden niet sneller als 50 kilometer per uur en rijden gestaag richting Egilsstaðir. Dit plaatsje ligt 110 kilometer verder. Onderweg komen we een auto tegen die aan het draaien is en terug rijdt naar de bewoonde wereld. Onder aan de auto hangt een bescherm plaat die waarschijnlijk is los gewaaid. Het lijkt wel of het alleen maar heviger wordt en het wordt stil in ons busje………….. twee uur nadat we zijn weggereden, komen we in Egilsstaðir aan. We zoeken een plekje ter beschutting en die vinden we tussen een supermarkt en een 3 verdieping tellend gebouw. We laten de emotie even zakken, zetten water op voor de koffie en nemen ons verlaat ontbijt. De wc zit vol en de vuil water tank half. Gelukkig is er aan de andere kant een benzine pomp met een service punt voor campers. Binnen maken we beide eerst gebruik van de wc voor een grote boodschap. Daarna rijden we naar de afvoer put om een en ander te legen. Dan zie ik dat de zonneluifel open staat…………………*&^%$#%^&*(*&^% Dit hebben we al eens gehad en hier zitten we echt niet op te wachten. Ik zoek enkele spanbandjes en zet de camper langs een muurtje, zodat ik er bij kan. Als ik op de luifel sla, klapt deze dicht en is het gat verdwenen. Een beetje geluk kunnen we wel gebruiken. Na een lichte schoon maak, zetten we onszelf terug op de veilige plek en gaan een dutje doen. Het is 13.00 uur als de we besluiten om ons te nestelen op Egilsstöðum Camping. De wind blijft aanhouden voor de hele middag. We kunnen nu uitrusten en morgen heel vroeg opstaan voor onze plannen van vandaag. Op de receptie komen er meer mensen aan die het ook hebben gezien voor vandaag. Jan de Wind is voor menigeen te sterk. We eten vandaag spaghetti bolognaise en spelen een half uurtje kaart. Om 21.00 uur gaan we ons mandje in……… 3263 km, zon, bewolking en een stormachtige wind.

Dinsdag, 26-6-2018. 04.00 uur……… de wekker gaat………… We zijn vlug op en nemen alleen koffie. Vandaag gaan we naar de puffins kijken in Borgarfjöðurhöfn. We vertrekken niet veel later als dat we opgestaan zijn en volgen de 94 naar het noorden van het eiland. Na een kilometer of 5 verandert het asfalt in gravel en dit blijft zo voor de eerst 30 kilometer. Vervolgens 750 meter asfalt en dan weer 15 kilometer gravel. We komen uit op een vlak gedeelte en hier was het weer interessant om asfalt te leggen. Deze weg loopt van de ene bergpas naar de andere door een groot dal. Aan de andere kant aangekomen, houdt het asfalt onder aan de berg op en wordt er overgegaan in een weg met erg grove stenen. De weg zelf stijgt met 10% tot een hoogte van 427 meter. Boven hebben we een prachtig uitzicht over het dal. De wind is nog steeds niet helemaal weg ,maar wel gezakt tot een sterkte van 34 kilometer per uur. Op zo’n open vlakte is dit goed voelbaar. We dalen aan de andere kant wederom met 10% en hobbelen rustig met 20 kilometer per uur naar beneden. Daarna kronkelt de weg langs de kust naar onze eind bestemming. Onderweg ligt er een vrachtwagen in de berm en beseffen we dat de snelheid dus niet altijd bepalend is voor een ongeluk. Moedertje natuur kan ook een grote impact hebben. Het duurt niet lang meer voordat we er zijn. In dit kleine haventje wonen geen mensen, het dorp is een 5 tal kilometers ervoor. We parkeren op de toeristen verzamel plek en nemen eerst ons ontbijt. Na een half uurtje lopen we de trappen op naar het plateau waar je heel dicht bij deze bijzondere vogels kunt zijn. Gelukkig zijn we vroeg en nagenoeg alleen. Ze worden ook wel papegaaiduikers genoemd of officieel Fratecula en zijn familie van de Alken. Ze gaan op het water zitten en duiken dan onder om visjes te grijpen. Die kunnen ze wel 6 tegelijk in hun bek nemen. De maximale diepte om te duiken is 70 meter. We maken een heleboel foto’s en na een uur zijn we toch wel verzadigd. We rijden de 71 kilometer lange trip weer terug, maar nu met veel minder wind. Terug in Egilsstaðir gaan we eerst tanken en nemen dan de 93 richting Seyðisfjorður. Hier gaan we overmorgen op de boot naar de Færöer Eilanden. Er is niet echt een dag geweest, dat we hebben kunnen relaxen, zo druk hebben we het gehad met reizen en bezichtigen. Daarom laten we de laatste 1,5 dag voor wat het is en gaan op de camping aldaar staan. We hebben de weg er naartoe niet echt goed kunnen bekijken op de heen weg i.v.m. het slechte weer. Nu schijnt de zon en zien we nog beter hoe prachtig deze Fjarðarheiði pas is. Hij is 25 kilometer lang en ligt op 620 meter boven zeeniveau. Zoiets dergelijks hebben we in 2000 ook in Noorwegen gezien. Daar was de ijslaag op het boven liggende meer 9 jaar later verdwenen. Hier is ook de eeuwige sneeuw en een dik pak ijs op het grote meer. We stoppen om enkele foto’s te maken, maar hebben al heel vlug in de gaten dat we nu op 620 meter hoogte zitten. Het is hier steenkoud. Op de afdaling stoppen we nog even bij de Gugufoss waterval en rijden dan door naar Seyðisfjorður Camping Site. We boeken voor 2 nachten en zetten daarna de stoelen buiten om van het stralende zonnetje te genieten. De hele middag doen we niets en ’s avonds maken we weer spaghetti. Een kaartje leggen maakt de dag weer compleet. 3447 km, blakende zon, maar in de morgen nog wel een sterke wind.

Woensdag, 27-6-2018. Na 2 dagen heel erg vroeg op, willen we ook wel eens uitslapen. Om 09.00 uur zijn we wakker………… Op ons dooie gemak gaan we ontbijten. De zon is rijkelijk aanwezig, maar toch is weer de wind van de partij. We gaan ook enkele uurtjes genieten van de zon en naar de mensen kijken op de camping. Morgen gaat de boot, dus er komen heel veel gasten die dezelfde boot hebben als wij. Om 11.00 uur gaan we een rondje lopen door het dorp en struinen het hele winkel centrum af. De drie winkeltjes, de haven en de rest van het dorp is in een 1,5 uur gezien. Na het middag eten zakken we nog even onderuit voordat we om 15.00 uur gaan zwemmen. Het bad is niet erg groot, maar wel lekker om toch even wat baantjes te trekken. Ook zijn er een sauna en hot-tub aanwezig. We wisselen het allemaal enkele keren af en goed opgewarmd komen we weer buiten. Voor het eerst deze vakantie gaan we echt uit eten. We hebben bij Aldan gereserveerd om 18.30 uur. Het is een echte relax dag vandaag. Als we moeten afrekenen bij Aldan is het toch wel even schrikken; € 133,92 hebben ze er van gemaakt……….. 3447 km, licht bewolkt, zonnig en licht wind.

Donderdag, 28-6-2018. Vandaag gaan we met de boot mee en dat maakt dat we 15 minuten voor de wekker af gaat, zelf wakker worden. We hoeven niet ver, maar we zijn graag op tijd. Na het ontbijt gaan we op ons gemak naar de boot. Als we willen inchecken, zien we de douane desk waar je taks free kassa bonnen kunt inleveren. Na alles ingevuld te hebben, blijkt dat we aan de verkeerde kant staan. We rijden naar de andere kant van de haven en checken daar in. Hier blijkt dat de bijrijder naar de kant toe moet waar we vanaf komen……………. Daar moeten de voetgangers op de boot. Ach het is mooi weer en Sil maakt de korte wandeling naar de voetgangers brug. Wij moeten als 1 van de eerste op de boot, aangezien wij er op de Færoe Eilanden er weer af gaan. Sil staat al op het achterdek te zwaaien als ik de buik van de boot in rij. Samen kunnen we nog een uurtje het laden van de boot aanschouwen. 10 minuten te laat vertrekt dan toch onze ferry. Het zal wel weer een saaie vaart worden, maar gelukkig kunnen we dit in 2 delen doen. We lummelen rond op de boot totdat we kunnen gaan eten. Ook vandaag wederom heeft de kok erg lekker gekookt. Natuurlijk zijn de ogen weer groter dan de maag en over gevuld gaan we terug naar onze hut. Nadat we ons gedoucht hebben, duiken we ons nestje in. Want we moeten er om 02.00 uur uit. 3451 km, zon en een licht bries.