2011, Canada deel 1

Zaterdag, 17-9-2011. Om 08.30 uur zijn Peer en Jo bij ons. We doen nog een bakkie en dan op naar Schiphol. Door wegomleggingen zijn we daar om 11.00 uur i.p.v. de geplande 10.30 uur wat eigenlijk zou moeten. Gelukkig is dit geen probleem. Koffers inchecken, nog een snee ontbijtkoek en dan in hal 3, balie 27 en gate G04 in de rij wachten. Als we aan de beurt zijn, kan Sil als eerste door het röntgen apparaat. Aan de andere kant maakt ze een foto maken als ik er door ga……… FOUT !!!! Er komt een douanier naar Sil toe en ze moet ter plekke de foto wissen of het toestel wordt in beslag genomen. Aangezien we deze camera nog maar net hebben, weten we nog niet zo gauw hoe dit werkt. We hebben tenslotte eerst geleerd hoe we foto’s moeten maken, niet hoe ze te wissen. Sil raakt hiervan een klein beetje in paniek en ik neem de camera over en mij lukt het gelukkig wel. Als we eenmaal in het vliegtuig zitten, hebben we nog ongeveer 45 minuten vertraging voordat we de lucht in gaan. Maar uiteindelijk gaan we toch en wordt het een lange zit. We landen eerst in Calgary om wat mensen uit te laten stappen. Er is ook nog iemand uitgestapt die niet in de gaten had waar we zijn. Hij moest naar Vancouver……. De bagage mag i.v.m. de veiligheid niet in het vliegtuig blijven en moet er dus nog uitgehaald worden. Dit betekent dus weer extra vertraging. Om 17.03 uur Canadese tijd landen we in Vancouver. We zijn dus 9 uur vroeger aangekomen. Opnieuw door de douane en dit keer geen grappen maken, aangezien we hier al slechte ervaringen mee hebben gehad. Als we de koffers van de carrousel hebben gehaald, kunnen we met de taxi naar het Best Western Hotel in Drake Street. Om het suffe gevoel kwijt te worden, gaan we eerst even douchen, voordat we de stad in lopen. Als we hier mee klaar zijn, lopen we via Granville Street de stad in. Via de Mac Donalds lopen we weer terug en beseffen dan dat we toch wel vermoeider zijn dan we dachten. Bij ons is het dan 06.30 uur. Als we op de kamer zijn, klapt er buiten iets op elkaar. Als we uit het raam kijken zijn er twee auto’s die verliefd in elkaars motorkap zijn gekruld. Waar het allemaal vandaan komt weten we niet, maar in een mum van tijd staan er enkele politie wagens, brandweer en een ambulance………. Veel theater voor wat blikschade. Tijd om onder de wol te kruipen.

Zondag, 18-9-2011. Sil is al om 02.00 uur klaar wakker, terwijl ik nog even door ronk. Dat klote tijdsverschil blijft wennen. Maar eindelijk kunnen we om 06.30 opstaan. We hebben op onze kamer koffie gezet en na het roken van een sigaret, kunnen we gaan ontbijten. Na het ontbijt proberen we nog even naar Nederland te bellen om ze gerust te stellen. Maar dit valt nog niet zo mee. Voor een buitenlijn moet je een 9 drukken en vervolgens 011. Maar vermoedelijk hebben we de 0 vergeten, aangezien we de politie aan de lijn krijgen. Het lukt uiteindelijk en kunnen we doorgeven dat alles in orde is en dat onze mobiel geen bereik heeft. Dit grapje kost meteen 16 dollar. Als alles weer duidelijk is, gaan we met de Hop-on-Hop-off de stad in. Wij hebben de roze uitvoering en rijden alle bezienswaardigheden af.
Het Stanley Park is een stadspark van 404,9 hectare in Vancouver, Canada. In 1886 besloot de stadsraad het natuurgebied open te stellen als park, twee jaar later opende Frederick Arthur Stanley het park, dat naar hem is vernoemd, voor het publiek. Het park trekt tegenwoordig ongeveer acht miljoen bezoekers per jaar. Een van de meest gebruikte voorzieningen van het park is de False Creek Seawall, een 9 kilometer lange dijk om het park dat wordt gebruikt als pad om op te fietsen, wandelen en te skaten. Stanley Park is ruim tien procent groter dan het New Yorkse Central Park.
Gastown. De oude historische binnenstad van Vancouver is vernoemd naar de zeeman ‘Cassy Jack Deighton’ die er in 1867 als eerste arriveerde. Al snel werd het een handelscentrum en dit bracht met zich mee dat de wijk floreerde als centrum van de stad. Opnieuw is de stad ‘hip and happening’. Veel gezellige restaurants en andere horecagelegenheden hebben plaats genomen in de wijk die tegenwoordig erg geliefd is bij architecten, kunstenaars, acteurs, en nieuwe media bedrijven. Als bezienswaardigheid staat de oude stoomklok op de hoek van Cambie en Water Street nog altijd hoog bovenaan de lijst. Raymond Saunders, een bekende klokkenmaker uit Canada, heeft deze stoomklok ontworpen na het opknappen van Gastown in 1977. Sindsdien is de klok waarschijnlijk het meest gefotografeerde object in Vancouver. Daardoor is het ook niet moeilijk om de klok te vinden: je zult namelijk hordes toeristen vinden die op het eerste gezicht in de lucht staan te fotograferen, maar als je dichterbij komt dan zie je weldegelijk de stoomklok staan. Elk kwartier speelt de stoomklok overigens een kort melodietje dat met het kwartier langer duurt. Shop-liefhebbers komen er ook goed aan hun trekken. De wijk telt vele leuke boetieks en een groot winkelcentrum met de naam ‘The Landing Mall’.
We gebruiken de aquabus voor de oversteek naar Granville Island. Deze kleine blauw witte bootjes varen de heel dag op en neer tussen het eiland en het vaste land en hebben een erg goede bezetting.
Granville Island. Op dit schiereiland is de grootste openbare markt van Vancouver te vinden en zijn er een aantal winkeltjes en kraampjes met voornamelijk handgemaakte artikelen en artistieke beroepen. Veel lokale producten worden hier aan de man gebracht. Alleen al aan culinaire lekkernijen zijn er tientallen kramen. Natuurlijk zijn op deze markt ook andere producten te verkrijgen zoals kleding, huishoudelijke spullen en andere prullaria. Hier zitten ook veel bandjes te spelen en proberen cd’s te verkopen. Ook wij hebben er 1 mee genomen.
Chinatown. Samen met die van New York en San Francisco behoort de Chinatown van Vancouver tot de grootste van Noord-Amerika. Het beslaat eigenlijk het gehele gebied tussen Gore Avenue en Abbott Street, waarvan Pender en Keefer Street de belangrijkste zijn. Dat Vancouver een hoog aantal Aziatische inwoners heeft is te merken aan de hoeveelheid gemixte koppels en de vele liefhebbers van Sushi en Thaise keuken. Dit wordt dan ook een veelvoud aangeboden, met name in Chinatown. Het is zeker de moeite waard om de ‘Dr Sun Yat-Sen Classical Chinese Garden’ te bezoeken aan Carrall Street.
De Lions Gate Bridge is een hangbrug in Canada, gelegen in de stad Vancouver, British Columbia. De Lions Gate Bridge overspant de Burrard Inlet, een zijtak van de Strait of Georgia van de Pacifische Oceaan aan de noordkant van Vancouver. De hangbrug heeft een totale lengte van 1.823 meter en een hoofdoverspanning van 472 meter. De pylonen zijn 111 meter hoog en het brugdek hangt 61 meter boven zee. Over de brug loopt de Highway 99 in British Columbia met 1x3 rijstroken, waarbij de middelste strook een wisselstrook is. De Lions Gate Bridge verbindt Downtown Vancouver met North Vancouver en West Vancouver.
We kopen ook berenbellen, T-shirts en een vest. En maken uiteraard veel foto’s. In Stanley Park zijn de eekhoorns zo aan mensen gewend, dat ik een eekhoorn uit mijn hand kan laten eten. De regen van vanmorgen is over gegaan naar mooi weer en het is zelfs aan de warme kant geworden. We hebben erg veel gelopen en om 17.00 uur zijn we dan ook wel verzadigd en gaan terug naar ons hotel. Als we terug op onze kamer zijn, besluit ik om mijn snor af te scheren. Als het niks is groeit hij vanzelf weer aan. Om 21.30 vallen we doodmoe ons mandje in.

Maandag, 19-9-2011. De “wake-up-call” gaat om 06.30 uur, maar we zijn al op en klaar voor het ontbijt. Om 07.45 neemt een shuttle ons mee om de camper op te halen. Dit is in het plaatsje Abbotsford, een uurtje buiten Vancouver. Na dat de papier winkel is ingevuld en de camper is uitgelegd, kunnen we onze bagage in laden. Als we hier mee bezig zijn, krijgen we van de manager een park pas à $ 160,00. Een toerist die een camper had terug gebracht had hem niet meer nodig. Deze moet je kopen als een soort van tol en is het hele jaar geldig. Hij staat op naam en als ze je er mee pakken, betaal je een forse boete. We nemen het risico. Toch weer een meevaller. Het is toch al 13.00 uur voordat we op weg kunnen. We moeten eerst nog even boodschappen doen in de supermarkt enkele straten verder. En dat is dan ook weer schrikken…… We hebben maar liefst voor $ 217,00 dollar ingekocht. En dat is maar voor een paar dagen. Daarna moeten we naar een alcohol winkel en daar kopen we nog eens voor $ 50,00 aan bier. Voor de boodschappen is Canada dus niet goedkoop. Lijkt wel een beetje op Noorwegen. Nou alles opnieuw inrichten, een kleinigheid eten en dan kunnen we op weg naar Vancouver. Hier is het bedrijf Wild Wales Vancouver gevestigd en wij willen mee met een orka safari. We kunnen morgenvroeg om 11.00 uur mee. Onze camper heeft de goede omvang en kan voor de deur geparkeerd worden. De mensen van Wild Wales Vancouver zijn erg aardig en helpen ook even mee met het wegzetten van onze camper. We staan nu op Granville Island en ook maar een klein stukje van de public market. Hier waren we gisteren ook. We lopen nog wat rond en luisteren naar een live bandje op een plein. Ook sponseren we hen door het kopen van een cd. Als we terug zijn in de camper, maken we het avond eten. Daarna kaarten we nog een spelletje en dan trekken we hem weer om.

Dinsdag, 20-9-2011. Om 08.00 uur zijn we wakker en maken ons ontbijtje. Daarna gaan we verse broodjes kopen voor een lunch pakket. Om 11.00 uur kunnen we met de boot mee voor het “Whale watchen”. De orka of zwaardwalvis (Orcinus orca) is de grootste vertegenwoordiger van de familie dolfijnen (Delphinidae). Orka's zijn gemakkelijk te herkennen: ze zijn van boven zwart, van onderen wit, en hebben een witte vlek net boven de ogen. Iedere orka heeft zijn eigen unieke patroon, dat net iets afwijkt van andere orka's, waardoor voor een geoefend oog herkenning en identificatie mogelijk wordt. Ze zijn vrij gedrongen van bouw en hebben een bijzonder opvallende rugvin (vandaar de naam zwaardwalvis), die tot 2 meter hoog kan zijn. Volwassen mannetjes zijn doorgaans 6,7 tot 8 meter lang (maximaal 9,75 meter) en wegen gemiddeld tussen de 4 en 6,3 ton (maximaal 10,5 ton). De vrouwtjes zijn iets kleiner, gemiddeld 5,7 tot 6,6 meter (maximaal 8,5 meter) lang, en gemiddeld 2,6 tot 3,8 ton zwaar (maximaal 7,4 ton). Bij de geboorte zijn kalveren gemiddeld 2,4 meter lang en wegen 180 kilogram. De grotere mannetjes zijn in de groep herkenbaar aan hun hoge, spitse rugvin. De boot is gelukkig niet te vol, zodat we redelijk kunnen verplaatsen indien nodig. De kapiteins staan onderling met elkaar in verbinding via een 27 mc zend bakkie. Als er iemand iets ziet, geeft hij dit door aan de andere en kunnen ze allemaal naar het betreffende punt komen. De eerste 2 uur zien we helemaal niks behalve water, maar dan horen we dat de kapitein heel opgewonden wordt en ook de stem aan de andere kant van de zend bak praat behoorlijk op toeren. De gashendel van onze boot gaat op voluit en we stevenen in een keer op een ander koers af. Ook zien we al dat er andere boten onze richting op gaan. Geleidelijk aan zien we steeds meer vinnen boven het water uit steken. Hier zitten echt heel veel orka’s. Ook onze kapitein kijkt zijn ogen uit en verteld dat hij dit sinds 10 jaar niet meer gezien heeft. Er zitten orka’s voor ons, achter ons en aan de zijkanten. We komen ogen te kort. We varen met de orka’s mee totdat ze dicht genoeg aan het vaste land zijn gekomen. Hier worden er waarschijnlijk door de oude orka’s dingen geleerd aan de jonkies. Ze liggen in het water en zijn met hun vinnen aan het zwaaien. Onze kapitein hangt een onderwater microfoon uit en zo kunnen we ze ook horen communiceren met elkaar. Geweldig !! Op de boot wordt het erg stil en iedereen kijkt alleen maar naar deze spelende vissen. We blijven hier zo’n 2 uur rond dobberen en dan wordt het tijd om weer verder te gaan. Op de terug weg gaan we ook nog naar een plaats waar veel zeehonden en zeeleeuwen te zien zijn. Zeehonden of robben (Phocidae) vormen een familie van zeezoogdieren. Ze behoren tot de roofdieren (Carnivora). Zeehonden in Nederland komen het meest voor in de Waddenzee, verder onder andere in de Ooster- en Westerschelde. In België worden ze, door het strakke verloop van de kust, zelden gezien. Jonge zeehonden die hun moeder zijn kwijtgeraakt noemt men ook wel huilers. Zeehonden zijn doorgaans wit van kleur als ze geboren worden. De zeeleeuwen vormen een groep (meestal beschouwd als onderfamilie, Otariinae) van zeeroofdieren uit de familie der oorrobben (Otariidae). De zeeleeuwen splitsten zo'n 3 miljoen jaar geleden af van de zeeberen. De zeeleeuwen zijn over het algemeen groter dan de zeeberen, hebben een stompere snuit en kleinere flippers. Het belangrijkste verschil tussen de twee groepen is de ondervacht, die bij de zeeleeuwen ontbreekt. Deze trip is z’n geld meer dan waard. Om 17.30 uur zijn we weer terug in de haven. We pakken de camper en gaan op weg naar Capilano Suspension Bridge. We kunnen deze camping niet vinden en nadat we verschillende keren op en neer zijn gereden, vragen we het aan een aardige Canadees. Hij is behulpzaam en rijd ons voor. We checken in en zoeken de plaats die ons is aan gewezen. Deze is reeds bezet, maar er is plaats genoeg en pakken er wel een die over is. De prijs voor 1 nacht is wel schrikken: $ 51,00. Achteraf blijkt dat dit de duurste camping is, die we gehad hebben. Als we net staan, komt er een Zwitsers echtpaar aan die klaar zijn met hun reis. Alle levensmiddelen die ze over hebben mogen wij hebben. Het valt ons op dat iedereen erg aardig en behulpzaam is in Canada. Als we gegeten en opgeruimd hebben, gaan we naar het verwarmde buitenbad en de jacuzzi. We hebben het zwembad voor ons alleen. Bij de jacuzzi zitten er nog 2 mensen. Heerlijk. We pakken in de camper nog een pintje en leggen een kaartje. Dit is een erg mooie dag geweest. We laten de beelden nog eens door onze gedachten drijven en gaan dan tevreden slapen.

Woensdag, 21-9-2011. Om 07.30 uur staan we op. Nadat we het ontbijt op hebben en de rest opgeruimd, gaan we naar Capilano Bridge. Het is helaas niet zo spectaculair als dat we verwacht hadden. Een van de populairste bezienswaardigheden van Vancouver, die een uniek uitzicht biedt op de natuur, slechts enkele minuten van het centrum van de stad. Maak een wandeling tussen de toppen van de bomen in Capilano Suspension Bridge Park en test je zenuwen op een smalle hangbrug van 137 meter lang en 70 meter boven de Capilano River. De eerste brug op deze plek was een gammele touwbrug met houten planken. Deze werd in 1889 gebouwd door de Schotse bouwkundige George Grant Mackay, die anders zijn bosgrond niet kon bereiken.  De touwen zijn inmiddels vervangen door staalkabels die het gewicht van zo'n 1300 mensen kunnen dragen. Onderdeel van de wandeling is de Cliffwalk, de nieuwste attractie in het park. Dit looppad, dat is opgehangen aan de rotsen, voert door de begroeiing van het regenwoud en biedt uitzicht op de canyon eronder. Op enkele van de hoogste punten bestaat het wandelpad uit glas, waardoor je een spectaculair uitzicht krijgt over de toppen van de bomen waar je net boven staat.
Er zijn nog meer bruggen en paden in de Treetops Adventure-attractie, waar je van de ene gigantische Douglasspar naar de andere loopt. Sommige van deze woudreuzen zijn wel 30 meter hoog. Na zo’n 2,5 uur rond gewandeld te hebben, zijn we klaar voor vertrek en 70 dollar armer. Het is absoluut leuk dat we het gezien hebben, maar we hadden meer een adrenalinekick verwacht. Higway 99 gaat ons verder naar het noorden brengen, maar als we hier en een kilometer of vier op zitten, zien we een bordje naar echts met “Cyprus Mountain” erop. Deze weg loopt dood en komt uit op een grote parkeer plaats. Vanuit deze plek heb je een ongelooflijk uitzicht op Vancouver en de haven. Cypress Mountain is een skigebied in West Vancouver , British Columbia , Canada , gelegen in het zuidelijke deel van Cypress Provincial Park. Het skigebied ligt op 30 minuten rijden ten noorden van het centrum van Vancouver en heeft 53 alpine ski- pistes (ook voor 's nachts skiën) en 19 km van de cross country paden. Cypress Mountain is gastheer van de Freestyle ski en snowboard evenementen van de Olympische Winterspelen van 2010 , met inbegrip van Skicross als een demonstratie sport, en de eerste exploitatie van Snowboardcross als Medal sport. De afdalingen zijn gebouwd op twee bergen (Mount Strachan, 1440 meter (4720 voet) en Black Mountain - 1200 meter (3900 voet), op een verticale stijging van 610 meter (2000 voet. De naam Cypress Mountain is afgeleid van de kom tussen de drie bergen, Mount Strachan, Black Mountain, en Hollyburn Berg - "Cypress Bowl", die de oorspronkelijke en nog steeds gebruikte gemeenschappelijke naam van het resort. Zoals gezegd rijden we verder op Highway 99,die ons naar Whistler moet brengen. We hebben geluk met het weer. Toen we vanmorgen buiten rond liepen was het lekker weer en nu we in de camper zitten, gaat het regenen. Wat wel jammer is dat dit niet meer ophoud. We stoppen op RV Park Riverside en brengen de rest van de dag lezend (ikke) en slapend (Sil) door. Als ik geen zin meer heb in lezen, ga ik buiten wandelen. Het is al donker geworden en ik loop in het zwarte beren land rond zonder de berenbellen. Dit is toch niet zo prettig. Ze hebben ons verteld dat je genoeg geluid moet maken, zodat de beren je kunnen horen. Zij gaan dan meestal weg. Vervolgens loop ik dus fluitend door het te donkere bos. Als we het eten op hebben krijgen we het dagelijkse ritueel. Afwassen, opruimen, een pintje drinken en een kaartje leggen. Om 23.00 uur gaan we lekker slapen.

Donderdag, 22-9-2011. Om 07.30 zijn we wakker en het regent nog steeds. We nemen na het ontbijt een lekkere warme douche en gaan dan met de shuttle bus naar Whistler centrum. Ondanks de zware bewolking gaan we toch met de kabelbaan naar de “Mountain” . Gelukkig is de “Peak-2-Peak” toch open. The Peak 2 Peak Gondola is een tri-kabel gondelbaan gelegen in Whistler, British Columbia , dat verbindt Whistler Mountain 's Roundhouse Lodge met Blackcomb Mountain ' s Rendezvous Restaurant. Het is de eerste lift naar de twee naast elkaar liggende bergen. Het heeft wereldrecords voor de langste vrije overspanning tussen kabelbaan torens. 3,03 kilometer (1,88 mijl) en het hoogste punt boven de grond 436 meter (1430 voet). The Peak 2 Peak Gondola werd gebouwd door de Doppelmayr Garaventa Groep in 2007 en 2008 voor een bedrag van CDN $ 51.000.000. The Peak 2 Peak Gondola is de eerste Doppelmayr "3S" tri-kabel lift in Noord-Amerika; zijn er vier gelijkwaardige, maar kleinere liften in Europa die werden gebouwd in 1991, 1994, 2002, 2004 en 2010 in Zwitserland, Oostenrijk, Frankrijk en Duitsland. Whistler-Blackcomb is de gondel die als een iconische aantrekkingskracht aangeprezen wordt en gebruikt om het vervoer van skiërs in de wintermaanden en toeristen het hele jaar door te verzorgen. We hebben 2 kaarten gekregen t.w.v. 20 dollar als compensatie. Hiervan eten en drinken we en gaan dan van de ene bergtop naar de andere in een gesloten gondel. Sil vind dit weer erg spannend, maar het valt achteraf toch wel mee. Door het slechte weer hebben we geen uitzicht over het dal. Het filmen en fotograferen valt ook al niet mee, aangezien de ramen helemaal onder de waterdruppels zitten. Dit is erg jammer en we zijn dan ook vlugger terug als verwacht. Vervolgens dalen we weer af het dal in. We doen boodschappen voordat we met de shuttle bus weer terug gaan naar het RV Park Riverside. Aangezien het nog best vroeg is, gaan we ons met andere dingen bezighouden. Dit betekent de poepdoos leeg maken en water aan vullen. De toilet leeg maken is hier wel makkelijk. Het lijken wel tank stations, alleen leeg je i.p.v. vullen. Je sluit een mee geleverde slang aan op een pijp die de grond in gaat. Vervolgens trek je aan een hendel aan de camper en alles loopt zo weg. De stank die er af komt is niet te harden, ook al is het je eigen geleverde afval……….. Dan tanken we ook de brandstoftank even vol, zodat we morgen goed voorbereid weer verder kunnen. De regen is nog steeds niet gestopt en dus zoeken we alsnog een bezigheid. Ik neem het koken voor mijn rekening, dan heb ik weer iets te doen. Het worden heel speciale hamburgers, die vooral makkelijk klaar te maken zijn. Ze zijn wel heel erg groot………… zoals alles hier……….. nadat we af gewassen hebben, leggen we nog een kaartje en dan is het marmotten geblazen.

Vrijdag, 23-9-2011. We lagen vroeg op bed en zijn daarom ook al om 06.30 wakker. De regen heeft de hele nacht aangehouden en we worden dit wel echt beu. We nemen vlug ons ontbijtje en maken dat we weg komen. Ook al regent het, de natuur is en blijft enorm. Je kunt hier naar blijven kijken en moedertje natuur blijft ons ook nog steeds verbazen. Als we noordelijk rijden over de 99, komen we bij toeval deze wijnvelden tegen. Toevallig heten ze ook Berens en komen uit Nederland. Sil heeft ook verre familie, dus dat kunnen zo maar deze mensen  zijn. Ze zijn zelf niet aanwezig, maar we nemen toch een flesje mee. Highway 99 gaat bij Historic Hat Creek Ranch over in highway 97, waar wij op de T-splitsing “north” aanhouden. We rijden via Chasm Ecologic Reserve en “70 miles house” verder omhoog. Als we 2 uur onderweg zijn, wordt het droog en het zonnetje wordt zelfs heet. Ecologische reservaten zijn gebieden in British Columbia die zijn gekozen om representatief en bijzondere natuurlijke ecosystemen, planten en diersoorten, functies en verschijnselen te behouden. Ecologische reservaten bieden het hoogste niveau van bescherming voor het onderhoud van fysische diversiteit en tegelijkertijd zorgen voor onderzoek en educatieve activiteiten. 70 Mile House is gelegen op Highway 97 in de Cariboo regio van British Columbia , Canada . De naam is afgeleid van de afstand tot Lillooet , die Mile 0 van de was Old Cariboo Road . Andere voorbeelden van steden genoemd door hun afstand tot Lillooet aan de Oude Cariboo Road zijn 93 Mile House , 100 Mile House , en 150 Mile House . In de hoogtijddagen, was 70 Mile House een halte voor postkoetsen, zoals die werden gerund door Barnard’s Express en Cataline’s muilezel treinen. We rijden vandaag de hele dag en zien helaas geen wildlife. In Clearwater zouden we beren kunnen gaan spotten, maar dit blijkt in Blue River te zijn. Dus nog een stukje sturen via Highway 5. Op de kaart lijkt dit maar een stukje, maar we hebben toch nog enkele uurtjes gereden. We komen uit op Blue River Campground & RV Park. Het was de enige camping in de buurt, dus veel keus hebben we niet. We kopen hier hout om een kampvuur bij de camper aan te steken. Het valt ons op dat er een bord staat met de mededeling dat we geen hout mogen vervoeren van de ene naar de andere plaats. Je moet hout gebruiken van de plek waar je bent. Net zoiets als bij ons er een verbod is op vee vervoer. We eten vanavond pizza en zitten aan het kampvuur. Morgen gaan we beren kijken.

Zaterdag, 24-9-2011. Om 08.30 uur wakker, ontbijten en op naar de “River safari”. Het weer is lekker, niet te warm of te koud. We bevinden ons in het Blue River Spruce Provincial Park. Het is nog niet zo heel druk en we kunnen om 10.00 uur mee. Na een klein tochtje over Mud Creek, komen we terecht in Mud Lake. De Blue River Black Spruce Provincial Park omvat een gebied van Deep River meanders, oxbows, zandbanken en hooglanden in het noorden van Thompson River. Het is gelegen naast de snelweg # 5, op de North Thompson River, in de buurt van de noordelijke grens van de gemeenschap van Blue River. Dit park beschermt de meest zuidelijke omvang van de zwarte spar in de regio. Natuur onderzoek en ecologische onderwijs mogelijkheden bestaan ​​in het gebied. Ook heeft het park toegang tot de rivier om te kanoën. Geen camping of dag-gebruik faciliteiten zijn hier aanwezig. Het park beschermt diverse moeraslandhabitat dat een uitgebreide stand van Black Spruce, die uniek is voor de regio omvat. Opgemerkt wordt voor de verzuring van de bodem met bijbehorende planten: Zonnedauw, Labrador thee, veenmos, en zonnedauw. Het park omvat ook elanden kalven, opfokken en winter leefgebied evenals muilezel herten en zwarte beer gebruik in het voorjaar. Het gebied is belangrijk Rainbow en Bull Trout paaien habitat, en Chinook en Coho jonge zalm grootbrengen habitat. Grote Blauwe Reigers nest hoog in de bomen van het park. In het begin wil het nog niet zo lukken, maar als we een uurtje op het water zitten, zien we dan toch drie beren langs de kant van het water lopen en een beer is zelfs aan het zwemmen. Ze kijken nog niet eens op van onze aanwezigheid. Het feit dat alle mensen die hier geweest zijn beren heeft gezien, doet ons vermoeden dat ze bij gevoerd worden. Blijft het dat ze nog steeds wild zijn en zeker niet lief genoeg om te knuffelen. Ze zitten op hun gemak wat te dutten en verveeld te krabben. Na de nodige foto ’s gaan we met een speedboot snelheid terug naar het begin punt. Wat kan de natuur toch mooi zijn. We rijden verder over Highway 5 verder en komen op een T-splitsing terecht waar we over moeten gaan naar Highway 16. We volgen de weg zuidoostelijke richting en belanden in Mount Robson Provincial Park. Mount Robson is de meest prominente berg in de Rocky Mountains en is met zijn 3954m het hoogste punt van het Canadese gedeelte van deze bergketen. De berg ligt volledig in het Mount Robson Provincial Park in Brits-Columbia en maakt deel uit van de Rainbow Range. Mount Robson is de op drie na hoogste berg in Brits-Columbia na Mount Fairweather (4671 m), Mount Quincy Adams (4150m) en Mount Waddington (4019 m). Mount Robson werd genoemd naar Colin Robertson. Hij werkte voor zowel de North West Company als de Hudson's Bay Company op verschillende tijdstippen in het begin van de negentiende eeuw. De Texqakallt, een volk van de Secwepemc en de vroegste inwoners van het gebied, noemen de berg Yuh-hai-has-kun (De Berg van de Spiraalvormige Weg). Andere onofficiële namen zijn onder andere Cloud Cap Mountain en Snow Cap Mountain. Rijdend door het park wordt het steeds mooier. Met de gekregen parkpas kunnen we overal doorrijden en hebben we toch mooi $ 160,00 bespaard. Hier en daar zien we een hertje weg springen, maar als we diverse auto’s langs de kant zien staan, zetten ook wij hem even langs de kant. Een stevige Wapiti stier laat op z’n gemak zijn harem zien. Het is bronstijd, dus we moeten wel oppassen. De Wapiti (Cervus canadensis) is een soort uit de familie der hertachtigen (Cervidae). Wapiti's komen voor in delen van Noord-Amerika en Azië. Deze soort werd vroeger als een ondersoort van het in Europa voorkomende edelhert (Cervus elaphus) beschouwd. De wapiti is doorgaans een flink stuk groter dan het edelhert. Hij is op de eland (Alces alces) na de grootste hertensoort. De naam wapiti betekent 'witte achterzijde' en is afkomstig van de Shawnee-indianen. In het Noord-Amerikaans-Engels wordt de wapiti ook elk genoemd. In het Brits-Engels wordt met elk echter de eland aangeduid, die op zijn beurt in Noord-Amerika moose heet. Rijdend langs Moose Lake gaat het richting Jasper. De ongelooflijke serene omgeving is echt wennen. We zitten nog steeds op highway 16 en die zorgt dat we langs Yellowhead Lake komen en voor ons eindigt in Jasper. Yellowhead Lake is een zeer vreemd gevormd meer. Het is ongeveer 5,6 km lang en de breedte varieert afhankelijk van waar je bent. Het meer wordt gevoed in het noordoosten door Yellowhead Creek, die stroomt door een aantal moerassen en dan boven het meer in. Als we in Whistler aankomen kopen we in een souvenirs winkel een pin en een T-shirt. Op een info bord zien we dat bijna alle campings in de regio gesloten zijn. Verderop ligt Whistler’s Campground met 700 staanplaatsen en die is nog open. Het is er erg druk en we kunnen alleen nog een plekje aankomen zonder stroom, water en wifi (hier wist ik nog niet eens wat dat was….). We boeken deze optie voor 1 nacht en reserveren nog 2 nachten met voorzieningen. De temperatuur is zo hoog opgelopen vandaag, dat we ondertussen in een korte broek lopen. We nemen een pintje en ik probeer ook een kampvuur te maken. Als Sil het eten klaar heeft, kunnen we dit mooi buiten opeten. Het vuurtje wil niet echt lukken……………….. het rookt wel, maar vlammen zien we niet echt. Als het donker is, gaan we dus toch maar naar binnen. Daar kunnen we bij het licht nog wel een kaartje leggen. Sil blijft verliezen. En dan gaan we weer op tijd ons nestje in.

Zondag, 25-9-2011. Om 080.30 uur ben ik koffie aan het maken en het regent al weer. De plannen worden iets aangepast. We nemen de camper en gaan in Jasper boodschappen doen. Dan rijden we door naar Pyramide Lake, waar we een wandeling gaan maken door de bossen. Het is herfst en de kleuren zijn prachtig. Pyramide Lake is een niervormig meer in Jasper National Park, Alberta. Het ligt aan de voet van de berg Pyramide, een natuurlijk monument wat uitkijkt over de stad Jasper. Het heeft een totale oppervlakte van 1,2 km 2 (0,46 sq mi). We hangen de berenbellen aan onze broek en lopen de 4,2 km door het bos, bergje op en bergje af. Binnen no-time zijn onze T-shirts zeikes nat……. De conditie laat het een beetje afweten. Het is gelukkig wel droog. Het is hier geweldig mooi en Sil is blij dat we geen wild tegen komen. Aan de andere kant ook wel jammer. Maar we komen helemaal niks tegen, ook geen mensen. Als er nu iets gebeurd, weet niemand waar we zijn en als ze ons uberhäupt vinden weten ze ook niet wie we zijn. Goed geregeld. Ook hebben we voor de verandering geen drinken mee genomen. Dus als we weer terug zijn bij de camper, is het eerste wat we doen onze dorst lessen. Helaas begint het weer te regenen en gaan we weer weg. Enkele kilometers verder steekt een hele grote eland de weg over. We vliegen op de rem en stappen vlug uit. Op onze slippers staan we foto’s te maken. De eland schiet het bos en ik ga hem achterna. Sil gaat weer terug om de camper weg te zetten, aangezien ze op haar slippers niet erg ver komt. De elandstier loopt op z’n gemak door het bos, te samen met een hele groep vrouwtjes. Op de voet wordt hij gevolgd door drie mannen met immense lenzen op hun foto toestellen. Gisteren is er een toerist te dichtbij gekomen. Als je tijdens de bronstijd tussen het mannetje en vrouwtje komt, ben je voor de stier een bedreiging en valt hij aan. Dit in het achterhoofd houdende, sluit ik als vierde aan. Nadat de derde is verwerkt, ben ik al lang weg. Met of zonder slippers. Ik sta op een gegeven moment oog in oog met de stier en hij verliest me niet uit het oog. Na de diverse foto’s en film gescoord te hebben ga ik weer terug naar de camper. Terwijl we dit zitten te bekijken, schiet de stier net voor onze camper de weg over. Een imposant en adembenemend gezicht. Dan gaan we weer naar de camping en begint het onderweg hard te regenen. Nu nemen we de Canadese normen aan en rijden we met de camper langs de douche. Na het douchen zoeken we onze nieuwe standplaats op. De 2 Hollanders die we vanmorgen bij de losplaats hebben getroffen, zijn ook net terug (zij zaten ook al in hetzelfde vliegtuig). We kletsen samen even en gaan dan over tot het bereiden van het avond eten. Nu we weer op stroom staan, kunnen we alle batterijen laden. We kijken meteen de video terug. Wat hebben we in 1 week tijd al veel moois gezien!!! De avond vertoeven we in de camper.

Maandag, 26-9-2011. Na het ontbijt gaan we eerst de ansichtkaarten op de bus doen en dan gaan we de omgeving verder verkennen. We komen uit bij Maligne Canyon. Hier gaan we weer “hiken”. Deze kloof is na Maligne Lake een van de meest gekoesterde bezienswaardigheden in Jasper National Park. Hier vind je niet alleen spectaculaire wandelroutes, maar ook een verrassende kunstcollectie. Maligne Canyon is goed bereikbaar vanuit Jasper en is door zijn ruige ongereptheid bijzonder populair. Het gesteente is vrij zacht waardoor het lijkt alsof het gepolijst is, wat de steile wanden van deze kloof een bijzondere aanblik geeft. De kloof is ontstaan als gevolg van de eroderende werking van de Maligne River die op zijn weg van het pittoreske Maligne Lake naar het lager gelegen Medicine Lake stukken kalksteen 'wegvreet' uit de vallei. Soms komt het water echter niet eens op z'n bestemming aan. De reden daarvoor is nogal altijd een van de grote mysteries hier. We lopen zo’n 4,5 km langs de canyon naar beneden, terwijl in ons achterhoofd al de gedachte speelt dat we die ook weer omhoog moeten lopen. Het is droog en de temperatuur lekker om te lopen. onder in de canyon rusten we even bij de brug die over de rivier ligt. We nemen een andere weg terug en de 1e 200 meter naar boven vallen al tegen. Halverwege de berg moeten we even halt houden, want Sil d’r hart springt er bijna uit, zo hard is deze aan het pompen. Ook de benen protesteren en hebben een brandend gevoel. Als we alles eer even i het gareel hebben laten komen, kunnen we weer verder. Nu gaat het al wat beter en zijn we zelfs sneller terug bij de camper als we verwacht hadden. We drinken een flesje water leeg en rijden dan naar Maligne Lake. Maligne Lake ligt ongeveer 45 km ten zuiden van Jasper en ligt in het Jasper National Park in Alberta. Het meer is ong. 22,5 km lang en is 97 m op zijn diepste punt, in het zuiden van het meer. Het ligt op ongeveer 1670 m boven zeeniveau. Maligne Lake staat in verbinding met de Maligne rivier, waardoor het water er aldoor weer ververst wordt. Er staan 2 historische gebouwen, een boothuis waar je kano's etc. kunt huren en een chalet waar je iets kunt eten en drinken. Het meer is omringd door 3 gletsjers goed zichtbaar vanaf het meer en ook door veel bergtoppen, zoals Lea en Samson Peaks en de berg Paulus in het oosten . Ook ligt in dit meer Spirit Island, één van de meest gefotografeerde plekken ter wereld. Op het meer kun je vanaf mei t/m sept. boottochten maken die ongeveer 90 minuten duren. Onderweg zien we veel fotografen die bij een gat in de grond zitten te wachten. Bij navraag bij een gecamoufleerde man die hier al 4 dagen zit te wachten, schijnt er een heel erg bijzonder vogeltje te huizen in dat nest. Ze proberen allemaal de ideale foto te maken en die dan proberen te verkopen aan b.v. Discovery Channel. Als we rondgewandeld hebben en het meer bekeken, gaan we weer richting de camping. Onderweg zien we weer een stoere stier staan en stoppen bij de andere auto’s om ook hier foto’s van te kunnen maken. Op de camping maken we wat te eten en gaan vroeg naar bed. We zijn moe.

Dinsdag, 27-9-2011. Om 07.00 uur zijn de luiken alweer open. Ontbijtje maken en weg wezen. Het voordeel van vroeg wegrijden is dat de kans op groot wild veel groter is. Het duurt dan ook niet lang of we zien al 2 hertjes. Even verderop staat een Elk wat te eten en in het zand te graven met zijn gewei. Helaas is het weer niet al te best vandaag. We rijden wederom door een prachtige omgeving over highway 93. We zien hier de diverse losse benoemde bergen uit de Rocky Mountains, zoals Mount Poboktan, Mount Smythe, Mount Alberta, North Twin, Mount Andromeda, Mount Columbia. De Rocky Mountains, kortweg de Rockies en ook wel het Rotsgebergte genoemd, vormen een groot hooggebergte in het westen van Noord-Amerika. De Rockies beslaan een gebied met een lengte van meer dan 4800 km vanaf New Mexico door de Verenigde Staten naar Canada en Alaska. Het gebergte ligt tussen de Great Plains aan de oostkant en heeft een serie bassins en laagtes aan de westkant. Het vormt de Continental Divide, de waterscheiding tussen de rivieren die enerzijds in de Atlantische Oceaan en de Noordelijke IJszee en anderzijds in de Grote Oceaan uitmonden. De hoogste top is de Mount Elbert in Colorado op 4402 meter boven zeeniveau. De Rocky Mountains maken deel uit van wat men de Noord-Amerikaanse Cordillera noemt, een bergachtig gebied ten westen van de Great Plains dat zich uitstrekt van Alaska tot in het zuiden van Mexico. De Rockies onderscheiden zich hierin enigszins van bergketens als de Sierra Nevada, de Cascade Range en de Pacific Coast Ranges, die allemaal westelijker liggen. Het gebergte werd 80 tot 55 miljoen jaar geleden gevormd door de Laramide orogenese. Erosie door water en gletsjers heeft het gebied sindsdien omgevormd tot diepe valleien en steile bergtoppen. Op het einde van de laatste ijstijd vestigden de eerste mensen zich in de Rockies. Tegenwoordig zijn grote stukken van de bergketen beschermd als nationale parken en bosgebieden. De Rocky Mountains zijn een populaire vakantiebestemming voor wandelaars, kampeerders, bergbeklimmers, vissers, jagers en skiërs. De plannen voor vandaag liggen bij Colombia Icefields en als we daar aankomen, begint het zelfs te sneeuwen. We hadden liever ander weer gezien, maar voor het te bezoeken onderwerp is het wel toepasselijk. Het Columbia-ijsveld (Engels: Columbia Icefield) is een ijsveld in de Canadese Rocky Mountains, aan weerszijden van de Continental Divide van Noord-Amerika: een waterscheiding die loopt van Alaska, door Canada en de Verenigde Staten naar Mexico. Het Columbia-ijsveld ligt voor een deel in het noordwestelijke deel van het nationaal park Banff en het zuidelijke eind van het nationaal park Jasper. Het heeft een oppervlakte van ongeveer 325 km² en rond de 100 tot 365 meter diepte. Het ontvangt ongeveer zeven meter sneeuwval per jaar. Het Columbia-ijsveld voedt acht belangrijke gletsjers, waaronder: Athabasca, Castleguard, Columbia, Dome, Stutfield, Saskatchewan. We vertrekken vanaf het Columbia Icefield Dicsovery Centre met een bus naar het Old Snow Bus station, opde berg Athabasca. Vanaf daar stappen we over in de Explorer sneeuwbus. Een enorm gevaarte die voorzien is van wielen met een doorsnee van 2 meter. Op de gletsjer stappen we uit en kunnen alles zo van dichtbij bekijken. Het is hier ongeveer -5 graden en dus erg koud. Gelukkig hebben we wel de goede kleren hier voor mee genomen. Het waait zo hard dat we elkaar bijna niet kunnen verstaan. De meeste mensen lopen dan ook niet zo heel lang buiten en zoeken vlug weer beschutting in de bus. Wij moeten eerst nog diverse foto’s van onszelf maken. Onze Chinese chauffeur doet dit heel graag voor iedereen. Athabasca is een berg in het Columbia-ijsveld, in het nationaal park Jasper in de provincie Alberta in Canada. De berg kreeg de naam van de eerste beklimmer J. Norman Collie op 18 augustus 1898. Athabasca is de Cree-Indiaanse naam voor waar er riet is en dat in eerste instantie verwees naar het Athabascameer. De heen en terug reis met de sneeuw bus gaat ontzettend langzaam i.v.m. de steilte en gladheid. Eenmaal weer terug in onze camper gaat meteen de kachel aan, want ook hier is het verekkes koud. Het blijft de rest van de dag zwaar bewolkt en mistig en ook de regen blijft naar beneden komen. We gaan daarom maar weer verder. We zakken verder naar het zuiden via highway 93 en komen door Yoho National Park. De doorgaande weg gaat over in Highway 1 en wordt ook meteen wat breder. Het nationaal park Yoho ligt in de provincie Brits-Columbia in de Canadese Rocky Mountains en heeft voor Canadese begrippen eerder een beperkte oppervlakte van 1.313 km². In het oosten grenst het aan het nationaal park Banff en in het zuiden aan het nationaal park Kootenay. Het wordt door de Trans-Canada Highway 1 ontsloten die tussen Golden en Lake Louise door het park loopt. De route voert nog steeds door de Rocky’s en ook hier tientallen bergtoppen met een eigen naam. De weg komt uit in Banff en we vinden een plaatsje op Tunnel Mountain Village II. Ook hier weer heel groot en veel campers. We blijven hier voor 2 nachten. Het klaart nog steeds niet op en daarom is het eten klaar maken, afwassen en dan in de camper lezen en een kaartje leggen.

Woensdag, 28-9-2011. Sil is vannacht wakker geworden van de kou en heeft uiteindelijk de kachel aangezet. Als we uit bed stappen voor een ontbijtje, een sterk bakje koffie, gaan we een lekkere warme douche nemen. Als we opgewarmd zijn, legen we eerst de strontbak en rijden daarna na Banff. We lopen hier wat door het centrum en kopen een badge en doen meteen boodschappen. Aan de overkant van de rivier ligt Cascade Gardens. Sil maakt hier een foto van een eekhoorn die net onder een blad uit kijkt. Cascade Gardens is een kleine oase op slechts enkele minuten loopafstand van het centrum van Banff. Het is de perfecte plek om buiten de gebaande paden en ontsnappen aan de drukte van Banff Avenue. De tuinen zijn geschakeld in de heuvel met paden en rock stappen die leiden door de bomen en bloembedden. Diverse tuinhuisjes en zitten schuilplaatsen maken een geweldige toevluchtsoord weg van de zon op een warme zomerdag. In Banff staat ook een heel apart hotel, het Fairmont Banff Springs. The Banff Springs Hotel is een luxe hotel dat in de loop van de 19e eeuw werd gebouwd als één van Canada's grand spoorlijn hotels , gebouwd in de Schotse Baronial stijl en gelegen in het Banff National Park , Alberta, Canada . Het hotel is geopend voor het publiek op 1 juni 1888. Het oorspronkelijke gebouw werd ontworpen door de Amerikaanse architect Bruce Price . Het werd gebouwd tussen het voorjaar van 1887 en het voorjaar van 1888 door de Canadian Pacific Railway op initiatief van zijn voorzitter, William Cornelius Van Horne. Het hotel is gelegen in een spectaculaire setting in de Rocky Mountains , net boven de Bow Falls , dicht bij de thermale bronnen . De belangrijkste uitzicht vanuit het hotel aan de overkant van de vallei en in de richting van de berg Rundle , die vaak wordt aangehaald in de geologie boeken voor zijn blootgesteld en gekanteld oude zeebodems. Het hotel ligt op loopafstand van het resort gemeenschap van Banff . Middags gaan we naar Upper Hot Springs. Een spa met water van 39 graden. De locatie is zeer mooi. We zitten buiten, het is nog steeds koud, kijkend tegen de bergtoppen, waar sneeuw op ligt. Het water maakt ons erg loom en dit maakt dat we hierna terug naar de camping gaan. Hier wandelen we nog even rond en filmen een zonsondergang. We gaan bijtijds slapen en laten de kachel branden. Ook leggen we extra slaapzakken erbij, want het beloofd een koude nacht te worden. Vermoedelijk zelfs -3 graden.

Donderdag, 29-9-2011. Sil heeft goed geslapen, maar ik begin door het slechte bed last van mijn rug te krijgen. Het heeft inderdaad vannacht gevroren, aangezien er buiten overal rijp op ligt. Al bibberend gaan we buiten toch een pafke roken. Ook vorst krijgt de verslaving er niet onder. We rijden highway 1 terug naar Johnston Canyon waar een mooi wandelpad is van 5 km. Het weer kijkt mooi zonnig, maar het is nog steeds koud. Jassen en dassen om en aan de wandel. Het is gelukkig makkelijk te lopen en we genieten dan ook volop. Eenmaal weer beneden is de temperatuur al een stuk aangenamer en kan er weer iets uit. Trans Canadian Highway 1 kruist met highway 93 en die gaat door Kootenay National Park. Het Nationaal park Kootenay is een nationaal park gelegen in het zuidoosten van Brits-Columbia, Canada. Het park heeft een oppervlakte van 1.406 vierkante kilometer en is gelegen in de Canadian Rockies. Het park maakt samen met de parken Banff, Jasper en Yoho, en drie provinciale parken in Brits-Columbia deel uit van een werelderfgoed. Het park heeft een hoogteverschil van 918 meter boven zeeniveau bij de zuidwestelijke ingang tot 3424 meter boven zeeniveau bij Deltaform Mountain. Het park werd in 1920 opgericht als onderdeel van een overeenkomst tussen de provincie Brits-Columbia en de Canadese federale overheid om een snelweg aan te leggen in ruil voor een strook land aan beide zijden van deze weg. Deze stroken land werden ingericht als nationaal park. Het park is vernoemd naar de rivier de Kootenay, een van de twee grote rivieren die door het park stromen. De andere is de Vermillion. Het park is het hele jaar open, maar de meeste toeristen komen van juni tot september. De meeste kampeerplaatsen zijn open van begin mei tot eind september, en in de Dolly Varden is kamperen in de winter ook mogelijk. In 2003 en 2004 werd de noordelijke helft van het park getroffen door bosbranden, welke duidelijk hun sporen hebben nagelaten. Middags klaart het weer op en gaat de airco zelfs aan. Raar weertje zo. Onderweg gaan we uit eten bij de subway en om 17.00 uur zijn we op de plaats van bestemming. We checken in bij Fort Steel Campground. Voor aan de receptie staat een bord waar je je hoofd in kan duwen. Natuurlijk doen we dat en maken er een foto van. Het weer is lekker en we gaan dan ook buiten zitten met een pintje er bij. Ik zoek hout voor het kampvuur en terwijl ik daar mee bezig ben, springt er een hertje vlak voor onze neus voorbij. We hebben een perfecte locatie op de camping. We zien een ongelooflijke zonsondergang, waar er een oranje gloed over de berg hangt. Een pizza verdrijft de honger en als we een wolf denken te horen, vertelt een “local” dat het gewoon een hond is. Het vuurtje knappert lekker en we genieten van een strakke sterren hemel. Alweer een prachtige dag.

Vrijdag, 30-9-2011. We staan op tijd op, want we willen vandaag naar Fort Steele. Het zonnetje is er al, maar het is nog wel koud. We hoeven niet ver, want het ligt aan de overkant van de straat. De geschiedenis van Fort Steele is nauw verweven met de ontdekking van goud in de Wilde Horse Creek in 1860. Goudzoekers overspoelden het gebied, dat vervolgens behoorlijk op de schop werd genomen: men legde bruggen, wegen en hele dorpen aan. Met de voltooiing van de Canadian Pacific Railway naar Golden in 1885 kwamen meer en meer mensen naar het gebied. Dit leidde tot spanningen en onenigheden over grondbezit. De North West Mounted Police, bestaande uit opzichter Samuel B. Steele en 75 andere leden, moest de problemen oplossen. Een jaar later was het weer rustig en verdween het korps. Ter nagedachtenis aan Steele, pleitten de inwoners van Galbraith's Ferry voor het veranderen van de dorpsnaam in Fort Steele. Galbraith's Ferry bestond sinds het begin van de goudkoorts, toen mijnwerker in spé John Gailbraith besloot dat een veerdienst over de Kootenay rivier waarschijnlijk meer lonend zou zijn dan werken in de mijnen. Rond de oversteekplaats was in de loop der tijd een dorpje ontstaan. Het is nog vroeg, dus erg rustig. Er zijn diverse winkeltjes ingericht en ook de goudsmid heeft er een plekje gevonden. Vrijwilligers houden dit in stand en de goudsmid is een edelmetaal bewerker en verdiend zo nog iets bij. Aangezien we niet in het seizoen zitten, zijn er ook diverse winkeltjes gesloten. We lopen het dorpje rond en kijken over al binnen. De temperatuur loopt gelukkig op en de jassen kunnen ondertussen uit getrokken worden. Voordat we weer gaan, kopen we bij de entree bij een in traditie geklede jongedame nog een ijsje. Dan gaan we weer verder. We blijven Highway 95 volgen, totdat we voorbij Moyie Lake komen. Het zonnetje is lekker en het water heeft een bepaalde aantrekkingskracht op mij. We zetten de camper aan de kant en leggen onze handdoeken op de picknick plaats. Het water wordt hier heel geleidelijk dieper. Sil blijft in het warme zonnetje liggen en ik ga het water eens uit proberen. Als ik 100 meter het water ben in gelopen en niet dieper als mijn middel nat ben, kom ik tot de conclusie dat het water ijs, ijs en ijskoud is. Aangezien ik geen vitale delen wil beschadigen, ga ik weer het water uit en ga Sil gezelschap houden op het grasveld. We blijven nog een uurtje zonnen en vervolgen dan weer onze weg. De 95 blijven we volgen totdat we rechts af highway 3 op kunnen. Deze weg komt uit in Creston en hier zoeken we een plaatsje op Scottie’s RV Park & Campground. We kunne hier lekker buiten eten en even in het zonnetje zitten, maar in de avond wordt het toch fris en gaan we weer naar binnen. We krijgen wel van onze buren diverse tips over mooie routes, maar er is maar 1 mooie route en die is overal. We leggen nog een kaartje en gaan dan weer tevreden slapen.

Zaterdag, 1-10-2011. Als we na het ontbijt een pafke staan te roken, komt de buurman nog wat tips brengen. Maar die hebben we niet nodig. We trekken toch ons eigen plan. Het is 09.00 uur als we weer van de camping af rijden. Vanuit Creston gaan we naar het noorden. Highway 3a voert ons langs Duck Lake en vervolgens langs Kootenay Lake. Duck Lake is een beschermd gebied ten oosten van Powell River en levert belangrijke broed plaatsen voor migrerende en niet-trekvogels. Maar ook voor de mens is er het een en ander te beleven, zoals vissen, wandelen, zwemmen, kanoën en vogels spotten. Kootenay Lake is een meer gelegen in British Columbia , Canada en is onderdeel van de rivier de Kootenay. Het meer is verhoogd door de Corra Linn Dam en heeft een dijk systeem aan de zuidkant, die, samen met de industrie in de jaren 1950-'70 het ecosysteem heeft veranderd in en rond het water. Kootenay Lake heeft het hele jaar door een gratis veerboot die kruist tussen Kootenay Bay en Balfour, en is in de zomer een populaire toeristische bestemming. Tijdens ons ritje langs het water, loopt er ineens een coyote langs de weg. We nemen de veerboot over Kootenay Lake naar Balfour en volgen de 3A verder door onder andere Kokanee Creek Provincial Park. We rijden wederom een hele mooie route, maar op de een of andere manier raken we al gewend aan de omgeving en kijken we onze ogen niet meer uit. Vreemd hoe vlug je hier aan gewend kunt raken. Onze route voor vandaag eindigt in Castlegar. Op RV Park Castlegar vinden we een plaatsje aan het water. Onze nieuwe buren staan al meteen bij ons op de stoep om ons te informeren over de regio. We hebben op loop afstand een hangbrug, waar ze een heel verhaal over hebben en er is ook een Russisch graf waar we naartoe kunnen lopen. na enige tijd zijn we wel genoeg geïnformeerd en gaan we lekker relaxen, eten, afwassen en tenslotte een kaartje leggen.

Zondag, 2-10-201. Uiteraard geven we gehoor aan de informatie die we gekregen hebben en wandelen we na het ontbijt op ons gemak hier naar toe. We hadden gehoopt de dam te kunnen zien vanaf de brug, maar helaas. De Brilliant Suspension Bridge werd gebouwd door de lokale Doukhobor gemeenschap in 1913 en werd gebruikt tot 1966, toen een nieuwe brug werd gebouwd. Publieke verontwaardiging redde de historische brug van de sloop in de jaren 1970 en in 1991 een werkgroepen opgericht om de mogelijkheid van het herstel van de brug te verkennen. Na jaren van volharding door een aantal leden van de gemeenschap, werd de brug uitgeroepen tot een National Historic Site van Canada in 1995. Jaren van fondsenwerving heeft geleid tot de start van de restauratie en de enorme steun van sponsors, financiële partners en de zorgvuldigheid van de restauratie commissie en vrijwilligers de droom werd gebracht tot bloei. De brug werd geopend voor voetgangers op de officiële grote heropening Viering op 22 mei 2010. De Brilliant Suspension Bridge is de belangrijkste attractie van het Brilliant Bridge Regional Park, waar ook een observatie-platform, en is opgenomen in de Trans Canada Trail. Als we bij de brug zijn uitgekeken, gaan we naar het Russische graf, maar deze is gesloten en kunnen we dus terug naar de camping. Verigin Memorial Park is een Doukhobor begraafplaats en bloementuin gelegen op een heuvel op ongeveer 2,5 kilometer langs Highway 3A tussen Castlegar en Nelson. Het is een rustige plek met een spectaculair panoramisch uitzicht op de Kootenay en de Columbia River Valleien. De zorgvuldig gemanicuurde bloementuinen en terrein worden gefinancierd en onderhouden door de USCC organisatie met de steun van andere Doukhobor samenlevingen en vrienden. De Verigin graf bevat de resten van Peter V. Verigin en zijn zoon, Peter P. Verigin evenals hun echtgenotes. Ook begraven op deze site zijn de overblijfselen van Peter P. Verigin's dochter, Anna P. Markova en haar zoon, wijlen Ere-voorzitter van de USCC, John J. Verigin. Zoals bekwame leiders hebben de Verigins een enorme bijdrage geleverd aan de Doukhobor beweging, in de afgelopen twee eeuwen in zowel een praktische als geestelijke zin, het verdienen van het grote respect en loyaliteit van hun volgelingen. Terug bij de camping gaan we weer highway 3 op richting het westen. Als we bij Midway terecht komen, kunnen we hier over de grens en aan de kant van de USA door de bergen verder rijden. Bij Osoyoos kunnen we de grens terug oversteken naar Canada. Als we bij de douanier van de Amerikaanse grenspost stoppen, komt er een heel vriendelijke man naar buiten die vraagt wat we in de Verenigde Staten komen doen. We leggen uit dat we zomaar wat aan het rond dolen zijn en een leuke route via hun bergen willen maken. We bekijken samen de landkaart en hij geeft aan hoe we hiervoor kunnen rijden. Da’s mooi, maar dan komt hij met het verhaal dat we en visum moeten kopen en die kosten $ 50,00 per stuk. Dat willen we niet gaan betalen en we vertellen hem dat we dan weer terug naar Canada rijden. Hij belooft ons om even te bellen en het verhaal aan de andere douaniers toe te lichten. We draaien om en rijden terug naar de Canadese douane. Als we stil staan, komen er 2 macho’s naar buiten met een zonnebril op en kogelvrije vesten aan. Ze beginnen allemaal vragen te stellen en moeten onze paspoorten zien. We geven antwoord, maar op een gegeven ogenblik vraag ik de douanier of we iets verkeerd gedaan hebben. Hij zegt van niet, daarop vraag ik waarom al die vragen gesteld moeten worden. Sil vind dat ik mijn mond beter kan houden………. Eenmaal weer op weg zien we eindelijk de wijn en fruit streek. Wijnbouw in Canada vindt plaats langs de zuidelijke staatsgrens in de provincies Brits-Columbia, Ontario en op kleinere schaal in Quebec en Nova Scotia. Het haalt een maximale jaarproductie van ongeveer 1 miljoen hectoliter en is daarmee een klein wijnland. De wijngaarden liggen op dezelfde breedtegraden als Noordelijk Italië en Luxemburg. Hoewel de zomers warm zijn, zijn de winters vanwege polaire invloeden vrij streng. De microklimaten zijn voor de individuele wijnbouwgebieden divers. De iets noordelijker gelegen gebieden zijn doorgaans beplant met hybride-druiven omdat deze beter bestand zijn tegen koude. Hiermee wordt de wijn wel wat minder van kwaliteit. In Okanagan Falls nemen we een camping aan het Skaha Lake, Sun and Sand RV Park genaamd. Skaha Lake, van oudsher bekend als “de hond meer” en oorspronkelijk “Lac du Chien”, is een zoetwater meer gelegen langs de loop van de rivier de Okanagan in de Okanagan Valley van British Columbia , Canada. Het heeft een oppervlakte van ongeveer 20 km², met een maximale diepte van 55 meter. Het meer ligt direct ten zuiden van Okanagan Lake en vormt de zuidelijke kust en de grens van de stad Penticton , British Columbia . De gemeenschap van Okanagan Falls is gelegen aan de zuidkant, de gemeenschap van Kaleden ligt in het hoogland gebied in het westen. Als we op onze aangewezen plaats staan nemen we een zak chips, een pintje en maak ik het kampvuur aan. We eten lekker buiten aan het water en na het opruimen nog een spelletje kaarten. Dan is het alweer bedtijd.