2009, Lapland, Noorwegen en Zweden

Zaterdag, 13-6-2009. De vorige rit naar het hoge noorden, was op 2 wielen. We hebben destijds zoveel zegeningen van boven gehad, dat we daar wel een beetje klaar mee waren. Nu kunnen we met onze nieuwe camper het nog een keer proberen, maar dan nog verder naar boven. We zijn benieuwd. O ja, we hebben in het laatste weekend van onze vakantie een feestje bij een bevriende motorclub aan de Oostenrijkse grens, dus daar moeten we ook nog even naartoe. Is maar 1000 km om…………… De wekker gaat af om 07.30 uur. We zetten koffie en moeten nog even enkele laatste dingetjes in de camper leggen. Maar om 08.30 uur kunnen we op weg. Wat een luxe !!! Een kop koffie in de aanslag en de rokers bij de hand. Nog even de relax stand zoeken en wie doet je wat. Dit is echt een heel verschil met de vorige keer. Onderweg moeten we even stoppen. Sil heeft deze week haar arm 2e graads verbrand en die moeten we regelmatig even opnieuw met zalf inpakken. De aanrij routes zijn saai aan het worden. Het is iedere keer hetzelfde. Maar dat hoort er nu eenmaal ook bij. We volgen de A50, A1 en schieten bij Oldenzaal de grens over. Bij Osnabrück over naar de 1 en die brengt ons via Bremen en Hamburg vanzelf naar Puttgarden. Na de vele wegwerkzaamheden en een verkeerde instelling van ons Garminneke, komen we om 17.00 uur aan. We kunnen binnen 5 minuten inschepen en als we op het buitendek aan komen, zijn we al uitgevaren. Er staat veel wind, dus de boot voelt wel aan als een zuipschuit. Het is een korte overtocht en na 45 minuten zijn we aan de overkant. Via een camperplaats site hebben we een prachtige locatie gevonden voor onze eerste overnachting. Vanaf Rødby is het nog ongeveer 70 km tot aan een eilandje Farø genaamd bij Bogø. Het is een combinatie van truck parking en camperplaats, maar als je onder de brug door gaat naar eind van het eiland, sta je perfect en kijk je uit over het Smålandsfarvandet. Smålandsfarvandet, ook wel Småland Zee, is het water tussen Sealand , Lolland , Falster en Moen . Het verbindt de Grote Belt in de Baltische Zee . Smålandsfarvandets is een open baai met inbegrip van Karrebæksminde Bay en heeft een oppervlakte van 908 km 2. Er staan hier redelijk wat campers. Misschien dat scheelt dat je niets hoeft te betalen.we eten een soepie met brood en kruidenboter., heerlijk. Het zonnetje schijnt volop, maar er staat wel een frisse wind. We wandelen nog een rondje en gaan dan voor aan de camper zitten genieten van een wel een hele mooie zonsondergang. We lezen nog enkle bladzijdenen dan wiegt Jan de wind ons lekker in slaap................ totdat om 03.00 uur de wekker af gaat. ?????????????? we hebben een klein transistor radiootje mee genomen en daar blijkt dus ook een wekker op te zitten............ maar nu niet meer. We pitten met een gerust hart nog even verder. 703 km.

Zondag, 14-6-2009. Om 08.00 komen we ons mandje uit. Koffie zetten, boterhammen smeren voor onderweg, nog even de tandjes poetsen en we kunnen op pad. Luxe, luxe, luxe. Dit zijn we echt niet gewend. We nemen voor de tweede keer de brug naar Zweden en dan verder naar Götenburg. De Sontbrug vormt de verbinding tussen Kopenhagen en Malmö. De grootste overspanning van deze tuibrug is 490 meter. De hoogste pyloon is 204 meter. Naar schatting weegt de brug in totaal 82 miljoen kilogram. De maximale hoogte van het wegdek is 57 meter.
De verbinding, bestaande uit een spoorlijn met twee sporen en daarboven een weg met 2×2 rijstroken, werd op 1 juli 2000 door de Zweedse koning Karel XVI Gustaaf en de Deense koningin Margaretha II geopend. Een halve maand voor de officiële opening konden de Denen en Zweden door middel van een donatie aan het Deense Rode Kruis een kaart kopen om de brug skatend, fietsend of lopend over te gaan. Bij Götenburg nemen we de afslag en gaan van de snelweg af en nemen de E45 verder noordwaarts. Hier krijgen we nog een mals buitje, maar onze ruitenwissers kunnen het zware werk aan. Dit is een hele fijne weg om te rijden en hier beginnen we ook al een indruk van Zweden te krijgen. In Åmål stoppen we bij Örnäs camping. Het is zondag, dus alles is dicht. Wel hangt er een briefje bij de deur. Zoek maar een plekje en gooi het geld in een envelop in het houten kistje……. Dat zou iets voor Nederland zijn, dat dat nog zou kunnen. Maar er zullen altijd wel van die losers zijn die het niet doen en ’s morgens weer vroeg vertrekken. We gooien uiteraard het geld in het kistje en zoeken een mooi plaatsje aan het water. We hebben van mijn werkgever hangmatten gekregen als kerst cadeau en deze gaan we nu lekker uit proberen. Ze liggen lekker, maar je kunt er niet in lezen en dus gaan ze weer terug in de verpakking en de stoelen er uit. Het zonnetje is duidelijk aanwezig, maar ook hier is Jan de wind weer de spelbreker. We bakken een broodje in het nieuwe oventje wat we gekocht hebben. Goulash opgewarmd en ons avond maal is klaar. we geven de eenden en vogels die bij ons komen ook nog wat en dan is het op. ‘s Middags komt er een stel op de fiets en zet hun tent aan de andere kant van de pad, schuin tegenover ons. Ze zijn druk in gesprek en we kunnen ze wel heel makkelijk verstaan. Ze komen uit Nederland en zijn met de fiets op weg naar de pool cirkel……………. Wel vanuit Göteburg, maar toch. Knappe prestatie. Zij is het er niet helemaal mee eens, aangezien ze al veel regen hebben gehad. Komt erg bekend voor. Terwijl zij zijn gaan douchen, zien wij een vos naar hun tent lopen. Schijnbaar hebben ze eten onverpakt liggen en Rijntje heeft daar wel zin in. Hij begint aan de tent te trekken en bijt een touw los. Dan komt de jongen terug en jaagt Rijntje weg. Helaas geeft ook hij het niet gauw op en is het nog een hele toer om hem weg te krijgen. Wij vragen of dat ze eten hebben liggen en dat klopt. Ze zullen het beter gaan verpakken. We beginne moe te worden en ook al is het niet helemaal donker, het is toch al 23.45 uur. 1302 km.

Maandag, 15-6-2009. Het is 08.30 uur en ik ben aan het koffie zetten. het is raar, maar met de camper zijn we niet vlugger als dat we met de motoren waren. We volgen vandaag de E45 naar het noorden. Hoe hoger we komen, hoe mooier dat het wordt. Heeeel veeeel bossen en ontzettend veel meren en meertjes. Tussen de bomen door of van een berg zien we ook regelmatig watervallen naar beneden storten. Ook is het verkeer lekker rustig. Je hebt niet echt veel tegen liggers en er zit niemand op je bumper geplakt. We genieten volop en onder het genot van een goei muziekske, hobbelen we verder. Naast de leuke huisjes vallen ook de extra lange vrachtwagens op. Bij een apotheek stoppen we even om wat extra spullen te kopen om de brandwond van Sil te verzorgen. Hier gaat het niet zo lekker mee. In Ångsta nemen we een camping. Op een bordje langs de weg staat “Ångsta Camping” aangegeven, maar bij aankomst is er niemand te bekennen. Ook hier hangt een briefje dat je kunt gaan staan waar je wilt en dat er eventueel vanzelf iemand langs komt. We zijn hier met nog 1 gast op de camping. Er staan wel diverse huisjes, maar daar is het erg verdacht stil. Op de plaats waar we staan, is het uitzicht weer prachtig. De zon is intussen weer gaan schijnen. We hebben vandaag wel enkele regenbuitjes gehad, maar die waren ook zo weer weg. Dat komt natuurlijk ook omdat het wel hard waait. We eten vandaag gehaktballen met krieltjes en sla. Na de afwas nemen we een kop koffie na……………. aangevuld met Baileys. De hele avond zitten we buiten een boek te lezen. Zelfs tot 00.00 uur kan dit zonder lamp, want het blijft licht. 1852 km.

Dinsdag, 16-6-2009. Het is nog steeds licht als we de ogen om 08.30 uur weer open doen. Nadat Sil de koffie over mij heeft gegooid en weer opgeruimd, kunnen we op weg. Er is maar 1 weg naar het noorden en dat is die E45. Fout rijden valt hier niet mee. Gek genoeg verveelt de route niet, ook al is het constant de zelfde weg. De afstanden zijn lang en als de wijzer van de brandstof meter dan richting leeg gaat, moet voorzichtig worden. “Maar het volgende punt is maar 69 km, dus dat halen we makkelijk”. Als dan na enkele km’s het lampje gaat branden, wordt de sfeer anders. We kijken de km teller vooruit en rijden zo zuinig mogelijk. Gelukkig is de reserve meer dan genoeg en bereiken we het volgende dorp. Dan naar de benzine pomp……….. gesloten………… het dorp is niet groot, maar ze hebben gelukkig wel twee benzine pompen. Ik moet Sil beloven dat ik de volgende keer vlugger tank. Om 13.30 uur rijden we Lapland binnen. Lapland betekent Land van de Lappen (Noord-Samisch en Zweeds Sápmi, Lule-Samisch Sábme, Zuid-Samisch Saemie en Noors Sameland). Het volk der Lappen beschikt wel over meerdere eigen talen (de Samische talen), maar niet over een eigen staat. Lapland strekt zich namelijk uit over het aller-noordelijkste gedeelte van Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland (Kola). De naam 'Lappen' wordt door de bevolking zelf als beledigend ervaren. Die geeft de voorkeur aan de naam Saami, Sámi of 'Samen'. Er is in Finland ook de gelijknamige regio, zie Lapland (regio) en in Zweden is er het Zweedse landschap Lapland. Onderweg komen we veel loslopende rendieren tegen. Ze kijken niet op van het verkeer en gaan er al helemaal niet voor aan de kant. Als ik naar de kudde toe loop, terwijl ze de weg oversteken, loopt er 1 geschrokken terug en loopt bijna onder een vrachtwagen. Gelukkig zijn ze het hier gewend en de chauffeur stuurt er gemakkelijk omheen. Het is beter dat ik dus op een redelijke afstand blijf. De natuur wordt iets afwisselender en we genieten volop. Onderweg stoppen we even voor een soepie en kunne dan weer lekker door. Het verkeer wordt hier steeds dunner en we kunnen dan ook meer op ons gemak rond kijken. In Arvidsjauer nemen we een camping voor twee nachten., want morgen gaan we wandelen. We douchen ons en pakken een pintje met een pak Tuc. Wat kan het leven toch heerlijk zijn. Later koken we toch nog maar iets fatsoenlijks. We moeten helaas wel binnen zitten. De zon schijnt wel, maar het windje snijd dwars door alles heen. Als we om 24.00 uur gaan slapen, is het nog steeds niet donker. Een rare ervaring. Je moet zeker de klok in de gaten houden, anders gaat je ritme er aan. Het is maar goed dat we een goede verduistering hebben, anders zou slapen ook een probleem worden. 2329 km.

Woensdag, 17-6-2009. We staan pas om 10.00 uur op en we hoeven niet te haasten, want we blijven een nachtje extra. Koffie zetten en croissantjes bakken. Ja, het kan niet op, in ons busje. We lopen naar het dorp. In Arvidsjauer is nog het laatste Sami dorp wat nog in gebruik is. Er woont niemand meer, maar ze komen daar voor elke feest gelegenheid nog bij elkaar. Lappstaden is een openluchtmuseum in Arvidsjaur. Het is ontstaan als kerkdorp voor de Sami. De overheid eiste van de Samibevolking dat zij een bepaald aantal keren per jaar de kerk bezochten. Dit was lastig door hun trekkende bestaan. Daarom bouwden families een huisje in de stad zodat ze daar konden overnachten. Via een souvenirs winkeltje, waar we een kadootje kopen voor Willy (B’uiene Allgeier), komen we ook bij het VVV terecht en nemen wat informatie over de streek mee. Ook nemen we een kijkje in het Arvidsjaurs hembygdsmuseum. Hier zie je een Zweeds huishouden en leef omstandigheden enkele honder jaar terug. De entree is op vrijwillige basis, maar ze verwachten toch wel dat je er 2 euro in gooit. We eten er een kaneelbroodje met koffie. Nadat we het dorp bekeken hebben, gaan we verder het buiten gebied verkennen. Op een heuvel op 372 mtr hoogte, staat een uitkijktoren, waar je een mooi overzicht hebt op stad en omgeving. Maar het is nog een hele klim om hierbij te komen. Daarna verder door de bossen, waar een triatlon baan ligt, maar wij blijven op ons wandel niveau. Terug bij de camping gaan we de rekening betalen en nemen een ijsje. We vinden het wel mooi geweest en gaan ontspannen. Een boekje lezen, dutje doen, douchen en uiteindelijk eten klaar maken. Vanavond wordt het niet laat, want we gaan om 07.00 uur op.

Donderdag, 18-6-2009. Nadat het wekkertje is afgegaan, is het koffie zetten en de broodjes afbakken. We hebben nu ook andere werkzaamheden die we op de motor niet hadden, zoals wc leeg maken en schoon water aanvullen. Maar als dat allemaal gebeurd is, gaan we op weg. We nemen de E45 uiteraard en gaan zelfs een stuk terug naar het zuiden. We hebben op de heen weg een bord zien staan van een Sami Dorp. Het is niet zo heel ver en we draaien dan ook al vlug de grote weg af naar een grind pad. We moeten even wachten als we aankomen, maar even later staan we dan toch oog in oog met de kudde rendieren die ze in hun bezit hebben. We lopen door een zelf gebouwd dorp en krijgen koffie en rendier vlees zoals dat jaren geleden ook voorbereid werd. Dit alles gebeurd rond een kampvuur in een van de hutten. Het is echt interessant om te horen dat discriminatie en onderdrukking ook hier voor kwam en niet alleen bij de negers en indianen. Na een uurtje of twee rijden we weer verder. We rijden niet terug, maar volgen de 65 km grindweg naar Arjeplog. Het is onvoorstelbaar, maar we moeten op een gegeven moment stoppen, aangezien er een schuif machine in de “middle of nowhere” aan het werk is. Wel makkelijk, je schuift het grind vlak en de weg is weer in orde. Ook hier is het weer schitterend rijden. Veel bossen, meertjes en loslopende rendieren. Als we in Arjplog aan komen, eten we eerst een broodje langs de waterkant van het Hornavan meer. Hornavan is een meer in de gemeente Arjeplog in het noorden van Zweden. Het heeft een oppervlakte van 252 km² en is het diepste meer van Zweden met 221 meter diepte. In het meer liggen ongeveer 400 eilanden en leven bijzondere vissoorten. De rivier Skellefte doorkruist het meer. Dit duurt echter niet lang, aangezien je hier veel meer last hebt van muggen en die prikken je lek. Volgens de toeristen informatie is er hier ook wel e.e.a. te bezichtigen. Het museum daarentegen stelt niet zo veel voor. Dan was die in Arvidsjauer veel leuker en niet zo commercieel. Voor de rest is het weer een kerkje en dan weer door. Valt dus eigenlijk wel een beetje tegen. We pikken de E45 weer op en gaan weer naar het noorden richting Jokkmok. Hier willen we de midzomernacht gaan beleven. Voordat we daar aankomen, rijden we langs de pool cirkel. Natuurlijk stoppen we even om een foto te maken. Er stopt ook een Italiaan op de motor. Ze vertellen dat ze naar de Noordkaap zijn geweest. Dit geeft ons wel een gevoel van heimwee. Als we dan horen dat ze vanaf Italië bijna alleen maar regen hebben gehad, verdwijnt dat gevoel al sneeuw voor de zon. Het gezicht van zijn vriendin spreekt boekdelen. Wij kunnen dan wel de taal niet spreken, maar soms snap je echt wel wat ze bedoelen en zij is echt niet blij. We zetten ze op de foto en babbelen nog wat. Vervolgens stappen wij tevreden in ons busje. De poolcirkels zijn bijzondere parallellen op 66½° NB en ZB. Op de poolcirkels komt de zon één dag per jaar niet op en gaat de zon één dag per jaar niet onder. Het aantal dagen per jaar dat de zon niet opkomt of niet ondergaat, wordt groter naarmate men vanaf de poolcirkels in de richting van de polen gaat. De plaats waar de zon een dag per jaar niet ondergaat verschilt per jaar. Soms ligt deze noordelijker, soms zuidelijker van de poolcirkel. Ieder jaar heeft dus een eigen poolcirkel. De breedte van 66,5 is het gemiddelde van deze jaarlijkse schommelingen. Precies op de geografische Noordpool en de geografische Zuidpool gaat de zon een half jaar niet onder (de pooldag) en komt hij een half jaar niet op (de poolnacht). Er is een Noord- en een Zuidpoolcirkel. In Jokkmok melden we ons eerst bij het VVV, om te kijken wat er allemaal te beleven valt met de midzomer nacht. Voor de nacht komen we uit op een parkeerplaats op een berg. Deze plek bevalt ons niet en we gaan weer terug naar beneden en zoeken de plaatselijke camping op. We kunnen kiezen voor de grote familie camping of een kleinere wat gemoedelijke camping. We nemen de laatste. Het weer is nog lekker en we gaan even buiten zitten. We schrijven de ansicht kaarten en gaan aan het eten beginnen. Na dit feest maal maken we een kampvuurtje gaan we lekker buiten zitten en dit werkt aanstekelijk, want het begint op meerdere plaatsen te roken. Het vuurtje is niet zomaar voor de gezelligheid, want ook al schijnt de zon nog de hele avond, het wordt ’s avonds toch veel kouder. Terwijl Sil naar bed gaat neem ik nog een pintje en lees mijn boek uit. Het is nu 23.30 uur en het is nog steeds licht. 2659 km.

Vrijdag, 19-6-2009. We slapen vandaag uit en komen pas om 10.30 uur op. Koffie, douchen en dan gaan we naar het dorp voor het feest van de middernachtzon. We komen langs een houten kerkje uit het jaar 1700 en schieten daar eerst naar binnen. Ze hebben hier 2 kerken. De oude kerk en de nieuwe kerk. De nieuwe kerk werd ingewijd in 1889 en is gebouwd met neogotische stijl kenmerken. De kerk is de parochiekerk. De architect was Ernst Abraham Jacobson. Het altaarstuk werd geschilderd door Torsten Nordberg. De kerk werd gerestaureerd in 1948-1949. In 1982-1983 werd de kerk nogmaals gerestaureerd, maar nu in zijn oorspronkelijke staat. In 1987 kreeg de kerk een nieuwe 27-delige orgel, gebouwd door Grönlunds orgelbouwer in Gammelstad. Als we na deze bezichtiging verder gaan, komen we bij een buurt vereniging uit. Hier zou het feest moeten zijn. Dit is wel een echte tegenvaller. Je kunt koffie en gebak en ijs kunt krijgen. Een feest stemming is er in ieder geval niet. Er zijn enkele mensen in traditionele kledij, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Door deze domper besluiten we om direct door te rijden naar Kiruna. Misschien dat daar meer te beleven valt. We gaan terug naar de camping receptie om te zeggen dat we toch maar 1 nacht blijven. We hebben al voor 2 betaald en geld terug krijgen is erg moeilijk. Jammer dan, € 12,50 weg. Het is niet anders. Tegenover de camping zien we een Husky kennel. Hier kun je ook slede tochten maken in de winter. We gaan even wat info vergaren en krijgen uiteindelijk een leuk gesprek. De honden en de sledes worden getoond en we krijgen een visite kaartje mee voor hun website. Die bekijken we thuis wel. Kosten € 480,00 per dag voor 2 personen………… shit……………… We vervolgen onze weg naar Kiruna en komen het bord tegen van het ijs hotel. Dat staat er uiteraard niet en dus gaan we door nadat we een foto hebben gemaakt. In Kiruna gaan we ook eerst naar het VVV en komen we tot de conclusie dat ook hier niet echt iets bijzonders te beleven valt. Er is wel een festival dat begintop de 25e, maar dan zijn we al weer vertrokken. We zoeken een camping op en vinden een plaatsje voor ons op “Camp Ripan AB”. Als we gestationeerd zijn en een boekje zitten te lezen, arriveert er een nieuwe Ducato met Hymer CAR 322 inrichting. Ze staan achter ons en terwijl ik het eten verzorg en erna de afwas ook nog even doe, kan ik mijn ogen niet van deze schoonheid afhouden. Ik kan het niet laten en spreek de eigenaren aan. Vol trots wordt de hele bus geshowd en winden hem echt prachtig. Maar ja, dat wordt dan sparen, sparen, sparen. Zij rijden enigszins dezelfde route als wij, maar dan in tegengestelde richting. Ze komen van de Lofoten af en niks anders als lof. We krijgen direct diverse tips waar we wel iets mee kunnen. Om 23.00 uur kruipt de zon achter een berg en dan is het meteen ijskoud. Het is niet donker, maar we gaan toch binnen zitten en morgen zien we wel weer verder. 2889 km.

Zaterdag, 20-6-2009. Om 08.30 uur kruipen we er weer uit en het ochtend ritueel kan weer beginnen. Rond 09.30 uur zijn we klaar voor de start. We gaan vandaag op ons gemak naar Noorwegen. De E45 gaat verder naar het noorden, terwijl overgaan op de E10. Deze buigt af naar het westen en brengt ons naar Abisko, waar ook het nationale park is. Uiteraard gaan we daar ook naar toe. Nationaal park Abisko ligt in het noorden van Zweden. Het nationaal park behoort tot de gemeente Kiruna in het landschap Lapland. Het beslaat 7700 hectare en is in 1909 opgericht. Het is gelegen aan de zuidelijke oever van het meer Torneträsk. Door het park loopt het meest noordelijke deel van Kungsleden (het koningspad), een van de historisch gegroeide grote wandelroutes in Zweden (lengte: 425 km), genoemd naar de vluchtroutes van een van de koningen van Zweden. Er is een natuurwetenschappelijk onderzoekscentrum van de Zweedse Academie van Wetenschappen gevestigd. In het park zijn veel bezienswaardige plaatsen met verre uitzichten zoals de spectaculaire Abiskokloof, waar de Abiskorivier zich diep heeft ingesneden in het landschap. Lapporten (de Lappenpoort) is een bekend herkenningspunt, dat zichtbaar is vanuit de wijde omgeving. Het park is bekend om zijn bergflora met in Zweden zeer zeldzame orchideesoorten. Tot de vele vogelsoorten in het park behoren het alpensneeuwhoen, de sneeuwgors, de brilduiker en de morinelplevier. In de zomer is het park rijk aan muggen en andere insecten. Het natuurpark is bereikbaar vanaf het spoorstation Abisko Turiststation aan de Ertsspoorlijn. Hier zijn ook diverse toeristisch voorzieningen. We nemen de 2 km lange kabelbaan naar het “Aurora Sky Station” op de top van de berg “Njulla”. Nuolja is een berg op Torneträsk in Kiruna gemeente , ten westen van Abisko in het noordwesten van Lapland . Nuolja ligt deels in Abisko National Park . Het hoogste punt is 1169 meter boven de zeespiegel, terwijl de nabijgelegen bergtop Slåttatjåkka 1191 meter meet. Nuolja off-piste is een skigebied met een stoeltjeslift op de berg. De afdalingen zijn volledig ungroomed. Sil is geen held in de stoeltjes lift, maar met behulp van mijn psychische ondersteuning, komen we ongedeerd boven. Het uitzicht is echt de moeite waard. Ook ligt hier nog de eeuwige sneeuw. We nemen een kop warme chocomel met een kaneelbol en gaan dan de sneeuw op voor wat actie foto’s. De weg naar beneden is niet zo benauwd voor Sil en ook beneden staan we ongeschonden op moeder aarde. We kruisen de ”Riksgränsen” richting Lofoten en constateren direkt dat Noorwegen een stuk ruwer is als Zweden. Minder bossen en meer rotsen. Lofoten bestaan uit een aantal eilanden. De bekendste zijn Skomvær, Røst, Værøy, Gimsøya, Moskenesøya, Vestvågøy, Austvågøy, Flakstadøya. Enkele plaatsen op de Lofoten zijn Svolvær, Leknes, Vågan, Ramberg, Moskenes en Reine. Deze eilandengroep is vooral bekend vanwege zijn rijke visserijtraditie. De Lofoten maken ondanks hun geïsoleerde ligging toch een welvarende indruk. De hele economie draait bovenal om de visserij. Het beeld van de Lofoten wordt vooral gedomineerd door houten rekken met kabeljauw, die hangt te drogen. Al eeuwenlang is de Lofotenvisserij een begrip. Hartje winter varen de schepen uit om in maar een paar maanden de vis te vangen. De rijke visgronden zijn te danken aan de Noord-Atlantische koude oceaanstromen rond de eilanden, waarin de vissen hun paaigronden hebben. Een groeiende economische pijler vormt het toerisme in de zomerperiode. Mede daardoor ziet men tegenwoordig ook hier en daar zomerhuisjes opduiken. Oude vissershutten, de zogenaamde rorbuer met hun karakteristieke rode kleur, worden nu ook veel als toeristenaccommodatie aangeboden. De natuur op de Lofoten is prachtig. In Borg bevindt zich het Vikingmuseum. Vanuit enkele plaatsen worden boottochten naar zee georganiseerd om zeevogels te gaan spotten. We rijden nog steeds op de E10, die stopt op het einde van de eilandengroep, die op sommige plekken erg dicht langs het water gaat. Het water is hier ontzettend helder en net zo blauw als in Corsica. Het verschil zit ‘m denk ik wel in de temperatuur. Je vind hier de echte ultieme rust en relaxed rijden we dan ook richting Sortland. De E10 gaat over in de 85. We krijgen geen genoeg van het natuurschoon en maken dan ook veel foto’s en film. In Stokmarknes gaan we op zoek naar een camping en kijken dan meteen of we een verloop stekker kunnen vinden, aangezien de onze hier niet past. Als we gesetteld zijn, bellen we even naar Ton en Nolly om te zeggen waar we ons bevinden. Ton zoekt voor ons meteen op waar de Atlantic Road ligt. Deze ken ik van de Volvo Truck reclame posters, die bij mijn werkgever overal hangen. Hier willen we ook nog naartoe, maar dat later. Na etenstijd een douche. Rond 23.00 lopen we toch nog even rond om her en der foto’s te knippen, vooral van de felle Noorse zon. Daarna een bladzijde lezen, voordat we de zonsverduistering goed sluiten om te kunne slapen. 3292 km.

Zondag, 21-6-2009. 10.00 uur en het is weer dag. Het is zwaar bewolkt en dat nou net op de midzomernacht dag. Da’s nou jammer. Na de koffie rijden we nog even terug om te filmen en foto’s te maken. Dan rijden we vlug door naar Melbu, waar we de ferry nemen naar Fisdkbøl. We moeten even wachten en neuzen daarom maar wat rond. Om 12.30 uur kunnen we op de boot en in 25 minuten staan we aan de overkant. Op aanraden van de Franse mensen in Zweden, nemen we de Fv888 naar Laukvik. Dit is wel een heel mooi weggetje. Geen verkeer en prachtige natuur. Hier zou een hele mooie camping zijn en er was ook een zand strand. Helaas, hij zat er langs. Hier is wel veel stokvis. De stank is dan ook niet te harden. Toch nog een foto gemaakt bij een loader waar ik met m'n hand niet eens bij de boven kant van de band kan. We rijden nog even door en vinden in Sandsletta een plaatsje voor de nacht. Op deze camping stikt het van de Hollanders.......... da's nou jammer. Maar het is wel een hele mooie camping. Uiteraard gaan we hier weer een vuurtje maken. We hebben hier een zwaar wolken dek, maar aan het eind ervan kan de zon er mooi onder door kijken. Door de stand van de zon komt er een hele mooie lichtval over de bergen en het meer. Dit maakt dat we hier prachtige foto's kunnen maken. Tevens hebben we hier even de tijd om wat te wassen en te drogen. We lezen onze boeken en doen hier en daar een dutje. Om 20.30 uur bakken we een eitje en eten soep. Zo vertoeven we buiten tot een uurtje of 24.00, terwijl de zon nog steeds op de berg schijnt. 3368 km.

Maandag, 22-6-2009. Om 07.00 laten we de wekker afgaan, want we willen orka’s gaan kijken. Na het ochtendritueel zijn we al om 08.00 uur op pad. In Svolvaer zit een bedrijf die orka tochten maakt. Wat blijkt………….. de orka’s zijn achter de haringen aan naar het zuiden………. hebben wij weer. Dus dit blijft op ons verlang lijstje staan. We kunnen nog met de boot mee om “sea-eagles” te zien, maar dit hebben we in Schotland ook al gedaan. We gaan dan maar op zoek naar een adapter voor de stroomvoorziening van het busje. Na wat op en neer gerij, zit er achter de winkel waar we het ‘t eerste hebben gevraagd een caravan en camper zaak. Gelukkig verkopen ze ook wat we zoeken. Kunnen we eindelijk verder over de Lofoten en komen we langs heel erg mooie dorpjes die allemaal stokvis als export product hebben. Dat ruik je goed. We stoppen bij een uitzicht wat meer op een ansicht kaart lijkt. Als ik sta te filmen, wordt ik aangevallen door een zee meeuw die me weg wil jagen. Vermoedelijk zit er ergens een nest met jongen. We gaan verder over de E10. Ja hij is er weer. Na onze overtocht vanaf Melbu – Fiskbol, zijn we weer op deze hoofdweg van dit eilanden complex gekomen. Bij Moskenes willen we wederom met de ferry mee naar Bodø op het vasteland. Het is nu 16.00 uur en de boot vertrekt pas om 19.30 uur. Komt goed uit, want dan kunnen we op ons gemak wat eten. Ook gaan de stoelen er uit voor een uurtje relaxen in de zon. De overtocht duurt 4 uur en de midzomernacht schijnt hèèèl erg fel. Als je er recht in kijkt, heb je meteen rood / blauwe vlekken in je ogen. We hebben zo wel genoeg tijd om hele mooie foto’s te maken. Tegen 00.00 uur kunne we weer van de boot af , zijn we behoorlijk gaar en hebben we een ongelooflijke honger. Een appelen wat worstjes moeten aan de honger een einde maken. Rond 01.00 uur worden de ogen zwaar en moet het niet te lang meer duren. Gelukkig schijnt hier ook midden in de nacht de zon. Als we bij weg werkzaamheden komen, worden we over het hoofd gezien door een loader. Deze duwt bijna zijn laadschep door onze voorruit heen. Het bijkomend voordeel is, dat we nu klaar wakker zijn en de bloeddruk op een alerte hoogte is. Een stuk verder zien we enkele campers op een parkeer plaats staan. We voegen ons bij hen en leggen ons te ruste. 3596 km.

Dinsdag, 23-6-2009. We worden om 12.00 uur weer wakker en zijn de enigste op de parkeerplaats. We zetten koffie en bakken een eitje. Wat hebben we het goed. Het blijkt dat we aan het Skjerstadfjord staan. Skjerstadfjorden is een fjord in de gemeenten van Bodø , Fauske en Saltdal in Nordland provincie. Het is een 40-kilometer lange arm van de belangrijkste Saltfjorden . Het is verbonden met de Saltfjorden door de smalle Saltstraumen zeestraat die een zeer sterke getijdenstroming heeft. Sommige van de grotere dorpen rond de fjord zijn Valnesfjord , Fauske en Rognan . De Europese route E06 loopt langs de oostelijke oever van de fjord en de Nordlandsbanen spoorlijn volgt de oostelijke en noordelijke oever van de fjord. We vervolgen onze weg naar Mo-I-Rana. Natuurlijk hebben we aan de Noorse kant ook een pool cirkel. Hier stoppen we dus ook nog even net als iedereen. In Zweden hebben we met die Italiaanse motorrijder gestaan en hier staat een hele groep Italianen met MG cabrioletjes. Vandaag overnachten we in Mo-I-Rana. Hier is verder eigenlijk weinig te melden. Het dagelijkse ritueel: eten koken, afwassen, pintje, boekje lezen, pintje, foto maken, pintje, enz. 3796 km.

Woensdag, 24-6-2009. Om 07.30 uur laten we de wekker afgaan. We hebben stroom en kunnen dus onze croissants afbakken en natuurlijk koffie zetten. vandaag hebben we eigenlijk een wandeling over een gletsjer gepland. Als we de zandpad oprijden en helemaal volgen tot het einde, blijkt dat het nog een wandeling van 25 km is tot aan de echte gletsjer. We stappen weer in en hobbelen gewoon dezelfde weg weer terug. Gelukkig is de natuur wel mooi, anders hadden we 100 km voor niks gereden. Eenmaal terug op de E6, gaat het weer richting het zuiden. Bij het Flåtådal stoppen we even bij een hele mooie brede waterval. Hij is erg groot en vermoedelijk zit er ook veel vis, want er proberen vissers met een bootje tegen de stroming in te roeien. Aan de overkant is een restaurant en voor het eerst deze vakantie eten we buiten het busje. Hamburger met friet en een ijsje als toetje. Heerlijk. Het is nu voor het eerst echt warm en we kunne de vesten dan ook verruilen voor een hempje. Wat een verschil met de vorige keer. Nu komt het gemis van de motoren ook wel erg naar voren………. In Snåså nemen we weer een camping en staan we aan het Snåsåavatnet. Snåsavatnet is een meer in Steinkjer en Snåsa gemeenten in Nord-Trøndelag . Met een oppervlakte van 125,73 km² is het ‘t Noorse zesde grootste meer. Het heeft vertakte armen in het westen via Fossemvatnet en Reinsvatnet. Snåsavatnet wordt beschouwd als een zeer goede visvijver met forel, char en meer . Vangst record van forel is 12,7 kg in 1988. Van 1871 tot de spoorweg naar Snåsa kwam in 1926, werd Snåsavatnet gebruikt als een transport van een aantal stoomboten. We kunnen lekker buiten gaan zitten in het zonnetje en het hangmatje komt zelfs weer tevoorschijn. Ik zorg voor het eten en de afwas, terwijl Sil een sms verstuurt aan broer Ton voor zijn verjaardag. Ook vult ze het dagboek in. Hoewel het een mooie avond is, jagen de muggen ons toch naar binnen. Nog even lezen en dan slapen maar weer. 4195 km.

Donderdag, 25-6-2009. Sil is al om 08.00 uur wakker en we besluiten om 08.30 om toch maar op te staan. Het is nog steeds onbewolkt en warm. Ons koers voor vandaag is naar Vordal, waar een vikingdorp is (Stiklestad). Stiklestad is één van de beroemdste plaatsen in de Noorse geschiedenis. Tijdens de slag die hier in 1030 werd geleverd,sneuvelde koning Olav Haraldsson,de latere Olav de Heilige. Het slagveld word gemarkeerd door het Stiklestad nationaal cultuurcentrum en tevens hotel waar wij één nacht verblijven. Het St-Olavsmonument bevindt zich volgens de overlevering op de plek waar de schuur stond waarin Olavs lichaam na de slag werd verborgen. Later zijn de resten begraven in Nidaros Kathedraal. In het amfitheater van Stiklestad word elk jaar rond de sterfdag van St-Olav(29 juli),het toneelstuk over het leven van St-Olav opgevoerd. We kunnen er wel rondkijken, maar het seizoen begint pas a.s. weekend, dus er is nog niet veel te doen. We zijn toch wel een uurtje of twee binnen, voordat we weer vertrekken. We rijden langs Trondheim af richting Kristiansund. Aan het begin van de E39 staat een omleiding. Natuurlijk volgen wij die niet, maar een tig tal kilometers verder blijven de borden aangeven dat de weg dood loopt. Alleen is dat zo'n 100 km verderop. En dan moet je dat hele stuk weer terug. We doen navraag en worden weer terug gestuurd. Natuurlijk heb ik op de kaart een klein weggetje kunnen ontdekken, zodat we niet helemaal om hoeven te rijden. We hobbelen nu dan ook weer over een grind weg in een niemandsland...... Maar hoe kan het anders........... we komen maar 1 auto tegen op het hele traject en dat blijkt dan een Hollander te zijn.......... Hier staan volop borden met waarschuwingen voor overstekend wild. Helaas wij komen er geen een tegen. In Surnadal nemen we de plaatselijke camping voor deze nacht. We eten snel een boterham, want we hebben honger. De hele dag in de bus zitten, maakt je zo duf als een konijn. We zoeken de schaduw op en zetten de luifel uit. Dit heeft geen zin met de laag staande zon en zijn we genoodzaakt om achter de bus te gaan zitten. Vervolgens eten koken, afwassen en lezen. vandaag hebben we een klein beetje een zonsondergang Hoewel het niet donker wordt, hebben we wel een rode gloed. We zitten al weer onder Trondheim, dus de nachtzon is al een beetje aan het verdwijnen. Maar helaas moeten we weer naar binnen, willen we niet lek gestoken worden door de muggen. Sil slaapt zo, maar ik kan mijn boek niet aan de kant leggen en het wordt dan ook 01.00 uur voor ik ‘m platleg. 4529 km.

Vrijdag, 26-6-2009. Om 09.00 zitten we al weer aan ons ontbijt. Ons doel voor vandaag is de Atlantic Road. Deze weg heb ik een keer gezien op een reclame poster van Volvo Trucks. Als je op een bepaalde hoek gaat staan om te fotograferen, dan lijkt het of de weg verdraaid gemaakt is. De Atlantische weg (Noors: Atlanterhavsveien) is een deel van de Fylkesvei 64 (Provinciale weg 64) in de provincie Møre og Romsdal in het westen van Noorwegen. De weg verbindt de eilanden van Averøy tot Vevang en Eide naar het vasteland naar Kristiansund en Molde. Men begon op 1 augustus 1983 met de werkzaamheden tot de opening op 7 juli 1989. Gedurende die tijd waren er 12 orkanen in het gebied. De weg is 8.3 kilometer lang gaat over diverse eilanden en de scherenkust. Er zijn acht bruggen. Tegenwoordig is het ook een toeristische route. Het is een omweg, maar deze route is zeker de moeite waard. We rijden er 2 keer overheen, want we moeten toch terug naar het zuiden. Na de nodige foto’s en film, nemen we een ijsje en zetten koers naar Trollstigen. We hebben vandaag 2 ferrie’s. Van Halsa naar Kanestraum en nu weer 1 van Vestness naar Molde. We hebben lekker op het dek in het zonnetje gezeten. De zon was warm, maar het briesje wat we erbij kregen was zeer aangenaam. In Andelsnes nemen we een camping. Het is raar, maar nu is het warm en zoeken we meteen de schaduw op. Nu we denken dat we alles kunnen laden, is de omvormer door gebrand. Dat betekent dus alles aan de stroompaal opladen. We kunnen in ieder geval wel lekker douchen. We moeten snel zijn, want zo meteen komt er een zwerm Nederlanders die met de ANWB aan het rondreizen zijn. Sla met tonijn en een eitje wordt ons diner. Ik doe voor de verandering de afwas en dan spelen we nog een spelletje kaarten. Het is al het 5e boek wat ik aan het lezen ben, terwijl ik normaal nooit lees………………. Een nieuwe creatie van lees-verslaving? Daarom geeft het kaarten wat afwisseling. Sil heeft al 2 x gewonnen als de muggen weer komen vervelen, dus vlug naar binnen. Daar lezen we alsnog een bladzijde en om 01.00 uur houden we het voor gezien. Het is nog steeds licht, maar niet zoals boen Trondheim. Door de hoge bergen, kun je de zon niet meer zien. Welterusten. 4675 km.

Zaterdag, 27-6-2009. Vandaag gaan we naar de “Trolstigen” en het “Geirangerfjord”. Nadat we het ontbijt hebben opgeruimd, gaan we op weg. Trollstigen (ook wel: de Trollenroute) is een deel van weg nummer 63 in Noorwegen van Åndalsnes naar het zuiden. Het is ongeveer 20 km lang. Het is een populaire toeristische weg met elf haarspeldbochten. De weg is geopend op 31 juli 1936 door koning Haakon VII na een bouwtijd van acht jaar. Oorspronkelijk was het een smalle weg waar auto´s elkaar op maar een paar plaatsen konden passeren. Na verbeteringen is het een goed berijdbare weg geworden. Boven op de top is een uitkijkplatform, Trollstigheim geheten, waarvandaan er een mooi uitzicht is op de weg en de watervallen zoals Stigfossen. In de wintermaanden is Trollstigen gesloten. Zelfs in het voorjaar (mei-juni) is de weg naar de Trollstigen soms in de ochtend vanwege nachtvorst enkele uren gesloten. Rondom zijn de toppen van de Dronning (1568 m), de Kong (1593 m) en de Bispe (1475 m). Geiranger is een dorpje dat behoort bij de gemeente Stranda, gelegen in de provincie Møre og Romsdal in Noorwegen. Het ligt aan de Geirangerfjord, die sinds 2005 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. De plaats wordt 's zomers aangedaan door 140 tot 180 cruiseschepen en wordt jaarlijks door zo'n 700.000 toeristen bezocht. In Geiranger is het informatiecentrum Geiranger Fjordsenter. Rond de haven zijn diverse winkels en horeca-gelegenheden. Vanuit Geiranger is er een veerverbinding over de Geirangerfjord naar Hellesylt. In de Geirangerfjord zijn onder meer de watervallen De syv søstrene (de zeven zusters), Brudesløret ("Bruidssluier") en de Friar ("Vrijer"). 9 jaar geleden hebben we dit met de motor gedaan, maar toen was het zo mistig, dat we achter een achterlicht van een personen auto aan hebben gereden. We hebben er toen niet veel van gezien. Daarom proberen we het nog een keer. Ons busje brengt ons rustig naar boven en de uitzichten zijn echt spectaculair. Boven hebben we wat gewinkeld en rond gelopen. Vervolgens rijden we door naar Geiranger. Ook deze keer liggen er grote cruise schepen in het fjord en is het erg druk met toeristen. We kopen vlug een pin en laten de drukte voor wat het is. Het busje krijgt het hier zwaar te verduren en de temperatuur meter loopt zelfs iets op, maar het moet gezegd, ze doet het prima. Onderweg stoppen we even om een boterham te eten. Toch raar………….. in je korte broek in de sneeuw genieten van een heerlijk warm zonnetje. Deze keer rijden we wel naar de top van de berg Dalsnibba. Toen we hier met de motoren waren, was het erg koud en nat. Dat stukje hebben we toen dus niet meer gedaan. Destijds was ook het meer bevroren, wat onderaan de toegangsweg ligt. Dat was in juli en nu is het juni. Het ijs is nu bijna allemaal gesmolten. Global-Warming Dalsnibba is een berg van 1476 meter in de provincie Møre og Romsdal in Noorwegen. Hij ligt boven Geiranger, 7 kilometer van het Geirangerfjord. Dalsnibba is bereikbaar via een tolweg vanaf de RV 63. De berg is ook in de zomer regelmatig met sneeuw bedekt. Hier maken we weer een hele boel mooie foto’s en film. De weg vervolgt zich naar de 15, die veel minder bochtig is. We worden ook wat duf en zijn hier wel blij mee. We vinden in Lom een camping. Het was vandaag warm en we hebben weer veel gezien. Daarom ben ik blij dat we eindelijk een camping hebben met een zwembad. Ik maak hier dankbaar gebruik van. Sil niet, die vind dit echt te koud. Deze kom je hier niet zo veel tegen. Ze hebben zelfs een lange glijbaan. Ja, dan wordt je weer jong. Toch zullen we hier niet meer zo gauw terug komen. Het personeel, waarvan ik denk dat het de eigenaar is, kijkt niet zo vriendelijk en je moet zelfs betalen voor het afwas water...... Dit gaan we dus niet doen. De Duitsers die later binnen komen worden hier ook niet vrolijk van en nemen ook de afwas mee terug naar de tent. Daar kun je water koken (op stroom) en zo betaald de eigenaar toch nog datgene waarvan je verwacht dat het in de overnachting prijs zit. we hebben vanavond aardappeltjes met uien, boontjes en kipschnitzel gegeten. We lezen ons boek, totdat de avond voorbij is. Ik heb mijn 5e boek bijna uit, terwijl Sil nog maar met haar 3e boek bezig is. 4861 km.

Zondag, 28-6-2009. Om 09.30 uur rollen we er weer uit. Koffie zetten en de kaneel bollen opwarmen voor straks. Het is vandaag bloed heet en na 2 uur rijden, wordt Sil zelfs duizelig, het is ook nooit goed. We gaan naar de ski schans van Lillehammer kijken. Hier zijn de olympische spelen van 1994 gehouden. Lysgårdsbakken is een skischans die wordt gebruikt voor schansspringen in Lillehammer in Noorwegen. Hij wordt gebruikt voor skispringen (K90, K120), het Nordic Tournament en is gebruikt bij de opening van de Olympische Winterspelen 1994. Het stadion heeft plaats voor circa 40.000 bezoekers en is gebouwd in 1993. De schans maakt deel uit van het Olympisch Park. Als we alles goed bekeken hebben en vanaf de schans het dal hebben overzien, gaan we een camping zoeken. We komen uit bij de camping van 9 jaar geleden. Toen was het nat en koud en viel de stroom uit tijdens het douchen. Nu is het gelukkig anders en ga ik zwemmen in rivier Lågen. Lågen (of Laagen) is de naam van twee waterrijke rivieren in het zuiden van Noorwegen. De Numedalslågen ontspringt in het hoogland Hardangervidda, doorstroomt het enge Numedal en de stad Kongsberg, en verbreedt zich meerdere malen tot langwerpige meren, vormt onder verscheidene watervallen de Labrofos en mondt na een stroomlengte van 300 km bij Larvik uit in het Skagerrak.De Gudbrandsdalslågen in Oppland fylke ontspringt in het meer Lesjaverksvannet. Zij doorstroomt het Gudbrandsdal en vormt het meer Løsna nadat zij de nevenrivieren Otta, Vinstra en anderen opgenomen heeft. Bij Lillehammer mondt deze uit in het meer Mjøsa. Bij de versmalling van dit meer verwordt het meer terug tot een rivier en krijgt ze de naam Vorma en mondt na een stroomlengte van 322 km uit in de Glomma. Terwijl ik aan het zwemmen was, doet Sil een dutje. Dan zie ik dat een achterband een vreemde slijtage plek heeft. Het reservewiel is wel goed en dat wordt dan nog even een bandje wisselen. Na gedane arbeid is het eten geblazen en daarna douchen. Dan is het hoog tijd voor een pintje. Nadat we een enkele bladzijde hebben gelezen, gaan we slapen. We willen morgen vroeg op, aangezien we naar Kopenhagen gaan. 5066 km.

Maandag, 29-6-2009. Om 06.30 uur klinkt de wekker. Tanden poetsen, koffie drinken en daar gaan we weer. We hebben vandaag veel km’s te gaan en nu is het nog niet zo heet. Noorwegen kent geen snelwegen, behalve een enkeling rondom Oslo. De maximum snelheid 90 km per uur en er wordt ook veel plaatsen aan de weg gewerkt. Dus erg snel gaat het niet. De E6 loopt door naar Zweden en als we bij dezelfde grens overgang komen als in 2000, zien we dat er toch wel veel is veranderd. Ten eerste is het een dubbelbaanse weg geworden en is er geen controle meer. Het souvenirs winkeltje met de opgezette “moose” zien we nergens meer. Zo gaan we door Zweden naar Helsingborg, waar we de boot naar Denemarken nemen. De overtocht duurt maar 20 minuten. We zijn blij dat we er bijna zijn. Het is 30 graden en achter het glas smelt je bijna weg. De natte handdoek die over onze knieën ligt, droogt wel erg snel op. In Kopenhagen hebben we de stads camperplaats. Voor € 30,00 kunnen we tot morgenavond 20.00 uur blijven staan, incl. wc ,douche en stroom. Niet echt goedkoop, maar de locatie is wel makkelijk. Je stapt in de boottaxi en je vaart de hele stad door. Het is een drukbezochte locatie. We zoeken een plaats voor ons busje en dan eerst even een opfrissende douche. Daar knap je echt van op. Daarna lopen we naar het winkel centrum en eten bij Mac Donalds. Terug op de camperplaats lezen we nog enkele bladzijdes en dan gaan we slapen. Met de ze warmte hakken de km’s er wel in. 5804 km.

Dinsdag, 30-6-2009. We rollen er om 08.30 uur uit. Het werkvolk is al hard aan het werk. De camperplaats is op of bij een bouw put geplaatst. Vermoedelijk is deze dan ook tijdelijk. We gaan na de koffie Kopenhagen verkennen. We pakken een soort van hop-on-hop-off busboot. Kopenhagen is een mooie stad met veel gezellige straatjes. We beginnen in Nyhavn. De gezellige knusse haven van Kopenhagen kenmerkt zich met vele mooi gekleurde voorgevels van oude panden aan de kade. Op warme dagen zijn de veelvuldige terrassen aan dit stukje water compleet gevuld met mensen die genieten van een hapje en een drankje. Er zijn huizen van wel zeker 300 jaar oud. Ooit had de haven een slechte reputatie van luidruchtige bars en zeelieden, tegenwoordig is het er zien en gezien worden. De beroemde schrijver Hans Christian Andersen is onlosmakelijk verbonden aan Kopenhagen. Hij heeft namelijk in verschillende huizen aan deze Nyhavn gewoond, waar hij onder andere het verhaal van de kleine zeemeermin heeft geschreven. Het beeld van de ‘Kleine Zeemeermin’ is niet heel groot, maar wel de grootste attractie van Kopenhagen. Het wereldberoemde sprookje van Hans Christian Andersen is hiervoor verantwoordelijk. Het beeld is gemaakt door Edward Eriksen en staat sinds 1913 in de haven van Kopenhagen. Het beeld is meerdere malen besmeurd met verf of zelfs deels kapot gemaakt door vandalen en/of kunstenaars. Het stadhuis van hoofdstad in Denemarken ligt aan het grote Rådhuspladsen aan de rand van het centrum. Het ontwerp van Martin Nyrop is gebaseerd op het stadhuis van Siena in Italië. Het stadhuis heeft een prominente plek in Kopenhagen en is tevens één van de hoogste torens in de stad. Amalienborg in Kopenhagen is de residentie van koningin Margaretha II van Denemarken. De gebouwen dateren van omstreeks 1750. Sinds 1794 wordt het paleis gebruikt als koninklijke residentie. De vier vleugels van het paleis liggen in een vierkant rond het standbeeld van Frederik V. De vier vleugels zijn vernoemd naar Deense vorsten: * Christian VIII (noordelijke vleugel) * Frederik VIII (oostelijke vleugel). De koning van Zweden zou aan de godin Gefion beloofd hebben, dat ze al het land, wat ze in één nacht kon omploegen, het hare zou mogen noemen. Daarop veranderde ze haar vier zonen in ossen en zette hen voor de ploeg. Bij het krieken van de ochtend had ze een flink stuk Zweeds land omgeploegd. Ze pakte het stuk land op en gooide het in zee en zo zou het eiland Seeland, waarop later Kopenhagen werd gebouwd, zijn ontstaan. Het gat dat ze in Zweden achterliet, het Vänernmeer, heeft inderdaad grotendeels de vorm van het Deense eiland Seeland. Kastellet is een vestingwerk in de Deense hoofdstad Kopenhagen, nabij het monument van de kleine zeemeermin, de Gefion-fontein en Langelinie. Het is aangelegd in de vorm van een vijfhoek met vijf bastions. Deze dragen de namen Koningsbastion, Koninginnebastion, Gravenbastion, Prinsessenbastion en Prinsenbastion. In Kastellet bevinden zich een kerk, een gevangenis en een windmolen. Het complex is eigendom van het Deense Ministerie van Defensie. Onder andere de chef-staf, de Deense Hjemmeværnet (binnenlandse vrijwilligerstroepen), het Forsvarets Efterretningstjeneste (militaire geheime dienst), de Forsvarets Auditørkorps (militaire openbaar ministerie) en de bibliotheek van het koninklijke garnizoen huizen in het gebouw. Kastellet vormt een militair terrein, een cultureel-historisch monument, een museum en een park, dat veel Kopenhagenaars gebruiken voor wandelingen. Slotsholmen is een eilandje in het centrum van Kopenhagen. Al eeuwenlang bevindt zich op Slotsholmen de Deense rijksoverheid met als belangrijkste gebouw Christiansborg waar het Deense parlement, de Folketing, zijn zetel heeft. Ook de kantoren van de Deense premier (Statsministeriet), het Ministerie van Financiën en het Hooggerechtshof (Højesteret) zijn hier te vinden. De Vrijstad Christiania, meestal kortweg Christiania genoemd, is een semi-onafhankelijke enclave in de Deense hoofdstad Kopenhagen. Christiania werd gesticht in 1970, toen een groep hippies in het Kopenhaagse stadsdeel Christianshavn een gebied met verlaten militaire kazernes kraakte. Jarenlang probeerde de Deense regering de krakers te verwijderen, maar zonder succes. Nu is het een paradijs voor de wiet handel. Sil voelt er zich niet erg thuis, maar ik vind het wel leuk. Overal hangen stikkers of borden waarop staat dat je er geen foto’s en film mag maken. Om 17.00 uur hebben we weer genoeg stad gezien en gaan we terug naar de camperplaats. Onderweg eten we een pizza, zodat we ons eten geregeld hebben. Nadat we gedoucht hebben, rijden we weer verder naar Farø. Hier hebben we onze 1e nacht ook doorgebracht en het is maar een kleine 100 km. Als we daar aankomen, is zelfs het mooiste plekje nog voor ons vrij gelaten. We boffen, want we staan precies aan het water. Het was weer een hete dag, dus hebben we een koud pintje nodig voor de afkoeling. We lezen tot dat de zonsondergang inzet. Ja hier wordt het weer donker. Maar het mooie daarvan is dat we prachtige foto’s kunnen maken. 5909 km.

Woensdag, 1-7-2009. Rond 09.30 uur wakker en de koffie loopt, ontbijtje en dan kunnen we op weg naar Duitsland. Met de ferry Rodby – Puttgarden komen we na een half uurtje weer op het vasteland. De A1 en de A7 brengen ons voorbij Hannover, waar we de snelweg verlaten en weer relaxed de binnen wegen nemen. Het is hier weer ontzettend mooi rijden. In Delliehausen vinden we een camping. We weten niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar ze hebben een camping geplaatst op dit weggestopte stukje van de aarde. Helemaal van de bewoonde wereld af. We staan er met natuurlijk een Hollandse caravan en een tent met vijf jongens. Hier is dus echt niks en aangezien we niet kunnen pinnen, heb ik de camping met al mijn bij elkaar geschraapte kleingeld net kunnen betalen. De avond is als volgt. Eten koken, douchen en natuurlijk een boek lezen. rond 22.30 uur moeten we naar binnen, want hier wordt het echt donker en kunnen we dus niks meer zien van de letters in ons boek. Rond 24.00 uur is het weer tijd voor een dutje. 6360 km.

Donderdag, 2-7-2009. Om 07.30 uur is Sil al weer wakker. We gaan vandaag niet ver, dus hebben we alle tijd. We bakken wat broodjes, zetten koffie en poetsen onze tanden. We rijden binnendoor naar Schwarzach. De route onderweg is ook hier weer een plezier voor het oog. Maar we hebben ook regelmatig een waterval uit de lucht. We hebben medelijden met de motorrijders die of aan het rijden zijn of aan het schuilen. Toch wel lekker die ruitenwissers.................. De herinneringen komen zo wel weer boven drijven. We hadden gezien dat camping “Mainblick” voorzien was van een zwembad en aangezien het best warm is, gaan we daar gebruik van maken. Een pintje erbij en het zonnetje is wel lekker, maar wij zon aanbidders zoeken na een half uurtje toch weer de schaduw op. Als we die gevonden hebben, gat het na 10 minuten al regenen…………. Dat wordt verkassen naar het overdekte terras. Maar zelfs daar zitten we niet veilig. Er komt een heuse onweersbui met donder en bliksem over ons heen. We vluchten ons busje in en maken vlug de dakluiken en ramen dicht. We zien een regenboog verschijnen en aangezien we toch de zwemkleding nog aan hebben, gaan we naar buiten voor een foto. 6654 km.

Vrijdag, 3-7-2009. Na het ontbijt gaan we eerst nog een baantje zwemmen. Het is nog heet en Leutkirch is niet zo ver weg. We hebben dus alle tijd. Maar helaas……….. er wordt onderhoud gepleegd aan het zwembad en we mogen er niet in. Dan maar even douchen. Als we gedoucht hebben, is het onderhoud ook klaar……… dan toch maar een baantje trekken. En dan toch maar op weg naar d’Buienne Allgeier. Als we daar rond 18.30 uur aankomen, zien we al wat tentjes staan. Danny, Anouska, Stephan, Katleen en Peer zijn ook veilig aangekomen. Ook Fuck en Annie zijn er al met hun busje. KK en Renate volgen later in de avond. Na de begroeting gaan ook wij ons installeren voor de nacht en drinken we onze laatste vakantie pintjes op. Daarna is het lekker eten, drinken en zwetsen. De d’Buienne Allgeier bestaat 25 jaar en daarom heeft Danny in naam van onze club in een motor band een stuk lap gemaakt met daarop hun embleem. Deze bieden we hen officieel aan en daarna is het weer feesten geblazen. Voordat we het in de gaten hebben, is de avond al voorbij en zijn er al een heleboel naar bed. Morgenavond krijgen we een herkansing. Tijd voor het mandje.
6917 km.

Zaterdag, 4-7-2009. Na het gezamenlijke ontbijt gaan de bikers rond rijden. Fuck en ik gaan er met zijn busje achteraan en de overgebleven meiden willen winkelen. Sil pakt ondanks haar enorme kater ons busje en gaat met hen op pad. Om de tijd te doden, gaan onze vrienden altijd met ons ergens naar toe. Dit keer is dat de Breitach Klamm. Een rots formatie waar je op een pad door heen kunt lopen. Daarna rijden we weer terug naar het treffen terrein, waar we de "Mofarennen" gaan doen. Een brommer race die elk jaar wordt gehouden tussen de bezoekende motorclubs. Wij krijgen zolang een brommertje van hen te leen en worden uiteindelijk nog vierde. Als deze zijn afgelopen, loopt het tegen de avond. We moeten een goede ondergrond hebben in onze magen voor al de alcohol die we vandaag nog gaan nuttigen. Traditie getrouw gaan we naar restaurant “Zum Stiefel”. Voor Sil is dit het grote moment van het weekend. Ze komt speciaal hier naar toe voor de rumpsteak die ze hier zoooooo lekker is en natuurlijk altijd veel te klein. Als we alle pannen en potten hebben leeg gegeten, kunnen we weer terug naar het treffen terrein. We schuiven weer aan en beginnen weer aan een mooie hobby. Zwetsen onder het genot van een stevige pint. We hebben dit jaar weer de beker gewonnen voor de club met de meest gereden km’s. Een mooie koeienbel met een bewerkte leren riem er aan. Er treed een live band op, het kampvuur gaat aan, een jonge dame doet een striptease en we zien veel bekende gezichten. Wat wil je nog meer. De avond vliegt weer om en voor we het weten zoeken we naar onze slaapplaatsen……………….

Zondag, 5-7-2009. De vakantie zit er weer op helaas. Vandaag gaan we naar huis. Na het ontbijt nemen we van iedereen afscheid. Omdat het op onze route ligt, vragen ze of we 2 Duitsers thuis af willen zetten. Natuurlijk is dit geen probleem en gaan we op weg. Anous, Katleen en Peer zijn zo’n 2 uur eerder aan gereden. KK en Renate een half uur geleden en Stephan is nog aan het oppakken. Fuck en Annie gaan verder door naar Italië en Danny blijft nog een dagje. Bij onze 1e stop, staan KK en Renate net een ijsje te eten en komt ook Stephan net aan gereden. Wij rijden alvast door en het duurt niet lang of we worden door hen alle drie ingehaald. Stephan zien we onderweg nog vaker. Bij Venlo zien we motoren in de spiegel en dat zijn Anouska, Katleen en Peer. Iedereen weer veilig onderweg dus. In Haps eten we onze ouwe vertrouwde frikandel speciaal en dan is de vakantie echt over……….
Dit was onze 1e vakantie op 4 wielen. Het is even wennen, maar wel goed bevallen. Van alles is iets te zeggen, maar beide manieren hebben zo hun charmes. In totaal hebben we 7521 km gereden in 3 weken. Tot volgend jaar.