2006, Kroatië

Zondag, 2-7-2006. Ons avontuur begint dit jaar in zuid Duitsland. We zijn vrijdag aangereden naar onze bevriende motor club in de Allgau, waar we een feestje hebben met diverse andere clubs uit de regio. Allgäu is een Zuid-Duitse streek, tussen Ulm en het Bregenzerwald en tussen het Bodenmeer en Garmisch-Partenkirchen. De belangrijkste steden zijn Kempten im Allgäu, Lindenberg im Allgäu, Immenstadt im Allgäu, Sonthofen en Oberstdorf. De Allgäu gaf zijn naam aan de Allgäuer Alpen, een deel van de Alpen in Zuid-Duitsland, Vorarlberg en Tirol. We hebben wederom een leuk weekend achter de rug en gaan nu door naar het zuiden. Na het ontbijt is het inpakken, heel veel handjes schudden en vervolgens op weg. Om 11.30 uur hebben we er de 1e 100 km al op zitten. We rijden door Oostenrijk over bekende wegen. We doen de Gerlospas nog een keer en ook komen we weer door het Zillertal, langs camping Hell. De temperatuur ligt hoog, maar als we in de bergen rijden, koelt het toch weer lekker af. Na 3 afwijzingen bij een “zimmerfrei” gaan we dan toch maar op zoek naar een camping. Als we hier tegen de avond aankomen, hebben ze ook kamers. En daar gaan we dan maar voor. Dit geeft wel wat problemen, omdat ze een sleutel kwijt zijn. Uiteindelijk krijgen we een complete boven woning. Ik scheer als eerste mijn snor af. Dit wou Sil ook wel een keer zien en zo geschiede het. Het is wel even wennen zo zonder haar onder je neus, maar daar wen je ook wel aan. We gaan vanavond eten in het restaurant wat voor aan de camping is. We kijken nog even de video terug en gaan vroeg het bed in. In totaal hebben we nu 1189 km gereden. Veghel – Allgau = 667 Algau – Matrei = 522

Maandag, 03-07-2006. Vandaag willen we door naar Kroatië, dus als we om 08.00 uur opgestaan zijn, gaan we meteen op pad. Onderweg nemen we ergens een goed ontbijt, zodat we er lang tegen kunnen. De temperatuur is ’s morgens wel lekker om een stukje te sturen, maar ’s middags wordt het toch weer erg warm. Via Lienz en Kötschach duiken we over de 110 Italië binnen. De slingerende bergweg is prachtig en gaat over van de Strada Statale 52 naar de Via Nazionale bij Alpi Carniche. De Karnische Alpen zijn een bergketen , gelegen tussen de Dolomieten en de Jullische Alpen. Vervolgens duiken we de snelweg A23 op om toch nog wat km’s weg te werken. We rijden langs Udine af en komen op de rondweg bij Triëst in het drukke stads verkeer terecht. We moeten Koper in Slovenië aan houden, maar komen er achter dat hier ook 2 namen voor zijn, zoals Luik en Liege hetzelfde is. Na wat draaien en op en neer geraced te hebben, snappen we hoe het zit. We weten in ieder geval wel dat Triëst een drukke klote stad is en dat Italianen niet kunnen rijden. Nadat we ook Koper achter ons gelaten hebben, zitten we zo in Kroatië. We gaan eerst geld wisselen en dan door naar Porec, waar motor camping “Antonci” is. De ontvangst is uitermate vriendelijk en we blijken ook nog eens de enigste gasten te zijn. Wij spreken hun taal niet en zij kennen geen Engels en maar een heel klein beetje Duits. Met handen en voeten komen we een heel eind en we kunnen een plaats uitzoeken waar we willen. Op het veld staan genoeg bomen, waar we onder kunnen gaan staan, i.v.m. de hete zon. Ik rijd mijn Electra Glide onder een boom en kom met mijn voorband op een naar boven gegroeide wortel. Hierdoor verlies ik mijn evenwicht en val met het hele circus om. Met m’n knie en elleboog op de grond hou ik alles net genoeg omhoog, om te voorkomen dat er schade is. Sil komt vlug helpen en samen zetten we alles weer recht. Da’s maar net goed gegaan. We zetten de tent op en gaan douchen. Daarna zal voor ons het eten klaar staan. Het ziet er maar krakkemikkig uit, maar het eten was heerlijk. Zo zie je maar weer dat uiterlijk niet alles is. Ze hebben achter een grote ruit een vrachtwagen motor staan die als stroom voorziening dient. We krijgen nog een drankje aangeboden en drinken dit uit goed fatsoen op, maar we weten niet of we het weg branden van onze slokdarm kunnen declareren bij het ziekenfonds…… De bedoeling was goed en daar gaat het om. We leggen nog een kaartje en om 22.00 uur houden we het voor gezien. 1583 km.

Dinsdag, 4-7-2006. Om 080.00 uur is Sil al weer wakker, maar ik zaag nog even door. Om 10.30 uur gaan we ontbijten en dat smaakt goed. We hebben een rustdag en daarom gaan we naar zee. Dit is maar 7 km rijden. In Porec zelf gaan we aan het water liggen, maar eerst moet ik nog mee een markt over………… Sil koopt een jurkje en als we dat gezien hebben kunnen we eindelijk gaan zwemmen, luieren en zonnen. Ik zie dat je hier ook kunt paragliden. Dat is kicken. Dus ik ga met een parachute achter een boot. Je hebt 2 keuzes. 50 meter kabel of voor 300 Kuna (43 euro) 100 meter kabel. Uiteraard ga ik voor de 100 meter kabel. Je zit zo hoog dat ik tot aan Triest kan weg kijken. Formidabel gewoon. Als we vlak langs het strand varen, blaast de wind mij landinwaarts. Als ik naar beneden kijk, zie ik dat ik boven iemands zwembad hang. Gelukkig zit er water in…….. Om 18.00 uur houden we het voor gezien en gaan we eerst pinnen, tanken en dan terug naar de camping. Vandaag eten we Kroatische goulash. Erg lekker, maar ook wel erg machtig. We zijn nog steeds de enigste gasten. Om het ons toch naar de zin te maken, hebben ze bekenden of vrienden uit de omgeving uitgenodigd. Zo zit er ‘s avonds een man of tien aan de bar, zodat wij het naar onze zin hebben. 1602 km

Woensdag, 5-7-2006. Het is 09.00 uur als we op staan. We gaan vandaag verder. Ons doel is Krk. Krk is een Kroatisch eiland dat in 1992 16.402 inwoners telde tegen bijvoorbeeld 21.259 in 1910. Met 410 km² is Krk het grootste eiland in de Adriatische Zee. Krk (voorheen: Kurikta en Kurikon, dan Kirijatika, Vacla en Veglia, Veja en Krk) is een groen eiland en wordt ook wel het "Gouden Eiland" genoemd - "Zlatni otok" - en het verdient deze naam! In 1977 begon men met de bouw van een 1300m lange brug naar het vasteland. De brug bestaat uit twee bogen met als steunpunt het eilandje St Marco. De brug was klaar in 1980 en kreeg de naam Titov Most, een naam die ondertussen Krkov Most geworden is. Deze brug zorgt voor een goede verbinding met de internationale luchthaven van het eiland. Er dient wel tol betaald te worden voor de 1309 m lange overspanning. Het eiland Krk heeft een speciale betekenis voor Kroatië. Krk was eeuwenlang het centrum van Kroatische literatuur en de Kroatische taal. Het "Baska Tablet", een van de oudste Kroatische handschriften is er een bewijs van. Er zijn heel wat toeristencentra met vele historische monumenten uit de Griekse en Romeinse tijd, het eiland leeft voornamelijk van het toerisme en heeft een aangenaam klimaat in de zomermaanden. Hagar vertelde ons dat het ongeveer 2 uur rijden is. We nemen afscheid van deze gastvrije mensen en we krijgen zelfs nog een fles eigen gebrouwd mengsel mee. We pakken het dankbaar aan, maar weten nu al dat we dit echt niet gaan drinken. De camping waar we terecht komen is “Kamp Njivice”. Deze camping is een echte familie camping met alles erop en eraan. Wij hebben een plaatsje weten te bemachtigen onder de bomen en dicht aan de zee. Hier zien we ook een busje van een schilder uit Veghel staan. Hoe toevallig. We vinden een plekje vlak bij zee en lekker onder de bomen. Nadat we gestationeerd zijn, gaan we zwemmen. Als we afgekoeld zijn, door naar de winkel om boodschappen voor de avond te doen, want vanavond gaan we koken. De rest van de avond is er een van het relaxen. Een boek lezen met een pintje. 1738 km.

Donderdag, 6-7-2006. Vandaag willen we uitslapen, maar de hitte verdrijft ons uit de tent. Nadat we een ontbijtje hebben gehad, gaan we in het dorp wat rond neuzen. Op de boulevard staan diverse kramen en op het strand gaan we jetskiën. Met z’n tweeën op 1 jetski. Deze keer gaat het beter als toen in Frankrijk, maar hier kun je er dan ook op zitten en hoef je niet te blijven staan. Ik stuur en Sil gilt af en toe. We proberen zo hard mogelijk en om zeker niet om te vallen. Na een kwartier valt het apparaat stil. Hij wordt vanaf de zijkant uitgezet en moeten we terug komen. Daarna schakelen ze hem weer in en kan je naar de kant varen. We lopen nog over de boulevard om de winkeltjes te bekijken en een souvenir te kopen. Vervolgens zwemmen we nog in de zee en gaan dan terug naar de camping. 's Avonds hebben we hebben we nog wat gegeten op de boulevard en van de zonsondergang genoten. Een lekker rustig dagje.

Vrijdag, 7-7-2006. Sil is vannacht wakker geworden van een paar regendruppels. Ze vertrouwt het niet en gaat de tent goed afsluiten. Je weet maar nooit………….. maar het stelde niks voor. Om 10.00 staat ze weer op, maar nu samen met mij. We nemen koffie en gaan een toer op het eiland maken. Er is behoorlijk wat bewolking en we nemen dan ook geen risico. We trekken wat extra kleding aan. We rijden eerst naar plaatsje Krk. Krk is een stad en een haven op het gelijknamig eiland. Krk is ook het bestuurscentrum en het cultureel en kerkelijk centrum van het eiland. Krk was vroeger een bisschopsstad met een belangrijk architectuurmonument, de kathedraal, waarvan de funderingen uit de 6e eeuw stammen. De oude stad kan men binnenkomen door vier stadspoorten en is omringd met stadsmuren die waardevol monumentaal erfgoed bewaren. Direct naast de kathedraal staat de Romaanse basiliek en hier bevindt zich ook het Frankopan kasteel uit de 12e eeuw en veel paleizen (het Kotterhuis, het Kanoničkahuis) met waardevolle elementen uit verschillende tijdperken. Van de torens is de belangrijkste de vierkante toren op Kamplin, uit de 12e eeuw. Het nieuwe, urbane gedeelte van de stad heeft zich al lang buiten de stadsmuren verspreid; hier staan luxe villa’s en zomerhuizen die aan toeristen in de zomermaanden een aangenaam verblijf bieden. Mooie kiezelstranden, veel culturele evenementen en entertainment (de jaarmarkt van Krk, de Krčki sajam, met het attractieve scheepsgevecht en nog veel meer), een uitstekend horeca-aanbod, mogelijkheden tot excursies (de grot Biserujka, het eiland Košljun etc.) maken van Krk een aantrekkelijke toeristenbestemming. Het is een heel leuk dorp in een baai met bootjes en een markt. We sjouwen door de kleine straatjes en luisteren naar de straat muzikanten. Het is met die extra kleding wel warm geworden en gaan rijden, dat is aangenamer. We rijden zuidelijk het eiland rond en komen terecht bij de brug naar het vasteland. Krčki Most is de huidige naam voor de in 1980 geopende brug van het vasteland van Kroatië, nabij de aansluiting op de verbindingsweg tussen Rijeka en Split, naar het eiland Krk. De brug ontsluit het eiland en verbindt Rijeka met een luchthaven die zich op het eiland bevindt. Voorheen sprak men van de Titov Most. De brug bestaat uit twee spanbogen met als steunpunt het eilandje St. Marko, de boog tussen het vasteland en het eilandje was in 1980 de langste van de wereld en staat te boek als een communistisch prestigeproject. Het was een vrij revolutionair initiatief, zo zijn twintig kanalisaties verwerkt voor olie, drinkwater, elektriciteit enzovoorts. De brug sluit bij hevige noordenwind (Bora) 's winters voor het (vracht)verkeer. Hierna rijden we weer terug naar de camping. Daar leggen we een kaartje, gaan eten koken , douchen en dan begin ik al weer aan mijn tweede boek. En zo is deze dag ook weer tot zijn einde gekomen.

Zaterdag, 8-7-2006. Het is zwaar bewolkt als we opstaan. Vlug de tandjes poetsen en koffie drinken. We hebben op twee druppels na, de tent droog kunnen inpakken. om 10.30 zijn we op pad. We sukkelen via de E71 tussen de auto's richting Split. Door de drukte zijn we blij dat we eraf kunnen bij Otocac, om over te gaan naar de 52. Hier rijden we weer in de bergen en dat is weer leuk. Er wordt zelfs gewaarschuwd voor beren. We komen om half vier al aan op de camping vlakbij entree 1 van de Plitvice meren. We hebben heel veel geluk gehad met het weer. Veel motorrijders hadden de regenkleding aan toen we ze tegen kwamen. Wij hebben misschien wel 5 druppels gehad tijdens het tanken. Na het opzetten van onze tent gaan we even naar de winkel. Als we over de camping lopen, komen we de bus van die Veghelse schilder weer tegen. We spreken de man aan en wat blijkt: laat dat nou de schoonouders van Astrid zijn. een collega van Sil. Na een babbel, gaan we toch echt boodschappen doen. We nemen een pintje bij de bar en keren dan weer terug naar onze tent. 1992 km.

Zondag, 9-7-2006. Om 08.00 uur staan we op om naar de Plitvice meren te gaan. Het is maar een klein stukje rijden. Kaartjes kopen, nog wat drinken mee en dan kunnen we aan de voettocht beginnen. Het Nationaal Park Plitvicemeren (Kroatisch: Nacionalni park Plitvička Jezera) is een nationaal park in de provincie Lika-Senj dicht bij Plitvička Jezera in Kroatië. Door een natuurlijk afzettingsproces gedurende duizenden jaren door het stromende water van de Koranarivier zijn er in dit gebied dammen van travertijn ontstaan. Deze dammen hebben op hun beurt weer een aantal meren, grotten en watervallen gevormd. Het park bezit momenteel 16 meren met daartussen 90 watervallen. Het bos in het park is het onderkomen van beren, wolven en zeldzame vogels. Het park werd in 1979 op de Werelderfgoedlijst van beschermde natuurgebieden van UNESCO geplaatst.De Plitvicemeren zijn onderverdeeld in de bovenmeren (Gornja) en de benedenmeren (Donja) zoals onder andere het Proscaroncanskog jezera en het Kozjakmeer. Het grootste benedenmeer is Jezero Milanovac dit is circa 470 m lang, 50-90 m breed en 18m diep. We gaan eerst met een treintje naar station 4, wat bovenaan ligt. Van hieruit is het allemaal berg afwaarts en dat loopt wel zo makkelijk. Het is hier echt schitterend mooi met zoveel natuurschoon bij elkaar. We hebben de route van 3 – 4 uur lopen en dat heb je eigenlijk niet eens in de gaten. We hebben veel foto’s geknipt en gefilmd. Onder de bomen is het met de temperatuur goed te doen en soms voel je afkoeling van de watervallen. Om 13.30 uur komen we bij een boot uit die ons het meer over brengt en we weer bij het beginpunt staan. Hier zien we ook Astrids schoonouders weer. We kletsen even tijdens een ijsje en lopen dan nog wat rond bij de toeristische hoek. We eten een hamburger met friet. Dan gaan we weer terug naar de camping. Ik ga even afkoelen in het zwembad, terwijl Sil gaat relaxen. Als het om 17.30 heel erg donker wordt, zoeken we de tent op. We krijgen een onweersbui compleet met hagelstenen zo groot als knikkers. Na 10 minuten is het ook weer net zo vlug voorbij als dat het gekomen was. We koken wederom aan de tent en leggen een kaartje. We houden ons rustig en gaan tevreden slapen.

Maandag, 10-7-2006. Om 07.30 uur is Sil al weer wakker, maar als ze de tijd ziet, gaat ze toch maar weer even het zakje in. Om 09.30 uur staan we toch maar op en gaan ons ontbijtje maken. We smeren ook broodjes die we meenemen. We gaan vandaag weer terug naar de Plitvice meren. Het kleine stukje naar parking 1 brengt ons weer bij de ingang. ze hebben 8 verschillende wandel routes. Deze variëren van 2-3 uur t/m 6-8 uur. Als we binnen zijn wil Sil liever het reguliere pad volgen, maar ik verkies de moeilijke variant. Een klein slingerpaadje wat omhoog gaat en later weer naar beneden. We gaan apart en we zien elkaar weer bij het bootje. Hier drinken en eten we onze meegebrachte spullen op de picknickwei. Als we uit gegeten zijn, brengt het bootje ons weer naar de overkant. Hier lopen we langs het meer weer terug. Sil ziet nog een addertje onder het gras, waar ik dan per ongeluk maat 45 op zijn staart zet. Vogelliefhebbers kunnen dagenlang in Plitvice doorbrengen. Een in 2001 afgeronde studie heeft aangetoond dat zich in het park bijna 140 soorten vogels bevinden. Een aantal ervan verblijft er slechts een gedeelte van het jaar. Uitheemse of zeldzame soorten zult u er nauwelijks aantreffen, vrijwel elke roofvogelsoort die in Kroatië voorkomt bevindt zich evenwel in het park. De oplettende wandelaar zal kikkers van onwaarschijnlijke grootte in het water ontdekken. Als u echt alles over de meren van Plitvice wilt weten dan kunt u het beste bij de receptie het boekje Plitvicka Jezera aanschaffen. In vijf talen wordt daarin de geschiedenis van de meren uit de doeken gedaan. Het boekje is voorzien van schitterende foto's die een beeld geven van het gebied in elk jaargetijde. Afzetting van kalk en magnesium zorgt ervoor dat er steeds weer nieuwe hindernissen ontstaan waardoor het water een andere loop zoekt. Op andere plaatsen wordt de watertoevoer dan weer zo groot dat eerder gevormde barrières worden afgebroken. Ook alles wat in het water terechtkomt versteent op deze manier, wat ook mooie onderwaterbeelden oplevert. Ondanks het feit dat voor de burgeroorlog het park jaarlijks door bijna een miljoen mensen werd bezocht, heeft de wildstand daaronder niet te lijden gehad. Tijdens de burgeroorlog was het park gesloten, gebouwen en wegen werden vernield. Reeds in 1996 werd een deel van het park weer voor het publiek opengesteld en in 1998 was nauwelijks iets meer van schade te merken. Het lijkt erop alsof de wildstand zich in de jaren waarin het park gesloten was, nog verder ontwikkeld heeft. Na een flinke klim komen we weer bij de parkeerplaats uit en hier krijgen we een serieuze onweersbui op onze dak. Deze laten we even voorbij trekken en gaan dan weer naar de camping. Nadat we een douche hebben genomen, gaan we uitgebreid zitten te genieten van de eigenwijze bestuurders die terug moeten zetten met hun caravan, omdat het een doodlopende straatje is. Vanavond gaan we eten in het restaurant op de camping. Sil neemt een 0,5 liter wijn en die komt aal aan na het eerste glas. Het eten was erg lekker. Ik raak nog in gesprek met 2 Duitse motorrijders die op de motor naar Bosnië zijn geweest. De oorlog was dan wel voorbij, maar nog steeds aanwezig. Ook nog veel militairen die met wapens rondliepen en mijnenvelden die nog intact waren. Dit willen we ook nog een keer gaan doen. Na dit avontuurlijk gesprek, gaan we nog wat lezen en daarna pitten.

Dinsdag, 11-7-2006. We staan vroeg op, want vandaag gaan we weer op pad. Om 07.45 zijn we koffie aan het zetten en een ontbijtje aan het maken. Het is al vroeg warm, dus het inpakken doen we rustig aan. Om 10.00 uur zijn we onderweg. We willen via Zagreb weer richting Oostenrijk rijden. De wegen zijn goed te doen en we rijden veel over kleine weggetjes die door veel groen en bergen voeren. Net voor Zagreb rijden we langs een gebouw met wel heel veel kogelgaten. In de wei er langs staat nog een stuk van een gebouw en er om heen allemaal oorlogstuig, waaronder een vliegtuig, een vliegtuig motor, tanks, pantser voertuigen en z, enz. We stoppen en kijken ook even rond op dit openlucht museum, wat tevens een gedenkplaats is. Het is allemaal nog niet zo lang geleden en voor onze begrippen ook helemaal niet ver van huis. Wel vreemd om hier dan in zo’n “oorlogsgebied” te staan. In Zagreb hebben we ons jaarlijks bezoek aan de Mac Donalds. Dan rijden we door naar de grens met Slovenië. Hier is nog grens bewaking en controle. Als we bijna aan de beurt zijn, wil Sil haar paspoort uit haar jaszak halen, maar heeft niet in de gaten dat ze de tampons die ze daar bewaart, er allemaal mee uit trekt en over de grond gooit. Met haar helm op is het niet zichtbaar, maar ik weet zeker dat er onder die helm een grote rode bol gloeide. De douaniers kunnen er wel om lachen en wuiven dat we door kunnen zonder controle van ons paspoort. Nadat ze alles heeft opgeraapt, schieten we de grens over, weg van hier…………. Hagar van de motorcamping in Poreč heeft ons een adres mee gegeven van een motorcamping net over de grens in Oostenrijk. Camping Las Legas ligt aan de door gaande weg A67. Het is er een drukte en de motoren staan op een “vluchtstrook” langs de weg. Je tentje moet je ergens in een wei planten. Aan de overkant is een oude verbouwde benzinestation, waar het een komen en gaan van motorrijders is. Iets zegt ons dat dit niet de plaats is voor ons. We rijden verder naar Gödl. Hier zit camping “Route 69”. Hier zijn we al eens vaker geweest, maar de motor camping is verdwenen. De wei en de attributen zijn er nog wel, maar geen bikers. We kunnen nog wel een kamer huren en dit doen we dan ook. Jammer, want onder het dak is het bloedheet en slapen dan ook slecht. Al bij al is het voor € 22,00 pp nog te duur. Er komen nog wel wat trendy bikers langs, maar heeft verder geen betekenis. Nadat we in het restaurant hebben gegeten, kaarten we nog wat en wandelen door de omgeving.

Woensdag, 12-7-2006. We hebben geen tent hoeven te zetten, dus zitten we al om 08.10 uur in het zadel. We rijden weer binnendoor naar onze volgende bestemming. Dalingen en stijgingen van wel 15% maakt het weer plezierig rijden. Onze eigenlijke doel is Zell am See, maar we als we daar aankomen is het nog vroeg en wil ik eigenlijk doorrijden naar het Zillertall. Doch als we bij Kaprun aankomen, regent het dat het giet en het ziet er naar uit dat dit voorlopig niet gaat veranderen. Omdraaien en terug naar Zell am See. Hier kunnen we de camping niet zo gauw vinden en rijden we maar op en neer. Nadat we het bij een “INFO” te hebben gevraagd, wil ik eigenlijk toch terug naar Kaprun. Maar Sil lacht alleen nog maar en weet me te overtuigen om te blijven. Het is hier erg vol en een echte familie camping. We vinden toch nog een plekje en vervolgens staat ons tentje in “no time”. Als we hiermee klaar zijn, begint het ook hier te regenen. Gelukkig kunnen we binnen zitten en als het eindelijk is gestopt, gaan we ons lekker douchen. Vanavond eten we in het restaurant voor aan de receptie. Met een gevuld buikje wandelen we langs het meer af en kijken naar een kraan die bomen aan het wegtakelen is. De grond onder de bomen is weggespoeld en zijn naar beneden gekukeld. Voordat ze op een hotel kunne vallen zijn ze stil komen te liggen. We lopen langs een broedende zwaan weer terug en lezen de avond vol aan de tent.

Donderdag, 13-7-2006. We zouden kunnen uitslapen, maar om 08.00 uur zijn we toch weer wakker. Vandaag hebben we een rust-was-dag. Als de was is gedaan, lopen we om het Zeller See naar het centrum. De Zeller See is een zoetwatermeer in de Oostenrijkse Alpen. Het meer dankt zijn naam aan het aan het meer gelegen stadje Zell am See. Het meer is 4 km lang, 1,5 km breed en maximaal 69 m diep. Het hele meer ligt op bijna 700 m boven zeeniveau. Het meer wordt gevoed door bergstroompjes die op vele plekken het meer instromen. Er loopt in het zuiden één riviertje uit dat naar de Salzach stroomt. In de winter is het meer volledig bevroren en wordt het gebruikt voor wintersporten. Het is verboden om te varen op het meer met een boot met verbrandingsmotor, de bootjes die langs de kant te huur zijn, zijn dan ook allemaal elektrisch aangedreven. Alleen de ferry's die het meer oversteken van Zell Am See naar Thumersbach hoeven zich niet aan deze regel te houden. Het water is zeer helder en geschikt voor zwemmen en duiken. In de zomer vindt in augustus het Zeller See Fest plaats langs het meer. We niksen wat door het centrum en doen meteen wat inkopen bij de supermarkt. Het is erg warm en we gaan dan ook terug naar de camping om te gaan zwemmen. Als we een uurtje in het water liggen, begint het te regenen. Als het dondert gaan we het water uit en terug naar de tent. Je weet tenslotte maar nooit hoe erg het hier kan worden. Maar het valt gelukkig mee. We gaan het water niet meer in, maar gaan aan de kook. Na het eten een kaartje leggen en een boek lezen voordat we gaan pitten. Een echte rustdag.

Vrijdag, 14-7-2006. Om 08.30 uur ben ik al weer op en als Sil terug komt van het tanden poetsen, staat het ontbijt al klaar. vandaag gaan we sommer rodelen in Saalfelden. 61 bochten, 1,6 km lang, 345 m hoogteverschil en 2 Jumps moet ons toch wel even bezig houden. We zijn hier in 1998 ook naar toe geweest met Fuck en Annie. Fuck en ik zijn toen uit de bocht gevlogen en met schaafwonden bij de EHBO terecht gekomen. We gaan eerst met een kabelbaan naar boven. Onderweg komt Sil d’r kabelbaan trauma weer op zetten. maar als we boven zijn gaat het wel weer. Vervolgens weer naar beneden in een bob. Op de een of andere manier ging het niet echt hard, maar was wel leuk. Als we hier klaar zijn, rijden we terug naar de camping om de Electra van Sil op te halen. De temperatuur is lekker en het is hier erg mooi, dus we gaan er op uit. De kleinste berg weggetjes zijn het mooiste en wij zoeken die dan ook op bij het “Kaisergebirge”. Het Kaisergebergte is een gebergte in de Noordelijke Kalkalpen in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. Het gebergte bestaat uit twee markante bergketens, de Wilden Kaiser en de Zahmen Kaiser en ligt in zijn geheel in de buurt van Kufstein. Het Kaisergebergte wordt ingedeeld in de voor het overgrote deel uit wit kalkgesteente bestaande Wilden Kaiser ("wilde keizer") en de met bergdennen begroeide Zahmen Kaiser ("tamme keizer"). Deze twee delen zijn door middel van de 1580 meter hoge Stripsenjoch met elkaar verbonden en worden in het westen door het Kaisertal, in het oosten door het Kaiserbachtal van elkaar gescheiden. Het Kaisergebergte strekt zich uit over een lengte van ongeveer twintig kilometer in oostwestelijke richting en over ongeveer veertien kilometer in noord zuidelijke richting. Het beslaat een oppervlakte van ongeveer 280 km². De Zahmen Kaiser overschrijdt net de 2000-metergrens (Vordere Kesselschneid) en is overwegend bebost. De hoogste bergtop van de Wilden Kaiser is de Ellmauer Halt met een hoogte van 2344 meter. Daarnaast zijn er ongeveer veertig andere bergtoppen, waarvan vele beroemd zijn vanwege het bergbeklimmen. We eten onderweg ergens en als we binnen zitten, gaat het flink regenen. Een goede timing. Als we uit gegeten zijn, is ook de regenbui vertrokken. De wegen zijn nog nat, dus we trekken voor de zekerheid wel onze regen overalls aan tegen het opspattende water. Via het beschermde “Hefferton – Fellhorn – Sonneberg” gebied rijden we weer zuidelijk Tirol in. Het Hefferton – Fellhorn – Sonneberg gebied heeft een oppervlakte van 68 km², een hoogte van 605 - 1869 m, is beschermd sinds 1983, en gelegen op het grondgebied van de gemeenten Kirchdorf, Kössen en Waidring, Kitzbühel. Het gebied heeft een nog ongerepte natuur met traditionele Almbewirtschaftung: kleinschalige weilanden. Het wordt gekenmerkt door een dicht bebost “durchklüftete” bergstokken met smalle kloven en watervallen, talloze bronnen en een aantal moerassen. De bergen van deze regio hebben over de rotsformaties van de Kaiser bergen en de Loferer en Leogang Bergen aanzienlijke verschillen. Een opvallend landschap contrast wordt gegeven tussen de meest steile, maar beboste Sonnenberg en de loodrechte kliffen van Sonnewend muur. De vallei van Großache komt in een stuk uit Hauptdolomit in Erpfendorf. De drassige gebieden met natte en riet begroeid gebieden werden afgedamd. Vanwege de smalle, deels canyon-achtige vorming van deze vallei tussen Erpfendorf en Kössen is het vrijwel onbewoond. Bij het gehucht Wohlmuting Taxabach valt een kleine waterval in de vallei. Het gehucht Pechtl is gelegen op een klein terras iets boven de vallei onder de Hefferthorn. Net voor dat we op de camping arriveren, gaan we nog even tanken, zodat we morgen vroeg klaar zijn om door te reizen. We zitten vanavond aan het meer en eten broodjes tonijn met soep. We leggen ook nog een kaartje, en deze keer heeft Sil geluk……… 2867 km

Zaterdag, 15-7-2006. Om 06.30 uur is Sil wakker om te plassen en maakt hierdoor mij ook wakker. Omdat we toch reizen vandaag staan we maar meteen op. Om 08.15 uur is de koffie op en staan we gepakt en gezakt klaar voor vertrek. We beginnen met de kleine weggetjes, net als gisteren. Dit blijft een plezier om te doen, hoe vaak je hier ook rijdt. We rijden langs de Tuxer Salpen af en gaan richting Bodensee. De Tuxer Alpen, ook bekend als Tuxer Vooralpen, is een bergketen behorend tot de Centrale Alpen, gelegen in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. De aanduiding Vooralpen is eigenlijk verwarrend, omdat er zich in het gebied meerdere bergtoppen bevinden met een hoogte boven de 2700 meter. Het gebergte wordt in het noorden begrensd door het Unterinntal, in het oosten door het Zillertal, in het westen door het Wipptal. In het zuiden scheiden de dalen Tuxertal in het zuidoosten en het Schmirntal in het zuidwesten samen met de pas Tuxerjoch, die deze dalen verbindt, de Tuxer Alpen van de Zillertaler Alpen. Het gebergte is genoemd naar de plaats Tux in een zijdal van het Zillertal. De hoogste top is de Lizumer Reckner met een hoogte van 2886 meter, gelegen in het Wattentaler Lizum. Het gebergte bestaat grotendeels uit leisteen, maar bij het Wattentaler Lizum bestaat het ook uit kalksteen. De Tuxer Alpen zijn een geliefd een ski- en wandelgebied. Skigebieden zijn onder andere te vinden op de flanken van de Patscherkofel, Glungezer en Kellerjoch. Maar naar mate de temperatuur stijgt, wordt het ook drukker met motor rijders en andere toeristen. Zo schiet het niet erg op en het rijden met die drukte is ook niet zo leuk. We nemen een vignet en schieten de snelweg op. We volgen de A12 tot aan Zams, waar hij de tunnel in duikt en er aan de andere kant uitkomt als de S16. En bij Brunnenfeld verandert hij weer in A14. Maar deze keer kunne we hem blijven volgen tot in Duitsland. Het is hier erg druk en bij Lindau is geen leuke dan wel een camping met een plaatsje te vinden. In Friedrichshafen hebben geluk en hebben we een plekje op het grind. We wilden eigenlijk 2 nachten blijven, maar we staan hier in de zon en daarom hebben we besloten om morgen weer verder te trekken. Het Bodenmeer, of meestal uit het Duits onvertaald de Bodensee, is een meer, dat grenst aan Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk. Het wordt grotendeels gevoed door de Rijn, de Alpenrijn, die het meer in het oosten instroomt en in het westen weer verlaat. De naam komt van het plaatsje Bodman, dat in het westen aan het meer ligt. Soms wordt de naam Meer van Konstanz gebruikt. Plinius de Oudere noemde het Lacus Brigantinus, naar de Romeinse nederzetting Brigantium, het hedendaagse Bregenz. Er loopt geen grens door het meer, aangezien het staatkundig een condominium is met een gedeelde soevereiniteit. De oppervlakte van het meer wordt gesteld op 536 km². Het meer heeft een stroomgebied van 11.500 km². Hoewel het geheel één naam heeft, bestaat de Bodensee uit twee meren, die door een deel van 4 km van de Rijn met elkaar worden verbonden: de Obersee, 473 km². In dit deel liggen een paar eilanden. En de Untersee, 63 km². In het Bodenmeer, in het grote deel, ligt het bloemeneiland Mainau. 3241 km.

Zondag, 16-7-2006. Om 107.45 uur zijn we er uit en gaan we koffie zetten en ontbijten. Vervolgens weer alles in de plunje balen, zodat we om 10.00 uur weer op pad gaan naar het “Zwarte Woud”. Het Zwarte Woud is een dichtbebost gebied en middelgebergte in het zuidwesten van Duitsland, gelegen in de deelstaat Baden-Württemberg, aan de Rijn en aan de Franse grens. Het is het grootste middelgebergte in Duitsland. Geologisch is het verwant aan de Vogezen, die aan de Franse kant van de Rijn liggen. De hoogste top van het Zwarte Woud is de Feldberg met een hoogte van 1493 meter boven NAP. Het Zwarte Woud is het grootste bosgebied in Duitsland en bestaat hoofdzakelijk uit dennen- en sparrenbomen. Tegenwoordig is het Zwarte Woud een van de populairste toeristenbestemmingen in Duitsland. De Romeinen noemden het dichtbeboste gebergte met zijn kenmerkende donkere naaldbomen Silva Nigra - "het Zwarte of Donkere Woud of ondoordringbare woud", dat voor hen onheilspellend en bijna ondoordringbaar was. Het Duitse woord Schwarzwald werd voor de eerste keer in een document van het Zwitserse klooster St. Gallen uit het jaar 868 gebruikt. Een bekende autoroute is de Schwarzwald-Hochstraße, B 500 en de Uhrenstraße. Het Zwarte Woud is wereldwijd bekend om de sprookjes van de gebroeders Grimm. We gaan eerst nog even pinnen en dan kunnen we. Het is weer erg warm en het rijden is alleen plezierig als je aan het rollen blijft. We volgen de weg 31 langs de Bodensee tot aan de kruising met A98 en gaan hier de snelweg op. Deze gaat over naar de A81, waar we afslag 42 (Hilzingen) nemen om weer lekker binnendoor te schieten. Prachtig, ook het “Zwarte Woud” is een ideale motor omgeving. Veel groen, dus dat geeft ons ook beschutting voor de zon. We zijn al vroeg op camping “Weierhof” aan de “Titisee”. De Titisee is een meer in het zuidelijke gedeelte van het Zwarte Woud in Baden-Württemberg. Het meer strekt zich uit over een oppervlakte van 1,3 km² en heeft een gemiddelde diepte van 20 meter. Het meer is ontstaan door de Feldberggletser, waarvan de in het Pleistoceen gevormde morenen nu de huidige oever begrenzen. De uitstroom van het meer, op 840 meter boven zeeniveau, is de rivier de Wutach. Op de noordelijke oever ligt het gelijknamige kuuroord, tegenwoordig een onderdeel van de stad Titisee-Neustadt. Als we de tent hebben staan, blijkt het ook hier erg warm te zijn. We lezen wat en dutten tussentijds even weg. Naast ons staan 3 Belgen en dat resulteert in een ouderwetse kletspartij met enkel pinten erbij. Allez da’s gezellig hè. We gaan uit eten, wat een uur op zich liet wachten, en gaan dan terug naar onze klets maatjes en gaan door met waar we gebleven waren. ’s Avonds koelt het wel erg hard af en om 23.00 uur gaan we er een eind aan breien. 3402 km.

Maandag, 17-7-2006. Om 08.45 wakker door het zonnetje, het is al veel te heet in de tent. We hebben vandaag weer een rustdag ingelast. Rustig ontbijten en om 11.00 uur gaan we naar het “Titisee strandbad”. Sil zwemt liever in een gereguleerd bad, als in de natuur. Na het niets doen, lezen, eten, zwemmen en dutten, heb ik het om 15.00 uur wel gezien. We slenteren nog even door het centrum en rijden een rondje rond het meer. De tent is de plaats waar we weer uitkomen. We douchen het chloorwater weg en kletsen nog wat met onze Belgische buren. En dan is het al weer tijd om te gaan koken. Ook de avond is onderdeel van de rust dag. We kaarten een spelletje en nemen een pintje. Verder gebeurd er niet veel om te vertellen.

Dinsdag, 18-7-2006. Om 07.30 uur reveille. Ons dagelijks ritueel wordt uitgevoerd en als onze spullen weer opgeladen zijn, zijn we weer vroeg op weg. Dat is maar goed ook. De 1e 100 km rijden we redelijk binnendoor, maar de temperatuur loopt op naar 34 graden en dan wordt het hoog tijd dat we de snelheid wat gaan opvoeren. Het is op de motor veeeeeellll te heet . We willen dan ook niet erg lang door rijden. Onderweg horen we plotseling een vreemd schavend geluid. We stoppen en proberen te ontdekken wat het probleem is. Als ik de motor op en neer duw, valt er iets onderuit. Het is een veer, maar we kunnen niet beoordelen of dit van ons is of opgeraapt van de straat. We nemen hem mee en zien wel wat er van komt. We zoeken bij de Mac Donalds een koel plaatsje op om even af te koelen en meteen de kaart te bekijken. Als we die hebben geraadpleegd, maken we ons plan. Als we om 16.30 uur ons kookpunt bereiken, verlaten we bij Bingen de 61 en vinden op camping “Hindenburgbrücke” een plaatsje aan de Rijn. Met gelukkig nog wel enige beschutting. Als de tent staat, moeten we wel even uitrusten. We gaan op de receptie even ons plaats nummer door geven en nemen meteen wat verkoeling in de vorm van een lekker koud Duits pilsje. Aangezien de tent meer aan het water staat en daar dus ook meer wind geeft, gaan we daar onder de takken zitten. We hebben geen bezoek gebracht aan de supermarkt, dus we hebben ook niks bij. Dat betekent wel dat we de horeca gelegenheid van de camping vanavond gaan spekken. Een koud pilsje is toch erg lekker met deze temperaturen en we blijven dan ook hangen. Onze overburen Dolly en haar broer, schuiven ook aan en zodoende wordt het toch een gezellige avond. Als de bar sluit en we terug moeten naar onze tent, blijkt dat we ook wel genoeg gehad hebben. We kunnen met een gerust gevoel gaan slapen. 3752 km.

Woensdag, 19-7-2006. De voorspelling voor vandaag is 36 graden……… hebben wij weer. We pakken alles dan ook in een hoger tempo en in zijn weg. We eten onderweg wel een broodje. We schieten de snelweg op en willen nu dan ook in een keer naar huis. Daar komen we dan ook al om 12.30 uur aan en worden blij begroet door de buren. Tijd om alles af te pakken en op te ruimen. We hebben een hele mooie vakantie gehad, maar die hoge temperaturen zij toch niets voor ons. Totaal hebben we 4054 km gereden.